Semua Bab เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ: Bab 391 - Bab 400

“ฉันรู้ว่ามันยากที่จะทําให้เธอเชื่อในสิ่งที่ฉันพูดตอนนี้ แต่ไม่เป็นไร เรามีเวลาเหลือเฟือในอนาคต”“จืออี้ อย่าเกลียดฉันเลย ฉันก็ไม่อยากเป็นแบบนี้ แต่ฉันไม่มีทางเลือกจริงๆ”หลินจืออี้ขมวดคิ้ว รู้สึกได้ว่าในคําพูดของเขามีความหมายแฝงอยู่ “ใครให้ทางเลือกกับคุณ?”กงเยี่ยนไม่ตอบ ลุกขึ้นเดินเข้าไปใกล้เธอ เปลี่ยนสเต็กตรงหน้าเธอให้เป็นสเต็กที่เขาหั่นเรียบร้อยแล้ว“กินเถอะ อย่าดื้อรั้นเลย อาเล็กยอมปล่อยให้เธอเอาแต่ใจ แต่ฉันไม่ยอมหรอกนะ สิ่งที่ฉันต้องการฉันก็ต้องได้ ถ้าฉันไม่ได้...... ฉันยอมทําลายก็ไม่ยอมให้คนอื่นได้ไปหรอก โดยเฉพาะอาเล็ก”คําพูดนี้เขาพูดด้วยรอยยิ้ม แต่น้ำเสียงกลับไม่มีไมตรีเลยเขาบอกว่าเขาชอบเธอก็จริง แต่เกลียดกงเฉินก็เป็นจริงเช่นกันหลินจืออี้มองมือที่กดอยู่บนไหล่ “ฉันจะกินยังไง? ฉันอยู่ที่นี่แล้ว ยังหนีไปได้อีกหรือไง?”กงเยี่ยนโบกมือให้บอดี้การ์ด บอดี้การ์ดจึงปล่อยหลินจืออี้เขาผลักจานไปตรงหน้าเธอก่อนที่เตือนเล็กน้อยว่า "จืออี้ อย่าทําอะไรสุ่มสี่สุ่มห้า เพราะไม่มีใครรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน รวมถึงอาเล็กด้วย ไม่มีใครสามารถช่วยเธอได้"เขายกมือขึ้นลูบหัวของหลินจืออี้ “เป็นเด็ก

เธอส่งตัวเลขชุดหนึ่งให้กงเฉินโดยตรง จากนั้นลบข้อความทิ้งเมื่อเห็นว่าดวงตาของเฉินซู่หลานกําลังจะพลิกขึ้น มือของเธอจึงคลายออกที่จริงเธอเองก็อยากจะบีบคอเฉินซู่หลานให้ตายไปเลยแต่ชาตินี้ ชีวิตของเธอเพิ่งจะเริ่มต้น เธอสัญญากับซิงซิงว่าจะต้องเป็นคนใหม่ที่ไม่เหมือนเดิมเธอจะไม่ยอมให้คนแบบนี้มาทําลายชีวิตที่เหลือของเธอเด็ดขาดหลังจากเฉินซู่หลานดิ้นหลุดแล้ว ก็ตะโกนเหมือนคนบ้าว่า "ช่วยด้วย!"เพิ่งสิ้นเสียง ประตูก็ถูกผลักออก กงเยี่ยนที่เพิ่งพันแผลเสร็จก็รีบพาบอดี้การ์ดเข้ามากงเยี่ยนดึงหลินจืออี้ออกโดยตรง "จืออี้ ใจเย็นๆ หน่อย! ถ้าไม่ใช่กงเฉิน แม่ลูกอย่างเราก็คงไม่ตกต่ำขนาดนี้ เป็นเพราะเขาบังคับทั้งนั้น!”พอฟังจบ หลินจืออี้ก็เงียบลงทันที ใบหน้าที่เดิมทีไร้สีเลือดอยู่แล้วยิ่งขาวซีด จ้องมองกงเยี่ยนด้วยหางตาแดงก่ำ"คุณก็รู้เหรอ? หรือว่าคุณก็มีส่วนร่วมด้วย?”กงเยี่ยนถึงพบว่าตัวเองปากไวไปแล้วเฉินซู่หลานที่ถูกประคองขึ้นมาเอามือกุมคอ พูดอย่างกระสับกระส่ายว่า “เขารู้แน่นอนอยู่แล้ว! เพราะเขาเป็นคนส่งเธอเข้าห้องกงเฉินด้วยตัวเอง!”หลินจืออี้จ้องตาเขม็ง ดิ้นรนอยู่ในอ้อมอกของกงเยี่ยนอย่างหายใจถ

กงเฉินหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและเล่นการบันทึกเสียงของซ่งหว่านชิวที่โทรหาคนรักต่างประเทศ“ที่รัก ไฟลท์วันคริสต์มาสของฉัน คุณต้องมารับฉันนะ ฉันเบื่อนายโง่หลี่เฮ่อคนนี้เต็มทีแล้ว!”ซ่งหว่านชิวตกตะลึงจนปากสั่น “หลี่เฮ่อ ไม่ใช่นะ......ฉันแค่......”หลี่เหอยิ้มและกอดเธอ "ไม่เป็นไร ฉันเชื่อเธอ"เมื่อซ่งหว่านชิวถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลี่ฮวนก็วิ่งออกมา"หลี่เฮ่อ! นายบ้าไปแล้วเหรอ? เขาหลอกใช้นายอยู่! เขาไม่ได้รักนายเลย เขาอยู่กับนายก็แค่เพราะว่านายเป็นน้องชายของฉัน! นายสามารถรู้สถานการณ์ของคุณชายสามได้ตลอดเวลาจากฉัน!”“ฉันรู้” หลี่เฮ่อหัวเราะร่วน "ฉันรู้ดีทุกอย่าง"คราวนี้ ไม่เพียงแต่หลี่ฮวนที่ตกตะลึง แม้แต่ซ่งหว่านชิวก็ตกใจเช่นกันหลี่เฮ่อชี้ไปที่หลี่ฮวนและหัวเราะ "พี่เป็นแบบอย่างในปากของคนอื่นตั้งแต่ยังเป็นเด็ก พี่ไม่เคยทําผิดพลาดอะไรเลย แต่ฉันทําอะไรก็ผิดไปหมด! พ่อแม่เอาแต่ชมพี่ พวกญาติๆ ก็เอาแต่ชมพี่ แม้แต่อาจารย์ที่ปรึกษาก็ชมฉันว่าฉลาดกว่าพี่ แต่นักเรียนที่ภาคภูมิใจที่สุดยังคงเป็นพี่อยู่ดี!”"ฉันด้อยกว่าพี่ตรงไหนกัน! ฉันตั้งใจจะให้เสื้อคลุมสีขาวของพี่แปดเปื้อน ฉันต้องการให้เพื่อนท

“คุณ...... ไปให้พ้น!”พอหลินจืออี้เปิดปากพูด น้ำเสียงก็สั่นเทิ้ม มันไม่ได้สร้างความหวาดกลัวใดๆ เลยดวงตาของกงเยี่ยนแดงก่ำ แม้แต่ลําคอก็มีสีแดงแปลกๆ เขาดึงเข็มขัดออกมาจากตู้และมัดมือของเธอไว้ทันใดนั้น มือข้างหนึ่งก็ดึงเสื้อผ้าของหลินจืออี้ อีกข้างหนึ่งก็ลูบไล้ไปมาบนตัวเธอในขณะที่หลินจืออี้กําลังจะสิ้นหวัง เธอก็พบว่ามีบางอย่างผิดปกติกงเยี่ยนไม่มีปฏิกิริยาของผู้ชายใดๆ เลยไม่มีเลยแม้แต่นิดเดียวเธอชะงัก มองกงเยี่ยนอย่างประหลาดใจกงเยี่ยนรู้สึกได้ เขาก้มหน้ามองหลินจืออี้ เส้นเลือดดําที่คอปูดโปนขึ้นมา เหมือนรีบร้อนมาก แต่ก็ออกแรงไม่ได้ความคิดแรกของหลินจืออี้คือ...... เขากินยาแล้วแต่ไม่ได้ผลกงเยี่ยนพลิกตัวนั่งลงข้างเธอแล้วยิ้มหยัน “ดูถูกฉันเหรอ? ทั้งหมดนี้เป็นเพราะกงเฉินทําร้ายฉันทั้งนั้น! ตอนนั้นพ่อฉันเกิดอุบัติเหตุ ฉันก็อยู่บนรถ ฉันกระโดดรถรอดมาได้แต่ร่างกายได้รับบาดเจ็บ พอคุณปู่รู้เข้าก็ลบชื่อฉันออกจากผู้สือทอดทันที!”พูดจบ เขาก็หันหน้าไปจ้องหลินจืออี้หลินจืออี้มองเห็นความมุ่งร้ายและความบิดเบี้ยวในสายตาของเขาเธอหลบโดยไม่รู้ตัว แต่ถูกเขาคว้าตัวไว้เขายิ้มอย่างชั่วร้า

“กับขันทีแบบนายน่ะเหรอ?” กงเฉินโยนปืนไปตรงกลางระหว่างพวกเขาทั้งสองด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “เห็นแก่หน้าพ่อนาย ฉันจะให้โอกาสนายสักครั้ง เก็บขึ้นมาซะ”กงเยี่ยนเช็ดเลือด "อามีสิทธิ์อะไรมาพูดถึงพ่อของผม? อาเป็นคนฆ่าเขา! คิดว่าผมไม่กล้าจริงๆ เหรอ?”"ใครเป็นคนพูด? แม่คนนายเหรอ? ก็แค่ผู้หญิงจอมปลอมและเห็นแก่ตัวคนหนึ่ง”“อาไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดถึงแม่คนของผม!”พูดจบ กงเยี่ยนก็พุ่งไปยังปืนที่อยู่บนพื้นเกือบจะชั่วพริบตาเดียว กงเฉินก็ดึงผ้าพันคอออกมาพันรอบคอของกงเยี่ยนแล้วดึงออก ทั้งตัวของกงเยี่ยนลอยขึ้นและล้มลงกับพื้นอย่างแรงกงเฉินค่อยๆ ดึงผ้าพันคอให้แน่นแก้มของกงเยี่ยนแดงก่ำ พูดอย่างไม่เต็มใจ “ฉันสัมผัสเธอแล้ว บนตัวของเธอมี...... มีร่องรอยของฉันแล้ว ยังมีของผู้ชายคนอื่นด้วย...... ฮ่าร่วน...... เอ่อ......”เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะ หลินจืออี้ก็เงยหน้าขึ้น ฉากตรงหน้าสะท้อนเข้ามาในดวงตา ในสมองมีกุญแจล็อคอยู่ความทรงจําที่ทนไม่ได้ของการถูกปิดกั้นในชาติก่อนได้ปรากฏขึ้นทั้งหมดใบหน้าของชายที่อยู่หน้าเตียงผู้ป่วยค่อยๆ ชัดเจนขึ้น เป็นกงเฉินนั่นเอง“เป็นแม่คนมาแล้วตั้งครั้งหนึ่ง ท้องแล้วยังไม่รู้ตัว