All Chapters of Unstoppable Desire : Chapter 241 - Chapter 250

George’s POV Andito ako ngayon sa CCTV room ng airport, kasama ang isang security team. Halos hindi ako makahinga sa kaba habang pinagmamasdan ang mga monitor. Madaming video sa aking paligid. Nahihilo ako kung saan titingin.“Anong flight po ang sinakyan nila, Sir?” tanong ng isang security personnel.Agad kong binigay ang detalye. Ilang minuto pa lang, nagsimula na kaming mag-review ng video.Matiim kong tinititigan ang mga footage. Panay fast forward, rewind, zoom. Tapos..“Ayan! Ayan sila! That’s Scarlett... and that’s Jessica!” halos mapasigaw ako habang tinuturo ang screen. Napatutop ko ang aking bibig, pinigilan ang pag piyok.Kitang-kita ko pa ang mga mukha nila, masaya, tila nagbibiruan pa. Parang ang gaan ng loob nila... walang kaalam-alam sa kapahamakan.“Follow their trail,” sabi ng lead tech. “Track all cameras from the entrance to the vehicle bay.”Napakagat ako sa labi. Tinitigan ko lang ang monitor habang namumuo ang luha ko. Hindi ko kinaya. Naiiyak ako. Kinakbahan,

Third Person POV – Wild ColonyNagkakagulo na naman sa Wild Colony matapos ang panibagong pag-atake sa isa sa kanilang sangay sa ibang bansa, isang hakbang na naman ng kalabang organisasyon. Tila hindi tumitigil ang kalaban sa pag-atake. Abalang-abala si Leon at ang mga matataas na miyembro ng kanilang grupo sa pag-aasikaso sa mga nadamay na kasapi. Isang malware attack na naman ang nangyari at malaking halaga ang nakuha sa pera ng organisasyon sa ibang bansa. Kailangan maibalik ang pera para patuloy ang operasyon ng kompanya doon.Patuloy na humihina ang security ng organisasyon. Nakapagtataka. Dahil ang system nila ay ginawa ng may pinakasafe na firewall.“Tawagan ang lahat ng miyembro. Sabihan sila, lahat ay kailangang magpadala ng tulong. Sampung milyon bawat isa! Kailangan nating mailigtas ang ating branch sa labas ng bansa. Kailangang maibalik agad sa normal ang operasyon ng kampo!” Pautos na sigaw ni Leon habang ang mga mata ay halos lumilisik sa galit.“Leon,” sabat ng isa

General Reyes’ POVNasa loob kami ng operations room. Ilang oras na kaming nakatitig sa mga screen, binabantayan ang bawat detalye mula sa iba't ibang intel reports. Pero hanggang ngayon, wala pa rin kaming malinaw na lead kung saan dumaan ang sasakyan nila Jessica. Mula nang lumabas ng Cavitex, para silang nalunok ng lupa, nawala sa CCTV, parang multo.“Ilapit mo sa akin ang satellite imagery mula sa South Zone,” utos ko, matalim ang tingin sa screen.Mabilis na sumunod si Lt. Ramirez. Sa loob ng ilang segundo, lumabas sa monitor ang surveillance footage. Pinagmasdan ko ito. Isang puting van, lumihis ng direksyon bago makalusot sa checkpoint. At pagkatapos… nawala. Tuluyang nawala.Napakagat ako sa labi, halatang frustrated. Ipinazoom ko ang bahagi ng kalsada bago ito lumiko. May nakita akong mapunong daan sa gilid. Tahimik. Madilim. Kung gusto nilang umiwas sa mata ng awtoridad, iyon ang daan.“Colonel Javier,” tawag ko, hindi inaalis ang tingin sa mapa. “Pa-confirm sa ground unit

Jessica’s POV“Tapos na ba ang drama ninyo?”Nagulat kami ni Scarlett nang biglang bumukas ang pintuan ng banyo. Tumambad sa amin ang isang babaeng guwardiya, matalim ang mga mata, at may kasamang pananakot sa boses.“Tayo. Sumunod kayo kung ayaw niyong masaktan. At wag na wag kayong magtangkang tumakas… kundi sa tiyan ng mga pating ang bagsak niyo.”Nagyakap kami ni Scarlett habang marahan kaming tumayo. Hawak ko siya nang mahigpit. Ramdam kong unti-unti na siyang nanghihina. Buntis siya, at alam kong hindi siya pwedeng mapahamak.“Puwede po bang humingi ng tubig?” mahinahon kong tanong.Hindi siya sumagot. Matalim lang niya kaming tinitigan, bago kami iginiya palabas. Tahimik naming sinundan ang kanyang mga hakbang… hanggang sa huminto kami sa harap ng isang pintuan.“Dining area?” Nagkatinginan kami ni Scarlett, pareho ng iniisip. Napaka-ayos ng mesa, punong-puno ng masasarap na pagkain. Para bang hindi kami mga bihag o ito na ba huli naming hapunan.“Kumain na kayo. Kailangan n’y

George’s POV Mag-iisang oras na kaming tumatakbo sa gitna ng karagatan. Tahimik ang lahat, tanging alon at tunog ng makina ang maririnig. Hanggang sa may naaninag akong liwanag sa di kalayuan.“Sir, may nakita na kaming isang yate,” sabi ng isang SWAT na kausap ang nasa headquarters.“6 miles away. Let me verify…”“Mukhang may malaking posibilidad na sa yate na 'yon nanggaling ang signal.”“Copy, Sir.”Halos madurog ang aking mga palad sa pagkakakuyom, di ko na maitago ang pag-aalala.“Men, siguraduhin ninyong makalapit tayo sa yate nang hindi tayo napapansin. Remove all signals.”Hindi ko alam kung excitement ba 'to, kaba, o takot. Halo-halo na. Nanginginig ang loob ko.Tumigil ang bangka ilang metro mula sa yate.“Mauuna kaming bumaba, Sir. Dito lang muna kayo,” sabi ng isa.“Sa tubig kami dadaan. Sergeant, ikaw na bahala dito kay Mister David.”“Pwede ba akong sumama?”“Sorry, Sir. Hanggang dito lang po muna tayo. Hintayin natin ang hudyat bago lumapit sa yate.”Labag man sa loob