All Chapters of รักล้นใจนายมาเฟีย: Chapter 11 - Chapter 20

“คุณฉันกำลังจะตายแล้ว”ฉันเหลือบตาไปมองอีตาหน้าหล่อรอยสักเต็มต้นคอและหน้าอกด้วยสายตาเศร้าๆเขาก็มองมาที่ฉันแววตาของเขาสื่อถึงความห่วงใย“มันยังไม่ได้เอามีดกรีดคอคุณเลยน่ะ คุณจะตายแล้วเหรอ?”เขาเอ่ยถามฉันพลางขมวดคิ้วจนจะผูกกันเป็นปม“มันใช่เวลามากวนไหม ฉันจะตายเพราะกลิ่นตัวกับกลิ่นปากมันเนี่ย เหม็นชิบอ๊าย!!”ฉันเอ่ยเสร็จพร้อมกับย่นจมูกและทำท่าพะอืดพะอมจะอ้วกเต็มทน“อ้าวเหรอ เห้ยมึงก็บอกมาว่าต้องการยัยตัวคุณหนูนี่ไปทำอะไร?”เขาเอ่ยถามไอ้กล้ามโตบึกบึนที่โอบร่างฉันไว้ด้วยสายตาจริงจัง“กูบอกว่ามันไม่ใช่เรื่องของมึง!”มันตอบนายนั้นไป“คุณไม่ต้อถามมันมากแล้ว ฉันเหม็นจนจะไม่อยากหายใจอยู่แล้วเนี่ย!!”ฉันตะโกนแหกปากบอกหมอนั้นไปเฉือก“โอ้ย!”ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บ เมื่อรู้สึกได้ถึงความเจ็บแปลบที่แล่นลงไปลนลำคอของฉันและความเย็นของปลายมีดที่คมกริบ“เห้ย!มึงฆ่ามันไม่ได้น่ะเว้ย เดี๋ยวมึงก็โดนนายฆ่าตายหรอก!!”เสียงเพื่อนของมันอีกคนเอ่ยขึ้นด้วยนำ้เสียงตกใจ “เห้ยคุณ!!”ตานั้นเอ่ยเรียกฉันพลางทำสีหน้าตกใจ ฉันก็มองเขาพลางเบะปากเหมือนจะร้องไห้ “เจ็บเหรอ?”เขาเอ่ยถามฉัน“เปล่า”ฉันก็ตอบเขาไป เขาก็ยิ่งขมวดคิ้วงุนงง

“หมายความว่ายังไงครับพ่อ?”ผมเอ่ยถามพ่อไปในขณะที่ท่านทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาขนาดใหญ่ ผมจึงนั่งลงฝั่งข้างๆกับท่าน“มิซานน่ะ เป็นเพื่อนพ่อตอนเรียนมหาลัยด้วยกันและแม่ของหนูโยโกะก็เป็นเพื่อนกับแม่ของปลายฟ้าทำให้เราสองคนรู้จักกันและสนิทกันมากขึ้น”พ่ออธิบายให้ผมฟัง ผมก็พยักหน้าฟังพ่อ“ตอนที่พ่อเดือดร้อนเขาก็ช่วยพ่อและมาในวันนี้ วันที่เขากำลังเดือดร้อนพ่อเองก็ต้องช่วยเหลือเขากลับคืนเหมือนกัน”“เขาเดือดร้อนเรื่องอะไรเหรอครับ?”“เรื่องตำแหน่งนายกของเขานั้นแหละ มีคนจ้องจะเอาตำแหน่งไปเขาโดยใช้วิธีที่สกปรก”“วิธีสกปรก?”“อืม พวกมันจะจับตัวหนูโยโกะไปเพื่อกดดันให้มิซานลาก่อนจากตำแหน่งด้วยความเต็มใจ”“เพราะถ้ามิซานไม่ลาออกจากตำแหน่งด้วยความเต็มใจชาวเมืองไม่มีทางยอมรับนายกที่จะมารับตำแหน่งแทนมิซานแน่นอน”“ถึงว่าทำไมพ่อถึงไม่ให้ผมพาตัวโยโกะไปรักษาตัวที่โรงพยาบาล”ผมพูดไปถึงตอนที่ผมโทรศัพท์ไปหาพ่อให้พ่อเรียนท่านนายกว่าผมจะพาลูกสาวเขาไปโรงพยาบาลแต่พ่อผมไม่ให้ผมพาโยโกะไปแต่กลับให้ผมพาเธอมาที่นี้ ที่เพนท์เฮ้าส์ของผมยังไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่ย่างกายเข้ามาเลยน่ะเนี่ย“ใช่ เราไม่รู้ว่ามันมีพวกมากแค่ไหน แต่พ่อคิดว่

“เลิกยุ่งกับซิงกูสักทีได้ไหม!!!”ผมโวยออกมาพลางรีบลุกขึ้นจากที่นอนและใช้ผ้านวมพันรอบๆตัวยัยโยโกะพรึบ“ทำอะไรเนี่ยคุณ!”“ปล่อยฉันน่ะ!!”เมื่อผมใช้ผ้าพันตัวเธอได้แล้วก็อุ้มร่างเธอเดินมุ่งหน้าไปยังสระน้ำขนาดใหญ่ที่อยู่นอกนอนห้องนอนของผมจุ๊ม ตู้มมมมม“กรี๊ดดดด ไอ้บ้า!!!”ผมโยนร่างเธอลงไปในสระน้ำอย่างแรง ความเย็นจะช่วยบรรเทาอาการของเธอได้“แค่กๆๆๆ”ร่างของยัยโยโกะลอยขึ้นเหนือนำ้และดำผุดดำว่าอยู่ในน้ำสีใสสะอาดตา เธอทำท่าตะเกียกตะกายจนจะเป็นจะตายแบบนั้นก็เพราะว่าเธอใช้มือได้เพียงแค่ข้างเดียวเพราะอีกข้างใส่เฝือกไว้และที่สำคัญหมอไม่ให้แผลของเธอโดนน้ำ แต่ผมจำเป็นต้องทำเพราะมีทางเดียวที่จะช่วยเธอจากยานรกนั้นได้“มันไม่จมหรอกคุณ ยืนขึ้นสิ!”ผมตะโกนบอกเธอไป เธอก็ใช้ขายืนขึ้นตามคำบอกของผม โง่อยู่ได้ยัยโง่เอ้ย!“อย่าขึ้นมาน่ะ ไม่งั้นผมยิงคุณแน่!”ผมเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจและขู่เธอพลางเอาปืนจ่อไปที่ร่่างของเธอเพราะเธอทำท่าจะขึ้นมาหาผม ผมจะต้องรักษาพรหมจรรย์นี้ไว้ให้กับมินตราคนเดียวเท่านั้น คนอื่นไม่มีสิทธิ์ที่จะได้แอ้มซาโนะซังของผมเป็นเด็ดขาด!!โดยเฉพาะยัยนี้“เห้อ!กูจะบ้าตาย ถ้ากูไม่กลัวหลานกูกำพร้าพ่อน่ะ ก

“นี้จ๊ะ ชุดของมหาลัยที่นี้น่ารักจัง^_^”พี่ปลายฟ้าเอ่ยขึ้นหลังจากที่เธอเปิดตู้เสื้อผ้าสีขาวขนาดใหญ่ออกและข้างในก็พบกับยูนิฟอร์มเครื่องแต่งกายของชุดนักศึกษาเสื้อเชิ้ตสีชาวกับกระโปรงคลุมเข่าสีดำสลับขาวเป็นลายสก๊อตและตามด้วยสูทสีดำคลุมทับเสื้อเชิ้ตพร้อมเนคไทสีเดียวกับกระโปรง ฉันเคนเห็นแต่ในละครเครื่องแบบนักเรียนประเทศญี่ปุ่น วันนี้ได้ลองใส่จริงๆเลยเว้ย!“ชอบไหมจ๊ะ ต้นฝน?”พี่ปลายฟ้าหยิบยูนิฟอร์มครบเครื่องออกมาจากตู้พร้อมกับชูและเอ่ยถามฉัน ฉันก็ยิ้มและพยักหน้าตอบเธอไป“ชอบค่ะ น่ารักมาก^_^”“งั้นเรามาใส่กันเลยดีกว่าจ๊ะ^_^”“ค่ะ^_^”ฉันตอบพี่ปลายฟ้าและเตรียมตัวให้เธอจัดแจงใส่เสื้อผ้าให้ฉัน และหลายนาทีมากกว่าจะใส่เข้ามาในร่างของฉันได้แต่ละชิ้นเพราะอีเผือกบ้านี้น่ะสิ!!!3ชั่วโมงต่อมา...มหาลัย ซาโต้ม่ะ ชั้นเรียนปีหนึ่ง“สวัสดีครับนักศึกษาทุกๆคน”เสียงอาจารย์เอ่ยทักทายขึ้นอย่างเป็นมิตรหน้าตายิ้มแย้มของอาจารย์ทำให้ฉันต้องยิ้มตาม ขาวตี๋น่าร๊อคอ่ะ^_^”“สวัสดีค่ะ อาจารย์มามาโต้^_^”เสียงนักศึกษาหญิงเอ่ยขึ้นพร้อมเพียงกันด้วยน้ำเสียงหวานหยดย้อย “ชื่อน่ารักจัง^_^”ฉันเอ่ยพึมพำขึ้นคนเดียวพลางยกแขนขึ้นมาเท

“ฮ่าๆๆๆแค่คิดก็สุขใจ^_^” นครโตเกียว ร้านอาหารสุดหรู มิงากะ “คุณพ่อมีอะไรคะ!!”เสียงฉุนเฉียวของนางเอกเบอร์หนึ่งของประเทศไทยโวยขึ้นเมื่อเธอพาร่างอันสวยสง่าและบอบบางของเธอมาถึงห้องวีไอพี “กว่าจะมาได้”ผู้เป็นพ่อมีนามว่า ท่านฮิเรน ทาโมโต้เอ่ยขึ้นพลางกรีดสายตาอันคมกริบมองไปยังลูกสาวของตัวเองด้วยความเบื่อหน่ายกับความเอาแต่ใจของหล่อน “มินเป็นดาราดังนะคะคุณพ่อ ไม่ได้มีเวลาว่างมานั่งเครื่องบินไปบินมาระหว่างสองประเทศนี้!”เธอโวยวายเสียงดังยังกับคนที่เอาแต่ใจ เธอหย่อนก้นงอนๆของเธอลงบนเก้าอี้ราคาแพงในห้องอาหารและมองผู้เป็นพ่อด้วยอารมณ์เบื่อหน่าย เพราะพ่อของเธอมักจะเรียกเธอให้มาหาที่นี้เป็นประจำทุกอาทิตย์แต่เธอก็ไม่ค่อยได้มาเพราะติดงานถ่ายละครของเธอ “แกต้องทิ้งงานบ้าๆนั้นของแกได้แล้ว และมาช่วยฉันทำมาหากินที่นี้!!” “เพราะที่ฉันต้องหนีจากประเทศไทยมาที่นี้ก็เพราะว่าฉันจะต้องมาเป็นใหญ่ที่นี้ แกเข้าใจไหม แต่ดูที่แกกับพี่ของแกทำกับฉันสิ!”ผู้เป็นพ่อแววตาและนำ้เสียงดุดันจนน่ากลัว เขาเป็นนักการเมืองที่ยิ่งใหญ่คนหนึ่งในตอนที่เขาอยู่ที่เมืองไทยแต่เพราะเขาคดโกงมากเกินไปจนไม่สามารถที่จะอยู่ที่โน้นต่