Semua Bab รักล้นใจนายมาเฟีย: Bab 41 - Bab 50

“โอเคฉันตกลง”ท่านมิซานเอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นมือไปข้างหน้าแล้วคุณลุงซาโอะก็ยื่นมือมาข้างหน้าพร้อมกับจับมือของท่านมิซานทั้งสองคนจับมือกันเหมือนเป็นคำสัญญากันและกัน ฉันหันขวับกลับไปมองหน้าซาโนะอย่างเอาเรื่อง เขาเองก็หันมามองหน้าฉัน“ไม่มีปากรึไง?”ฉันกัดฟันกรอดเอ่ยถามเขาไป เขาก็ยื่นทำปากจู๋มาให้ฉันพร้อมกับยื่นมือของเขามาสัมผัสที่ริมฝีปากของฉันอย่างแผ่วเบา ฉันไม่ได้เบือนหน้าหนีหรือผลักมือเขาออกซึ่งฉันเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน“ปากคุณแตกน่ะ”ซาโนะเอ่ยขึ้นพลางใช้ปลายนิ้วโป้งสัมผัสกับแผลที่เหนือริมฝีปากฉัน สงสัยจะเป็นตอนที่ฉันประกบปากซาโนะรุนแรงเกินไปเพราะกลัวว่าเขาจะไปเห็นของสวงนของฉัน^//^“โอ้ยเจ็บ”ฉันร้องออกมาเบาๆด้วยความเจ็บแสบนิดนึงทำให้ซาโนะหน้าเสียทันที“ผมขอโทษ”เขาเอ่ยขอโทษฉันและยื่นมือกลับไป ฉันก็มองไปที่ปากของเขาก็พบว่าปากเขาก็แตกเหมือนกัน“ปากคุณก็แตก”ฉันยื่นมือไปสัมผัสกับริมฝีปากนุ่มๆของเขาพลางเอ่ยบอกเขา“รุนแรงจริงๆเว้ย^_^”เสียงแซวจากพี่ริวเอ่ยขึ้นทำให้ทั้งฉันและซาโนะผละออกจากกันและหันไปมองพี่ริวที่ยืนยิ้มหน้าบานอยู่ที่ข้างพนังของห้อง“ไอ้ริว!แล้วมึงไม่กลับบ้านรึไง!!”พี่ซาโนะตวา

“จับมือพี่เขาสิจ๊ะ^_^”เสียงของคุณแม่พี่ริวเอ่ยขึ้นด้วยนำ้เสียงขำๆที่ฉันไม่ยอมเอื้อมมือไปจับมือของมิซาโนะสักที ฉันจึงต้องจำใจก้มหัวให้คุณแม่ของพี่ริวและค่อยๆเอื้อมมือไปจับมือของมิซาโนะมาและค่อยๆสวมแหวนเงินสำหรับของผู้ชายใส่เข้าไปในนิ้วนางข้างซ้ายของเขา“พอดีเลยลูก….โยโกะเขาเป็นคนเลือกเองนะซาโนะ”ท่านมิซานเอ่ยขึ้นหลังจากที่ฉันเองก็ลุ้นว่าแหวนวงนี้จะสวมใส่เข้าไปในนิ้วของอีตาซาโนะได้รึเปล่าแต่ผลคือมันพอดีจ้า^_^“น่ารักจังเลยมีเลือกแหวนให้กันด้วย^_^”เสียงเอ่ยแซวอีกครั้งของคุณแม่พี่ริวอิจิเอ่ยขึ้นคราวนี้ฉันอายจริงๆแล้วนะ ไม่รู้ว่าท่านมิซานจะพูดทำไมเนี่ยว่าฉันเป็นคนไปเลือกเองเลยน่ะถึงท่านมิซานจะให้เจ้าของร้านเพชรเอาแหวนมาให้ฉันเลือกถึงที่บ้านก็เถอะแต่มันก็น่าอายอยู่ดี^///^ไม่อยากหมั้นกับเขาแต่เป็นคนเลือกแหวนให้เขาเองกับมือ“ก็พี่เมียเองก็เป็นคนเลือกแหวนให้น้องซาโยโกะจังเองกับมือเลยเหมือนกันนะครับคุณพ่อตา^_^”ฉันหันขวับไปมองพี่ริวอิจิที่ยืนกอดพี่ปลายฟ้าอยู่พลางยิ้มกว้างจนตาปิด ฉันเห็นแวบหนึ่งมิซาโนะสบตาเข้ากับฉันแต่ดูเหมือนเขาจะรีบหลบตาฉันน่ะหรือว่าสิ่งที่พี่ริวพูดคือเรื่องจริง เขาเป็นคนเลือกแห

“พี่ชายของน้องหล่อจะตายทำไมต้องใส่แว่นกับวิกผมปลอมตัวหมดหล่อเลย”ปลายฟ้าว่าพลางมองสำรวจสิ่งที่ปลอมตัวของผม“ก็กลัวคนมาหลงใหลในความหล่อของพี่ไงครับ^_^”ผมเอ่ยบอกน้องไปอย่างขำขันและเดินถือจานอาหารที่ผมเตรียมเสร็จไว้ให้เธอไปวางบนโต๊ะและเดินกลับมาจับมือน้องสาวไปนั่งกินข้าวเพื่อผมจะได้ไปส่งเธอที่โรงเรียน“ก็จริงพี่ซาโนะของน้องหล่อที่สุดเลย^_^”ปลายฟ้าเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองหน้าผมและยิ้มกว้างขึ้นในปากของเธอก็เคี้ยวข้าวตุ้ยๆอย่างน่ารักและเธอคือเหตุผลว่าทำไมผมต้องจากบ้านมาไกลเพราะผมต้องมาดูแลเธอให้เธอมีความสุขที่สุด……..“นี่!นายโลโซ!”เสียงจิกกัดของคนที่คุ้นหูผมเอ่ยขึ้นในขณะที่ผมก้มหน้าก้มตาเดินผ่านหน้าเธอมาซึ่งการกระทำของผมผิดแปลกไปจากทุกวัน เพราะทุกวันผมจะซื้อขนมโตเกียวเจ้าดังมาฝากเธอและเธอก็จะทิ้งขนมของผมที่ผมต้องไปต่อแถวถึงสองชั่วโมงกว่าจะได้มันมาลงไปในถังขยะอย่างไร้เยื่อใยทั้งที่เมื่อก่อนเธอบอกว่ามันอร่อยมาก“ครับ”ผมหยุดเดินและค่อยๆหันไปหาเธอ“ไหนขนมล่ะ?”เธอเอ่ยถามผม คำถามของเธอทำให้ผมรีบเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเธออย่างดีใจ“ผมเห็นว่าคุณไม่ชอบทานขนมแล้ว วันนี้ผมเลยไม่ได้ซื้อมาขอโทษด้วยครับ”ผมตอบเธอไ

“ว๊ายย!”ฉันร้องออกมาอย่างตกใจที่อยู่ดีๆร่างของฉันก็ชนเข้ากับใครคนหนึ่งเพราะสายตาของฉันห่วงมองมินตราแต่ขายังคงเดินอยู่….เห้อฉันนี่ซุ่มซ่ามจริงๆ“เป็นอะไรไหมครับ?”เสียงนุ่มทุ้มละมุนของใครสักคนเอ่ยขึ้นถามฉันเป็นภาษาไทย ฉันที่อยู่ในอ้อมแขนเขาก็รีบหันหน้ากลับมามองคนนั้นอย่างไวและฉันก็ต้องตกใจแทบจะหยุดหายใจเพราะคนตรงหน้าฉันคือ“อาจารย์ภาม?”ฉันเรียกชื่อเขาด้วยนำ้เสียงแผ่วเบา อาจารย์ภามก็ยิ้มให้ฉันอย่างละมุน โอ้ยใจจะละลาย^///^“ผมมาแสดงความยินดีให้กับคุณซาโยโกะจังและคุณมิซาโนะซังนะครับ^_^”อาจารย์ภามเอ่ยขึ้นพลางค่อยๆพยุงร่างฉันให้ยืนทรงตัวเอง เมื่อฉันยืนทรงตัวได้แล้วก็โค้งหัวให้เขสเป็นการขอบคุณ“ขอบคุณนะคะที่อาจารย์อุส่าห์มา”ฉันเอ่ยขอบคุณเขาไปพลางโค้งตัวให้เขาอีกรอบอาจารย์ภามเองก็โค้งตัวให้ฉันกลับมา“ไม่เป็นไรครับยังไงๆผมก็ต้องมาอยู่ดี^_^”อาจารย์ภามตอบมาด้วยนำ้เสียงสุภาพวันนี้เขาแต่งตัวหล่อจัง สูทสีขาวเซตผมเปิดหน้าผากมนทำให้เขาดูเท่หล่อกว่าปกติมากเลย^_^“พรุ่งนี้คุณซาโยโกะจังจะไปเรียนคลาสของผมไหมครับ?”อาจารย์ภามเอ่ยถามฉันกลับมาด้วยน้ำเสียงกล้าๆกลัวๆสีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหวังและดูเหมือนเขาอ

“ก็ได้”ฉันตอบเขาไปพลางเอื้อมมือขึ้นไปโอบแก้มขอเขาเช่นกันเขาก็เลิกคิ้วมองหน้าฉันอย่างสงสัยที่ฉันกล้าทำแบบนั้น งานทุกงานฉันก็เคยทำมาหมดแล้วแค่คำขอร้องของเขาแค่เนี่ยฉันจะปฏิเสธได้ยังไงแถมเขายังหล่อและมีหุ่นที่เพอร์เฟคขนาดนี้ใครปฏิเสธก็โง่แล้ว^_^ “จริงนะ^_^” “อืม….แต่นายต้องเป็นคนเริ่มนะเพราะฉัน…..ทำไม่เป็น”ฉันบอกเขาไปด้วยสีหน้าแหยๆ “งั้นเรามาดูตัวอย่างกันไหม?”เขาเอ่ยความคิด ความคิดของเขาทำให้ฉันรู้สึกโกรธขึ้นมานิด “จะดูยัยนางเอกเอวีนั้นล่ะสิ!”ฉันผละมือออกจากเขาเขาก็ทำสีหน้าตกใจ พรึบ “ไม่ใช่นะ….ผมแค่อยากทำกับคุณ”เขาขยับร่างของเขาเข้ามาชิดฉันจนใบหน้าของเราใกล้กันและที่สำคัญเขากำลังคร่อมร่างฉันที่นั่งหลังตรงติดกับผนังขอบเตียงอยู่ “เมื่อคุณรู้ว่าคนที่คุณเคยรักเธอทำงานอะไร…คุณก็ยังที่จะรักเธออยู่เหรอ?”ฉันกลั้นใจถามคำถามนี้กับเขาไปเพราะฉันอยากจะรู้ว่าเขาจริงจังกับคำว่ารักมากแค่ไหนและไอ้คำว่ารักมันจะทำให้คนเราตาบอดได้ขนาดไหนกันเชียว “ผมรู้…..ถ้าผมพูดคำพูดของผมก็จะทำร้ายความรู้สึกของคุณแต่ผมขอพูดเป็นกลาง….”เขาพูดและเงียบไปมีหน้าของเขาจริงจังมาก พรึบ “ว๊าย!”ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจที่อย