Semua Bab LET ME BE THE ONE (TITIBO-TIBO) SPG: Bab 431 - Bab 440

ALMIRA'S POV: Walang habas sa pagtulo ang luha niya habang tinalikuran si Liam at naglakad palayo sa kaibigan. Ito ang matagal niyang pinangarap at hinihintay, na magpahayag ito ng pagmamahal sa kanya, pero bakit kung kailan hindi na puwede ay saka pa ito nangyayari? Paalis na siya papuntang Italy at hindi niya puwedeng ipagpaliban 'yon. Madami na siyang nasakripisyo. Nakahanda na ang lahat. Aaminin niyang she was tempted to accept Liam. Pero paano naman ang sarili niya? Ipagsasawalang-bahala na naman ba niya ang sarili para kay Liam? Kapag ginawa niya 'yon ay siguradong pipigilan siya nitong umalis. Ilang taon na niyang ginawa 'yon. Palagi na lang siyang nagpaparaya hanggang sa umabot lang siya ng ganitong edad. At kung kailan nakapagdesisyon na siyang unahin naman ang sarili ay saka naman siya pipigilan ni Liam? Pagpasok niya ng bahay nila ay tulog na ang kanyang mga magulang. Mabuti naman para hindi siya makitang umiiyak. Siguradong magtatanong ang mga ito. Pumasok siya sa kany

Napamulat siya ng mata nang marinig ang sigawan ng kanyang mga co-teachers at ni Elijah na nakatingin sa kanila. Kumalas siya sa pagkakayakap kay Liam pero hindi siya nito binitiwan. “Liam, bitawan mo ako, nakakahiya sa kanila.” “So what? Mabuti nga makita ng Joseph na ‘yon kung sino ang nagmamay-ari sa’yo. Dapat alam niya kung sino ang kinakalaban niya.” “Shut up, Liam!” Nagalit na naman siya. “Napaka-angas mo. Porket councilor ka at teacher lang si Joseph ay ibu-bully mo na lang ng gano’n?” Kumalas siya sa mga bisig nito. “Gusto ko lang ipakita sa kanya na hindi kita susukuan." “Wag mo siyang pag-initan dahil wala siyang kasalanan at wala din akong sasagutin sa inyong dalawa kaya tumigil ka na diyan.” Bulalas niya saka bumalik sa faculty. “O akala ko ba okay na, nagyakapan na kayo eh… bakit mukhang nagagalit na naman?” natatawang tanong ni Elijah. “Shut up, Elijah!” sigaw niya. “Miss Almira, watch your mouth. Mayor natin ang minumura mo…” saway ng principal sa kanya

“Si Almira po, Tay... si Almira po ang nililigawan ko.” walang kagatol-gatol na sagot ni Liam bago pa man maabot ng tatay niya ang ulam. Halos mabilaukan siya sa sariling laway. “L-Liam!” sigaw niya, saka sinipa ang lalaki sa ilalim ng mesa. “Ay, siya ba?! Ikaw ang nililigawan ni Liam, anak? Salamat naman at nagka-inlaban din kayo. Matagal na naming hinihintay ‘yan.” “Nay, Tay, hindi po totoo ‘yun!” tanggi niya, pero parang wala na siyang laban sa tingin ni Liam na nakakaloko. “Ano’ng hindi totoo? Eh halos araw-araw nga kitang hatid-sundo, ikaw lang itong ayaw sa akin at pinapahirapan pa ako!” asik nito na tila nagsusumbong sa mga magulang nya. “Anak, ayaw mo ba kay Liam? Ano naman ang ayaw mo sa kanya? Mabait na bata at pogi pa. Isa pa, magkaibigan na kayo kaya hindi na kayo mahihirapan na pakisamahan ang isa’t isa.” anas ng tatay nya. “Ay, oo nga!” sabat naman ng Nanay habang sumasandok ng munggo para kay Liam. “Eh ‘di ibig sabihin, malapit na ang kasal n’yo? Aba’y malapit nang

Kinabukasan na ang birthday ni Almira pero hindi pa din ito nagpapakita sa kanya. Ang inaasahan niyang mami-miss siya nito ay hindi nangyari. Hindi pa din nila napag-usapan ang plano niya sa birthday nito. Ang plano niya ay magdi-dinner sila at saka siya magpo-propose. Kasalukuyan siyang nagda-drive papunta sa bahay nina Almira. Kailangan niyang makausap ang dalaga at ipaalam ang plano niyang dinner bukas. He wants it to be special for his girl. Pagdating niya ay andoon na ang kotse ni Almira. Napangiti siya dahil nakauwi na ang dalaga. Alam niya kung anong oras ang uwi nito galing school. Pagbaba niya ng kotse ay sinalubong agad siya ng nanay at tatay ni Almira. “Liam, anak, ikaw pala.” “Nay, Tay, kamusta po. Nakauwi na ba si Almira galing school?” Nakita niyang nagkatinginan ang mga ito bago muling tumingin sa kanya. “Ah, eh, wala dito si Almira, iho. Hindi din siya pumasok sa school kanina.” “Huh? Nasaan po siya?” “Pumunta siya ng Manila.” “Huh? Ano po ang ginawa niya doo

"Kailan na pala ang alis mo?" "Sa next week po. May plane ticket na ako. Wala nang atrasan ‘to." May pait sa ngiti niya. Hindi pa man siya umaalis ay namimiss na niya ang nanay at tatay niya. "Ganun ba anak... nalulungkot naman kami. Nakakabigla dahil wala man lang kami idea na nag-aapply ka pala sa abroad. Pero ganun pa man ay natutuwa pa din kami sa’yo dahil ginagawa mo ang gusto mo. Ang gusto namin ng tatay mo ay matupad mo ang mga pangarap mo sa buhay. Kung ano ang nagpapasaya sa’yo ay gawin mo. Wag mo kaming intindihin ng tatay mo, anak." "Salamat Nay. Para po ito sa inyo ang pag-alis ko. Para kahit papaano ay makaluwag-luwag naman tayo sa buhay." "Basta anak, ipangako mo uuwi ka bukas ha, para ma-celebrate naman natin ang birthday mo dito. Maghahanda kami ng tatay mo." "Sige Nay, pangako. Tapos na din naman ang transaction ko dito sa Manila." Hindi naman nagtagal ay tinapos na nila ang pag-uusap. Nagsimula na din siyang kumain ng niluto niya. Habang kumakain ay nalungkot s