All Chapters of อ้อนรักเมียนอกกรอบ: Chapter 51 - Chapter 60

“บอดี้การ์ดที่คุณไรอันให้ส่งไปคุ้มครองคุณๆ ทั้งสองล่ะ”“พวกเขากระจายอยู่รอบๆ บ้านคุณผู้หญิง โดยไม่ให้คนในบ้านรู้ตัวแล้วครับ”“ดีมาก แล้วฉันจะรายงานเรื่องนี้ให้คุณไรอันทราบ”เครื่องบินเอ็มบราเออร์เลกาซีทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า หันหัวมุ่งหน้าไปยังประเทศสหรัฐอเมริกา พร้อมกับพกพาเอาความหงุดหงิดอย่างมหาศาลไปด้วย แววตาสีฟ้าคู่เดิมคมปลาบยิ่งกว่าใบมีด พอรับรู้ว่ากุลนิดาและน้ำอิงถึงบ้านอย่างปลอดภัย คนที่เป็นชนวนระเบิดอย่างเขาก็สบายใจขึ้นมากในเมื่อรู้ว่าตนกลายเป็นเป้าหมายในการโจมตี มีคนจ้องจะคาร์บอมบ์เขา หรือไม่ก็ใช้ศีรษะเขาเป็นเป้าทดสอบความแม่นยำของพวกนักฆ่าฝีมือพระกาฬ ทำให้ไรอันตัดสินใจพาตัวเองออกห่างจากลูกและเมียสุดที่รักอย่างฉับพลัน เขารีบเดินทางเพื่อล่อหลอกพวกมันออกจากประเทศไทย และอีกเหตุผลหนึ่งที่ไม่ได้ปลุกเมียรักขึ้นมาลาคือเขานึกอยากแกล้งกุลนิดาด้วยความหมั่นไส้เมียพอนึกถึงเรื่องที่กุลนิดาแต่งขึ้นมาหลอกว่าเธอเป็นน้องสาวฝาแฝดของแม่น้ำอิง และเลี้ยงน้ำอิงมาตั้งแต่คลอดเพราะกุลนิดาตัวจริงคลอดลูกตายไปแล้ว เขาอยากจะหัวเราะดังๆ แล้วบอกเมียกลับไปว่า ผัวอย่างเขาไม่ได้เคี้ยวหญ้าเป็นของว่าง แต่ของว่างขอ

“เอ่อ กุลไม่ได้ว่าคุณศิลาค่ะ กุลหมายถึง เอ่อ สามีของกุล”ศิลานึกถึงสีหน้าน่ากลัว ของฝรั่งหน้าหล่อ ตัวโต ที่มีลูกน้องเดินตามเป็นสิบ เขาคิดว่าจะถูกฆ่าตายวันนั้นแล้ว“รับรองว่าต่อไปนี้ ผมจะไม่คิดลึกกับกุลอีกเด็ดขาด”ไรอันได้รับรายงานจากนักสืบว่าหนึ่งในผู้ชายที่แอบมาแจกขนมจีบกุลนิดาคือนายศิลาหัวหน้าสายตรงของเธอ ก่อนที่เขาจะตามเจอกุลนิดากับลูก นักสืบที่ติดตามเธออยู่เล่าว่า ในคืนนั้น ศิลาให้พนักงานของโรงแรมเอาคีย์การ์ดห้องพักกุลนิดามาให้เขา แต่พนักงานไม่ได้ทำตาม ไม่ยอมรับทิปเป็นธนบัตรใบสีเทาที่ศิลายัดเยียดใส่มือ นักสืบของเขาจึงไม่ต้องลงมือช่วยกุลนิดา เพียงแต่เก็บข้อมูลมารายงานผู้ว่าจ้างที่จ่ายเงินมหาศาล พร้อมสำทับว่า เขาต้องรู้ทุกเรื่อง ของลูกและเมีย“แล้วทำไมไรอันต้องทำร้ายคุณศิลาด้วย ในเมื่อคุณศิลาไม่เคยมีปัญหาอะไรกับกุล” คิดมาถึงตรงนี้กุลนิดารู้สึกผิด“ครับ ผมผิดไปแล้วครับ จะไม่ทำอีก” ศิลาพูดแค่นี้“คุณขอโทษกุลทำไมคะ”ศิลาเชื่อได้ว่ากุลนิดาคงไม่รู้เรื่องที่สามีของเธอบุกมาทำร้ายเขาเมื่อวันก่อน แต่จะให้เขาพูดกับลูกน้องสาวสวยว่า เขาคิดวางยาเธอ แต่พนักงานโรงแรมไม่ให้ความช่วยเหลือ ศิลารู้สึกก

“เธอคงดีใจมากใช่ไหมเกรซี ไรอันเป็นคนแบบนี้แหละ ไม่ชอบเอาใจผู้หญิง ถ้าใครชวนเขาไปข็อปปิงมีหวังถูกไล่ตะเพิด”กุลนิดาก็ยังร้องไห้ไม่หยุด แอชลีย์เห็นหลานสาวมองอาการของแม่แบบสงสัย“เอาแบบนี้นะ เธอคงอยากอยู่คนเดียวสักพัก ฉันพาหลานสาวลงไปหาอะไรทานก่อน น้ำอิงบอกว่าหิวมาก เธอจะได้พักผ่อน”กุลนิดาไม่เคยปล่อยลูกให้อยู่กับคนแปลกหน้า แต่ท่าทางสนิทสนมนั้นทำให้เธอยอม น้ำอิงดูติดป้ามาก และเวลานี้หัวใจของเธอมันกำลังแตกสลาย“ขอบคุณนะคะ คุณแอชลีย์”ลับร่างของแอชลีย์และน้ำอิง กุลนิดาเปิดกล่องออกแล้วหยิบกระเป๋าใบหรูออกมาลูบคลำอย่างทะนุถนอม มันสวยและดูเลอค่าจนเธอเกรงว่ามันจะเปื้อน“ไรอันคะ ฉันไม่อยากได้กระเป๋า ฉันอยากได้คุณคืนมา ฉันไม่ขออะไรอีก ฉันขอแค่คุณกลับมาเป็นครอบครัวของเรา”กุลนิดาค่อยๆ เปิดซิปออกแล้วพบว่ากระเป๋าใบนี้ไม่ใช่กระเป๋าเปล่า มีบางอย่างอยู่ด้านใน“สมุดบัญชี แล้วนี่การ์ดอะไร” กุลนิดาเพ่งมองชัดๆ ก็จำได้ว่ามันคือคีย์การ์ดของห้องชุดที่คอนโดฯ สุดหรูแห่งนั้น ในนั้นมีกระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆ เขียนด้วยลายมือที่เธอจำได้ว่าเป็นลายมือของเขาแนบเอาไว้‘คุณเคยบอกผมว่าถ้ามีเงินในกระเป๋ามากกว่าราคากระเป๋าเมื่อ

“และสุดท้ายเขาก็มาไม่ได้ ฉันต้องการพบคุณพอดี ฉันติดต่อครูซไม่ได้ ฉันอยากรู้ว่า เวลานี้ ร่างของคุณไรอันถูกเก็บเอาไว้ที่ไหน ฉันอยากไปหาเขาเป็นครั้งสุดท้าย”กุลนิดาเมินหน้าไปทางอื่น น้ำตารื้นขึ้นราวกับจะร้องไห้ แอชลีย์มองเห็นจึงไม่พูดอะไรต่อแม้ว่าอยากพูดก็ตาม“ฉันว่าเกรซีอย่าเพิ่งคิดเรื่องอื่นเลยนะ วันนี้เป็นวันของน้ำอิง เธอต้องเข้มแข็ง อย่าร้องไห้ให้ลูกเห็น ”แอชลีย์บอกกุลนิดาจบก็หันไปตะโกนส่งเสียงเชียร์น้ำอิงที่เตรียมตัววิ่งอยู่ในสนามเพื่อให้กำลังใจนักกีฬาตัวน้อย กุลนิดามองตามป้าของหลาน คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันด้วยความงุนงงแกมไม่เข้าใจ แอชลีย์ไม่เสียใจกับการจากไปของน้องชายหรือไง แอชลีย์ไม่ควรมาอยู่ที่นี่“คุณแอชลีย์คะ งานศพของ...”แอชลี่ย์รีบปราม “เกรซี วันดีๆ ไม่ควรพูดถึงงานศพ ฉันคิดว่า เดี๋ยวครูซคงติดต่อกลับมาเอง แล้วคงแจ้งกำหนดการทั้งหมดให้คุณทราบ แต่ตอนนี้ยิ้มเถอะนะ เพื่อลูก เพื่อให้กำลังใจน้ำอิง”กุลนิดาไม่มีอารมณ์สนุกกับงานรื่นเริงใดๆ เธอส่ายหน้าให้กับแอชลีย์ เธอไม่สามารถทำใจรื่นเริงได้เหมือนแอชลีย์ ในหัวมีแต่ภาพไร้วิญญาณของสามี เธอไม่คิดด้วยซ้ำว่าจะได้เห็นร่างกายของเขาเป็นครั้งสุด

กุลนิดาปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอาบแก้มอย่างไม่อาย ตอนนี้เธออยู่คนเดียวภายในห้อง เธอไม่ต้องกลัวว่าลูกจะเห็นแล้วตั้งคำถามอีก ดังนั้นเมื่อน้ำตาอยากไหลออกมา เธอก็จะปล่อยให้มันไหลไปจนกว่าจะพอ อย่างน้อย เธอจะได้ใช้มันเป็นหนทางระบายออกได้บ้างใบหน้าสวยที่ตอนนี้เต็มไปด้วยคราบน้ำตาเลอะกรัง กวาดมองรอบห้องอย่างอาวรณ์ ตอนนี้ เธอยังไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาจากไปอย่างไม่มีวันกลับ เธออยากจะคิดว่าข่าวที่ลงเป็นเพียงข่าวโคมลอย เชื่อถือไม่ได้ เขายังปลอดภัยดี เพียงแต่ยังเคลียร์งานไม่เสร็จจึงยังกลับมาไม่ได้...แต่กุลนิดาก็ไม่สามารถหลอกตัวเองได้ เพราะภาพข่าวที่ทุกสื่อนำมาลงเป็นเรื่องจริงจู่ๆ ก็มีลมพัดวูบหนึ่งเข้ามาในห้อง กุลนิดาจึงเดินไปที่ระเบียง ประตูถูกเปิดออกไว้ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ชายผ้าม่านสีขาวปลิวคว้าง ภาพนี้เหมือนเมื่อสี่ปีก่อนไม่มีผิด จู่ๆ กุลนิดาก็รู้สึกขนลุกเกรียวขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว“เหมือนวันนั้นไม่มีผิด” ปกติกุลนิดาเป็นคนกลัวผีมาก และตอนนี้ความหลอนก็ผุดขึ้นมาอีกหนห้องนี้เคยมีประวัติอะไรหรือเปล่านะ เธอยังจำได้ดีถึงผีจูออนชุดขาวที่เห็นวันนั้น เธอยังไม่เคยคุยกับไรอันถึงเรื่องนั้นเลย เคยตั้งใจว่า