All Chapters of อ้อนรักเมียนอกกรอบ: Chapter 41 - Chapter 50

กุลนิดาแอบฟังอยู่เงียบๆ พลางคิดในใจลูกสาวเธอนี่ก็ร้ายไม่เบาเจ้าเล่ห์เกินไปแล้วตลกบริโภคชัดๆ กุลนิดาชำเลืองมองด้วยความขบขัน เห็นสองพ่อลูกคุยกันกะหนุงกะหนิง แวบหนึ่งเธอรู้สึกถึงความเป็นครอบครัวที่อบอุ่น ไรอันทำหน้าที่พ่อได้ไม่เลว แต่เรื่องที่เขาจะกลับมาทวงสิทธิ์ในตัวเธอ กุลนิดายอมรับว่ายังไม่มั่นใจนัก“เชอร์รี่มันอยากนั่งเครื่องบินมาเที่ยวในเขตอบอุ่น หรือว่าลูกหมูแถวนี้ อยากกินมันกันแน่ อ้วนแล้วนะเรา”เด็กหญิงที่กอดคอพ่ออยู่แน่นหันมาส่งยิ้มเผล่ มามี้รู้ทันเธอตลอด“ก็น้ำอิงชอบกินเชอร์รี่นี่คะ แต่มามี้บอกว่าราคามันแรงเกินไป เราต้องประหยัด”กุลนิดาอยากยกมือตีแขนอวบๆ สักเผียะ ที่ขยันพูดขายคนเป็นแม่เอาความลับแม่มาขายหมดกุลนิดาอายหน้าม้าน ขณะที่ไรอันอมยิ้มมองเด็กหญิงอย่างเอ็นดู ส่วนมือที่ว่างค่อยๆ เคลื่อนมาวางแหมะที่เอวคอดบางแล้วดึงเข้าหาตัว“แด๊ดดี้ไม่ได้ซื้อมาฝากแค่เชอร์รี่แต่ซื้อของเล่นเสริมพัฒนาการมาฝากน้ำอิงอีกเยอะเลย แล้วก็นี่ ผมซื้อมาฝากคุณเกรซี”ไรอันหยิบถุงกระดาษ ที่แค่ถุงของมันก็ส่องประกายเลอค่าในตัวเอง เรียกว่าขายตัวเองได้ตั้งแต่ยังไม่เปิดดูของข้างใน เขายื่นให้เธอ“กระเป๋าใบนี

ในจังหวะที่เธอตัดสินใจดิ้นหนีและหลุดจากอ้อมกอดแกร่งจนพ้น“คุณจะไปไหน” ไรอันรวบร่างบางเอาไว้แน่ก่อนจะดึงเธอมากอด แล้วกระซิบข้างหู “จะไปไหนไม่ได้ ไม่ต้องห่วงลูกสาวเรา เธอจะเพลินในสระว่ายน้ำอีกนาน ส่วนคุณมีการบ้านที่ยังไม่ตอบผม ระหว่างแก้ผ้า กับ แก้ตัว เลือกอะไรก่อนทูนหัว”“ไม่ ฉันไม่เลือก”“คุณต้องเลือก เกรซี” เสียงทุ้มตอบกลับ ดวงตาสีฟ้าเข้มจัดจนน่ากลัวไรอันใช้ไหล่หนาดันประตูให้เปิดออกพร้อมทั้งดึงกุลนิดาเข้าไปในห้อง แม้คนตัวเล็กจะทั้งถีบทั้งผลัก แต่คนตัวโตที่มีแรงมากกว่าก็ไม่รู้สึกสะเทือนใด“เตะเข้าไป ถ้าผมเตะคืนบ้างอย่าว่าผมนะ”“จะเตะฉันคืนเลยหรือ เลวที่สุด”“เลวอะไร เตะคืนด้วยปากแนบปาก บดขยี้ ดูดดึงแล้วชิมรสหวานจากปากคุณ มันเลวมากเลยหรือไง”กุลนิดาหน้าแดง เมื่อนึกภาพตามที่เขาบอก “ไม่ต้องสาธยายขนาดนั้นก็ได้ คิดหรือว่าฉันจะยอม”“ไม่ยอม...?” ไรอันเปลี่ยนเป็นเสียงทุ้มต่ำทรงเสน่ห์ “แล้วทำไมใจคุณเต้นแรงจัง เหมือนคุณก็คิดถึงวันคืนเก่าๆ ของเราเมื่อสี่ปีก่อน เหมือนที่ผมคิดอยู่ทุกวัน”“คนบ้า คิดเข้าข้างตัวเอง ใครจะไปคิดถึงเรื่องเก่าๆ ไม่น่าจำพรรค์นั้น”“เกรซี คุณน่ะรู้ตัวไหมว่าปากกับใจไม่ตรงกั

กุลนิดามองเขาด้วยสายตาปวดร้าว ทำไมเขาถึงใจร้ายได้ขนาดนี้“เออ ใช่ ผู้ชายที่มีคนอื่นไปเรื่อย หล่อ รวย แค่ไหน ก็ไม่มีใครอยากได้มาทำพ่อของลูกหรอก ฉันเห็นด้วยกับพี่สาว เลยยุว่าไม่ต้องบอก ถ้าคลอดมา ฉันจะช่วยหาเงินเลี้ยงหลานเอง”“อ้อ” ไรอันคำรามต่ำ ดวงตาสีฟ้าวาวโรจน์ “ที่แท้คนยุแยง ไม่ให้พ่อกับลูกเขาเจอกันอยู่ตรงหน้าผมนี่เอง ถ้าบอกว่าคุณไม่ใช่กุลนิดาแต่เป็นน้องสาวของกุลนิดา พี่สาวคุณชิงตายเพราะทนไม่ได้ที่มีผัวแบบนี้ งานนี้ คนตายไปแล้วจะเรียกขึ้นมาต่อว่าก็คงไม่ได้ แต่คนอยู่และเป็นตัวยุอยู่ตรงหน้าผมแล้ว งั้นคุณรับโทษแทนนะ ในข้อหาหลอกลวงทำให้ผมเข้าใจว่าคุณคือเมียผม ส่วนข้อที่สอง ไม่มีอะไร หมั่นไส้ล้วนๆ”ดวงตาคู่หวานเบิกกว้าง ริมฝีปากสั่นระริกด้วยความตกใจปนหวาดกลัว หัวใจดวงน้อยเย็นเฉียบไปครึ่งดวงเมื่อได้ยินเสียงทุ้มหัวเราะกังวาน มันเป็นเสียงหัวเราะที่น่ากลัวจับขั้วหัวใจของกุลนิดาที่สุดไรอันหัวเราะในลำคอแต่เสียงและสายตาดูน่าหวั่นกลัว ก่อนจะผลักเธอให้จมลงไปบนที่นอน กุลนิดาดีดตัวลุกขึ้นแต่ถูกมือแกร่งดันให้จมลงกับที่นอนตามเดิม ดวงตาคู่หวานเบิกกว้าง หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำราวกับมีใครเอากลองมาตีใ

“ใครเมียคุณ”“ใครหรือ อืม...” เขาทำท่าครุ่นคิด ยิ่งทำให้กุลนิดามองอย่างหมั่นไส้“มีเยอะใช่ไหมล่ะ งั้นคุณก็รีบไปหาเมียคุณเถอะ”“ได้สิ ผมจะรีบไปตอนนี้เลย” เขาว่าแล้วก็ดึงร่างคนตัวเล็กมากอด“ว้าย”เสียงกุลนิดาร้อง แล้วต้องอายหน้าแดงเมื่อถูกเขาหอมแก้มซ้ายขวา แล้วกระซิบข้างหูเบาๆ “ผมขอต่ออีกสามรอบนะ”“ไม่ได้”“งั้นรอบเดียวก็ได้ แต่ผมขอสี่ท่าไม่ซ้ำ โอเคหรือเปล่า”กุลนิดารีบร้องห้ามเสียงหลง “มะ มะ ไม่...คุณเป็นอะไรของคุณ ถึงได้หื่นจนน่ากลัวแบบนี้”ไรอันกระซิบตอบอย่างยั่วเย้า “สามีของคุณกำลังถูกผีเข้า อยากจะ...”“ผีที่เขาสิงคุณคงเป็นผีหื่นสิไม่ว่า”“นั่นสิ ไอ้ผีตัวนี้ที่สิงผมอยู่มันบอกว่ามันชื่อผีอำ ชอบปล้ำทุกคืน..”กุลนิดาร้องลั่น “ออกไปเลยคนผีทะเล ไปอำคนอื่นเลยไป”“นี่ผมรู้นะคุณเป็นคนกลัวผี ผมมีเคล็ดลับดีๆ จะบอกทำไงให้ผีไม่หลอกอยากรู้ไหม” กุลนิดาหันมามองหน้าเขาแบบแปลกๆ เดาไม่ออกว่าจะถูกหลอกไม้ไหน“ทำยังไงคะ”ไรอันดึงร่างเล็กมากอดและกระซิบเสียงแหบพร่า“ก่อนจะนอนให้แก้ผ้า และนึกถึงหน้าสามี ผีจะไม่กล้าหลอก แต่ผัวจะบอกรักทุกคืน” ในขณะที่มือของเขากำลังเข้าไปยุ่มย่ามกับเนื้อตัวของเธออีกครั้ง“สหร

“ทำไมล่ะคะ” น้ำขิงถาม“ก็พี่น้ำขิง กับ ลุงครูซ ไม่เชื่อมั่นในตัวโดราเอมอน”ผู้ใหญ่ได้แต่มองหน้ากันแบบงงๆ แต่ละคนมองไปบนฟ้าแต่ก็ยังไม่เห็นอะไรนอกจากก้อนเมฆกับเครื่องบิน“เห็นหรือยังคะ” เด็กหญิงถามสามพี่เลี้ยงรีบตอบพร้อมกัน “เห็นแล้วค่ะ/ครับ”จนกระทั่งใครคนหนึ่งเดินมาถึงขอบสระพร้อมสายตาคู่เฉียบ แต่พอมองหน้าลูกสาวความดุดันพลันเปลี่ยนเป็นอบอุ่น“น้ำอิงครับ เล่นน้ำสนุกใหญ่เชียว แด๊ดดี้ได้ยินหนูหัวเราะเสียงดัง กำลังคุยอะไรกันครับ”ไรอันมองตามสายตาลูกสาวและพี่เลี้ยงทั้งสามที่แหงนมองบนฟ้า“ดูอะไรกันอยู่ครูซ”มือขวาผู้ซื่อสัตย์รีบรายงาน “พวกเรากำลังดูโดราเอมอนพาโนบิตะกับชิสุกะบินมาเที่ยวเมืองไทย”ไรอันอ้าปากค้าง เขาคงใช้งานครูซมันทำงานหนักเกินไป แล้วแหงนหน้าขึ้นไปมองบนฟ้า ได้ยินเสียงครูซถามเขากลับมาบ้าง“เจ้านายเห็นอะไรบนฟ้าบินผ่านหลังคาคฤหาสน์ไปบ้างครับ”ไรอันมองหน้าครูซกลับอย่างงๆ “ก็เครื่องบินไงวะ”“แสดงว่าเจ้านายยังไม่เชื่อมั่นในตัวโดราเอมอน”เรื่องเครียดที่เขากำลังพกพามาตอนนี้กลายเป็นเรื่องเล็กไปในทันที ไรอันระเบิดเสียงหัวเราะ ครูซอาจเพิ่งรู้จักโดราเอมอนวันนี้ แต่ไรอันสนใจมันนานแล้ว หลัง