บททั้งหมดของ อ้อนรักเมียนอกกรอบ: บทที่ 11 - บทที่ 20

ไรอันกำลังรู้สึกสบายใจและสดชื่นมากแม้จะผ่านเวลาไปนานแต่ไม่มีความรู้สึกน่าเบื่อเลยสักนิด แม้ว่ามีน้ำอิงมานั่งอยู่ด้วยจนทำให้เขาและเธอคุยกันได้ไม่ถนัดในเรื่องที่ต้องการตกลงกันฝ่ายกุลนิดายังไม่รู้จะพูดกับลูกยังไง หากเด็กหญิงต้องรับรู้ว่าพ่อของเธอยังมีชีวิตอยู่แล้วเขามาที่นี่เพื่อเรียกร้องสิทธิ์ไรอันยังไม่มีทีท่าว่าจะขอตัวกลับออกไป มือหนายังคงจับแก้วน้ำยกขึ้นจิบอยู่เรื่อยๆ แม้ว่าจวนเจียนจะหมดแก้วแต่เจ้าของบ้านก็ไม่คิดจะนำมาเพิ่ม กุลนิดาทำเป็นเหลือบมองนาฬิกาเรือนกลมที่ฝาผนัง ไรอันมองตามสายตาของเธอไป เข็มสั้นชี้ที่เลขห้า เข็มยาวชี้ที่เลขสี่“เย็นแล้ว น้ำอิงคงจะหิวข้าวแล้วใช่ไหมครับ?”เด็กหญิงพยักหน้า ดวงตาไร้เดียงสาฟ้องว่าเรื่องกินเรื่องใหญ่ ไม่มีเหตุผลอะไรที่หนูน้อยจะปฏิเสธ เธอชอบเวลากินมากกว่าเวลานอนเสียอีก แต่แม่มักจะบอกเสมอว่าต้องกินและนอนเป็นเวลากุลนิดาเห็นใบหน้าหล่อเหลานั้นพยักหน้ารับรู้ อดลอบยิ้มออกมาไม่ได้ ในที่สุดเขาก็รู้ตัวสักทีว่าควรย้ายก้นออกจากบ้านของเธอได้แล้ว“น้ำอิงสวัสดีคุณลุงสิคะ คุณลุงจะกลับแล้ว”กระแสเสียงของกุลนิดาที่แสดงความดีใจออกมาจนปิดไม่มิดทำให้ไรอันถอนสายตาออกม

“ฮ้อม หอมค่ะคุณลุงขา”แล้วนั่นภาพสะท้อนในวัยเด็กของเขา แม่หนูน้ำอิงเอานิ้วกลมไปจิ้มเส้นสปาเก็ตตี้ที่ลวกไว้ พอดวงตาสุกใสหันไปเห็นเห็ดแชมปิญองในน้ำเกลือที่เขานำมาฝานบางๆ เตรียมใส่ถ้วยเอาไว้คู่กับแฮมที่ถูกหั่นเป็นลูกเต๋า เตรียมจะนำลงผัด น้ำอิงคงทนความหอมที่เตะปลายจมูกไม่ไหว เด็กหญิงหยิบเห็ดใส่ปาก แม้แขนจะยังดูสั้นและกลมตามวัย แต่ความไวนั้น น้ำอิงไม่เคยเป็นสองรองใคร“นี่อะไรคะ” แต่เห็ดฝานบางๆ สองชิ้นถูกนำเข้าปากเล็กๆ ไปแล้วจนกุลนิดาเอ่ยเตือนไม่ทัน“อย่าค่ะน้ำอิง ล้วงกินแบบนี้ไม่ดีนะคะ เดี๋ยวจะติดเป็นนิสัย”“ค่ะ” แต่มันช้าเกินไป เด็กหญิงยิ้มน้อยๆ ตอบรับสั้นๆขณะกำลังเคี้ยวหนุบหนับ สีหน้าของน้ำอิงแสดงความผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด พลางบ่นออกมาเบาๆ ว่า“จืดจังค่ะมามี้”ไรอันหัวเราะชอบใจแล้วมองแม่ตัวยุ่งด้วยแววตาอบอุ่น น้อยคนนักที่ใครจะได้เห็นสายตาแบบนี้ของซีอีโอมากเล่ห์ พ่อมดแห่งอุตสาหกรรมสายการบินเขาไม่คิดสักนิดว่าแม่หนูกำลังเข้ามาวุ่นในครัว แต่มันทำให้ความว้าเหว่ลึกๆ ของเขาจางหายไป“มันจะอร่อยมากครับน้ำอิง ถ้าแด๊ดดี้...” ไรอันส่งยิ้มเอ็นดู แต่ต้องชะงักเมื่อเห็นสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องเขม็งไปที่

ไรอันโคลงศีรษะเบาๆ แนวความคิดของเขาเริ่มเปลี่ยนไปเมื่อมาเจอ ‘ไอ้สามตัวนี้’ เมื่อหลายปีก่อน หากไม่มีพวกมันทั้งสาม ป่านนี้เขาคงนอนตายอยู่ในป่าไปแล้ว เพราะอุบัติเหตุใหญ่ที่พวกมันได้ช่วยชีวิตเขาไว้ครั้งนั้น เขาเดินทางมาที่เมืองไทย ขณะนักบินนำเครื่องลงจอดที่สนามบินแต่ทัศนวิสัยในการบินไม่ดี หมอกลงจัด เกิดการผิดพลาดขณะลงจอด เครื่องบินเล็กส่วนตัวตกลงไปในป่าดงดิบแต่เครื่องไม่ได้ระเบิดในทีเดียวแม้นักบินที่หนึ่งจะตายคาที่เขารอดมาได้อย่างปาฏิหาริย์ จากการช่วยเหลือของไอ้สามตัวที่หนีงานของพวกมัน เข้าไปนั่งเล่นปลีกวิเวกกลางเต็นท์นอนในป่า พวกมันเป็นคนกลุ่มแรกที่เข้าไปดูซากเครื่องบินและเข้าช่วยเหลือเขาก่อนที่เครื่องบินจะระเบิดในไม่กี่นาทีต่อมา แม้พวกมันจะไม่เรียกเขาตามชื่อจริงอย่างที่ทุกคนเขาเรียก ‘มิสเตอร์ ไรอัน คาเตอร์’ แต่มันเสร่อเรียกว่า‘ไอ้หรั่ง’ก็ช่างหัวพวกมันเถอะเขายกตำแหน่งให้พวกมันว่าเพื่อนรัก เพื่อนแท้ เพื่อนสนิท แม้ว่ามันทั้งสามจะบอกว่าเขาเสร่อ หน้าด้านไปตีสนิทกับพวกมันเองก็ตาม พวกมันไม่ได้อยากสนิทด้วยค่ำคืนที่เคยแสนสนุกแฮงก์เอาต์กัน มันเริ่มหายไปเมื่อสองในสี่แต่งงาน แล้วดูจากเรมีมาร์

กุลนิดาพาน้ำอิงมาจนใกล้ถึงตึกเรียนแล้ว ระหว่างทางเดิน เธอยอมรับว่าสงสารลูกสาวไม่น้อยที่ต้องไหว้เก้าอี้แทนพ่อ บางครั้งก็อยากให้ทางโรงเรียนเลิกจัดกิจกรรมที่ต้องให้นักเรียนพาบิดามาร่วมงานเพราะเป็นการทำร้ายจิตใจเด็กที่ไม่มีพ่อ ครั้นจะหาทางแก้ปัญหาด้วยการแปลงร่างแต่งกายเป็นคุณพ่อแบบที่เคยเห็นตามข่าว กุลนิดาก็บอกตัวเองว่าใจกล้าไม่พอ“มอร์นิ่งครับคุณกุล” เสียงทุ้มมาพร้อมกับดวงตาสีฟ้าพราวระยับ ร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตกับกางเกงสแล็กสีสุภาพมองมาที่คุณแม่คนสวยในชุดสีสันสดใสด้วยแววตาดีใจ กุลนิดาเป็นซิงเกิลมัมที่มีลูกสาวน่ารัก และน้ำอิงก็เป็นลูกศิษย์ตัวน้อยที่ฉลาดเกินวัยอลันยิ้มกว้าง เขาเคยมีครอบครัวมาก่อนแต่หย่ากับอดีตภรรยาไปแล้ว พวกเขาไม่ได้มีลูกด้วยกัน อลันเป็นคนรักเด็ก เขาเดินทางมาประเทศไทย ประเทศที่ผู้คนน่ารักใจดี เพื่อนของเขาเป็นครูสอนอยู่ที่สถาบันแห่งนี้จึงชักชวนมา อลันเห็นว่าเป็นช่องทางที่ดี เขาจึงยอมทิ้งตำแหน่งผู้จัดการของบริษัทมหาชนยักษ์ใหญ่ เงินเดือนหลายแสนบาทหากเทียบเป็นเงินไทยที่อเมริกาเพื่อมายึดอาชีพครูในสถาบันแห่งนี้ที่เงินเดือนน้อยกว่าอาชีพเก่าเป็นสิบเท่า แต่เขามีความสุขมากกว่าต้อง

กุลนิดายกกล้องขึ้นถ่ายรูป “คุณพ่อ คุณลูก หันมายิ้มหน่อยสิคะ เดี๋ยวจะถ่ายรูปให้”ไรอันไม่อยากจะเชื่อหู แม่ของลูกยกกล้องถ่ายภาพของเขากับน้ำอิงอยู่หน้าเวที เขาชอบความสตรองแบบมีเหตุผลของผู้หญิงคนนี้ เธอไม่ใช่คนเจ้าอารมณ์ แต่เธอมีเหตุมีผล เธอไม่ชอบเขา เธอไม่อยากให้เขายุ่งเกี่ยวกับเธอ แต่อะไรที่เป็นความสุขของลูก กุลนิดาไม่ปฏิเสธไรอันอุ้มน้ำอิงไปจนสุดขอบหน้าเวทีแล้วย่อตัวลงกวักมือเรียกกุลนิดา“ว่าไงคะ ยืนสิคะ ฉันจะถ่ายคุณกับลูก เดี๋ยวเอาไปใส่กรอบให้”“เข้ามาใกล้ๆ ผมกับลูกหน่อยแล้วหันหลัง”กุลนิดาไม่เข้าใจว่าเขาจะทำอะไร แต่เห็นน้ำอิงมีความสุขยิ้มแป้นเธอจึงทำตาม ไรอันหยิบมือถือรุ่นล่าสุดและหรูที่สุดของโลกขึ้นมาก่อนจะบอกให้ทุกคนยิ้ม เขากำลังเซลฟีภาพครอบครัวน้ำอิงชูสองนิ้วแล้วยิ้มแก้มปริ “มามี้ แด๊ดดี้ ชูสองนิ้วด้วยสิคะ”กุลนิดารู้สึกเขินที่ถูกบังคับให้เซลฟีร่วมกับเขา แล้วยังต้องมาชูสองนิ้ว แต่เพราะนางฟ้าตัวน้อยสั่งจึงได้แต่ปลอบใจตัวเองว่าช่างเถอะ งานวันพ่อไม่ได้มีทุกวันแต่พอเหลือบไปเห็นใครบางคนที่ยืนมองอยู่ห่างๆ ด้วยแววตาผิดหวัง ไรอันมองตามสายตาคู่สวยไป ผู้ชายดูดี นัยน์ตาอบอุ่นมองดูเป็นคนต่