บททั้งหมดของ อ้อนรักเมียนอกกรอบ: บทที่ 31 - บทที่ 40

“จะมากไปแล้วนะจอร์แดน นายเป็นพี่ ไม่ช่วยฉันเลี้ยงน้องยังแกล้งฉันอีก นายไปถูบ้านเลย เข้าใจไหม”สองแฝดพี่น้องมองหน้ากันแล้วหัวเราะก่อนที่มือน้อยๆ ของเจ้าสองแสบจะช่วยกันขยุ้มเส้นผมแบรดด์ลีย์กันคนละข้าง พวกเขาไม่ได้อยากแกล้งพ่อแต่นึกสนุกกับการดึง ทึ้ง ตามวัย“พระเจ้า! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” แบรดด์ลีย์แหกปากร้องลั่นการถูกดึงทึ้งผมเจ็บยิ่งกว่าถูกชกปากเสียอีกอีกฟากไรอันกำลังหาวิธีเรียกร้องความสนใจ กุลนิดากลับเข้าห้องนอนและล็อคประตูแน่นหนาคงกลัวเขาจะไปเฝ้าข้างเตียงแล้วแอบลุกขึ้นมาปีนเตียงตอนกลางคืน เพราะฉะนั้นเขาควรสร้างสถานการณ์ เมื่อมองนาฬิกาเป็นเวลาสี่ทุ่มตรง กลิ่นหอมเย้ายวนโชยมากระตุ้นต่อมความหิว“หอมอะไร”แม้จะเป็นคนรูปร่างผอมบางแต่กุลนิดากลับชอบกินมื้อดึก ไม่ใช่เพราะหญิงสาวชอบกินพร่ำเพื่อแต่เธอนอนดึกเพราะต้องทำงานพิเศษร่วมด้วย ค่าใช้จ่ายของลูกค่อนข้างจุกจิก รวมรายการยิบย่อยในแต่ละเดือนเธอต้องจ่ายก้อนโตทำให้กุลนิดาหันมาค้าขายออนไลน์เป็นรายได้พิเศษ ซึ่งสินค้าที่เธอขายส่วนใหญ่เป็นของเล่นเสริมพัฒนาการเด็ก ในแต่ละคืนจึงต้องคอยเช็คอินบ็อกซ์ เช็คยอดเงิน แพคของให้เสร็จก่อนนอน และนำสินค้าที่จะส่งใน

ร่างสูงใหญ่ที่สวมเพียงกางเกงตัวเดียว นอนเหยียดยาวอยู่ข้างเตียงโดยขโมยหมอนหนุนศีรษะ และหมอนข้างจากบนเตียงลงมา“แกล้งหลับหรือเปล่า” กุลนิดาไม่ไว้ใจ เดินไปมองใกล้ๆ แล้วใช้ไม้แขวนเสื้อ จิ้มๆ เขี่ยๆ”ดูเหมือนจะหลับเป็นตายมากกว่า” กุลนิดาถอนใจ‘ถือว่ายกผลประโยชน์ให้จำเลย’นานนับชั่วโมงที่กุลนิดานั่งห้อยขาอยู่บนเตียง พลางก้มมองใบหน้าหล่อที่หลับสนิท ลังเลว่าจะทำอย่างไรกับเขาดี จะลากเขาออกไปก็เหมือนเอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุง ในที่สุดหญิงสาวถอนหายใจยาวพรืด “นอนตรงนี้ได้ แต่อย่าคิดปีนขึ้นเตียงฉันก็พอ”กุลนิดาตัดสินใจได้แล้วก็โยนผ้านวมลงไปผืนหนึ่ง‘เป็นความเมตตาจากฉันที่ไม่อยากให้คุณนอนอุจาดตา’ กุลนิดาบอกตัวเอง เพราะเขาพลิกตัวเปลี่ยนมานอนหงาย ท่านั้นเผยให้เห็นแผงอกกว้าง และกล้ามหน้าท้องแน่นๆ เป็นลอนงดงาม“ใครจะอยากดู” กุลนิดาว่าคนหลับ จากนั้นจึงล้มตัวลงนอนตะแคงข้างหันหลังให้เขาผ่านเวลาไปจนกระทั่งเข็มสั้นชี้มาที่เลขสาม ส่วนเข็มยาวชี้ไปที่เลขสิบสอง ตามความเชื่อของคนโบราณเป็นเวลาผีออก ท่ามกลางความมืดแต่ยังพอมีแสงสลัวจากหัวเตียงเล็กน้อยที่กระทบเข้ากับใบหน้าสวยซึ่งหลับสนิท ถัดออกไปข้างเตียง ดวงตาสีฟ้าเบิกโพ

“แต่แด๊ดดี้ประจบไม่เก่งเท่าน้ำอิงหรอก” ไรอันหัวเราะแกมเอ็นดูยกมือไปยีผมลูกสาวเบาๆ แล้วเห็นลูกหมูตัวน้อยมองตาขวางๆ ราวกับกำลังคิดว่าเธอถูกว่า หรือถูกชม“เด็กประจบเก่ง เป็นเด็กน่ารัก”เท่านั้นแม่หนูน้อยจึงยิ้มต่อได้ มือป้อมหยิบทัพพีตักข้าวผัดใส่จานแล้วยื่นไปให้คนเป็นแม่ทันที“มามี้ขา มามี้ทานข้าวผัดฝีมือแด๊ดดี้นะคะ อร่อยกว่าอาหารเวฟ แด๊ดดี้บอกกินอาหารเวฟบ่อยๆ นานๆ ไปไม่ดีต่อสุขภาพ”คนเป็นแม่อยากถนอมน้ำใจลูกจึงเล่นตัวไม่ได้ ต้องยอมรับแต่โดยดี“มามี้ขอบคุณมากนะคะ”“ถ้างั้นต้องทานเยอะๆ นะคะ แด๊ดดี้จะได้ดีใจ”กุลนิดาตักเข้าปากคำหนึ่งแล้วก็สัมผัสได้ถึงความอร่อย ข้าวผัดที่แท้จริงรสชาติแบบนี้นี่เอง ไม่ใช่หวานนำ ขมตามเพราะก้นกระทะไหม้แบบที่เธอทำ“เป็นไงบ้างเกรซี เพิ่มอีกจานไหมครับ” ไรอันถาม แต่ได้ดวงตาขึงดุจากคนที่กำลังกินข้าวผัดหมดจานอย่างรวดเร็ว กุลนิดาหน้าร้อนผ่าวด้วยความอาย รีบยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม“ฉันอิ่มแล้ว” หญิงสาวไม่ยอมพูดให้เขาได้ใจ ถึงแม้จะอยากเติมจานที่สองแต่ก็ต้องอดทนไว้“มามี้ขา ข้าวที่เหลือเก็บใส่ตู้เย็นไว้ได้ไหมคะ พรุ่งนี้น้ำอิงจะกินอีกตอนเช้า”“จะกินอีกหรือคะ”“ใช่ค่ะ”กุลนิดาฝืนย

“เอ่อ แต่ว่า...”“แต่ว่าอะไรหรือครับ หรือว่าผมไม่น่าไว้ใจ” น้ำเสียงเขาหม่นลงราวกับผิดหวังกุลนิดารู้สึกผิด บางทีเขาคงแค่เอ็นดูน้ำอิงเพราะเคยให้ขนมกันเป็นประจำ เมื่อก่อนเธอก็เคยแอบเมียงมองและรู้สึกดีกับเขาหรอกแต่ทำไมช่วงนี้เธอถึงไม่อยากให้เขาเข้ามาวุ่นวาย เป็นคำถามที่เกิดขึ้นมาสักระยะแล้ว แต่กุลนิดายังตอบคำถามตัวเองไม่ได้ ทั้งที่นี่คือโอกาสในการมองหาผู้ชายดีๆ“ไม่ใช่หรอกค่ะ เอาเถอะ กุลจะไปก็ได้ค่ะ”“ดีเลยครับ ถ้าอย่างนั้นตอนห้าโมงพรุ่งนี้ ผมไปรับนะครับ”“ค่ะ” กุลนิดาตอบรับแล้วกดวางสาย ถอนใจยาวอย่างสับสนในใจ ตอนแรกก็ปลื้มเขา แต่ทำไมตอนนี้เธอไม่รู้สึกหวือหวา ตื่นเต้นอะไรเลย หัวใจดวงเดิมทำไมถึงได้เปลี่ยนไวนักกุลนิดาไม่สบายใจกับความคิดตัวเอง เธอชอบเล่นกับไฟอย่างนั้นหรือ ไฟที่พร้อมจะแผดเผาเธอให้แดดิ้นอย่าง...ไรอัน คาเตอร์กุลนิดาไปรับลูกสาวกลับบ้านในตอนเย็น เธอลงจากรถ เปิดประตู อุ้มลูกลงมาแล้วจึงเห็นว่ามีชายในชุดสูทยืนอยู่หน้าประตูรั้ว“คุณเกรซีครับ ผมครูซเองครับ”เมื่อมองดีๆ จึงเห็นว่าเป็นคนสนิทของไรอัน กุลนิดาจึงเดินเข้าไปหาแล้วถามขึ้นอย่างสงสัย“คุณมาทำอะไรที่นี่คะ ทำไมไม่กลับไปกับคุณไร

หน้าฮอลล์ที่ใช้จัดงานคลาคล่ำไปด้วยพ่อแม่ที่จูงลูกหลานมาดูละครเวที สังเกตได้ว่าส่วนมากจะเป็นผู้ชมตัวน้อยที่มากับครอบครัว เด็กผู้หญิงตัวน้อยหลายคนชอบมาสคอตที่ยืนอยู่หน้าทางเข้า ไม่เว้นแม้แต่น้ำอิงที่วิ่งเข้าไปหา“น้ำอิงคะ ระวังล้ม” กุลนิดาปราดเข้าไปถึงตัวลูกสาว แล้วส่ายหน้าเอ็ดเบาๆ “ดื้อจริงเชียว”แม่หนูยิ้มเผล่ “น้ำอิงอยากถ่ายรูปกับทัมเบลิน่าค่ะ”กุลนิดาหัวเราะเบาๆ “งั้นเรามาเซลฟี่กันนะคะ”กุลนิดาจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป แต่อลันก็เดินยิ้มสุภาพเข้ามา “น้ำอิงครับ ขอทีเชอร์ถ่ายรูปกับทัมเบลิน่าด้วยได้ไหมครับ”น้ำอิงลังเล แม่หนูยังเด็กเกินไปที่จะรู้ว่าตัวเองถูกใช้เป็นเครื่องมือในการเข้าหาแม่กุลนิดามองหน้าอลันด้วยความยุ่งยากใจ แต่ตุ๊กตามาสคอตกลับเข้ามาแทรกกลางยืนตรงกลางทำให้กลายเป็นการถ่ายรูปหมู่แบบไม่ทันตั้งตัวกุลนิดาปั้นหน้ายากแต่อลันยิ้มถูกใจ ขณะที่จะยกโทรศัพท์ขึ้นถ่ายเซลฟี่ ก็ถูกมือหนาของใครบางคนมาดึงเอาโทรศัพท์ไป“เฮ้ย...”ทันทีที่เห็นว่าคนที่ทำเสียมารยาทเป็นชายร่างสูงใหญ่ กำยำ หน้าตาฝรั่งแบบตัวเอง แต่ใบหน้าอีกฝ่ายหล่อเข้มกว่ามาก อลันก็ขบกรามแน่น“คุณคาเตอร์”เจ้าของชื่อยกยิ้มมุมปา