All Chapters of Trapped to my Ex-Boyfriend's Possessive Billionaire Uncle: Chapter 261 - Chapter 270

MargarethNaging maayos naman ang pagbabalanse ko ng aking oras sa kumpanya at sa pag-aaral. Minsan ay medyo nangangarag, lalo na kapag sabay-sabay ang deadlines at exams, pero okay lang, sanay na rin siguro ako. Alam ko naman na after kong maka-graduate, magiging mas maayos at magaan na ang schedule ko. And I can’t wait for that day to come. Gusto kong makita na makakapag-relax na rin sina Mommy at Daddy, ’yung tipong hindi na sila laging pagod o balisa.Nalaman ko rin na after graduation, halos hindi na nagdalawang-isip si Margaux na sumabak agad sa kumpanya. Para raw magpahinga na rin sina Mommy at Daddy. Ngunit taliwas sa plano, hindi rin pala naging ganon kadali ang lahat. Dahil imbes na makapahinga sila, mas lalo pa pala silang naging abala sa paghahanap sa akin.“Ma’am Margareth, okay na po ba ang pinapagawa ni Sir Rex?” Nag-angat ako ng tingin mula sa laptop at nakita ko si Rey, na assistant na ulit ni Dad, nakatayo sa harapan ng desk ko na may hawak na clipboard.Tumango ako,

MargarethHuminto ang sasakyan sa harap ng isang marangyang hotel na nabalutan ng mga ilaw at dekorasyong tila ginto sa liwanag ng gabi. Mula sa loob ng sasakyan, saglit akong nanatiling nakaupo, pinagmamasdan ang engrandeng harap ng venue. Nakapila ang mga mamahaling sasakyan, at isa-isa nang bumababa ang mga bisitang halatang sanay sa ganitong sosyalan. Mga babaeng naka-gown, mga lalaking naka-coat, at may ilang kilalang mukha sa industriya.Napalunok ako.Ito na nga. Wala nang atrasan.Bumukas ang pinto ng sasakyan at agad akong inalalayan ng valet. Muli kong inayos ang suot kong damit at pilit kong hinugot ang lakas mula sa pagkakatapak ko sa marmol na daan paakyat sa lobby.Habang papasok, nararamdaman ko ang ilang matang nakatuon sa akin. Hindi ko alam kung totoo o imahinasyon ko lang, pero tila ba ang bawat hakbang ko ay sinusukat. Siguro dahil hindi ako madalas makita sa ganitong mga event o baka naman iniisip nila na si Margaux ako."Margareth, dear!"Napalingon ako. Nandoon

MargarethHindi ko inaasahan na mag-eenjoy ako sa party. Akala ko, magpapanggap lang akong masaya habang nakaupo sa isang tabi, pero nagkamali ako. Grabe ang mga taong nakilala ko bago pa man magsimula ang programa at lahat well-mannered, classy, pero hindi intimidating. Masasabi kong iba talaga ang impluwensya ng pamilya nila Sam. Mula sa pananamit hanggang sa paraan ng pakikitungo sa mga bisita, ramdam ang breeding at ugat ng karangalan.We were eating, at kasalukuyan kaming nagkukwentuhan ni Tita Samantha sa aming table. Kasama rin namin sina Tito Dennis at, syempre, si Sam, na ngayon ay katabi ko sa kaliwa. Maaliwalas ang pakiramdam ko, para bang may sariling mundo ang table namin na magaan, puno ng halakhak, at parang matagal ko na silang kakilala kahit na naiilang ako sa tingin na pinupukol sa akin ng katabi ko.Pero biglang naistorbo ang payapang atmosphere nang may lumapit na babae."Hi, Sam. Long time no see.Napatingin ako sa direksyon ng boses. Dahan-dahan akong nag-angat n

MargarethAng tanong lang, gagawin ko ba?Nanatili akong nakatitig sa kanya. Parang tumigil ang oras habang pinagmamasdan ko ang mukha niyang sobrang lapit na parang sapat na ang isang hakbang para maglapat ang aming mga labi. Lalong bumigat ang dibdib ko. Ang bawat tibok ng puso ko ay para bang naririnig ko na sa aking mga tainga.Sam didn't speak.Hindi siya gumalaw.Pero nanatili ang titig niya, mabagal, tapat, at mariin. Para bang hinihintay niya akong magsalita. O baka hinihintay niyang ako ang maunang lumapit.Napakagat ako sa labi, pilit inaawat ang sarili ko. Pero hindi ako makatingin sa iba. Nakatali ako sa kanya."You sure you're okay?" ulit niya, pero mas banayad ang tinig, mas mababa, at para bang mas malapit sa paghinga kaysa sa salita.Napalunok ako. "Y-Yeah… I'm okay. I think.""You're not acting like it," tugon niya, bahagyang nakangisi ngunit hindi biro ang tono. "You look like you're about to fall.""Maybe I am," bulong ko, halos hindi ko na makilala ang sarili kong

MargarethKung may sikreto mang hindi ko nais ibunyag, ito ‘yung sa amin ni Sam.At kung may sikreto mang ayaw kong mawala, ito rin ‘yon.Mula noong gabing hinalikan ko siya, hindi na kami nagbitaw. Hindi man kami lantaran, hindi man kami malaya, pero totoo kami sa isa’t isa. Sa bawat tawag tuwing madaling araw. Sa bawat text message na may simpleng “Ingat ka” o “I miss you.” Sa bawat sulyap kapag nagkakasalubong sa events na kailangan naming magpanggap na hindi kami sobrang close sa isa't-isa, lahat ng iyon ay sa amin.At sapat na iyon. Para sa ngayon.Last sem ko na sa college, at sa dinami-dami ng dapat kong alalahanin, thesis, internship, graduation requirements ay si Sam pa rin ang laging nakababad sa utak ko. Isang mensahe niya lang ay kaya nang pasayahin ang buong araw ko. Isang tawag sa gabi, habang nakasandal ako sa unan, ay sapat nang dahilan para makatulog akong may ngiti sa labi.At kapag nagkikita kami, kahit pa palihim, kahit pa sa loob ng kotse niya habang nakaparada sa