Semua Bab Beyond The Broken Marriage: Bab 81 - Bab 90

Narinig ni Alyssa ang sarili niyang boses, bahagyang nanginginig habang tinatawag ang matanda, “Mama Olivia! Mama, halika muna, upo ka. Patingin ako ng BP mo, please—”Buong pag-aalala niya itong inalalayan. Kahit pinipilit niyang maging kalmado, dama sa bawat galaw niya ang kabang namumuo sa dibdib. Kumakabog ang puso niya, at ang mga palad niya'y bahagyang pinagpapawisan habang inaabot ang BP apparatus mula sa bag. Sanay siyang humawak ng pasyente, sanay siyang harapin ang mga emergency, pero iba ito—dahil si Mama Olivia ito. Isa sa iilang taong talagang nagparamdam sa kanya ng lambing at gabay sa mga panahong kinakailangan niya ito.Inilapit niya ang aparato sa braso ng matanda, ngunit bago pa man niya ito maikabit, biglang umikot si Olivia paharap sa kanya.Parang huminto ang oras.Hindi niya inaasahan ang ekspresyon na bumungad sa kanya. Akala niya’y makakakita siya ng pagod, panghihina, o pag-aalala—ngunit wala roon ang alinman sa mga iyon. Sa halip, nakita niya ang isang anyong

Maging si Marco ay napaisip na si Alyssa na mismo ang aamin—na sa kanya nga ang pregnancy test kit. Mabilis ang mga pangyayari, at kahit siya'y naguguluhan pa rin, batid niyang hindi ito ang uri ng sitwasyon na madaling takasan.Ngunit sa hindi niya inaasahan, si Alyssa ay hindi nagpatalo sa pagkakataon. Sa halip na sumang-ayon o umamin, nag-isip ito ng ibang paraan upang makalusot. Alam niyang hindi kailanman aamin si Alyssa na siya'y buntis—lalo na hindi sa harap ni Marco.Kaya naman, sa gitna ng katahimikan at tensyon, biglang nagbago ang ihip ng hangin.“Pasensya na po, Mama Olivia,” wika ni Alyssa, pinilit ang isang mahinhing ngiti habang nakatingin kay Olivia. “Nasa akin po 'yan, oo, pero yung mismong resulta ay hindi po sa akin.”Nanatiling tahimik si Marco, tila pinipigilan ang sariling magtanong o magsalita.“Siya po ay pasyente ko,” dagdag ni Alyssa. “Matagal siyang hindi mabuntis dahil sa kondisyon ng kanyang katawan. Pero nitong mga nakaraang buwan, matapos ang gamutan, na

Nag-aalimpuyong damdamin ang iniwan ni Alyssa sa hallway matapos ang sagutan nila ni Marco. Hindi na siya lumingon nang may biglang tumawag sa telepono ni Marco. Hindi niya na rin sinubukang alamin kung sino ang nasa kabilang linya—wala na siyang gana, at lalong wala na siyang espasyo sa puso para sa isa pang pagtatalo.Hindi na rin nakikinig si Marco. Galit lang ang pinairal nito, at ayaw na niyang maging bahagi pa ng apoy na iyon. Tahimik siyang humakbang palayo, iniwan si Marco sa tapat ng master bedroom habang siya’y dumiretso na sa guest room—ang pansamantala niyang silid habang nasa mansyon si Olivia.Pagpasok niya sa kwarto, agad niyang isinara ang pinto—may diin, hindi para ipakita ang galit kundi para tuldukan ang usapan. Paglingon niya, may napansin siyang maliit na piraso ng tela sa sahig, nakaipit sa gilid ng pintuan. Yumuko siya at pinulot ito—isa itong bahagi ng manipis na kurtina, tila nadikit sa ilalim ng pinto at siyang naging dahilan kung bakit kanina’y ayaw bumukas

Maingat niyang inabot ang sanggol, niyapos ito sa bisig habang marahang nilinis at tinapik sa likod. Dahan-dahan ang bawat galaw, parang isang bagay na masyadong mahalaga para hindi ingatan. Habang hawak niya ang bagong silang na bata, hindi niya mapigilan ang isang maaliwalas na ngiti sa kanyang labi.Buhay siya. Ligtas. Naipanganak nang maayos.Tinapik siya ni Alyssa sa balikat, bahagya, marahan—isang uri ng pagkilalang walang kailangan pang salita.Nilingon niya ito, nakita niyang kahit basang-basa ng pawis, at halatang pagod na pagod, ay may ngiti pa rin sa mga mata ni Alyssa. Isang uri ng ngiti na may kasamang pagmamalaki at pakikiisa.“Good job, Doc Santos,” aniya, sabay tango.Hindi na siya nakatiis. Inilapag niya nang maayos ang sanggol sa warmer, saka humarap kay Alyssa.“Kung hindi ka dumating… hindi ko alam kung…” hindi niya natapos ang sasabihin. Napailing na lang siya, bakas ang gulo ng emosyon sa mukha.Ngunit bago pa siya matuloy sa pag-iyak—dahil sa relief, sa takot, o

Sa ikatlong palapag ng condo building kung saan lumipat si Alyssa nitong mga nakaraang araw, katahimikan na ang bumalot sa paligid. Ang mga ilaw sa hallway ay nakabukas pa rin ngunit malamlam na—isang uri ng katahimikang bagay lamang sa oras na madaling-araw. Humakbang sina Alyssa at Lucas sa makitid na pasilyo, kapwa bitbit ang ilang gamit na dala nila mula sa ospital. Mga jacket, bag, at ilang personal na kagamitan na naiwan nila kanina sa duty room habang nagkakagulo ang department.Tahimik silang dalawa habang naglalakad. Kapwa nila ramdam ang bigat ng buong araw—o mas tama siguro, buong gabi. Parang ang bawat hakbang ay doble ang bigat, dulot ng puyat, pagod, at emosyonal na bigat ng mga pangyayari. Ngunit sa likod ng katahimikan, naroon ang hindi nabibigkas na pakiramdam ng pag-unawa. Na kahit hindi sila mag-usap nang madalas, sapat na ang presensya ng isa’t isa upang maramdaman ang konting aliw sa kabila ng pagod.Pagdating nila sa pinto ng unit ni Alyssa, ilang segundong katah