Semua Bab เมียปีศาจ: Bab 21 - Bab 30

วันเวลาล่วงเลยผ่านไป ไม่รู้ว่าด้วยความบังเอิญหรือเพราะอะไร ทำให้ปีแสงได้เจอเรติกาอีกครั้ง เขาจดจำเด็กผู้หญิงคนนั้นได้ขึ้นใจ แต่สถานการณ์และสิ่งที่รอบข้างดันไม่เป็นใจเอาเสียเลย เพราะเขานั่งอยู่บนรถกับคนของพ่อ ซึ่งพวกเขาไม่มีทางปล่อยให้ปีแสงลงจากรถไปไหนแน่ ไม่อย่างนั้นจะเกิดเหตุการณ์วุ่นวายเฉกเช่นทุกครั้ง ปีแสงหยิบกล้องตัวโปรดจากกระเป๋าเป้มาถ่ายรูปของเธอเอาไว้ ซึ่งมันโชคดีเหมาะเจาะเพราะว่ารูปที่ปีแสงได้เป็นช่วงที่เธอฉีกยิ้มออกมาพอดี และก็ทำให้หมอเวชกับหมอนนท์เจอภาพนั้นในเวลาต่อมา...เขาไม่ได้ใส่ใจในคำแซวของเพื่อนรักสักเท่าไหร่หรอก แต่ไม่ค่อยชอบใจที่เพื่อนทั้งสองมาวุ่นวายกับของใช้ส่วนมากกว่า ปีแสงยอมเล่าเรื่องที่เจอกับเรติกาครั้งแรกให้ทั้งคู่ฟังเมื่อโดนเซ้าซี้มากเกินไปเวลาผ่านไปหลายปีหลังจากที่ปีแสงเรียนจบแพทย์ เขาได้ทำงานอยู่โรงพยาบาลเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง และแยกออกมาอยู่ตัวคนเดียวในคฤหาสน์หลังโต เขาได้รับอิสระอย่างเต็มที่ ผู้เป็นพ่อไม่ได้มาก้าวก่ายชีวิตของเขาอีก ไม่กี่ปีต่อมา... ปีแสงได้พบกับเรติกาอีกครั้ง เธอนั่งอยู่คนเดียวหน้าห้องฉุกเฉิน สีหน้าดูกลัวและวิตกกังวล เธอเบ้ปากทำท่าเหมือ

“ดูสิคะ ใครมาหา” ป้าทิพย์เอ่ยพูดในตอนที่เรติกากำลังวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะเลื่อน หลังจากที่เพิ่งรับประทานอาหารเช้าเสร็จสรรพเป็นหมอเวชกับหมอนนท์ที่กำลังเดินเข้ามาภายในห้อง ขณะที่ป้าทิพย์เลื่อนโต๊ะอาหารเก็บเข้าที่เข้าทางและเดินเลี่ยงออกไป“มาทำไม!” เรติกาพูดเสียงเกรี้ยวกราดในตอนที่หมอเวชกับหมอนนท์เดินเข้ามาหาเธอใกล้ ๆ หญิงสาวแสดงสีหน้ากระเง้ากระงอดอย่างไม่ปิดบัง“พี่หมอแวะมาเยี่ยมน้องเรย์กับตัวน้อยครับ” หมอเวชพูดออกมาโดยไม่ได้ใส่ใจในท่าทางกะบึงกะบอนของเธอ รู้ดีว่าหญิงยังคงโกรธเคืองเขาไม่หาย แม้จะผ่านมานานหลายเดือน“ใครอยากเจอหน้าพวกคุณไม่ทราบ” พูดจบประโยคเธอก็เบือนหน้าหนีสองหนุ่ม หมอนนท์มองหน้าหญิงสาวอย่างรู้สึกผิดเพราะเคยทำให้เธอต้องเจ็บ“น้องเรย์ยังงอนพี่หมออยู่เหรอคะ”“ไม่ได้งอน!”“โกรธเหรอ”“ไม่ได้โกรธ!”“งั้น...”“เกลียด!” เธอตะโกนใส่หน้าจิตแพทย์หนุ่มด้วยพยางค์เดียว หมอเวชไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านในท่าทางเกรี้ยวกราดของเธอ ก่อนจะหันมามองหน้าเพื่อนรัก โดยที่หมอนนท์ตอบกลับด้วยการยักไหล่ให้“ทำยังไงถึงจะหายเกลียด”“ไม่หาย!” เรติกาเมินเฉยต่อความช่วยเหลือจากชายหนุ่ม คนนิสัยกะล่อนปลิ้นปล้อน เธอไ

เรติกาหรี่ตาลงมองปีแสงอย่างครุ่นคิด รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขาทำให้เธอหวาดระแวง ปีแสงเลื่อนใบหน้าคมคายขึ้นไปจ้องมองใบหน้าสวยหวานใกล้ ๆ หญิงสาวฉีกยิ้มกลบเกลื่อนความรู้สึกกลัว แต่หารู้ไม่ว่ารอยยิ้มนั้นมันทำให้ใครบางคนเกิดความต้องการอย่างพุ่งกระฉูด“ไปอัลตราซาวนด์กัน” เจ้าของคำพูดอ้าแขนกว้างทำท่าให้เขาอุ้ม หมายจะไปอัลตราซาวนด์“ครั้งนี้ฉันจะอัลตราซาวนด์แบบสอดใส่” มือหนาสอดเข้าไปใต้ชายกระโปรงชุดคลุมท้องที่ยาวเหนือเข่าเรติกาค่อย ๆ ลดแขนลงในนาทีต่อมา พร้อมกับรอยยิ้มที่เริ่มจะจางหายไปจากใบหน้า ร่างกายของเธอเริ่มสั่นเทาเมื่อปลายนิ้วลูบไล้ต้นขาเรียบเนียนพยายามปลุกเร้าอารมณ์“ฉันว่าฉันง่วงนอน” เมื่อเห็นท่าไม่ค่อยดีเธอจึงรีบบ่ายเบี่ยง ก่อนดวงตาคู่สวยจะเบิกโพลงด้วยความตกใจเมื่อชายหนุ่มโน้มเข้ามาประกบจูบอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำให้เธอหายใจเข้าออกอย่างติดขัด เธอไม่ได้ขัดขืนเขาแต่อย่างใด และพยายามจูบตอบกลับไปอย่างเงอะงะ“จูบไม่เป็น?” ปีแสงเอ่ยถาม หลังจากที่ถอนจูบออกจากปากอวบอิ่มในนาทีต่อมา ถึงเธอจะพยายามจูบกลับแต่ก็ปิดปากตัวเองไว้แน่นเรติกามองหน้าชายหนุ่มนิ่ง ๆ ความรู้สึกประหลาดมากมายก่อตัวขึ้นมาในจิตใจค

‘หมอปิ่นเป็นเพื่อนที่ทำงานแผนกเดียวกันกับกู เพิ่งรู้จักกันเมื่อสองเดือนก่อน’ หมอเวชพูดอย่างอารมณ์ดี เมื่อปีแสงเอ่ยถามถึงหมอปิ่น“มึงได้ให้ผู้หญิงคนนี้มาที่บ้านกูหรือเปล่า”‘เฮ้ย จะบ้าหรือไง กูจะไปทำแบบนั้นทำไม แต่จะว่าไปก็ไม่เจอกันตั้งสองอาทิตย์แล้วนะ’ ปลายสายตกใจไม่น้อยเมื่อเพื่อนรักถามต่ออย่างนั้น ก่อนจะพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ในประโยคหลัง“มึงรู้ไหมว่าผู้หญิงคนนั้นเข้ามาบุกรุกที่บ้านกู ทำลายเครื่องดักฟังของกู...” ปีแสงพูดพร้อมแสดงท่าทางหงุดหงิดอย่างไม่ปิดบัง สายตาของเขายังจ้องมองจอภาพที่บันทึกเหตุการณ์จากกล้องวงจรปิดวนซ้ำไปมา‘อะไรนะ! เธอจะทำแบบนั้นทำไม’“นั้นน่ะสิ!​ ผู้หญิงคนนั้นทำแบบนี้ทำไม มึงรู้จักผู้หญิงคนนั้นดีแค่ไหน”“นายครับ...”“กูต้องการตัวผู้หญิงคนนั้น มึงต้องลากคอมันมาให้กูให้ได้” ปีแสงยกมือขึ้นข้างหนึ่งเป็นคำสั่งให้ลูกน้องหยุดพูดก่อน “ว่ามา...” หลังจากที่กดวางสายจากเพื่อนรัก ปีแสงเค้นเสียงถามลูกน้องที่เขาสั่งให้ตามตัวหมอปิ่นก่อนหน้านี้“ไม่เจอตัวเลยครับ” ปีแสงไม่ได้โวยวายกับคำตอบที่ได้รับเพราะว่าเขาพอจะรู้คำตอบอยู่แล้วแม้เธอเพิ่งออกจากบ้านเขาไปไม่ถึงชั่วโมงหลังจากเขากลับ

ปีแสง​หย่อนตัวลงนั่งบนโซฟา​ตัวยาว ​ซึ่งเป็นตัวเดียวกัน​กับ​ที่​เรติ​กา​นั่งอยู่ ชายหนุ่ม​ขยับมาซ้อนหลังคนตัวเล็ก​อย่างถือวิสาสะ​ ถ้าเป็นเมื่อเจ็ดเดือนก่อน การที่มีใครมาวุ่นวาย​กับเธอแบบนี้​ ถ้าไม่แขนหักก็คงจะตาเขียวไปแล้ว“เดี๋ยว​อีกสองสามวันป้าทิพย์​จะมาอยู่ด้วย​”​ เรติกาขมวดคิ้ว​อย่างสงสัย​ที่อยู่ ​ๆ เขาก็บอกกับเธออย่างนั้น​ แต่หญิงสาว​ก็ไม่ได้​พูดอะ​ไร​ออก​ไป​ ได้​แต่​พยักหน้าเป็นเชิง​รับรู้“ทำไม​ถึง​พาฉันมาอยู่ที่นี่”​“อยากให้เธอได้มาสูดอากา​ศบริสุทธิ์​”​ คนตัวเล็ก​ฉีกยิ้มไปตามระเบียบ​ เขาทำอย่างกับเธอเป็นเด็กอายุ​สามขวบที่ไม่รู้​อีโหน่อีเหน่​ หากว่าแท้จริง​แล้ว​เธอก็พอจะ​รู้​จุดประสงค์​ของเขาอยู่​หรอก​“ที่นี่อากาศ​ดีเนอะ”​ เมื่อได้มองไปรอบ ๆ ห้องกว้างของบ้านพักตากอากาศ​ ถึงมันจะไม่ได้ใหญ่โตไปกว่าบ้านของเขา แต่ก็น่าอยู่ไม่น้อย​เลย“เธอชอบที่นี่เหรอ​”​“มันน่าอยู่​ดีนะ​”​ หญิงสาว​ทอดสายตา​มองบรรยากาศ​ข้างนอกของตัวบ้านลอดผ่านประตู​กระจก​บานใหญ่​ รู้สึก​อยากจะออกไปสัมผัส​บรรยากาศดี ๆ ​เหล่านั้น​ด้วยตัวเอง​“...”​ มือหนาลูบที่ท้องข