บทที่ 27 น้อยใจ

‘หมอปิ่นเป็นเพื่อนที่ทำงานแผนกเดียวกันกับกู เพิ่งรู้จักกันเมื่อสองเดือนก่อน’ หมอเวชพูดอย่างอารมณ์ดี เมื่อปีแสงเอ่ยถามถึงหมอปิ่น

“มึงได้ให้ผู้หญิงคนนี้มาที่บ้านกูหรือเปล่า”

‘เฮ้ย จะบ้าหรือไง กูจะไปทำแบบนั้นทำไม แต่จะว่าไปก็ไม่เจอกันตั้งสองอาทิตย์แล้วนะ’ ปลายสายตกใจไม่น้อยเมื่อเพื่อนรักถามต่ออย่างนั้น ก่อนจะพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ในประโยคหลัง

“มึงรู้ไหมว่าผู้หญิงคนนั้นเข้ามาบุกรุกที่บ้านกู ทำลายเครื่องดักฟังของกู...” ปีแสงพูดพร้อมแสดงท่าทางหงุดหงิดอย่างไม่ปิดบัง สายตาของเขายังจ้องมองจอภาพที่บันทึกเหตุการณ์จากกล้องวงจรปิดวนซ้ำไปมา

‘อะไรนะ! เธอจะทำแบบนั้นทำไม’

“นั้นน่ะสิ!​ ผู้หญิงคนนั้นทำแบบนี้ทำไม มึงรู้จักผู้หญิงคนนั้นดีแค่ไหน”

“นายครับ...”

“กูต้องการตัวผู้หญิงคนนั้น มึงต้องลากคอมันมาให้กูให้ได้” ปีแสงยกมือขึ้นข้างหนึ่งเป็นคำสั่งให้ลูกน้องหยุดพูดก่อน “ว่ามา...”

หลังจากที่กดวางสายจากเพื่อนรัก ปีแสงเค้นเสียงถามลูกน้องที่เขาสั่งให้ตามตัวหมอปิ่นก่อนหน้านี้

“ไม่เจอตัวเลยครับ” ปีแสงไม่ได้โวยวายกับคำตอบที่ได้รับเพราะว่าเขาพอจะรู้คำตอบอยู่แล้ว

แม้เธอเพิ่งออกจากบ้านเขาไปไม่ถึงชั่วโมงหลังจากเขากลับ