บทที่ 29 เห็นแก่ตัว

ปีแสง​หย่อนตัวลงนั่งบนโซฟา​ตัวยาว ​ซึ่งเป็นตัวเดียวกัน​กับ​ที่​เรติ​กา​นั่งอยู่ ชายหนุ่ม​ขยับมาซ้อนหลังคนตัวเล็ก​อย่างถือวิสาสะ​ ถ้าเป็นเมื่อเจ็ดเดือนก่อน การที่มีใครมาวุ่นวาย​กับเธอแบบนี้​ ถ้าไม่แขนหักก็คงจะตาเขียวไปแล้ว

“เดี๋ยว​อีกสองสามวันป้าทิพย์​จะมาอยู่ด้วย​”​ เรติกาขมวดคิ้ว​อย่างสงสัย​ที่อยู่ ​ๆ เขาก็บอกกับเธออย่างนั้น​ แต่หญิงสาว​ก็ไม่ได้​พูดอะ​ไร​ออก​ไป​ ได้​แต่​พยักหน้าเป็นเชิง​รับรู้

“ทำไม​ถึง​พาฉันมาอยู่ที่นี่”​

“อยากให้เธอได้มาสูดอากา​ศบริสุทธิ์​”​ คนตัวเล็ก​ฉีกยิ้มไปตามระเบียบ​ เขาทำอย่างกับเธอเป็นเด็กอายุ​สามขวบที่ไม่รู้​อีโหน่อีเหน่​ หากว่าแท้จริง​แล้ว​เธอก็พอจะ​รู้​จุดประสงค์​ของเขาอยู่​หรอก​

“ที่นี่อากาศ​ดีเนอะ”​ เมื่อได้มองไปรอบ ๆ ห้องกว้างของบ้านพักตากอากาศ​ ถึงมันจะไม่ได้ใหญ่โตไปกว่าบ้านของเขา แต่ก็น่าอยู่ไม่น้อย​เลย

“เธอชอบที่นี่เหรอ​”​

“มันน่าอยู่​ดีนะ​”​ หญิงสาว​ทอดสายตา​มองบรรยากาศ​ข้างนอกของตัวบ้านลอดผ่านประตู​กระจก​บานใหญ่​ รู้สึก​อยากจะออกไปสัมผัส​บรรยากาศดี ๆ ​เหล่านั้น​ด้วยตัวเอง​

“...”​ มือหนาลูบที่ท้องข