บทที่ 28 ความรู้สึกที่เปลี่ยนไป

“หิวข้าว~”​ เรติกานอนบ่นอยู่คำเดิมซ้ำ ​ๆ​ เพราะว่าเวลานี้เป็นเวลาทานอาหาร​เช้า​ แต่ปีแสงยังคงนอนกอดเธอไม่คลาย​ ราวกับว่า​ไม่ได้​หลับไม่ได้​นอนตั้งแต่​เมื่อคืน​ หญิงสาว​พยายาม​แกะมือของเขาออกจากเกาะกุม​ แต่กลับกลายเป็น​ว่า​เขากอดรัดเธอแน่นยิ่งกว่าเดิม​ “ปีแสง​ฉันหิวข้าว​”​

“รู้แล้ว ขออีกห้านาที”​ เรติกาถอนหายใจ​พรืด​ใหญ่​ เขาทำราวกับว่า​เธอเป็นหมอนข้างของเขา​

“ทำตัวแบบนี้ถ้ามีคนลอบเข้ามาฆ่านาย นายน่าตายไปแล้วนะ”​

“ถ้าฉันอยู่กับเธอแล้วยังรอดปลอดภัยได้ ฉันก็ไม่กลัวใครหน้าไหนทั้งนั้น”​ พูดจบชายหนุ่ม​ก็หยัดตัวลุกขึ้นนั่ง​ในขณะที่เรติกากำลังทบทวนประโยคเมื่อครู่​

“อ๊ะส์”​ หญิงสาวอุทานเสียงหลง​ มือเรียวโอบรัดลำคอหนาอัตโนมัติ เมื่อถูกชายหนุ่มช้อนร่างขึ้นในท่าเจ้าสาว​ “ทะ...ทำอะไร”​

“ไปอาบน้ำก่อน แล้วค่อยลงไปกินข้าว”​

“ละ...แล้วทำไม​จะต้องอุ้มฉันไปด้วยล่ะ”​

“เดี๋ยว​อาบให้”​

“ไม่!”​ เรติการีบปฏิเสธ​ทันควัน​ นับวัน​เขายิ่ง​ก้าวก่ายความเป็นส่วนตัว​ “ฉันอาบเองได้”​

“อยู่​เฉย ๆ เลย เดี๋ยว​ลื่น”​

“เฮ้อ ให้ตายสิ! ทำไมจะต้องให้ฉันใส่ชุดแอ๊บแบ๊ว​แบบนี้​ตลอดเลย​ หาชุดดี ๆ ให้ฉันใส่บ้างไม่ได้​หรือไง​”​ เร