Semua Bab Grace - A Mother's Cry: Bab 1 - Bab 10

Nagulat si Grace nang imulat niya ang kanyang mga mata. Mabigat ang ulo, masakit ang katawan, at parang binabalikan siya ng lahat ng alak na ininom kagabi. Ngunit higit sa lahat, nanlaki ang kanyang mga mata nang mapansin na may katabi siyang lalaki sa kama. “Shit! Shit! Oh my god!” bulong niya sa sarili, agad na napahawak sa ulo. “Bakit siya ang katabi ko? Anong ginawa ko kagabi? Hala, ang bobo ko naman!” Sa sobrang inis at pagkataranta, hindi niya mapigilan ang sarili. Kahit mahimbing pang natutulog ang lalaki, agad niya itong sinampal. “Aray! Ano ba ‘yan?! Natutulog ang tao, eh!” reklamo ng lalaki na agad na napabangon. Lalong kumulo ang dugo ni Grace nang mapagtanto kung sino ang kaharap niya. Si Wilfred. Ang lalaking nakilala niya sa bar. Ang lalaking tinawag niyang “nakakainis” kagabi. Napaupo si Grace sa gilid ng kama at halos mapapikit sa galit nang makita na wala siyang saplot mula ulo hanggang paa. Mabilis siyang nagtalukbong ng kumot. Ngunit hindi pa rin siya nakatiis—m

Pagkalipas ng isang buwan, tuluyan nang inuwi ni Wilfred si Grace sa kanilang tahanan. Hindi agad makapaniwala si Grace na sa kabila ng kanilang simpleng simula, sila ay opisyal nang magkasintahan. Doon lang din niya nadiskubre na galing pala sa mayamang pamilya si Wilfred. Noon pa man, hindi niya inisip ang estado sa buhay ng lalaki; sapat na sa kanya ang katotohanang mahal siya nito. Ngunit hindi niya maitago ang tuwa, lalo na’t lahat ng kanyang pangangailangan at mga bagay na ninanais ay agad na ibinibigay ni Wilfred. Para kay Grace, isa itong bagong yugto ng kanyang buhay—isang yugto ng kasaganaan, pagmamahal, at pangarap na sabay nilang tatahakin. Gayunpaman, hindi rin maiwasang magkaroon sila ng hindi pagkakaunawaan. May mga pagkakataong hindi umuuwi si Wilfred, dahilan upang makaramdam ng pangungulila si Grace. Subalit sa bawat tampuhan ay agad din itong bumabawi, at muling naibabalik ang tamis ng kanilang relasyon. Isang gabi, pag-uwi ni Wilfred, agad siyang sinalubong ni Gra

AFTER 10 YEARS “Rico, mahal ko. Bumili ako ng—” Napatigil si Grace sa pagsasalita nang bumungad sa kanya ang isang eksenang hinding-hindi niya akalain. Nakita niyang magkayakap sina Rico at ang babae nito, mahimbing ang tulog ng dalawa na para bang walang kasalanang nagawa. Nanlaki ang kanyang mga mata, at bago pa man siya tuluyang manghina sa sakit, kinampay niya ang pintuan at malakas na sumigaw. “Walanghiya kayo! Dito pa talaga sa loob ng bahay ko kayo naglalampungan?!” Halos mabasag ang boses ni Grace sa galit. “Ikaw, babae ka! Ilang beses ko bang sasabihin sa iyo na pamilyado na ang lalaki mo?! Wala ka na bang natitirang hiya sa katawan?!” Nagising ang dalawa, pupungas-pungas, at biglang namilog ang mga mata nang makita ang galit na galit na si Grace. Pinagbabato sila nito ng mga unan, at sa tindi ng inis ay halos liparin ng mga iyon ang mukha ng kanyang kinakasama at ng kabit nito. Mabilis na tumayo ang dalawa, nagmamadaling magbihis. “Grace,” sabat ni Karen, ang kabit, hab

Makaraan ang kalahating oras ay lumabas na si Wilfred mula sa silid. Halatang may mabigat siyang iniisip ngunit pilit niyang pinapakita ang ngiti sa kanyang mukha. Agad siyang sinalubong ni Grace na kanina pa balisa sa paghihintay. “Ano? Kamusta? Okay ba ‘yong naging pag-uusap ninyo?” tanong niya kaagad, bakas sa tinig ang kaba. “Okay na. Pumayag na siya sa set-up natin. Sasama na siya sa akin.” Huminga nang malalim si Wilfred bago nagpatuloy. “Basta, sabi ko ay dadalawin mo siya roon sa mansion.” Agad na sumimangot ang mukha ni Grace. Hindi niya inaasahan na isasama siya sa usapan. “Ha? Anong sabi mo? Dadalawin ko siya roon? Para saan naman?” sunud-sunod niyang tanong, halatang ayaw pumayag. “Grace, anak mo siya. Natural lang na gusto niyang makasama ka pa rin kahit paminsan-minsan. Lalo na sa mga importanteng okasyon.” Hindi makapaniwala si Wilfred sa malamig na tugon ng dating kasintahan. “Pambihira ka. Ikaw na lang ang bumawi sa kanya. Sampung taon kang nawala sa buhay niya—n

Ilang araw na ang lumipas ngunit napansin ni Bridgette na hindi man lang nagpaparamdam ang kanyang ina. Araw-araw niya itong naiisip at hinahanap. Kaya isang gabi, nang magkasama sila ng kanyang ama sa hardin ng mansyon, hindi na niya napigilan ang sarili na magtanong. Tahimik silang nakatingala sa kalangitan, pinagmamasdan ang mga kumikislap na bituin. Mahilig si Bridgette sa mga ganitong tanawin—para bang sa tuwing nakikita niya ang mga ito, lumalakas ang kanyang loob. “Tay? Pwede po ba akong magtanong?” maingat na basag ng bata sa katahimikan. Napatingin si Wilfred at agad na ngumiti. “Oo naman, anak. Tungkol ba saan iyon?” Humugot ng malalim na buntong-hininga si Bridgette bago nagsalita. “Nakakausap niyo pa po ba si Nanay? Kasi… araw-araw ko po siyang naiisip. Gusto ko po sana siyang makita ulit.” May lungkot sa bawat salitang lumabas sa kanyang bibig. Sandaling natigilan si Wilfred. “Hmm… anak, hindi ko pa ulit siya nakakausap simula noong kinuha kita. Pero siguro naman ay m