CHAPTER 4

Pagkalipas ng isang buwan, tuluyan nang inuwi ni Wilfred si Grace sa kanilang tahanan. Hindi agad makapaniwala si Grace na sa kabila ng kanilang simpleng simula, sila ay opisyal nang magkasintahan. Doon lang din niya nadiskubre na galing pala sa mayamang pamilya si Wilfred. Noon pa man, hindi niya inisip ang estado sa buhay ng lalaki; sapat na sa kanya ang katotohanang mahal siya nito. Ngunit hindi niya maitago ang tuwa, lalo na’t lahat ng kanyang pangangailangan at mga bagay na ninanais ay agad na ibinibigay ni Wilfred.

Para kay Grace, isa itong bagong yugto ng kanyang buhay—isang yugto ng kasaganaan, pagmamahal, at pangarap na sabay nilang tatahakin. Gayunpaman, hindi rin maiwasang magkaroon sila ng hindi pagkakaunawaan. May mga pagkakataong hindi umuuwi si Wilfred, dahilan upang makaramdam ng pangungulila si Grace. Subalit sa bawat tampuhan ay agad din itong bumabawi, at muling naibabalik ang tamis ng kanilang relasyon.

Isang gabi, pag-uwi ni Wilfred, agad siyang sinalubong ni Grace.

“Grace, may regalo ako sa’yo,” nakangiting sabi ni Wilfred, bakas sa mukha ang pananabik.

“O, ano na naman iyan? Naku, baka kung ano na namang sorpresa iyan ha?” sagot ni Grace, halatang kinikilig.

Mabilis na naglabas ng bouquet ng bulaklak at isang malaking teddy bear si Wilfred. Para kay Grace, pakiramdam niya ay bumalik siya sa panahong siya ay dalaga pa lamang.

“Naku, Wilfred, hindi na tayo bata para sa ganito. Pero salamat, dahil pinapakilig mo pa rin ako kahit na magkakaroon na tayo ng anak. Ang swerte ko talaga sa’yo,” masayang sabi ni Grace.

Ngumiti lamang si Wilfred at marahang hinawakan ang kamay ng kasintahan. “Ano ka ba? Ganyan talaga kapag mahal mo ang isang tao—nililigawan mo pa rin siya araw-araw.”

Niyakap ni Grace ang lalaki, at sa mga sandaling iyon ay dama niya ang kabog ng dibdib nito, ang lalim ng bawat paghinga, at ang init na nagmumula sa kanilang pagkakalapit. Sa pagitan nila ay tila may apoy na muling nagliyab—isang apoy ng pagnanasa at pagmamahal.

“I want you,” mahinang bulong ni Grace, halatang hindi na mapigilan ang nararamdaman.

Mabilis na hinalikan siya ni Wilfred at binuhat papasok sa kanilang silid. Sa loob ng kwarto, bumulusok sila sa kama na parang wala nang bukas.

“Wilfred…” ungol ni Grace, nagbigay ng kakaibang kuryente sa katawan ng lalaki.

Sinimulan siyang halikan ni Wilfred sa iba’t ibang parte ng kanyang katawan, dahilan upang mapakagat ng labi si Grace. Nawala ang tampo at inis niya kanina, napalitan ng matinding sabik at pananabik sa kanyang kasintahan.

“Anong gusto mo?” mapang-asar na tanong ni Wilfred habang nakatitig sa kanya.

“Ikaw,” namumulang sagot ni Grace, tila nahiya sa kanyang inamin.

“Anong kailangan mo sa akin?” muling tanong ng lalaki.

“I want you… inside me,” bulong ni Grace na agad nagpasiklab ng mas matinding halik mula kay Wilfred.

Napuno ng gabi ang kanilang kwarto ng ungol at halakhak ng dalawang pusong sabik sa isa’t isa. Para bang sila lamang ang tao sa mundo.

***

Makalipas ang ilang linggo, nakaramdam si Grace ng kakaiba—madalas siyang sumusuka at madaling mapagod. Dinala siya agad ni Wilfred sa ospital, at doon nila nakumpirma ang kanilang hinala.

“Congratulations, hija. You are pregnant,” masayang sabi ng doktor.

Halos mapaluha si Grace sa tuwa. “Hala, sobrang saya ko! Thank you po, Doc,” sagot niya sabay yakap kay Wilfred.

Masaya ring ngumiti si Wilfred, ngunit sa kanyang mga mata ay may bahid ng pag-aalinlangan. Pag-uwi nila, napansin agad ni Grace na parang may bumabagabag sa kasintahan.

“Wilfred, ayos ka lang ba? Kanina okay naman tayo sa clinic, pero bakit parang hindi ka masaya?” tanong ni Grace, halatang kinakabahan.

“Ah, oo naman. Masaya ako, Grace. Syempre, first time kong magiging ama. Medyo iniisip ko lang kung paano ko magagampanan ang bagong responsibilidad na ito,” sagot ng lalaki, pilit ang ngiti.

Nakahinga nang maluwag si Grace at hinaplos ang kamay nito. “Sigurado akong magiging mabuting ama ka. Sa akin pa nga lang, sobrang maalaga ka na. Sa anak pa kaya natin?”

Ngumiti si Wilfred, ngunit sa kanyang isipan ay tila may mga bagay na hindi kayang sabihin. Pagkaraan ng ilang oras, nagpaalam siyang may pupuntahan.

“Parang lagi kang umaalis nitong mga araw na ‘to. Saan ka ba palaging nagpupunta?” tanong ni Grace, puno ng pagtataka.

Halatang nabigla si Wilfred, ngunit mabilis din itong nakabawi. “Ah, may client kasi ako sa company. Sunud-sunod ang meetings kaya lagi akong wala. Pero hayaan mo, babawi ako sa iyo pagbalik ko,” sagot nito sabay halik sa noo ni Grace.

Nanatiling tahimik si Grace at tumango. May kakaiba na siyang nararamdaman—isang kutob na may tinatago si Wilfred. Ngunit pinili niyang hindi na lang ito palakihin. Naisip niya, baka dala lang ng pagod o sobrang trabaho ng kanyang kasintahan. At higit sa lahat, ayaw niyang sirain ang kasiyahan na dulot ng kanilang nalaman: na sila ay magiging magulang na.

Sa puso ni Grace, naniniwala pa rin siyang mahal siya ni Wilfred at hindi nito kayang ipagpalit ang pagmamahalan nila—lalo na ngayong may bagong buhay na magbubuklod sa kanila. Ngunit sa likod ng kanyang isip, may mumunting tinig na bumubulong. “Paano kung mali ako?”