CHAPTER 2

Nagulat si Grace nang imulat niya ang kanyang mga mata. Mabigat ang ulo, masakit ang katawan, at parang binabalikan siya ng lahat ng alak na ininom kagabi. Ngunit higit sa lahat, nanlaki ang kanyang mga mata nang mapansin na may katabi siyang lalaki sa kama.

“Shit! Shit! Oh my god!” bulong niya sa sarili, agad na napahawak sa ulo. “Bakit siya ang katabi ko? Anong ginawa ko kagabi? Hala, ang bobo ko naman!”

Sa sobrang inis at pagkataranta, hindi niya mapigilan ang sarili. Kahit mahimbing pang natutulog ang lalaki, agad niya itong sinampal.

“Aray! Ano ba ‘yan?! Natutulog ang tao, eh!” reklamo ng lalaki na agad na napabangon.

Lalong kumulo ang dugo ni Grace nang mapagtanto kung sino ang kaharap niya. Si Wilfred. Ang lalaking nakilala niya sa bar. Ang lalaking tinawag niyang “nakakainis” kagabi.

Napaupo si Grace sa gilid ng kama at halos mapapikit sa galit nang makita na wala siyang saplot mula ulo hanggang paa. Mabilis siyang nagtalukbong ng kumot. Ngunit hindi pa rin siya nakatiis—muling sinampal si Wilfred para tuluyan itong magising.

“Aray naman!” Napakamot si Wilfred sa pisngi at napakurap nang makita ang sitwasyon. “Ha? Anong ginagawa mo rito? At—bakit wala kang saplot? Ibig sabihin ba…”

“Obvious ba?!” halos pasigaw na putol ni Grace. “Oo! May nangyari sa atin! Nakakainis ka! Paano mo nagawa sa akin ‘to? Hindi ka man lang nag-control?!”

Mabilis siyang bumangon at naghanap ng damit. Halos mamilipit siya sa hiya at pagkamuhi sa sarili habang nagbibihis. Si Wilfred naman ay agad ding nagsuot ng damit, bakas ang kaba at pagkailang.

Pagkatapos ay hinarap ni Grace si Wilfred, hindi niya palalagpasin ang pagkakataong iyon.

“Sige, ngayong pareho na tayong bihis, kausapin mo ako. Ano ba talaga ang ginawa mo kagabi? At bakit mo nagawa sa akin iyon?” nanginginig ang boses ni Grace sa galit at takot.

Huminga nang malalim si Wilfred. “Miss, sorry. Hindi ko na alam ang nangyari kagabi. Lasing na lasing ka. Buti nga at nakauwi pa tayo. Hindi ko rin alam kung paano tayo nakarating dito.”

Mas lalong nadurog ang puso ni Grace. “Sorry? Iyon lang ang kaya mong sabihin? Pagkatapos ng lahat, sorry lang? Gusto mo ba, tumawag ako ng pulis ngayon? Sabihin ko na ni-rape mo ako!”

Mabilis na lumapit si Wilfred at tinakpan ang bibig niya. “Miss, please. I’m sorry. Huwag naman sana gano’n. Kung gusto mo, dito ka muna tumira. Ipapa-check up kita, aalagaan kita… mamahalin kita. Basta, huwag mo lang akong ipakulong, okay?”

Napatulala si Grace. Ang lakas ng loob nitong magsabi ng gano’n, samantalang ni hindi man lang nila kilala ang isa’t isa.

“Seryoso ka ba d’yan? Ni pangalan mo nga hindi ko alam. Tapos, mamahalin mo ako? Huy, mahiya ka naman! Alam mo, aalis na lang ako. Sana huwag na tayong magkita kasi sinisira mo lang ang buhay ko!”

Napangiti ng pilit si Wilfred at sagot, “Ah… Wilfred. Wilfred Salcedo ang pangalan ko. Ikaw?”

Tiningnan lang siya mula ulo hanggang paa ni Grace, saka tuluyang lumabas ng kwarto. Mabuti na lang at wala siyang nakasalubong sa bahay ni Wilfred, kung hindi’y baka tuluyan na siyang lamunin ng kahihiyan.

Makalipas ang ilang araw, nakipagkita siya kay Belle. Hindi niya mapigilang isiwalat ang lahat.

“Ay, nakakainis talaga! Belle, para mo akong iniwan sa ere! Ano ako, pusa na basta mo na lang binigay sa kung kanino? Saan-saan na ako dinadala eh!” reklamo ni Grace, halos mapaluha sa inis.

Napatungo si Belle, halatang guilty. “Naku, sorry talaga, ha? Ang sabi kasi niya ay ihahatid ka niya. Binigay ko pa nga ang address mo para sigurado—”

“Ano?!” singit agad ni Grace, halos mapatili. “Binigay mo ang address ng bahay ko?! Dyusko, Belle! Ano ba ang nasa isip mo? Sabi ko na ayaw ko na siyang makita, tapos ngayon baka bigla siyang pumunta sa bahay namin!”

Halos mamilipit si Belle sa upuan, kinagat ang kuko dahil sa matinding hiya. “Sorry, Grace. Ang akala ko talaga ay ihahatid ka niya nang diretso sa inyo. Hindi ko naman alam na… iba pala ang mangyayari.”

“Kung ako sa ‘yo, Belle, umalis ka na muna rito. Baka kung ano pa ang masabi ko. Ayaw kong makalimutan na kaibigan kita.” matalim na sabi ni Grace.

Nangilid ang luha ni Belle ngunit tumayo na lang. “Ingat ka, Grace. Sorry ulit.” At tuluyan na siyang umalis, dala ang bigat ng pagkakasala.

Tulad ng kinatatakutan ni Grace, hindi natapos ang lahat doon. Makalipas ang ilang araw, nagsimulang magdatingan ang kung anu-anong regalo sa bahay nila—mga bulaklak, tsokolate, teddy bear, at mga sulat na may pangalan ni Wilfred.

Halos mabaliw si Grace sa inis. Lalo na’t nagsimula nang magtanong ang kanyang mga magulang kung sino ang nagpapadala ng mga iyon.

“Kanino galing itong mga bulaklak na ito, Grace?” tanong ng nanay niya minsan.

“Uh… kaibigan lang po, Ma,” palusot niya, pero halatang hindi siya kumbinsido kahit sarili niya.

Sa loob-loob ni Grace, galit at hiya ang nararamdaman niya. Hindi niya matanggap na pagkatapos ng lahat, tila sinusundan pa rin siya ng taong iyon. Kaya’t nangako siya sa sarili.

Sa oras na magkita silang muli, haharapin niya si Wilfred. Kakausapin, pagsasabihan, at tatapusin na ang lahat at para makalaya siya sa bangungot ng gabing iyon.