Semua Bab The Billionaire's Rewritten Vow: Bab 141 - Bab 150

Nagsalubong ang mga kilay ni Marco sa tawa ng kanyang misis. Hindi niya mapigilan ang mapikon. Mahal na mahal niya ang babae at alam niyang nasaktan niya ito nang sobra pero mahigit isang buwan na silang magkasama ulit at hanggang yakap at simpleng halik lang ang puwede niyang gawin sa asawa. Ilang beses nang nagwawala ang pagkalalaki niya at sumasakit na lang lagi ang puson niya sa pagpipigil.“Ayaw mo bang subukan ang suggestion ni Dr. Moore?” kunot-noong sabi ni Marco at ayaw ipakitang napipikon na sa kanyang misis.Pinagtikom ni Kara ang kanyang mga labi para supilin ang pagtawa, napansin kasi niyang napikon ang asawa pero hindi pa rin talaga niya napigilan ang matawa muli. Tatalikuran na sana siya ni Marco pero hinabol niyang inabot ang braso nito.“Sorry! Natatawa ako kasi nai-imagine ko na dumedede ka nga sa akin. Baka mabusog ka sa gatas ko?” napahagikgik pang sabi ni Kara at saka muling pinagtikom ang mga labi kahit na nakangiti pa rin nang makitang seryoso pa rin ang mukha n

Siniguro ni Kara na maayos ang pagkakaupo niya sa kama at saka napahawak sa kanyang buhok para ayusin ito sa pag-aalalang nagulo ito nang husto habang si Marco naman ay nagtatatalon sa likod ng pinto para paliitin ang galit na galit pa ring pagkalalaki ngunit bigo siya. Gustong matawa ni Kara sa hitsura ng lalaki pero napahinto siya nang bumukas ang pinto at iluwa noon ang food server dala-dala ang rasyon ni Kyros at inilapag iyon sa round table kung saan puwede kumain ang bantay ng pasyente. Bahagya pang yumukod ang food server nang makita si kara na nakaupo sa loob ng silid bago lumabas at maingat na isinara ang pinto. Napatayo si Kara sa kama para silipin ang anak na mahimbing pa ring natutulog. Nagulat na lamang siya ng bigla siyang hilahin ni Marco papasok ng silid at siniil siya ng halik. Nagmamadali ang mga iyon at halatang sabik na sabik habang bumababa sa kanyang leeg.“Marco, baka may kumatok ulit. Mabibitin ka lang...” Pero hindi na natapos ni Kara ang sasabihin nang mara

Alas diyes na ng gabi pero wala pa ring hinto ang mga tawag kay Marco. Kung hindi mula sa abogado ng Manila Office ay ang assistant niyang si Enrique at ang inang si Mitch ang salitan niyang kausap sa telepono.Pagkuwan ay binitbit nito ang kanyang laptop sa loob ng maliit na silid at ngayon naman ay nasa online meeting app kausap ang legal at editorial department ng Manila Office.“Hindi tayo chismis magazine, saan nanggaling ang issue na iyan?!” mataas ang boses na tanong ni Marco.Rinig na rinig ang boses ng lalaki kahit nasa loob siya ng small room. Pumitlag pa sa gulat ang anak na natutulog mabuti na lamang at hindi tuluyang nagising.Hindi na nakatiis si Kara at sinilip na ang mister sa loob ng silid. Mula sa atensyon sa laptop ay napaangat ang tingin ni Marco sa asawa at ang salubong niyang mga kilay ay biglang naunat.“You need something, wifey?” mabilis niyang tanong.“Lower your voice, hubby. Nasa ospital tayo, muntik nang magising ang anak mo sa lakas ng boses mo. Baka mamay

Hinalikan ni Marco ang sentido ng babae at saka muling bumulong. “Do you know that you and Kyros are my greatest treasure?”Napatingin si Kara sa mga mata ng asawa. Pilit binabasa ang totoong damdamin ng lalaki. Nang makumpirma na hindi nagsisinungaling ang mister ay nagsimulang bumalong ang mga luha sa kanyang mga mata kaya nataranta si Marco.“Why are you crying?” napaangat ang katawan ni Marco at ikinulong sa kanyang mga bisig ang misis.“I’m so sorry, Marco,” sabi ni Kara sa pagitan ng kanyang paghikbi.Nagsalubong ang kilay ng lalaki sa sinabi ng asawa. Magtatanong sana siya pero muling nagsalita ang babae.“I’m sorry for leaving you,” muling sabi nito na hindi pa rin humihinto sa pag-iyak. “Ayaw ko kasing ipagsiksikan ang sarili ko sa taong hindi naman ako ang priority, hindi ako ang mahal.”“Shhhhh,” pagpapatahan ni Marco sa misis. “It’s not your fault and kasalanan ko rin kung bakit mo naramdaman iyon.”Umiling si Kara. “At that time, ang inisip ko ay magpakalayu-layo tulad nan

Kalong-kalong ni Kara si Kyros sa waiting area ng clinic ni Dr. Alexander Moore, ang 31-anyos na pediatric oncologist-hematologist ni Kyros, habang sinusulatan ang isang form para maisama ang data ng anak sa registry ng isang non-profiit organization sa United Kingdom na nakikipag-coordinate sa mga voluntary donor para sa mga nangangailangan ng Bone Marrow. Maya-maya ay nagpapadyak ang mga paa ng bata at nagpipilit na bumaba sa kandungan ng ina. Itinuturo nito ang pasilyo.“Yi! Yi!” nakangiti at sabik nitong sabi.Nang lingunin ni Kara ang tinuturo ng anak ay nakita niya si Amari na nakangiting naglalakad papalapit sa kanila.“Baby Kyros!” tuwang-tuwang sabi ni Amari na inilapag muna ang hawak na paper bag sa bakanteng upuan sa tabi ni Kara bago binuhat ang pamangkin.“My handsome nephew!” gigil na gigil na sabi ni Amari habang pinupupog nang halik ang bawat pisngi ng pamangkin na kiliting-kiliti naman sa ginagawa ng kanyang tita sa kanya.“Yi, kiss!” malambing na sabi ni Kyros bago h