All Chapters of His Fake Wife: Chapter 281 - Chapter 290

Elizabeth's Point of View "Si Nexon, kinausap ko na siya. He's still in Prestino. Ang Papa mo... nasa Bohol pa." He looked at me with those worried eyes again. It's as if he doesn't want to tell me, but he needs to. "Bukas pupunta sila para makita ka." He added. Sumikip ang paghinga ko. May kung ano sa titig niya ang gumagambala sa akin. May lihim din na kahulugan ang mga salita, tila nag-iingat at ayaw akong direktahin. Nakausap niya si Kuya Nexon. Alam niya kung nasaan si Papa at kung kailan sila uuwi ni Kuya. Pinagkatiwala ni Mama ang kaligtasan ko sa kaniya! Sa kaniya. Sa kaniya ako iniwan ng magulang ko. The horror was probably visible in my face as realization dawned on me. "Kinausap mo si Kuya Nexon..." nahintatakutan kong sabi. "Ano'ng sinabi mo? Kinausap mo rin si Papa? Pati si Mama? Ano'ng sinabi mo sa kanila Primo?" Tumataas ang boses ko. At parang unti-unting lumalalim ang paghinga ko. I can't believe he's taking my breath away by just those simple words! "Calm

Elizabeth's Point of View "Let's just go outside." Mariin pa rin na tanggi ni Primo. My heart somehow felt a sudden guilt. Hindi ko alam kung bakit naawa ako kay Tita Wendell. Hindi siya madalas sa San Gabriel. She's always in the city with Tito Nethan. Kahit noong dito nag-aaral si Primo sa probinsya ay hindi niya gaanong binibisita ang anak. Akala ko noon, iyon ay dahil sa galit siya kay Primo at pinaparusahan ito sa nagawang kasalanan. But eventually, I realized that she's just a busy person. She often organized an art exhibit for herself. Magaling siyang magpinta, ngunit ang talagang pinagkakaabalahan niya ay ang modeling agency na hinahawakan niya. Gumagawa rin siya ng mga magagara at mamahaling damit. She's an artist by nature. Hindi ko maalala na naging malapit kami noon, dahil palagi akong kabado kapag nariyan siya. Mukha naman siyang mabait, ngunit dahil siya ang Mommy ni Primo, kinakabahan ako sa presensya niya. Hindi magawang maging komportable sa kaniya.Parang nakak

Elizabeth's Point of View Nang sumunod na umaga, hindi kami pinayagan ni Mama na umalis ng bahay. Ibinilin niya kay Kuya Nexon na huwag na munang umalis at magtrabaho. At sa akin naman, huwag na munang pumunta ng Lanayan. "Dito lang muna kayo ni Liza." She said during our breakfast.Sumulyap siya kay Kuya Nexon. "Pwede ka naman lumiban sa trabaho, Nexon. At huwag mo na munang ihatid sa Lanayan si Liza." Hindi namin kasabay si Papa dahil maagang umalis punta sa lalakarin niya. Maaga rin daw na babalik si Papa mamaya dahil mabilis lang na bibisita sa factory. Pakiramdam ko'y gusto ni Mama na magtipon kami, pero hindi ko mahulaan kung para saan. It was weird to think that something in the atmosphere is not right. Parang ang bigat sa pakiramdam ng atmospera habang kumakain kami sa hapag. Pasulyap-sulyap si Kuya Nexon sa tahimik naming ina. Samantalang madalas na matulala si Mama sa pagkain niya. Walang umiimik sa hapag. Mas lalo tuloy akong hindi mapakali. Pero ayaw kong magtano

Elizabeth's Point of View Parang may kidlat na tumama sa ulo ko. Napatayo ako sa gulat. Sinundan ako ng tingin ni Mama, matigas na ngayon ang ekspresyon ng mukha niya. "Ano'ng sinasabi niyo, Ma?" Marahan siyang umiling. Ramdam ko ang pag-aalala niya, ang tensyon, ang pagpipigil, ngunit mas nangibabaw ang pagmamatigas niya. Ang pagkukunwari na matapang at naninindigan. "You heard me right, Liza. I already agreed to your engagement." Laglag ang panga ko. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin. Nagbibiro lamang siya! Ngunit hindi na niya iyon dinugtungna pa kaya mas lalo akong nakumbinsi na seryoso siya sa sinabi niya. Kumalabog ang dibdib ko at parang unti-unti akong kinakapos ng hininga. "I won't be engaged with Primo! Walang engagement na magaganap—" "Meron!" she cut me off again. "Mamaya ay pupunta rito ang pamilya ni Primo para pormal na mamanhikan sa atin. Pumayag na kami ng Papa mo para na rin matigil na ang bulong-bulungan sa bayan na walang plano ang mga Gazalin na i

Elizabeth's Point of View Hindi ko kailanman naisip na pwede kaming mapalapit sa isa't isa ni Primo. Dahil kung ako lang, hangga't maaari ay gusto kong lumayo sa kaniya at iwasan siya. Ngunit mapaglaro nga yata ang Tadhana. Dahil sa pag-aasikaso namin sa laboratory room mas napadalas ang pagkikita namin. Sila ng mga kaibigan niya ang madalas na magbuhat ng mga mabibigat na kagamitan at aparato galing sa lumang laboratoryo papunta rito sa bago. Siya rin ang madalas na utusan ng lab teacher sa tuwing may kailangan ayusin sa wiring o kaya may kailangan buhatin na mabigat na mesa papunta sa sulok. Hindi naman siya nagrereklamo sa mabibigat na gawain kaya hindi na lang din ako nagrereklamo lalo pa't malaki naman ang naitutulong niya sa pag-aayos ng laboratoryo. Pero minsan hindi ko maiwasan na hindi matigilan sa tuwing bigla na lamang siyang sumusulpot sa kung saan. Kapag bigla siyang dumadaan sa harap ako, halos mapatalon ako sa gulat minsan. Kapag naman nasa malapit siya nakapwest