Semua Bab His Fake Wife: Bab 301 - Bab 310

Elizabeth's Point of View Lumubog na ang araw ay nasa dalampasigan pa rin ako at tahimik na pinagmamasdan ang dagat. Akala ko ay hindi na babalik ang katulong, pero bumalik siya kasama na ang isang medyo may edad nang lalaki. May dala-dala silang mga ilaw, wire, at hagdan. "Madilim na po pala, Señorita." Anang matandang lalaki. "Pasensya na po kayo at hindi namin naisipan na lagyan ng ilaw ang parteng ito ng dalampasigan. Hindi ho kasi namin alam na gustong-gusto niyo pala ang dagat." Inayos niya ang hagdan, isinandig niya iyon sa puno ng pili para makaakyat na. Sinundan ko naman sila ng tingin. "Ano hong gagawin niyo?" Tumayo ako para makita ng maayos ang ginagawa nila. "Lalagyan lang po namin saglit ng mga ilaw, Señorita. Para maliwanag pa rin kahit paano. Hindi maganda sa buntis na nasa madilim na lugar." Aniya na unti-unti nang umaakyat sa hagdan.Nang may makapitan siyang sanga ay nagtuloy-tuloy na siya sa pag-akyat. Kumunot ang noo ko. Hindi kaya delikado na umakyat? Me

Elizabeth's Point of View "How old are you by the way?" Mahina kong tanong. "Sixteen po." Sixteen. She's too young to worry herself this much. Parang ang bigat masyado ng dinadala niya. Parang ang dami na niyang sinakripisyo sa murang edad. Samantalang no’ng sixteen ako... I paused, remembering how odd it could be. Kumpara sa pinagdadaanan ni Yna ngayong dise sais siya, parang mas mababaw pala ang pinagdaanan ko nang magkasing-edad kami. Ang problema ko lang noon ay kung paano makakalimutan ang ginawa ni Primo, paano matatakasan ang kahihiyan, at paano susupilin ang sakit na nararamdaman. Hindi ko kinailangan na tumigil sa pag-aaral para mabigyan ng pagkakataon ang iba kong kapatid na makapag-aral. Hindi ko kailangan na isakripisyo ang mga pangarap ko para sa ibang tao. Hindi ko kailangan na magtrabaho sa murang edad para tustusan ang pangangailangan ng pamilya ko. It was a privileged to came from a rich family. "Yna." Nilingon naming pareho ni Yna ang boses at naki

Elizabeth's Point of ViewPapuntang Lanayan ay tahimik na ako, ayaw na siyang kibuin pagkatapos. The fact that he's insisting to stay here in San Gabriel kahit pa malaki ang problema ng kompanya nila sa city ay nagpapasakit lang ng ulo ko.Kaya ko naman ang sarili ko kung sakaling umalis siya. Naroon naman sila Manang sa bahay, pwede rin akong umuwi pansamantala sa amin kung hindi siya nagtitiwala sa mga katulong.I just want to breath. Lately, napapansin ko na sa lahat ng gagawin ko ay kasama na siya palagi. Kahit ang pagpunta ng Lanayan, siya ang naghahatid at sumusundo sa akin. Sa pag-aasikaso ng kasal, kasama rin siya madalas dahil may mga kakilala siyang supplier. Mabilis niya pang nakukuha ang magagandang offer kapag siya ang humaharap. Sa mga okasyon ngayong buwan ay siya palagi ang kasama ko. At talagang hindi niya ako nilulubayan sa mga lumipas na araw.Sa bahay ay magkasama kami. Iisang kuwarto. Kahit na madalas siyang sa sofa natutulog ay siya pa rin ang nakikita ko bago pu

Elizabeth's Point of ViewDumating ang araw ng kasal ni Aurora at ni Kuya Alted. Isa iyong engrandeng kasal na pinag-usapan ng mga tao at ilang media personnel. There were pictures all over the internet, at dahil ayos lang naman kay Aurora na kumakalat ang larawan ng kasal nila sa social media ay hindi na kami nag-abala ni Kuya Nexon na ipatake-down iyon.We were busy for the whole week. Umuwi ang ilan naming kamag-anak kaya ilang gabi rin na palaging may salo-salo sa mansion. And tonight will be the last time my family will throw a party, so it's expected that we are all present. Si Kuya Alted at Aurora, ang kambal, si Kuya Nexon at ako ang nasa mesa malapit sa malaking pool.Sa dami ng mga tao ngayon ay okupado na rin maging ang bakuran sa likod ng bahay.Sa hindi kalayuan namin ay ang matatanda na nag-iinuman at nagkwekwentuhan. Mayroon din mga tao sa loob ng bahay, at sigurado akong nag-iinuman din."Hindi man lang sinabi ni Cassy na aalis pala siya agad pagkatapos ng kasal." Mah

Elizabeth's Point of View Isinarado ko ang pinto at pagod na naglakad papunta sa kama. I don't know why I always feel exhausted. Kapag nasa kuwarto na ako ay saka ko mas lalong nararamdaman ang matinding pagod. Sobrang sakit ng katawan ko na para bang pinasan ko ang buong mundo. Sa umaga ay sinasadya kong pagurin ang sarili para wala na akong panahon na mag-isip sa gabi dahil agad na akong hihilahin ng antok dahil sa pagod. Pero kapag nakatihaya na ako sa kama at nag-iisa, parang baha na mabilis na umaapaw ang mga bagay-bagay sa isip ko at kahit na pagod na ang katawan ay may panahon pa rin na mag-isip ng kung ano-ano. Siguro nasanay na si Primo sa masama kong ugali. Siguro ay nagsasawa na rin siya? ‘Di ba't mas mabuti iyon? Dahil kung nagsasawa na siya sa pakikitungo ko sa kaniya ay maiisip niyang iurong ang engagement namin dalawa. Maiisip na niya na dapat hindi niya hayaang ipakasal kami sa isa't isa. Ngayon ay hahanap na siya panigurado ng ibang paraan para mapanagutan