บททั้งหมดของ His Fake Wife: บทที่ 291 - บทที่ 300

Elizabeth’s Point of View Hindi ko kailanman naisip na darating ang panahon na kailangan kong tumira kasama si Primo sa iisang bubong. That would be considered as my worst nightmare. Pero habang inililibot ang tingin sa bahay na pinagdalhan niya sa akin, ramdam kong hindi na ito panaginip lang o bangungot. Mas malala pa ito, dahil ito na ang reyalidad. “Gusto mo bang umakyat sa taas, señorita?” Nilingon ko ang batang kasambahay pagkatapos na matulala ng ilang minuto. Nahihiya siyang ngumiti nang magtama ang tingin namin. Hindi siya pamilyar sa akin, pero daligata pa lang siya at mukhang bago pa lang na nagtratrabaho sa mga Gazalin. Kanina ay namumutla siya, ngayon ay bumalik na ang kulay niya. Pero sa tuwing nagtatama ang tingin namin ay halatang nahihiya siya't nag-aalangan. “May dalawang kuwarto ho sa taas. Isang kuwarto naman po rito sa baba para sa mga katulong.” Imporma niya. Mabuti na lamang at isinama siya ni Primo, dahil kung hindi, ang lalaking iyon ang magpapaliwana

Elizabeth's Point of ViewKagabi pa pinahanda ni Mama ang mga gamit ko sa katulong kaya pagkagising ko ng umagang iyon, dumiretso agad ako sa banyo para maghilamos at magsipilyo. I usually spent twenty minutes in my morning skincare routine, pero isa't kalahating oras na pala akong nakatulala sa repleksyon ko sa salamin.Wala akong maayos na tulog kagabi. Alas tres na ng madaling araw nang dalawin ako ng antok. Then I have to wake up exactly six in the morning. Pero wala rin pala iyong silbi dahil isa't kalahating oras din akong nakatulala lang at walang ginagawa.Last night, I was able to speak to Mama and Papa. Sinubukan kong huwag maging emosyonal dahil ayaw kong makita nila na mahina ako. Wala rin naman silbi kung iiyakan ko sila at pakikiusapan na huwag nang ituloy ang engagement.Hindi pa rin sila makikinig, alam ko, kahit pa magmakaawa ako at umiyak ng dugo. Para sa kanila, pananagutan ako ni Primo kaya kailangan nitong tumayo sa dalawang paa para panindigan ako at ang pinagbub

Lumabas si Lola at ang dalawang katulong para salubungin kami. Ngunit nang makita niyang buhat-buhat ko si Liza ay napasinghap."Primo? Ano'ng nangya—" "She's fine, Lola. Nakatulog lang." Agap kong sagot nang makitang tatakbo na siya palapit sa amin. Lumabas din ng bahay si Mommy at Daddy. Kumunot ang mga noo nila, nagtataka kung bakit buhat-buhat ko si Liza. "She's fine. Nakatulog lang." Inulit ko lang ang sinabi ko kay Lola. Lumapit si My para silipin si Liza. Puno ng pag-aalala ang mukha niya. "Are you sure? She looks pale." "Wen," lumapit din si Dad at saka hinawakan sa braso si Mommy. "Hayaan mo munang maiakyat ni Primo si Liza sa taas. Baka napagod lang dahil maagang bumyahe.""O-okay. Please, take care of her."I will. Hinayaan nila akong makadaan. Dumiretso ako sa hagdan at sumunod naman ang batang katulong. Sila Mommy, Daddy, Tita Lian, Tito Aiden, at Nexon ay nanatili sa baba at sinundan na lang kami ng tingin. Binuksan ng katulong ang pinto ng kuwarto nami

Primitivo's Point of View “Ayos ka lang?” Kuya Clad gave me that weird look. Sa malayo ang tingin ko habang abala sa dalampasigan ang mga katulong na ihanda ang barbecue party para kay Tito Silard at Tita Steph, Kuya Clad’s parents. Biglaan lang ang uwi nila, siguro pa na rin bisitahin si Lola dahil noong nakaraang linggo ay isinugod namin siya sa ospital. Mataas na naman ang blood pressure. Ako lamang ang nagbantay sa kaniya. Nasa malayo ang mga anak niya at mga apo. Mabuti na lang at maaga akong umuwi ng araw na 'yon. Siguro ay bumabawi sila Tito Silard. “I'm fine.” Sinubukan kong tumango at saka naglakad sa pathway papunta sa dalampasigan. Sumabay naman siya sa akin. “Do you like it here? How’s your study?” Mahina niyang tanong. Kumaway si Kuya Khendric sa amin. Nasa dalampasigan din sila, pero medyo malayo kung nasaan nakaayos ang barbecuehan at mga

Liza’s Point of ViewLate na no’ng magising ako. Wala na sila Mama, wala na rin ang pamilya ni Primo, kami na lang dalawa at ang mga katulong ang naiwan sa bahay. Ni hindi ko napansin na nakatulog na pala ako sa sasakyan nang papunta kami rito.Nakakahiya. Wala akong malay sa unang araw namin dito. Hindi ko man lang pormal na naharap ang mga magulang niya.Kahit naman hindi maayos ang relasyon namin ni Primo, basic etiquette pa rin na bumati at maging mabuti sa mga magulang niya. They have nothing to do with my complicated relationship with Primo. They’re kind towards me, too.I’ve never felt this peaceful in my life. Siguro dahil payapa rin ngayon ang kalangitan at ang dagat. Siguro malaking bagay din na ganitong tanawin ang nakikita ko.Hindi kalayuan sa bahay ay ang nakalatag na buhangin at ang dagat ng San Gabriel. It’s not as perfect as any other beach, but it's already beautiful on its own.Puti ang pinong buhangin. Malinaw at nakakaingganyo naman ang maasul na dagat. Pero mas m