Semua Bab His Fake Wife: Bab 271 - Bab 280

Elizabeth's Point of View"What made you think that I'll do as you say?" Malamig niyang tanong sa akin.Sinulyapan ko siya at nakitang mapaghamon ang tingin niya. Matalim din ang mga mata niya, nagbabanta at nag-aabang ng maling sagot."Kuya..." I tried to sound sweet.Pero nagtaas siya ng isang kilay, alam na agad na idadaan ko siya sa paglalambing para makuha ang gusto ko."Alam mo, malaking bagay para sa akin ang pagtulong mo sa kasal namin ni Aurora. You've made everything seems possible. But there are things I can't do for you in return for your sacrifices."Umiling siya."I'm your family Liza, and just like Tita Lian and Tito Astren, I'm also worried about you. Kaya kung ang gusto mong mangyari ay tulungan kitang kumbisihin sila Tito na dito ka muna sa akin habang inaasikaso kasal... my answer is no."Umawang ang bibig ko."Pero Kuya Alted " Umiling siya ulit."I'd rather prolong the preparation of my wedding than compromise you and your baby's health. Hindi ka sa akin titira,

Elizabeth's Point of ViewHindi ko na ulit sinubukan na sulyapan siya. Ipinako ko na lamang ang mga mata sa dalawang batang nasa tabi ko. I don't want to admit it... but I'm starting to feel more uncomfortable with him.Hindi siya nangungulit. Hindi siya lumalapit. Ni hindi siya nagsasalita simula nang pumasok kami sa mansion at sinamahan sila sa sala.Nakaupo lamang siya sa kaniyang pwesto at nagmamasid. Hindi ko halos napapansin ang presensya niya, pero sa tuwing napapatingin ako sa kaniya ay agad na dumagundong ang kaba sa dibdib ko.Hindi ko alam kung ano ang plano niya, pero napapansin kong mukhang hindi naman niya idadaan sa dahas at pagpupumilit ang paglapit at pakipag-usap sa akin. Siguro ay ramdam niyang hindi pa ako handa na pag-usapan namin ang tungkol sa pagbubuntis ko.Or he also doesn't want to talk about it?I don't know. Ang tanging alam ako, ayaw ko munang isipin ito.Lumipas pa ang ilang minuto. Si Snow pa rin ang bida dahil hindi matapos-tapos ang kwento niya tungko

Elizabeth's Point of ViewHindi ko kayang harapin si Madame Sole o si Tita Wendell. Nanginginig ang katawan ko sa kaba, at may kutob ako na hindi lang simpleng pagbisita ang ipinunta nila rito.Pabalik-balik ako sa paglalakad habang hawak ang cellphone. Kalahating oras ang byahe galing sa Lanayan papuntang San Gabriel. Hindi ko naman siguro pwedeng papaghintayin ang dalawa ng ganoon katagal? Pero imposibleng makarating agad si Primo!Ten minutes passed and I almost jump on my feet when Mama knocked on my door. Mabilis ang katok.Mas lalong bumilis ang tibok ng puso ko."Liza?" Malakas niyang tawag mula sa labas.Sinubukan niyang pihitin ang seradura, pero hindi niya nabuksan ang pinto dahil nakasarado iyon mula sa loob. Kumatok siya ulit."Liza? Bumaba ka na."Kinagat ko ang ibabang labi, mas lalong nataranta. Parang tinutusok ng karayom ang mga kamay ko. Huminga ako ng malalim dahil mas matinding paninikip ng dibdib ang sunod kong naramdaman.Kahit na kinakabahan ay sinubukan ko pa r

Elizabeth's Point of View Dahil sa sinabi ni Peter na i-te-text niya si Kuya Alted, umasa ako. I waited in the library. May mga tao pa rin sa loob, at may ilang faculty pa rin naman sa campus, pero kaunti na lang ang naiiwan. My feet is hurting already. Nakatayo lamang ako habang naghihintay at hindi sigurado kung kailan susunduin. Hindi naman ako nagdadala ng payong dahil hindi ko kailangan. May driver na naghahatid-sundo sa akin at hindi ko pinoproblema ang ulan noon. Kung kailangan ng payong, si Kuya Vino ang magdadala no’n para sa akin. I bit my lower lip. Graduate na si Kuya Nexon at Kuya Alted. Hindi na gaya ng dati na palagi ko silang kasabay umuwi. Now, I'm really all alone in this cold and dark corridor. Tiningnan ko ang suot na relo at napagtanto na mag-da-dalwampung minuto na pala simula nang dumaan sila Primo. Siguro wala pang nakakaalam sa bahay na uwing-uwi na ako. Hindi rin malalaman ni Kuya Vino na naghihintay ako dahil shutdown ang phone ko at hindi ko siya

Elizabeth's Point of View Sa sunod na pagkagising ko, mas tahimik na ang silid. Wala nang nakakasilaw na liwanag. Wala nang ingay galing sa monitor at nag-uusap na mga tao. Wala na ang bigat ng pagpapanic. Maayos na ang paghinga ko. Mabagal kong ikinurap ang mga mata. Hindi ko alam kung gaano katagal na akong natutulog. But thank goodness, my head's not hurting for oversleeping. Ilang sandali pa ay napatulala na ako sa puting kisame. Ang bigat ng pag-aalala sa kaligtasan ko at sa kaligtasan ng dinadala ko ay napalitan ng bigat ng kalungkutan dahil sa naging panaginip. Hindi ko alam kung bakit parang ibinabalik sa isip ko ang mga pangyayari sa kahapon. Hindi ko alam kung bakit napapanaginipan ko ang nakaraan namin ni Primo. Those things were coming back to me like a tidal wave. Nakakalunod ang detalye. Binabalik lahat sa akin, ang isturya, ang damdamin, ang sakit— ang lahat ng emosyong naramdaman ko. Unti-unti kong ibinaling ang mukha sa kung nasaan ang pinto. Ngunit natigil