All Chapters of พยัคฆ์สาวจ้าวดวงใจ: Chapter 271 - Chapter 280

ภายในห้องนอนของเรือนบัญชาการลี่เซียนยังคงหลับตาพริ้มรู้สึกสบายเพราะอ้อมแขนอุ่น ถังไห่เฉิงอุ้มคนตัวนุ่มเดินอาดๆ เข้ามาถึงหน้าเตียงนอนก่อนวางลงบนฟูกแล้วจับนางถอดผ้าออกจนสิ้น เผยเรือนร่างเปล่าเปลือยทั้งตัวภายใต้แสงเทียนเรืองรองที่สว่างไสวกว่าแสงสีนวลของดวงจันทร์ที่กลางป่า ยังผลให้ดวงเนตรบุรุษสามารถมองกวาดเห็นผิวขาวผ่องนวลสล้างเด่นชัดความงามของดรุณีวัยสะพรั่งสะท้อนม่านตาจนแสบพร่า ทว่าถังไห่เฉิงกลับทำเพียงมองกราดทะลุทะลวง พินิจบาดแผลโดยละเอียดทุกซอกทุกมุม มิให้เล็ดลอดแม้แต่แผลเดียว เพื่อที่ว่ายามหมอทหารมาจะได้ทำการรักษาได้ตรงจุด ตำแหน่งแผลใดเสี่ยงใกล้จุดตายย่อมต้องได้รับการเยียวยาก่อนอย่างรวดเร็วหลังจากจับพลิกเจ้าของเนื้ออ่อนอยู่ครู่หนึ่ง เรียวคิ้วเข้มพลันขมวดมุ่น แววตาเผยความตื่นตะลึงวาบผ่าน ความรู้สึกประหลาดผุดขึ้นในใจจนยากจะเอื้อนเอ่ยชายหนุ่มคิดว่าก่อนหน้านี้แม้ราตรีมืดสลัวหากแต่สายตาของเขาที่ฝึกฝนจนเคยชินกับความมืดมิดย่อมมองไม่ผิดพลาด หญิงสาวผู้นี้มีบาดแผลฉกรรจ์มากมายบนเรือนกายจนนับไม่ถ้วน ในห้องอาบน้ำนางถูกอาวุธทำร้ายต่อหน้าต่อตาให้เห็นชัดเจนไฉนยามนี้บาดแผลที่ควรสาหัสกลับกลายเป

นักฆ่าพวกนั้นพกมีดพร้าเอาไว้บนแผ่นหลังสองเล่ม ถือในมืออีกหนึ่งเล่ม ประหนึ่งแค่ต้องการตัดไม้ทำฟืน แต่แท้ที่จริงคือนักล่าตัดหัวคนและเพราะอากาศหนาว พวกมันจึงแต่งกายด้วยผ้าป่านเนื้อหนาทั้งหนักทั้งหยาบแต่กลับป้องกันอาวุธร้ายได้ฉกาจนักระหว่างครุ่นคิด อ๋องหนุ่มยังได้ยินเส้นเสียงของเว่ยฉีเอ่ยอีกว่า “จากการตรวจสอบพบว่าเป็นคนของเทียนเป่ยพ่ะย่ะค่ะ เป็นไปได้ว่าจักรพรรดิเทียนเป่ยทรงพิโรธเรื่องพ่ายศึกครานี้ จึงส่งคนมาตลบหลังพระองค์ช่วงที่กองกำลังของต้าถังยังไม่ทันฟื้นตัว”ถังไห่เฉิงได้ฟังพลันหรี่ตา “เทียนเป่ยหรือ?”เว่ยฉีรีบตอบ “พ่ะย่ะค่ะ”รุ่ยอ๋องยังคงคลึงถ้วยชาด้วยกิริยาสงบทั้งสุขุมเยือกเย็น เขาถามเนิบช้า “พวกมันตายหมดแล้วหรือยัง?”เว่ยฉีกล่าวต่อ “ยังพ่ะย่ะค่ะ เดิมทีพวกมันเพียงสิ้นสติสลบเหมือดอยู่ในห้องอาบน้ำของเรือนพักส่วนพระองค์ แต่เมื่อถูกคนของเราจับกุมเอาไว้อย่างแน่นหนาไร้หนทางหนี พวกมันต่างก็พากันฆ่าตัวตายทีละคนสองคน กระหม่อมตรวจสอบศพของมือสังหารและสืบหลักฐานทั้งหมดโดยละเอียด ทุกสิ่งที่พบล้วนบ่งบอกได้ว่าพวกมันเป็นคนของแคว้นเทียนเป่ยพ่ะย่ะค่ะ”ถังไห่เฉิงวางถ้วยชาก่อนโบกมือเบาๆ ให้เว่ยฉีหยุด

บรรดาทหารยามต่างพากันคลี่ยิ้มเก้อเขินพยักหน้าทักทายกลับพัลวัน มีเพียงหมอหญิงสองคนที่เม้มปากกลอกตามองค้อนพวกบุรุษอย่างไม่ชอบใจนักลี่เซียนมิได้ถือสากับกิริยาอันแตกต่างนั่น นางยิ่งคลี่ยิ้มหวานละมุนงดงามจับตาแล้วถามเสียงใส“พวกท่านมีใครเห็นสิ่งของบางอย่างหรือไม่?”ทหารคนหนึ่งถามขึ้น “คือสิ่งใดหรือแม่นาง?”ลี่เซียนยกนิ้วเรียวขาวปานลำเทียนขึ้นกรีดอากาศเพื่อแจกแจงพลางนับจำนวน“คัมภีร์ครวญวสันต์ ภาพวาดอภิรมย์ ตำรารัญจวน ยังมีน้ำมันหอมเร้าอารมณ์ ตลับชาดสัมผัสรักตรึงใจ”อีกคราที่ทหารต้องเบิกตาโพลง หมอหญิงขมวดคิ้ววูบ ก่อนที่ทุกคนจะมีใบหน้าแดงเรื่อส่ายหัวแทบหลุดปฏิเสธแทบคลั่งสิ่งของเหล่านั้นต่อให้เคยผ่านตาหรือศึกษาจนแตกฉาน ย่อมไม่อาจตอบรับซึ่งหน้าแน่นอน“ไม่เลย ไม่เห็น ไม่มีๆ”ลี่เซียนเห็นทุกคนปฏิเสธอย่างสามัคคีก็ไม่เซ้าซี้เพียงรักษารอยยิ้มค้อมศีรษะขอบคุณแล้วเดินผ่านหน้าทุกคนไปด้วยท่าทางปกติเพื่อออกตามหาทุกสิ่งที่ว่าอย่างจริงจังด้วยตนเองทหารยามคนหนึ่งอายุสิบห้าปีนาม อี๋เป่า รู้สึกเป็นห่วงจึงเดินตาม “แม่นางมีสิ่งใดให้ข้าช่วยหรือไม่?”ลี่เซียนหันหน้าไปยิ้มให้ กำลังจะบอกขอบคุณในน้ำใจ ทว่าจังหวะนั

วาจาเดือดดาลและประโยคต่อขาน เหล่าทหารที่ยืนอยู่โดยรอบล้วนได้ยิน พวกเขาจึงมองสองสตรีอย่างพิจารณารองแม่ทัพที่สั่งมัดลี่เซียนหันไปถามพลทหารที่ยืนไม่ไกล“สตรีผู้นี้คือพวกเดียวกับคนร้ายแน่รึ?”ผู้ถูกถามเริ่มไม่มั่นใจ ขณะกำลังลังเลมิอาจหาคำตอบได้ อี๋เป่าที่เดินตามมาด้วยจึงรีบตอบเสียเอง“สตรีผู้นี้เป็นท่านอ๋องจับกุมได้ด้วยตนเองขอรับ ทั้งยังให้พำนักในเรือนบัญชาการ ท่านรองแม่ทัพควรยั้งมือก่อนจึงจะดี”“หือ...” รองแม่ทัพปรายตามองอย่างเย็นชา “จริงรึ?”ครานี้อี๋เป่ายังไม่ทันได้ตอบ พลทหารคนเดิมเกรงว่าผลงานจะหลุดมือ หนำซ้ำหากผิดพลาดคงยากรับไหว จึงรีบเอ่ย“แต่เห็นได้ชัดว่าพวกนางรู้จักกัน มิสู้ควบคุมตัวนางไปขังแยกไว้ก่อนเป็นไร? พวกเราอย่าเพิ่งด่วนสรุปเลยขอรับ”รองแม่ทัพหรี่ตาพยักหน้าเห็นด้วย “ดี! ลากตัวนางผู้นี้ไป” เขาสั่งให้ทหารคนเดิมพาตัวลี่เซียนไปอีกทาง ก่อนเบนสายตากลับมากวาดมองคนร้ายที่เหลือทั้งหมดพร้อมส่งเสียงเหี้ยม“นอกนั้น ฆ่า!”ลี่เซียนจึงถูกทหารพาไปทางเรือนที่สร้างด้วยศิลาทึบสีดำ สิ่งที่ตามหลังนางคือเสียงกรีดร้องโหยหวนดังระงมลั่นค่ายทหารเรื่องราวทางโลกย่อมเป็นไปตามกรรม ใครเกิดใครแก่กระทั่งใ

ด้านหน้าเรือนจำอันเป็นคุกมืดของค่ายทหารเมื่อบุรุษชุดม่วงปรากฏกาย อี๋เป่าที่แอบเฝ้าสังเกตการณ์อยู่ด้านนอกจึงปรากฏตัวต่อหน้ารุ่ยอ๋องทันที เขารีบประสานมือค้อมศีรษะแล้วกล่าว“ท่านอ๋อง ในที่สุดพระองค์ก็เสด็จมา ได้โปรดช่วยแม่นางลี่เซียนด้วยพ่ะย่ะค่ะ”เรียวคิ้วยาวขมวดวูบ สีหน้าราบเรียบแปรเปลี่ยนฉับพลัน ถังไห่เฉิงปรายตามองผู้พูดอย่างสนใจทันที“นางถูกพาตัวมาที่นี่ได้อย่างไร?”อี๋เป่าได้ยินเช่นนั้นให้รู้สึกตื่นเต้นลอบแย้มยิ้มอย่างยินดีเขาตัดสินใจไม่ผิดจริงๆ ที่แอบมาเฝ้าแม่นางผู้นั้นเพื่อรอท่านอ๋องเสด็จมาแล้วเสนอหน้าเยี่ยงนี้คิดพลางทำหน้าระรื่นเอ่ยปากขอความดีความชอบต่อไป“ทูลท่านอ๋อง แม่นางของท่านกำลังถูกเข้าใจผิดคิดว่าเป็นพวกเดียวกับคนร้าย นางถูกพาตัวมาจากเรือนบัญชาการ กระหม่อมเป็นคนยับยั้งมิให้นางถูกตัดหัว จึงจำเป็นต้องถูกส่งตัวมารอที่ห้องขังก่อนพ่ะย่ะค่ะ”เด็กหนุ่มเงียบอยู่อึดใจแล้วเอ่ยต่อ “พระองค์รีบเสด็จเถิด กระหม่อมได้ยินเสียงโบยตีดังสนั่นหลายทีแล้วพ่ะย่ะค่ะ”กล่าวจบพลันเห็นถุงเงินลอยมา อี๋เป่ารีบปล่อยมือที่ประสานหมัดอยู่ เอื้อมรับรางวัลทันทีไม่มีชักช้าถังไห่เฉิงรู้จักนิสัยหนุ่มน้อยผู้