All Chapters of พยัคฆ์สาวจ้าวดวงใจ: Chapter 291 - Chapter 300

เรือนส่วนตัวของรุ่ยอ๋องแม้ใหญ่โตทว่าเรียบง่าย มิได้หรูหราอันใด ด้านในเจือด้วยกลิ่นอายสูงศักดิ์เข้มข้น ไม่เคยมีสตรีนางใดได้รับอนุญาตให้เข้ามาเลยสักหนทว่าวันนี้กลับมีสตรีร่างระหงงดงามผู้หนึ่งถูกกักตัวเอาไว้ที่โต๊ะกลมในห้องนอนนางกำลังนั่งประจันหน้ากับเจ้าของเรือนเย่เสียถูกเว่ยฉีพาออกไปเพื่อจัดเตรียมห้องพักทางฝั่งหลังเรือนนานแล้ว ด้วยคำสั่งทรงอำนาจแต่เรียบง่ายแห่งรุ่ยอ๋อง“ยกนางให้เจ้า...”คงเหลือเพียงลี่เซียนที่ถูกตรึงด้วยสายตามหาภัยเรือนร่างอรชรในอาภรณ์สีแดงบางเบากำลังถูกแววตาร้อนระอุไล่สำรวจจนทั่วหัวจรดเท้า ประดุจไฟลามพร้อมแผดเผาแต่กระนั้น แม่นางน้อยเพียงมองชายร่างใหญ่ด้วยดวงตากลมโตดุจกวางน้อยไร้เดียงสา แม้ดูใสซื่อปราศจากพิษสงแต่กลับเปี่ยมเสน่ห์ยั่วยวนทุกกิริยา นางกำลังนั่งดื่มชาด้วยท่วงท่าแช่มช้า มีทีท่าแช่มชื่นยินดี ไร้ซึ่งอาการหวาดหวั่นหรือตื่นตระหนกอันใดแม้ว่าก่อนหน้านี้รุ่ยอ๋องถังไห่เฉิงจักแผ่ซ่านรังสีมรณะ กระทั่งเว่ยฉีและเย่เสียตัวสั่นลนลาน และยามนี้ยังแผ่ขยายรัศมีแห่งความตายเข้มข้นมากขึ้น ลี่เซียนก็ยังแย้มยิ้ม ดื่มชาแช่มช้อยเมื่อครู่อ๋องหนุ่มสั่งเสียงห้วนให้คุกเข่า นางย่

ถังไห่เฉิงเริ่มรู้สึกว่าตนเองใกล้เป็นไข้ลี่เซียนไหนเลยจักรู้อันใด นางกำลังสำนึกผิดจริงๆ จึงเอ่ยเสียงอ่อนออดอ้อนต่อไป “อย่าโกรธข้าเลย...นะ...นะ”แม่นางน้อยไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าน้ำเสียงหวานล้ำเยี่ยงนี้ สามารถพังทลายได้กระทั่งภูผาหากแต่บุรุษเย็นชาปานน้ำแข็ง กล้าแกร่งดุจศิลาตกผลึก มีหรือจะหลงกลโดยง่ายนอกจากไม่คิดเชื่อถือยังต้องเร่งมือเพื่อพิสูจน์ถังไห่เฉิงจับร่างระหงหมุนรอบหนึ่ง“อ๊ะ!”“ห้ามขัดขืน”“...”พริบตาอาภรณ์แดงพลันถูกเปลื้อง เผยผิวขาวเนียนทั้งเรือนร่าง เหลือเพียงเอี๊ยมบางสีเหลืองนวลปิดส่วนสงวนอันเร้าใจ ทุกส่วนของกายสาวเปิดเปลือยต่อหน้าอ๋องหนุ่มผู้ร้อนแรงก่อนจะถูกสวมทับลงไปด้วยชุดทหารหญิงสีเทาหม่น“...!?”ลี่เซียนถึงกับพูดไม่ออก ริ้วโทสะสายหนึ่งพุ่งใส่กลางอก แม่นางน้อยเริ่มรู้สึกไม่พอใจแล้ว เรียวคิ้วงามขมวดมุ่นทันที“ข้าแค่จะไม่ใส่ชุดสีแดงอีก มิได้คิดจะใส่ชุดนี้เสียหน่อย”เสียงบุรุษเข้มขลัง “ต่อไปห้ามใส่ชุดอื่น นอกจากชุดนี้”“แต่ว่า...”“ไม่มีแต่!”“...”ดวงหน้างามยุ่งเหยิงทันใด นิสัยเด็กน้อยเริ่มก่อเกิดนางไม่ชอบชุดทหารแบบนี้เอาเสียเลย ไม่งามเลยสักนิด สู้ชุดของพี่เย่เสียก็ไม

ถังไห่เฉิงไม่คิดว่าจะต้องถกเถียงกับสตรีในเรื่องเยี่ยงนี้ จึงดึงแขนเล็กออกจากเอวตนแล้วเดินจากไปไม่หันกลับมาลี่เซียนถึงกับอึ้งหมดวาจาจะเอ่ยและย่อมเหมือนเช่นเคยที่นางต้องเชื่อฟังทุกคน“ข้าเข้าใจแล้ว...”หญิงสาวพึมพำกับตัวเองพลางมองสองมือที่ว่างเปล่าสองมือนี้ยังคงเงียบเหงา ขาดความอบอุ่นเหมือนทุกครั้ง ไม่มีอ้อมกอดอุ่นนุ่มของมารดาปราศจากอ้อมแขนแข็งแกร่งของบิดามีเพียงกรอบเหล็กคับแคบที่มีบรรดานักพรตรายรอบพร้อมคำอบรมสั่งสอนอันเคร่งครัดต่าง ๆ นานาแม่นางน้อยค่อยๆ หมุนกายเดินกลับไปนั่งยังโต๊ะกลม ทำตัวสงบเสงี่ยมเจียมตนเช่นเดิม คงไว้ซึ่งท่าทางเศร้าหมองต่อไปหญิงสาวนั่งถอนหายใจ ทอดอาลัยโศกตรมทบทวีกาลก่อนก็เช่นนี้ นางต้องถูกทุกคนระงับความปรารถนา สะกดทุกความอยากได้อยากมีนับว่าโชคดีที่ยามนั้นนางมีคัมภีร์พระธรรม ตำราคำสอนบาปกรรมช่วยกล่อมเกลาจิตใจมิให้ฟุ้งซ่าน นางอ่านหนังสือเหล่านั้นอย่างตรากตรำก่อนที่ทุกคนจะเอือมระอานางที่ดื้อรั้นเมื่อคิดได้ดังนั้น ลี่เซียนจึงนึกถึงตำรารัญจวนขึ้นมาได้ทว่าเมื่อมองหากลับไม่เจอในสาบเสื้อย่อมไม่มี ในแขนเสื้อชุดแดงก็ไม่เห็นเรียวคิ้วงามขมวดมุ่น ลี่เซียนค่อยๆ คิด

ห้องพักในเรือนบัญชาการหลังจากเดินหาอยู่เนิ่นนาน ลอยตัวหา หายตัวไปมา หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ลี่เซียนจึงคิดตัดใจไม่หาต่อ ก่อนจะคิดได้ว่าควรกลับไปสารภาพผิดกับเย่เสียตามตรง โทษฐานไม่อาจรักษาสิ่งของสำคัญอันเป็นน้ำใจของอีกฝ่ายได้เมื่อคิดโดยละเอียดจึงคำนวณง่ายๆ ว่าสมควรชดเชยด้วยของมีค่าอย่างอื่น ทว่านางยังไม่มีเงิน ในโลกนี้เงินสำคัญมาก ยังต้องเร่งหาจากท่านอ๋องลี่เซียนเริ่มตระหนักถึงข้อนี้เนื่องจากเย่เสียพูดพร่ำให้นางฟังไม่หยุด อีกฝ่ายบอกว่ารุ่ยอ๋องมีเงินมีอำนาจ อยากได้สิ่งใดย่อมได้ทั้งนั้นหญิงสาวจึงทำตัวประหนึ่งวิญญาณ ลอยวูบหายวาบกลับมายังห้องนอนที่ถังไห่เฉิงจัดเตรียมให้ หมายมั่นไปขอเงินเขาทันทีที่ร่างงามทะลุกำแพงห้องเข้ามา ดวงเนตรงามพลันปะทะกับเนตรคมดำมหาภัย หญิงสาวชะงักค้างเกร็งร่างทันใด เนื่องจากนางสังเกตแววตาของเขาเช่นนั้น เห็นได้ชัดว่านั่งรอนาง จนหงุดหงิดแล้วลี่เซียนคลี่ยิ้มแห้ง กำลังจะเอ่ยคำเอาอกเอาใจหมายให้เขาคลายโทสะ กลับเห็นสิ่งของที่วางเอาไว้ข้างกายสูงสง่า“อ๊ะ! หาเจอแล้ว”หญิงสาวละความสนใจออกจากชายหนุ่มทันที รีบปรี่เข้ามาทางตำราครวญวสันต์ทั้งหลายทันใด“ข้าหาอยู่นานมาก ไม่คิดเลยว

ภายใต้ภาวะคุกรุ่น คล้ายสงครามก่อตัวรอบใหม่ใบหน้าหล่อเหลาเขียวครึ้มสุดจะหยั่ง ถังไห่เฉิงให้รู้สึกเข่นเคี้ยวเขี้ยวฟันเหลือจะกล่าว เขาแค่นเสียงเย็นชา“ใช่เห็นว่าข้าหมดประโยชน์แล้วหรือไม่?”หญิงสาวเห็นพายุเริ่มก่อตัวบนดวงหน้าสง่างามจึงคิดว่าควรอธิบายเพิ่มเติมเพื่อทำลายบรรยากาศอึมครึม“ความต้องการของมนุษย์ควรหยุดแค่เท่านี้ ในเมื่อข้าได้ครบถ้วนแล้ว ทั้งที่นอน ทั้งอาภรณ์ ย่อมไม่เรียกร้องสิ่งใดอีก”แต่ไหนเลยจะดีขึ้นกว่าเก่า ทั้งเขาตรงหน้ายังแผ่ซ่านรังสีอำมหิตโฉดชั่วออกมาแม่นางผู้อ่อนต่อโลกหล้าจึงจำต้องถอยหลังไปตั้งหลักบนเตียงนอน รวบอาภรณ์มากอดแน่น หวงแหนมากเขาจะยึดคืนหรือไม่?ถังไห่เฉิงย่างสามขุมตามขึ้นมาบนเตียง “เจ้าคงลืมฐานะตัวเองไปแล้วกระมัง? จึงได้สามหาวไม่รู้ความเยี่ยงนี้!”ลี่เซียนเบิกตากลมโต “ไม่...ไม่เคยลืมข้าคือสตรีของท่าน”เงาดำร่างใหญ่ครอบคลุมร่างเล็กจนมิดประหนึ่งอสูรร้าย“เช่นนั้น หน้าที่ของเจ้าคือสิ่งใด”หญิงสาวขมวดคิ้วแน่น เอ่ยอย่างมั่นใจ “ปรนนิบัติท่าน”พี่เย่เสียย้ำบ่อยมาก นางไม่ลืมแน่นอน“ในเมื่อจำได้ ไฉนไม่ยินยอมให้ข้ามาหา”นี่คือสาระอันสำคัญ ถังไห่เฉิงถือเป็นเรื่องใหญ่พอ