All Chapters of พยัคฆ์สาวจ้าวดวงใจ: Chapter 281 - Chapter 290

“ข้าน้อมรับความผิดทุกประการ”เส้นเสียงสั่นพร่าดุจดั่งแก้วเจียระไนถูกเคาะจนปริแตก กอปรกับใบหน้าพริ้มเพราราวตุ๊กตากระเบื้องเคลือบเกิดรอยร้าว ทำคนฟังปวดใจไม่น้อยรองแม่ทัพคนเดิมได้แต่มองอย่างฉงน ทำใจลงโทษมิได้อีกต่อไป เห็นทีว่าควรรอคำสั่งจากเบื้องบนน่าจะดีกว่า จึงตวัดมือส่งสัญญาณให้ผู้คุมเดินเข้ามาผู้คุมร่างใหญ่ลอบมองนักโทษหญิงผู้นี้อยู่แล้วเป็นนาน นางงดงามราวเทพธิดา วงหน้าดวงตาประดุจตุ๊กตาหยกชั้นยอดเนื้อนางขาวเนียนผุดผ่องที่ถูกรัดเชือกจนนูนเด่นเผยความนุ่มนิ่มน่าสัมผัสเน้นชัดปานนั้นทำเขามิอาจละสายตาเนื้อผ้าเบาบางวาบหวิวที่ห่อหุ้มร่างระหงยิ่งไม่อาจสะกดความร้อนรุ่มที่กำลังปะทุพลุ่งพล่านใต้ขอบกางเกงตัวหนาผู้คุมลอบเลียริมฝีปาก ลำคอแห้งผาก รู้สึกอยากดื่มด่ำกลืนกินอะไรบางอย่างเพื่อดับความหื่นกระหายในจิตใจรองแม่ทัพมิได้สังเกตอันใดในตัวลูกน้อง เพียงสั่งการแบบตัดรำคาญโดยไม่เงยหน้า ให้นำตัวลี่เซียนไปขังในคุกอีกฝั่ง“พาตัวนางไปขังไว้ก่อนเถอะ”เมื่อได้รับคำสั่งให้พาคนไป เขาถึงกับสูดลมหายใจเฮือก แอบกลืนน้ำลายลงคอ หิวกระหายมาก มุมปากแสยะยิ้มปริศนา ดวงตาที่ชำเลืองมองยังฉ่ำเยิ้มสื่อความนัยบางประการ

“มันคิดจะรังแกเจ้า...”ลี่เซียนส่ายหน้าปฏิเสธ “เขาบอกจะมอบความสุขให้ข้า แต่ว่าสิ่งที่เขางัดออกมา มันน่าเกลียดปานนั้น ไม่เห็นจะสุภาพและสง่างามเหมือนของท่านเลย”“...”รองแม่ทัพกับกลุ่มทหารประมาณสี่คนวิ่งเข้ามาทันได้ยินวาจาล่อแหลมพอดิบพอดี ทุกคนพากันสะดุดเท้าเกือบหัวทิ่มเบื้องหน้าของพวกเขาคือรุ่ยอ๋องกำลังประคองกอดนักโทษหญิงนามลี่เซียน เห็นได้ชัดถึงความสำคัญต่อบุรุษสูงศักดิ์โดยมิต้องอธิบายนางกำลังฟ้องร้องสะอึกสะอื้นงอแง ส่วนคนฟังกลับมีสีหน้าแดงก่ำย่ำแย่แล้วทหารทุกคนมองหน้ากันอย่างลนลาน ไม่รู้ควรทำฉันใด จึงพากันล่าถอยออกไปราววิญญาณสลายกลายเป็นหมอกควันก่อนถูกสายลมพัดพาไม่เหลือร่องรอยห้องขังด้านในปราศจากผู้ใดอีกครา มีเพียงถังไห่เฉิงยืนกอดลี่เซียน และชายกักขฬะนอนบิดตัวเร่าๆ ด้วยความทรมานท่ามกลางเสียงครวญครางโหยหวนของผู้คุมที่ถูกตัดเอ็นสะบั้นความเป็นชาย ถังไห่เฉิงยังคงใจเย็น เขาเอื้อมมือขึ้นจับศีรษะของลี่เซียนให้ฝังเข้าไปในกล้ามเนื้อหน้าอก หมายให้นางหยุดปาก พลางพึมพำเสียงเครียดว่า “เจ้าช่างเปรียบเปรย...”หญิงสาวสะอื้น ตอบกลับว่า “ข้าใคร่ศึกษาเพียงของท่าน ไม่ปรารถนาเห็นของใครทั้งนั้น”บุรุ

“หากมิใช่ฝ่ายฆ่าย่อมเป็นฝ่ายถูกฆ่า”กล่าวพลางดึงผ้าห่มขึ้นปิดเนินเนื้ออวบอิ่มที่บัดนี้ยอดถันสีหวานกำลังชี้หน้าชี้ตาได้อย่างร้ายกาจเขากล่าวอีกว่า “และหากเปลี่ยนเป็นข้าหนึ่งเดียวที่ตาย แต่ผู้ร้ายทั้งหมดหลุดรอดไปได้ ไม่ช้า...สงครามย่อมบังเกิด ประชาราษฎร์นับหมื่นนับแสนต้องสังเวยชีวิต สามแคว้นเชื่อมโยงจะเกิดเภทภัย ความพินาศจากการเข่นฆ่ามิอาจหลีกเลี่ยงได้ บิดามารดาต้องเสียบุตรชาย ผู้เฒ่าคนชราไร้ผู้สืบสกุล เด็กทุกคนจะเป็นกำพร้า ภรรยาเป็นม่ายสามีตาย ภาพอเนจอนาถน่าเวทนาจะเกิดขึ้นทุกหย่อมหญ้า เชื่อเถอะ! ไม่ว่านรกหรือสวรรค์ ไม่มีใครช่วยพวกเขาได้ทั้งนั้น”วาจายาวเหยียดทำคนฟังทำได้แค่กะพริบตาปริบๆเนื่องจากต้องการรอให้แผลสมาน คนงามจึงไม่ได้รับอนุญาตให้ใส่เสื้อผ้า นางจึงโผล่ได้แต่หัวออกมาเบิกตาโตเพ่งมองถังไห่เฉิงหยัดกายลุกขึ้นจากเตียงนอน เขายืนตระหง่านเบื้องหน้าลี่เซียน สีหน้าเคร่งขรึม เค้นถามเสียงต่ำ“ฝีมือระดับเจ้า ขนาดกรงศิลาเหล็กหนายังมิอาจคุมขัง จงบอกข้าว่าเจ้าคิดจะทำสิ่งใด? ต้องการอะไรกันแน่?”เมื่อได้ยินคำถาม ลี่เซียนพลันนึกขึ้นได้ถึงสาเหตุที่ต้องการออกจากห้อง จึงตอบกลับด้วยน้ำเสียงน่าสงส

เนื่องจากค่ำคืนที่ผ่านมาห้องอาบน้ำของเรือนพักส่วนพระองค์ถูกคนร้ายบุกรุกอย่างเหิมเกริมเหี้ยมหาญเหตุการณ์รุนแรงนี้ยังผลให้หน้ากากเงินอักขระโบราณของถังไห่เฉิงที่ถูกถอดแล้ววางเอาไว้ข้างถังอาบน้ำโดนอาวุธสังหารไม่ทราบชนิดทำลายจนแตกหักเป็นสองท่อนกระทั่งไม่อาจนำมาสวมใส่ได้อีกรุ่ยอ๋องยามนี้จึงต้องเผยโฉมเปลือยใบหน้าดุจเทพเซียนอย่างมิอาจหลีกเลี่ยงส่งผลให้วันนี้การฝึกซ้อมของบรรดาทหารหญิงเต็มไปด้วยความคึกคักกระปรี้กระเปร่าเป็นพิเศษพวกนางฝึกดาบวาดกระบวนท่าด้วยหัวใจเต้นระส่ำเร่าๆ อยู่ในอกไม่หยุดหย่อนยามอ๋องหนุ่มพาร่างสูงสง่าในอาภรณ์สีดำสนิทเดินผ่าน ยิ่งทำให้เหล่าทหารหญิงแทบยืนไม่ไหว เรือนร่างสิ้นไร้เรี่ยวแรงอย่างไม่น่าเป็นไปได้ อ่อนระทวยกันไปหมดบางคนถึงขนาดแกล้งเจ็บล้มลงบนพื้นดินกลิ้งไปกลิ้งมาหมายเรียกร้องความสนใจ ซ้ำร้ายยิ่งกว่านั้นพวกนางถึงขั้นวางดาบทิ้งกระบี่เพื่อไปหลบอยู่หลังพุ่มไม้หมายแอบมอง ไม่สนใจเสียงครูฝึกที่แหกปากคำรามก้องร้องเรียกให้กลับไปแต่อย่างใดมิใช่เรื่องง่ายที่จักได้ยลโฉมเอกบุรุษยามปลดหน้ากาก เมื่อมีโอกาสต่อให้ถูกโบยจนล้มป่วยเพราะละเลยการฝึกหนักก็ยอมแล้ววันนี้จึงเป็นวันวุ

หลังจากแสร้งโศกเศร้าซับน้ำตาเบาๆ ก่อนจะโบกผ้าเช็ดหน้าแรงๆ เพื่อเป็นการล่ำลาคนจากหอเหินหย่าเย่เสียกับลี่เซียนยังยืนมองรถม้าของบรรดาคณิกาที่เคลื่อนตัวออกจากค่ายทหาร มองให้มั่นใจว่าพวกนั้นไปไกลจนลับตา มองให้แน่ใจว่าพวกนางหลุดพ้นจากหอเหินหย่าแล้วจริงๆท่ามกลางฝุ่นตลบฟุ้งของล้อรถม้า เย่เสียคลี่ยิ้มเฉิดฉันจับจูงมือลี่เซียนให้เดินไปด้วยกันอย่างรื่นรมย์ยินดีนางไม่คิดไม่ฝันเลยว่าชาตินี้จะได้รับโอกาสเป็นอิสระ เนื่องจากนางเป็นดาวเด่น ค่าตัวของนางจึงแพงมาก ยากไถ่ตัวขณะกำลังกรีดกรายอย่างเพลิดเพลิน ชี้นกชี้ไม้ชักชวนให้ลี่เซียนชื่นชมบรรยากาศรอบกายประดุจฟ้าหลังฝนในความรู้สึก เย่เสียพลันชะงักเท้ารับรู้ได้ถึงรังสีพิฆาตแผ่ซ่านกระทบหางตา เมื่อเหลือบไปมองก็ได้เห็นเว่ยฉียืนถมึงทึงไม่ไกลแม่ทัพหนุ่มเดินเข้าใกล้ก่อนคำรามเสียงต่ำใส่หน้าเย่เสีย“ไฉนพากันแต่งกายเยี่ยงนี้?”หญิงสาวมองคนตัวโตอย่างไม่เข้าใจ“ทำไมเล่า? ไม่งามรึ? หรือไม่ยั่วยวนชวนเร้าใจที่ใด?”นางกล่าวพลางกางแขนเรียวงามที่มองเห็นผิวผ่องรำไรผ่านแขนเสื้อเนื้อบางสีฟ้าแล้วหมุนตัวแช่มช้า เปี่ยมเสน่ห์ยวนใจเว่ยฉีอยากจะจับสตรีไม่รู้ความมาตีก้นนัก“พวกเจ