LOGINเมิ่งหรูให้รู้สึกหงุดหงิดยิ่งนัก นางจึงหยิกเอวของหวังหย่งไปหนึ่งทีแบบแรงมากแม่ทัพหนุ่มสะดุ้งตัวโยน เจ็บบั้นเอวจนต้องขบกราม สูดปากร้องออกมาคำหนึ่ง จากนั้นจึงรับรู้ได้ถึงโทสะของภรรยาหลังจากหาจังหวะเอ่ยแทรกบทสนทนาระหว่างถังไห่เฉิงกับอู๋จวินได้ หวังหย่งก็เริ่มเข้าเรื่องทันทีแบบไม่มีอ้อมค้อมว่า“ทูลท่านอ๋อง เมื่อวานอิงอิงเข้ามาประกาศต่อหน้าทุกคนว่าพระองค์ทรงขอหลิงเจินแต่งงาน พวกท่านทั้งสองเป็นคนรักกัน และยามนี้พระชายาคงรู้เรื่องนั้นแล้ว จึงได้พาอิงอิงกับหลิงเจินแยกตัวออกไป กระหม่อมเกรงว่าอาจจะเกิดเรื่องขึ้นพ่ะย่ะค่ะ”สิ้นเสียงหวังหย่ง ถ้วยชาพลันหลุดมือจากบุรุษสูงศักดิ์“อะไรกัน?" ถังไห่เฉิงขมวดคิ้ว “เกิดเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร?”อู๋จวินเพียงเลิกคิ้วนิ่งฟังเงียบๆ ตามวิสัยเว่ยฉีรีบเอ่ยบ้าง “เมื่อวานกระหม่อมก็อยู่ด้วยพ่ะย่ะค่ะ รวมถึงแม่ทัพซุนและแม่ทัพกู้ ทุกคนล้วนได้ยินวาจาของอิงอิง ทว่ามิได้เชื่อถือแม้แต่น้อย เกรงก็แต่พระชายาจะไม่สบายพระทัย มิสู้พวกเราควรตามกลุ่มสตรีไปพ่ะย่ะค่ะ”ทั้งสายตาอำมหิตและกลิ่นอายมรณะแผ่ซ่านคาดโทษชนิดไม่เห็นหัวใครพลันปรากฏ ถังไห่เฉิงฟาดฝ่ามือใส่โต๊ะไม้สลักเสียงดัง
“คารวะท่านอ๋อง”เสียงทักทายและการประสานหมัดค้อมเอวทำความเคารพเกิดขึ้นโดยพร้อมเพรียง เรียกสายตาจากบุคคลในศาลาให้พิศมองแขกผู้มาเยือนทันทีที่ถังไห่เฉิงหันมาเห็นอู๋จวินกับอิงอิงและหลิงเจินจึงยกยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อย อันแสดงออกถึงอาการยินดีที่ได้เจอกันเป็นอย่างมากยิ่งได้เห็นว่าหลิงเจินเดินทางมาพร้อมพี่ชายอย่างอู๋จวินก็ยิ่งมีความสุขวาบผ่านหัวใจอย่างไม่ปิดบังเขาคิดมาตลอดว่าสองคนนี้เหมาะสมกันเมื่อครั้งล่าสุดยามกำลังเดินทางไปออกศึกกับเทียนเป่ย ยังได้ยินหลิงเจินผู้นิ่งเงียบเป็นนิตย์เอ่ยปากอย่างเขินอายว่า หากเขากลับมานางจะแต่งงานยามได้ยินเช่นนั้นตัวเขาถึงกับนิ่งฟังอย่างตกใจอยู่บ้าง ด้วยนึกห่วงใยในศิษย์รักของพี่หญิงใหญ่นางนี้ ยังคิดสงสัยว่าบุรุษผู้นั้นเป็นใคร? จักไว้ใจได้หรือไม่?ดูทีว่าเจ้าบ่าวของหลิงเจินคงเป็นพี่จวินกระมังในที่สุด พี่จวินก็ทำใจลืมรักเก่าได้เสียที…สาเหตุที่ถังไห่เฉิงคิดเช่นนี้ เพราะคนรักเก่าของอู๋จวินคือแม่ทัพหญิงผู้หนึ่ง แม้ทำศึกชนะสิบทิศแต่กลับมีชะตาอาภัยยิ่ง นางตายไปเมื่อหลายปีก่อนพร้อมลูกน้อยยามคลอดก่อนกำหนดเวลานั้นคนที่ช่วยยื้อชีวิตแม่ทัพหญิงจนอู๋จวินกลับจากงานล่า
เย่เสียยังคงเล่าเรื่องราวพร้อมใส่อารมณ์เต็มที่ด้วยสีหน้าเดือดดาลอย่างยิ่ง“นับว่าโชคดีที่ความวุ่นวายจบโดยง่ายเพราะแม่ทัพหวังเอ่ยปากแทนท่านอ๋องว่าเรื่องเช่นนี้ขึ้นอยู่กับบุรุษว่าเขาเลือกใคร และแน่นอนว่าท่านอ๋องเลือกพระชายาลี่เซียนเท่านั้น”เมื่อเล่าจบเย่เสียรีบสำทับลี่เซียนว่า “พระชายาก็อย่าได้ใส่ใจเรื่องไร้สาระเยี่ยงนี้จนเกิดน้อยอกน้อยใจท่านอ๋องเชียว ประเดี๋ยวจะมีปัญหาครอบครัวเอาได้”ประโยคนี้ยิ่งทำให้ลี่เซียนตกตะลึงยิ่งนักปัญหาครอบครัวเลยหรือ?หลังจากนั้น สาวใช้ทั้งสามคนยังช่วยกันปลอบประโลมกึ่งกำชับลี่เซียนอีกหลายประโยค ว่าให้ใจเย็นๆ ไตร่ตรองรอบคอบ อย่าได้วู่วามบุ่มบ่ามใจร้อนกระทั่งพลั้งเผลอทำให้ท่านอ๋องทรงเคืองพระทัย พร้อมทั้งชี้แนะหลายสิ่งอีกมากมายโดยการหยิบยกตำราหญิงครองเรือนขึ้นมาเตือนสติอีกหลายประโยคทว่าลี่เซียนกลับไม่ได้ยินอะไรแล้ว เพราะในใจนางกำลังจมดิ่งอยู่กับคำว่า ‘ปัญหาครอบครัว’ เท่านั้นเมื่อกาลก่อนมารดากับบิดาล้วนมีปัญหาครอบครัวเพราะเรื่องนี้มิใช่หรือไร?คนรักเก่าหรือคนรักใหม่ ลี่เซียนล้วนเข้าใจได้ถ่องแท้ ยิ่งกว่านั้น นางยังมองเห็นถึงแก่นแห่งปัญหาครอบครัวอันว่าใจสตรีนั
ก่อนเดินทางกลับวังจี๋เสียงในอีกสามวันข้างหน้า ภาระงานสำคัญต่าง ๆ ภายในตำหนักเห็นจะตกมาอยู่ในมืออี๋เป่าเสียส่วนใหญ่ เพราะเด็กหนุ่มเป็นคนขยันกว่าใคร เพื่อเงินแล้วเขาไม่หลับไม่นอนทำงานทั้งวันทั้งคืนก็ยังได้วันนี้อี๋เป่าทำหน้าที่คัดเลือกนางกำนัลคนใหม่เข้ามาได้จำนวนหนึ่งเพื่อพากลับวังจี๋เสียงไปคอยปรนนิบัติรุ่ยชินอ๋อง และด้วยเขาเป็นคนที่ละเอียดรอบคอบจึงพาเด็กสาวแต่ละนางเดินทางไปพบเย่เสียเพื่อให้อีกฝ่ายช่วยคัดเลือกอีกคราเย่เสียเองก็ไม่ทำให้อี๋เป่าต้องผิดหวัง นางคัดเลือกคนอย่างจริงจังเคร่งเครียดที่สุด“นางผู้นี้ตีหน้าเศร้าตลอดเวลาเรียกความสงสารจับใจ ส่วนผู้นี้มีใบหน้ายั่วยวนเกินไป นางนี้มีนัยน์ตากลมโตกระจ่างใส ส่วนสองคนนี้มีหูตาพร่างพราวยิ่งนัก อีกคนด้านนั้นยังมีความลึกลับน่าค้นหาอย่างยิ่ง ยังมีคนนี้สัดส่วนอวบอิ่ม หน้าอกอวบนูน คนนั้นเส้นผมดำขลับ ฟันขาวเกินไป”เย่เสียพินิจเด็กสาวตรงหน้าทีละคนอย่างละเอียดถ่องแท้ก่อนสั่งการเสียงเฉียบไปทางอี๋เป่า“หญิงสาวที่ข้ากล่าวมาคัดออกให้หมด!”นางหรี่ตาเอ่ยอีกครา “พวกเจ้าที่ถูกคัดออกก็อย่าได้เสียใจไป ความดีและความงามของพวกเจ้าฟ้าดินย่อมประจักษ์ ยังจะได้พบ
ภายในศาลากลางน้ำยามนี้ยิ่งเข้าสู่ความเงียบสงัดประดุจดินแดนคนตายสีหน้าของทุกคนเผยออกมาว่าเริ่มเชื่ออิงอิงแล้วแต่เย่เสียมีหรือจะยอม นางไม่มีทางให้ลี่เซียนหลุดจากตำแหน่งพระชายาแน่นอน หญิงสาวลุกขึ้นทันใด เดินไปประจันหน้ากับอิงอิงทันที“ไร้สาระสิ้นดี! เจ้าพูดเช่นนี้ มิใช่กล่าวหาวีรบุรุษเฉกเช่นท่านอ๋องว่าเป็นบุรุษหลายใจหรือไร? ไยมิใช่ต่อว่าบุรุษดีเลิศอย่างท่านอ๋อง ว่าทรงร้างเยื่อใยกับอีกคนแล้วเลือกลักลอบผูกสัมพันธ์กับสตรีอีกคนที่แดนไกล กระทั่งตัดสินใจอย่างอุกอาจไร้ความคิด โดยการพากลับมาแต่งงานเพื่อหยามเกียรติสตรีอีกนางหนึ่งที่เป็นถึงคนรักเก่า?” วาจาเย่เสียมิอาจดูเบาได้จริงๆ นางยืดตัวจ้องหน้าอิงอิง สองตาจิกตรึงอย่างคาดโทษพร้อมลงทัณฑ์ พลางเอ่ยเสียงกร้าว“เช่นนี้ มิใช่ว่าเจ้ากำลังกล่าวโทษท่านอ๋องอยู่หรือไร? ช่างสามหาวยิ่งนัก! บังอาจสิ้นดี! มีกี่ชีวิตก็ไม่พอชดใช้!”เมื่อประโยคนี้ถูกเอ่ยออกมาอย่างฉะฉาน อิงอิงถึงกับชะงักงันหน้าถอดสี รีบแก้ตัวว่า“ข้าไม่มีทางกล่าวโทษท่านอ๋องอยู่แล้ว แต่ตรงกันข้าม ข้ากำลังปกป้องท่านอ๋องและสตรีของท่านอ๋องสุดชีวิต”อิงอิงหันหน้าไปทางทุกคนที่คุ้นเคยในศาลา “พวกท่
กัวโหย่วอวี้เหยียดยิ้มอ่อนหวานดุจเดิม เพิ่มเติมคือเดินเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น หมายมาดออดอ้อนฝ่ายบุรุษให้ฝ่ายสตรีเกิดธาตุไฟเข้าแทรกกระอักเลือดเจียนตายทว่ายังไม่ทันที่คุณหนูกัวผู้สูงส่งจะคิดการณ์เลยเถิดจนอาจก่อให้เกิดปัญหาครอบครัวของผู้อื่น เสียงหนึ่งพลันดัง“ทุกท่าน อย่ามัวสังสรรค์กันเลย ข้ามีเรื่องด่วนมาแจ้ง”เจ้าของเสียงคืออิงอิง นางวิ่งมาหยุดยืนถมึงทึงเบื้องหน้าของทุกคนในศาลา ตะโกนอีกว่า “พวกท่านต้องช่วยท่านอ๋องนะ ชักช้ามิได้โดยเด็ดขาด”แม่ทัพหนุ่มทั้งสี่รวมถึงเมิ่งหรูล้วนคุ้นเคยกับอิงอิง เพราะอีกฝ่ายเป็นหมอหญิงที่วุ่นวายที่สุดในใต้หล้ากระทั่งถังไห่เฉิงยังไม่คิดถือสาหาความอันใด ด้วยคิดว่าคงไม่เกิดประโยชน์หากจะทัดทานหรือต่อต้านมิให้ปลาว่ายน้ำ ห้ามม้ามิให้วิ่ง ห้ามนกโบยบิน ห้ามผีเสื้อมิให้ดอมดมดอกไม้ทุกสิ่งช่างเปรียบเทียบกับอิงอิงได้เหมาะสมอย่างยิ่งเว่ยฉีถามอิงอิงด้วยเสียงราบเรียบไร้อาการตื่นเต้นอันใด “มีเรื่องอะไรหรือ?”อิงอิงมีหรือจะช้า นางเดินขึ้นหน้า กล่าวเสียงหนัก “พี่เว่ย พี่ติดตามท่านอ๋องตลอดเวลา ไยไม่ดูแลหรือเพียรสังเกตให้ดีเล่า พระองค์กำลังถูกมนต์ปีศาจกลืนกินจนถึงจิตวิญญาณแล







