All Chapters of พยัคฆ์สาวจ้าวดวงใจ: Chapter 351 - Chapter 360

หลังจากเรียนรู้แนวทางอย่างดี กินอิ่มสุขสำราญเต็มที่ นั่งเล่นอยู่ในห้องจนเบื่อก็พากันเคลื่อนขบวนออกจากห้องส่วนตัวทันทีที่ประตูเปิดอี๋เป่าที่รออยู่แล้วก็รีบส่งยิ้มกว้างขวางค้อมเอวรายงานว่า“พระชายา หมอหญิงนามเมิ่งหรูมารออยู่แล้วพ่ะย่ะค่ะ”เมิ่งหรู…ใครกันหนอ?ลี่เซียนไม่รู้จักหมอหญิงผู้นี้เลยสักนิด จึงเผยสีหน้างุนงงอย่างไม่เกรงใจอี๋เป่าย่อมสังเกตได้ จึงรีบแนะนำอย่างเป็นทางการ“เมิ่งหรูเคยเป็นหมอหญิง หนึ่งในผู้ติดตามรุ่ยอ๋องออกรบทุกสารทิศ แต่หลังจากแต่งงานเป็นฮูหยินของแม่ทัพหวังก็อยู่เหย้าเฝ้าเรือน ไม่เคยร่วมกองทัพอีกเลย ทว่ายามนี้ถูกท่านอ๋องเรียกตัวกลับมาเพื่อช่วยงานพระชายาพ่ะย่ะค่ะ”“อ้อ...เช่นนี้นี่เอง”ถังไห่เฉิงมิได้ห้ามปรามลี่เซียนเรื่องที่นางปรารถนาเป็นหมอหญิงอย่างที่เข้าใจแต่แรก หากแต่ต้องการให้นางเรียนรู้โดยตรงจากหมอหญิงที่มีประสบการณ์จริงแม่นางน้อยเข้าใจได้ไม่ยาก จึงแย้มยิ้มอารมณ์ดียิ่งห้องโถงเชื่อมต่อกับห้องพักสองห้องและห้องหนังสือในเรือนแห่งนี้ ทันทีลี่เซียนเดินออกมา เมิ่งหรูจึงสังเกตเห็นได้ทันทีนางรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ โค้งกายคำนับอีกฝ่ายด้วยท่าทางกระฉับกระเฉงเข้มแข็ง เสม

แสงแดดลอดผ่านช่องหน้าต่าง บอกยามแรกเช้าเมื่อรุ่งอรุณมาเยือนแม่นางน้อยยังคงนอนอย่างเป็นสุข นางหลับตาพริ้ม กลีบปากจิ้มลิ้มแดงก่ำบวมช้ำ พวงแก้มอมชมพูระเรื่อน่าฟัด ใบหน้านางดูเย้ายวนเปล่งประกาย ดูอ่อนช้อยน่ารักราวกับตุ๊กตากระเบื้องเคลือบอันประณีตงดงามที่ต้องประคองเอาไว้ในฝ่ามือถังไห่เฉิงตื่นขึ้นมาก่อนจึงมีโอกาสมองนางเนิ่นนานสองตาคมดำทอประกายลึกล้ำไม่สิ้นสุด คล้ายมีขุมเพลิงเต้นระริกไม่หยุด เลือดลมสูบฉีดร้อนรุ่มสุดระงับ ร่างใหญ่จึงจับพลิกร่างเล็กแล้วครอบครองอย่างรักใคร่อีกครา...ลี่เซียนปรือตาฉ่ำชื้นหวานล้ำตื่นขึ้นมาเพราะถูกก่อกวนปลุกปั่นด้วยเพลิงพิศวาสเป็นรอบที่เท่าไหร่มิอาจทราบ“อื้อ...ถังไห่เฉิง...” สาวน้อยเริ่มเดือดดาลถึงขนาดเรียกนามเต็มกันเลยทีเดียวเล็บมือข้างหนึ่งดันแผงอก เล็บมืออีกข้างจิกตรึงแผ่นหลัง พลางยกเรียวขาตวัดพันรอบเอวสอบแน่น นางบ่นพึมพำสั่นพร่า “ท่านร้ายกาจเกินไปแล้วนะ...จะเอากันให้ตายเลยใช่ไหม?”นอกจากไม่โกรธ บุรุษหนุ่มยังหัวเราะเบาๆ ด้วยสุ้มเสียงทุ้มพร่าพ่นลมหายใจร้อนผ่าวพลางก้มหน้าจูบซอกคอเนียนขาว ไล้ปลายลิ้นละเลียดชิมเนื้อหอมนุ่มส่วนบนอย่างใจเย็น ในขณะที่เนินเนื้ออุ่

ตลาดกลางเมืองหน้าด่านแม้มิได้ใหญ่โตหรูหราคับคั่งเฉกเช่นตลาดในเมืองหลวงในแบบที่สตรีชั้นสูงชมชอบทว่าก็มิได้กระจอกจนเกินไปร้านรวงเต็มทั้งสองฝั่ง มีสิ่งของหลากหลายให้เลือกซื้อหา มีความครบครันจับต้องได้ ถามหาอะไรล้วนได้ตามต้องการทั้งนั้นแม้เมิ่งหรู อิ๋นถิง และฉ่ายหรงเคยอาศัยอยู่ในเมืองหลวงมาก่อนจะรู้สึกได้ว่าตลาดแห่งนี้ไม่ค่อยมีอะไรโดดเด่นสะดุดตา หากแต่พวกนางก็ยังรู้สึกดีที่ได้ออกมาท่องเที่ยวโดยเฉพาะลี่เซียนที่ตื่นเต้นกว่าผู้ใด ทิวทัศน์รอบกายช่างแปลกตาแปลกใจ ผู้คนเดินขวักไขว่ ร้านค้ามากมาย อาหารหลากหลาย ให้ความรู้สึกถึงการมาเยือนโลกมนุษย์อย่างแท้จริง ยามนี้แม่นางน้อยสวมชุดลำลองสีฟ้าเนื้อผ้าธรรมดา โดยมีฉ่ายหรงตามปรนนิบัติข้างกาย และอี๋เป่าเป็นหน่วยแบกสัมภาระสิ่งของที่ซื้อหาส่วนตงฟางกับเสี่ยวเจี๋ยถูกทิ้งเอาไว้ที่โรงหมอเพื่อช่วยช่านเย่ดูแลคนเจ็บเมิ่งหรูทำหน้าที่นำทางเดินเข้าออกร้านต่างๆ อย่างคล่องแคล่วและตรงประเด็น เพื่อมิให้ใช้เวลามากจนอาจจะทำให้รุ่ยอ๋องจับได้เสียก่อนว่านางแอบพาพระชายาหนีเที่ยวลี่เซียนแม้เป็นเจ้านายแต่กลับเป็นผู้ตามที่ดี ระหว่างสนุกสนานกับกิจกรรมเดินชมตลาดอย่างเต็ม

ทุกสิ่งรอบด้านคล้ายไร้ซึ่งสรรพสำเนียง เวลาค่อยๆ คืบคลานผ่านความเงียบงันอันแสนอึดอัดท้ายที่สุดเมิ่งหรูกลับค่อยๆ หัวเราะออกมาอย่างเย็นชา นางหลับตาลงอย่างช้าๆ ซ่อนแววตาอันสะท้อนแค่ความขมขื่นไว้ใต้เปลือกตา ทว่าสีหน้ากลับระบายความรู้สึกเศร้าสลดสุดจะหยั่ง ไม่อาจทนเห็นภาพตรงหน้าอีกต่อไปลี่เซียนยืนนิ่งตรึงเนตรงามมองเหตุการณ์เยี่ยงนี้ด้วยหัวใจที่เต้นระส่ำรุนแรงแทบทะลุอก นางไม่อาจละสายตาได้เลย ในสมองน้อยๆ ประหวัดไปถึงเรื่องราวของมารดาที่บันทึกเอาไว้ เกิดเป็นภาพซ้อนทับจากตัวอักษรเหล่านั้นฉายชัดผ่านม่านตา ประหนึ่งยืนมองมารดากับบิดาและสตรีอีกคนของบิดากระนั้นจังหวะเดียวกันเมิ่งหรูพลันลืมตาอีกคราแล้วเดินขึ้นหน้า นางตวัดฝ่ามือตบหน้าผู้หญิงของสามีจนล้มทั้งยืนหวังหย่งเบิกตา รีบเอื้อมมือคว้าร่างบางเอาไว้ แต่ไม่ทัน หญิงผู้นั้นจึงล้มลงกระแทกพื้นเสียงดังพลั่ก“โอ๊ย!”หวังหย่งก้มมอง สองมือจับประคองร่างอ้อนแอ้นทันใด“อ๊า...เจ็บเหลือเกินเจ้าค่ะ”นางร้องโอดครวญด้วยเสียงสั่นระริก ตัวอ่อนปวกเปียก อิงซบอกหนา ท่าทางประหนึ่งบาดเจ็บปานถูกมีดแทงกระนั้นเมิ่งหรูหรี่ตามองอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน นางถึงกับทนมิได้ จึงต

เรือนบัญชาการหลังจากอี๋เป่ารายงานรุ่ยอ๋องตามความจริงทุกประการอย่างเป็นกลางและไม่ปิดบังแม้ครึ่งคำถังไห่เฉิงจึงส่งคนไปพาตัวหวังหย่งและสตรีผู้นั้นมายังค่ายทหาร ส่งคนไปที่ว่าการอำเภอเพื่อชี้แจ้งว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิด ส่งเงินมากมายชดเชยค่าเสียหายและปลอบขวัญเถ้าแก่โรงน้ำชาหวังหย่งถูกนำตัวมารักษาอาการบอบช้ำภายในเร่งด่วน พร้อมคำสั่งทำให้ฟื้นคืนสติเดี๋ยวนี้ท่านหมอขมวดคิ้วมุ่นอย่างเคร่งเครียด ฝังเข็มแม่ทัพหวังจนตัวพรุน สตรีอีกคนยังถูกกระตุ้นเช่นเดียวกันอ๋องหนุ่มไม่คิดปล่อยให้สหายผู้นี้ได้พักผ่อนจนหายดี เขาออกคำสั่งให้คนหามหวังหย่งมาในเรือนส่วนพระองค์โดยทันทีหากอีกฝ่ายฟื้นขึ้นมาแม้ว่าเรื่องนี้มิใช่ปัญหาการศึก ทว่ากลับเป็นเรื่องส่วนตัวซึ่งร้ายแรงกว่ามาก เพราะผู้เกี่ยวข้องคือภรรยา หาใช่ใครอื่นระหว่างรอแม่ทัพหนุ่ม ถังไห่เฉิงรีบเดินไปหาตัวต้นเหตุแห่งหายนะของเขาเมื่อเปิดประตูเข้าเรือน พลันเห็นสตรีหลายคนยืนร้องไห้กอดกันกลมกลางห้องโถงโดยเฉพาะใครบางคน ร่ำไห้เสียงดังกว่าผู้ใดใครคนนั้นคือลี่เซียนนางสะอึกสะอื้นพร่ำบอกว่าตนเองผิดไปแล้วไม่หยุด ดวงเนตรงามฉ่ำชื้นราวธาราหลั่งจากฟากฟ้าฉ่ายหรงคอยปลอ