All Chapters of ร้ายพ่ายกลายรัก: Chapter 141 - Chapter 150

สองวันต่อมา....ภายในห้องรับรองส่วนตัวแห่งจวนของชินอ๋องพลันปรากฏบุรุษหนุ่มรูปงามรูปร่างสูงสง่าใบหน้าหล่อเหลาแต่เย็นชาตลอดเวลากำลังยืนหลังตรงตั้งสง่าด้วยท่วงท่าที่แสดงออกฉายชัดว่าไม่คิดจะยินยอมใดๆ จนเฉินจิ้นเหอนึกแปลกใจไยเขาไม่ยินดี? นี่คือบุตรีผู้งดงามของชินอ๋องผู้ยิ่งใหญ่เชียวหนาฉีเล่อเพียงหรี่ตาคมกริบมองสตรีงดงามในอาภรณ์สีแดงจัดจ้านประดับประดาด้วยเพชรพลอยมากมายจนเต็มเนื้อตัวใบหน้าแต่งแต้มฉูดฉาดคล้ายกับจะไปเล่นงิ้วกระนั้นสตรีนางนี้คือบรรณาการที่ชินอ๋องแห่งแคว้นเฉินคิดจะมอบให้เขาตามเงื่อนไขสัญญาสงบศึกอา...เขามิต้องดูงิ้วทุกวันทุกคืนหรอกหรือไรหากได้สตรีนางนี้ไปร่วมเรียงเคียงหมอน“ข้าย่อมเข้าใจในสัญญาสงบศึก” ฉีเล่อเริ่มเอ่ยคำ “หากแต่มีเงื่อนไขอื่นในการทำสัญญาหรือไม่” เขาเริ่มต่อรองเนื่องจากไม่อยากดูงิ้วในวังของตนเองตลอดชีวิตจินเยว่ชิงถึงกับเบิกตาถลนด้วยคาดไม่ถึงว่าสตรีงดงามที่สุดในใต้หล้าเช่นนางจะถูกปฏิเสธเยี่ยงนี้ นางจึงรีบเอ่ยก่อนที่บิดาจะเอ่ยอันใดก่อนหน้านาง “ข้าก็มิได้อยากเป็นสตรีบรรณาการให้ใครเช่นเดียวกัน หึ!”ฉีเล่อได้ยินพลันหูผึ่ง เขาจึงรีบนิ่งเสีย ก่อนที่สตรีนางนี้จักเปลี่

เด็กน้อยสองคนในอาภรณ์สีดำทมิฬใบหน้าถอดแบบมาจากเขาทั้งยังบ้าบิ่นไม่ต่างจากเขาเลยสักเสี้ยวนั้นที่แท้แล้วเป็นใครไยกล้าหาญมากมายมาขี่คอเขา“อ่า...” ฟงชินหยางเริ่มหายใจไม่ออก นอกจากตื่นเต้นที่ได้พบหน้าบุตรชายแล้ว เจ้าสองคนนี้ยังกอดคอของเขาเสียแน่นจนลิ้นของเขาจุกอยู่ในปากเลยทีเดียวทหารยามรอบด้านรวมถึงเฉินจิ้นเหอได้แต่อ้าปากค้างตะลึงงันเมื่อตระหนักได้แล้วว่าบุรุษผู้โหดเหี้ยมเหนือใครท่านนี้มิได้มีเพียงหนึ่งเดียวอีกต่อไป แต่กลับงอกขึ้นมาอีกสองรวมแล้วเป็นสาม เมื่อรวมตัวกันแล้วกลิ่นอายไม่ธรรมดาจึงเพิ่มขึ้นเป็นสามเท่าตัวจู่ๆ เสียงของสตรีสูงวัยคนหนึ่งพลันดัง“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะชินอ๋อง”เฉินจิ้นเหอรีบหันหน้าไปมองตามเสียงนั้นในทันที“พี่หญิง...”ซินหรูหรือพี่หญิงของชินอ๋องเพียงคลี่ยิ้มอ่อนหวานส่งให้ แต่ใครไหนเลยจักเข้าใจรอยยิ้มนั้นไปมากกว่าเขาที่เป็นน้องชายพี่หญิงอุตส่าห์เดินทางมาด้วยตนเองต้องมีเรื่องอันใดมาสะสางกับเขาเป็นแน่!จวนแห่งหนึ่งตั้งตระหง่านไกลออกไปจากตัวเมืองมากโขแต่กลับใกล้กับธรรมชาติมากนักมีทั้งต้นไม้ร่มรื่นและน้ำตกสายใหญ่ไหลแบ่งแยกเป็นสายเล็กสายน้อยอย่างสวยงามภายในจวนแห่งนี้เป็นจ

จวนแห่งหนึ่ง...จวนที่ซึ่งตั้งตระหง่านไกลออกไปจากตัวเมืองมากโขแต่กลับใกล้กับธรรมชาติมากนักมีทั้งต้นไม้ร่มรื่นและน้ำตกสายใหญ่ไหลแบ่งแยกเป็นสายเล็กสายน้อยอย่างสวยงามภายในห้องหนังสือของจวนกำลังมีเงาร่างของคนสองคนยืนซ้อนทับกันจนจะสิงร่างกันอยู่ที่มุมอับของห้องหนังสือแห่งนี้“อา...ท่าน” เสียงแว่วหวานอันสั่นเครือคล้ายกับจะร่ำไห้แต่ไม่ร่ำไห้ทั้งยังหลับตาพริ้มพ่นลมออกจากปากเบาๆ“มันใช่ที่นี่หรือไม่” นางเอ่ยเสียงกระเส่าสลับกับสูดปากอย่างต่อเนื่อง นางกำลังเผ็ดมาก...“ยามกลางคืนทำไม่ได้มีลูกๆ นอนคั่นกลาง หากทำในห้องนอนยามนี้อาจจะผิดสังเกตเอาได้” เสียงทุ้มต่ำสั่นพร่าเอ่ยออกมาตามเหตุตามผลของการกระทำบางอย่างในเวลานี้ซึ่งเป็นเวลาของยามกลางวันแสงแดดแผดเผาแต่กลับสร้างอารมณ์ร้อนเร่าทั้งยังเผ็ดร้อนได้อย่างมากมาย อึดใจพลันมีเสียงเสื้อผ้าอาภรณ์เสียดสีดังสวบสาบและเสียงกระทบกันของเนื้อกลมกลึงตรงบั้นท้ายกับท้องน้อยใต้เอวสอบดังออกมา ตามด้วยเสียงครวญครางแผ่วหวานของสตรีดังตามจังหวะบางอย่างที่บุรุษผู้ซ้อนแผ่นหลังกำลังมอบให้คนสองคนร่างสองร่างกำลังบดเบียดเสียดสีขยับแก่นกายกลางลำตัวสอดใส่เข้าๆ ออกๆ อยู่ตรงซอกของ

ฉีเล่อใช้เวลาแค่เพียงไม่นานในการพาฟงลี่หลินให้พุ่งตัวตามเขามา คนสองคนที่กำลังตกอยู่ในหลุมลึกของห้วงอารมณ์บางอย่างพลันเดินทางมาถึงจวนแห่งหนึ่งจวนที่ซึ่งตั้งตระหง่านไกลออกไปจากตัวเมืองมากโขแต่กลับใกล้กับธรรมชาติมากนักมีทั้งต้นไม้ร่มรื่นและน้ำตกสายใหญ่ไหลแบ่งแยกเป็นสายเล็กสายน้อยอย่างสวยงามจวนแห่งนี้คือจวนของฟงชินหยางนั่นเองฟงชินหยางกำลังพาเรือนร่างสูงใหญ่ใบหูยังคงแดงๆ เดินออกมาที่หน้าเรือนชานเคียงข้างมากับหลิงเวยที่ใบหน้ายังคงแดงๆ ที่เกิดจากการลงแรงกับกิจกรรมบางอย่างอยู่เป็นนานสองนานจนคอแหบคอแห้งทั้งๆ ที่มิได้คุยอันใดใส่กันด้วยประโยคยาวๆ เลยแม้แต่น้อยพวกเขาเดินออกมาต้อนรับแขกสูงศักดิ์ผู้มาเยือนถึงถิ่นพร้อมด้วยบุตรชายตัวน้อยทั้งสองที่ปีนป่ายอยู่บนบ่ากว้างทั้งสองข้างของบิดาคล้ายกับลูกลิงจอมซนกระนั้น“พี่ชินหยาง” ฉีเล่อเรียกขานฟงชินหยางในทันทีที่เดินทางเข้ามาภายในจวนของฟงชินหยางโดยไม่มีการเก็บงำความสนิทสนมกันอีกต่อไป เนื่องจากในยามนี้มีแต่คนในครอบครัวของท่านแม่ทัพฟงแห่งแคว้นเฉินก็เพียงเท่านั้น ความสัมพันธ์ต่างแคว้นที่ไม่เหมาะสมจึงไม่ใช่เรื่องที่ควรหลบซ่อนแต่อย่างใดฟงลี่หลินที่ยังคงถู

ฉีเล่อมองเห็นสายตาเฉี่ยวสวยพราวระยับกอปรกับรอยยิ้มเปี่ยมเสน่ห์อย่างนั้นจึงนึกเข่นเขี้ยวเพิ่มมากขึ้น เขาจึงเอื้อมมือขึ้นมาแล้วจับแก้มนวลของนางเอาไว้เสียเลยเนื่องจากม้าที่พวกเขานั่งคร่อมอยู่ยืนใกล้กันมากฉีเล่อจึงเอื้อมนิ้วเรียวยาวขึ้นมาแล้วบีบแก้มของเฉินลี่หลินที่กำลังส่งยิ้มยียวนได้อย่างง่ายดาย"โอย..." เฉินลี่หลินถึงกับร้องครางเมื่อพวงแก้มของนางถูกจับแล้วบีบจนเสียรูปทรงฉีเล่อจึงหลุดหัวเราะออกมาอย่างอดใจเอาไว้ไม่ได้ก่อนเอ่ยเชิงเย้า "สตรีประหลาด" จบคำก็ลูบแก้มให้นางเบาๆ ส่งผ่านความร้อนที่ปลายนิ้วสู่แก้มนวลขาวให้เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ“บุรุษประหลาด” หญิงสาวเอ่ยเสียงเบาย่นจมูกเล็กน้อยฉีเล่อหัวเราะในลำคอแล้วเอ่ยเสียงนุ่ม “แล้วรักหรือไม่”“...” คำตอบมีเพียงใบหน้างามๆ ย่นจมูกเล็กน้อยอย่างนึกหมั่นไส้เหลือเกิน"เหตุใดท่านต้องใจร้อนเรื่องของเราด้วยเล่า"เฉินลี่หลินเอ่ยถามขึ้นมาถึงสิ่งที่ยังคงคาใจยามเมื่อม้าของพวกเขาเดินเหยาะๆ เคียงกันไปตามทางบนเชิงเขาที่มองเห็นขบวนเดินทางเชื่อมสัมพันธ์อยู่ไกลๆ "ข้าเดินทางไปที่แคว้นเฉินในครานี้เป้าหมายคือแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์อยู่แล้วและข้ายังต้องได้อ