บททั้งหมดของ ร้ายพ่ายกลายรัก: บทที่ 161 - บทที่ 170

ผ่านไปหนึ่งคืนจนกระทั่งเข้ายามสายของวันใหม่เสียงหายใจหอบถี่หนักหน่วงระหว่างสองร่างเปล่าเปลือยชื้นเหงื่อของเจ้าบ่าวเจ้าสาวจึงเริ่มเงียบงันและสงบลงเมื่อลมหายใจกลับมาเป็นปกติภาษาท่วงท่าลีลารักจึงเปลี่ยนเป็นภาษาปกติได้พูดคุยกัน“คืนนี้มีการจัดงานเลี้ยงน้ำชาชมบุปผาในพระราชวังเพื่อองค์รัชทายาทฉีหย่งเหอ” ฉีเล่อกล่าวขึ้นขณะนวดคลึงเอวเล็กบางให้เฉินลี่หลินอย่างเบามือเพื่อคลายปวดคลายเมื่อยให้นางหวังการศึกบนเตียงนอนรอบใหม่อย่างไม่มีเบื่อ ยิ่งได้เห็นใบหน้างดงามแดงก่ำน่ารักน่าชังอย่างนั้นยิ่งอยากขย้ำนางให้จมเตียง“งานเลี้ยงน้ำชาชมบุปผาคืออันใด เหมือนกับงานเลี้ยงน้ำชาที่บ้านของข้าหรือไม่” เฉินลี่หลินนอนปรือตามองฉีเล่อด้วยดวงตาเรียวสวยฉ่ำเยิ้มร่างกายอ่อนแรงคล้ายขาดน้ำสมองคล้ายว่างเปล่าขาวโพลนพลางไล่จับมือซุกซนที่มิได้เพียงนวดคลึงเอวของนางแต่กำลังลูบคลำไปทั่วท้องน้อยของนางเสียอย่างนั้นทั้งสองกำลังเข้าหอกันอย่างแท้จริง นอนแก้ผ้าคุยกันทั้งวันทั้งคืนเลยทีเดียว“งานเลี้ยงน้ำชาที่บ้านเจ้าเป็นอย่างไรกัน” ชายหนุ่มนึกสงสัยจึงเอ่ยถาม“ที่บ้านของข้าเป็นการนัดพบเจอะเจอกันฉันท์มิตรสหาย พูดคุยแลกเปลี่ยนนานัปการ

ในเวลาเพียงไม่นานฟงจินหมิง ฟงหนิงอัน ฟงหนิงเฉิง รวมถึงเสี่ยวชุ่ยจึงเดินเข้ามาภายในเหลาอาหารหรูหราแห่งหนึ่งชื่อว่าเซียงฟงภัตตาคารแห่งนี้จัดได้ว่าใหญ่โตโอ่อ่าการจัดแต่งร้านดูดีไปหมดทุกมุมมองพาเอาเสี่ยวชุ่ยมองซ้ายมองขวาอย่างเหม่อลอยคล้ายกับพาร่างอวบอิ่มของตนให้ล่องลอยบนฟากฟ้าก็ไม่ปานเมื่อหลงจู๊ประจำร้านเห็นการแต่งกายของพวกเขาจึงไม่ยินดีให้บริการสักเท่าใด ฟงจินหมิงจึงล้วงเอาเงินออกมาให้หลงจู๊จำนวนหนึ่ง การดูแลจึงเปลี่ยนไปในทันที ยิ่งหลงจู๊ได้เห็นสายตาคมดำคล้ายหลุมลึกแผ่กลิ่นอายทะมึนไม่ธรรมดาของฟงจินหมิงยิ่งต้องรีบก้มหน้ายอมลงให้อีกหลายส่วนในร้านอาหารแห่งนี้จัดได้ว่าหรูหรามีระดับ การตกแต่งห้องอาหารแบ่งแยกด้วยฉากกั้นลายสลุสวยงามเป็นสัดส่วนเพื่อแขกคนสำคัญนั่งกินแต่ละมุมห้องเป็นส่วนตัว บ้านเมืองที่รุ่งเรืองทั้งทรัพยากรและรุ่งเรืองทั้งอำนาจเยี่ยงนี้ไม่แปลกอันใดที่ชาวประชาจะมั่งคั่งมั่งมีอยู่กันอย่างหรูหราฟู่ฟ่าเมื่อทั้งสี่คนเดินขึ้นมายังชั้นสองของร้านอาหารพลันได้ยินเสียงของตกแตกดังเพล้งมาจากห้องอาหารห้องหนึ่ง เสียงนั้นดังมากจนเรียกร้องความสนใจของบุคคลรายรอบฟงจินหมิงถึงกับชะงักฝ่าเท้าเมื่

ตำหนักเล่อฝูที่บัดนี้มีผู้ครองตำหนักเป็นสตรีงดงามนามว่าเฉินลี่หลินคืนนี้หญิงสาวให้บรรดาบ่าวไพร่ประจำวังไท่เล่อช่วยแต่งกายให้นางด้วยอาภรณ์ของสตรีชั้นสูงประจำแคว้นอย่างให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีโดยอาภรณ์ที่นางสวมใส่ในวันนี้เป็นเสื้อผ้าเนื้อดีที่หาได้ยากยิ่งและเป็นผ้าประจำถิ่นของที่นี่เนื้อผ้ามีความมันวาวเรียบลื่นขับเน้นสรีระให้โค้งเว้างามงอนขับเน้นกายงามให้โดดเด่น สีของผ้าเป็นสีชมพูเข้มแต่เมื่อยามสะท้อนแสงเทียนหรือแสงจากโคมไฟกลับทอประกายเจิดจ้าวิบวับจับตายาวไปจนถึงชายผ้าที่คลุมรองเท้าเรือนผมของนางถูกเกล้าขึ้นสูงม้วนไขว้งดงามตามทรงประจำตำแหน่ง ปักปิ่นทองสัญลักษณ์ประจำวังไท่เล่อที่ถูกออกแบบมาอย่างประณีตเฉพาะนางใบหน้าที่งดงามอยู่แล้วถูกแต่งแต้มจนงดงามโฉบเฉี่ยวเพิ่มขึ้นมาอีกหลายเท่าตัว ทำเอาบุรุษหนุ่มรูปงามในอาภรณ์สูงค่าที่รออยู่หน้าประตูตำหนักถึงกับชะงักมองนางจนตาค้าง“ฉีเล่อ...” เฉินลี่หลินจำต้องเรียกขานพลางสะกิดใครบางคนที่มองนางไม่วางตา นางออกมายืนหน้าตำหนักนานแล้วแต่เขาที่ยืนรอนางอยู่ยังคงยืนรออยู่นั่นไม่พานางออกเดินทางเสียที“ท่านจะปล่อยให้ข้ายืนเขินอายอีกนานหรือไม่?”ฉีเล่อที่ได้ส

แต่ก่อนที่เฉินลี่หลินจะลุกขึ้นเพื่อล้มโต๊ะตรงหน้าแล้วเตรียมยกเท้าขึ้นมาหมายจะถีบปากหมู่สตรีเหล่านั้น เสียงหวานทรงอำนาจของสตรีนางหนึ่งพลันดัง“งานในคืนนี้คุณหนูเหวิน คุณหนูเสิ่น คุณหนูจวง คงไม่ต้องเหน็ดเหนื่อยแต่อย่างใด”“...!?”สตรีสามนางที่ถูกเรียกขานด้วยนามของตระกูลถึงกับเงียบกริบ เสียงกระซิบกระซาบและเสียงหัวเราะคล้ายเยาะเย้ยจึงเงียบหายไปสตรีผู้มาใหม่เจ้าของประโยคทรงพลังเพียงหรี่ตาลงมองสตรีทั้งสามด้วยสายตาเย็นชาใบหน้าเรียบเฉย ร่างงามระหงเย้ายวนในอาภรณ์สีแดงสดลวดลายหงส์ขาวงดงามแสนวิจิตรแลดูสูงส่งแผ่อำนาจบารมีเหนือใครของนางกำลังยืนตระหง่านค้ำศีรษะของทุกคนเอาไว้ได้อย่างน่าเกรงขาม บนใบหน้างดงามเฉิดฉายมีดวงตาที่ฉายแววอสรพิษร้ายออกมาอย่างน่ากลัว ทำให้ทุกคนประหวั่นพรั่นพรึงไปหมดนางคือท่านหญิงหลี่ลี่เหมยสตรีงดงามสูงค่าใบหน้าสวยเฉี่ยวมากมายพระคู่หมั้นขององค์รัชทายาทนั่นเอง ท่านหญิงสูงศักดิ์ยังคงเอ่ย “ช่างน่าเสียดายที่ในรายนามของสตรีที่ต้องแสดงความสามารถเพื่อองค์ชายในค่ำคืนนี้ไม่มีรายนามของพวกเจ้าเสียแล้ว แต่ถึงกระนั้นข้าเพียงหวังว่าพวกเจ้าจะสนุกกับการชมความงามของผู้อื่นต่อไป ถึงแม้ว่า

เมื่อสตรีปากมากจากไปด้วยลำตัวที่อ่อนปวกเปียกไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ความเงียบสงบจึงกลับมาอีกครั้งสตรีนามว่าลู่ชิงยังคงดึงความสนใจจากทุกคนตรงกลางลานแสดงเฉินลี่หลินยิ่งกะพริบตาเพื่อเพ่งมองนางกำลังนั่งอยู่กับท่านหญิงหลี่ลี่เหมยที่เป็นพระคู่หมั้นขององค์รัชทายาทฉีหย่งเหอรัชทายาทฉีหย่งเหอกับสตรีนามว่าลู่ชิงกำลังส่งสายตาบอกรักกันอย่างโจ่งแจ้งในขณะที่คู่หมั้นของเขานั่งอยู่ข้างๆ นางเฉินลี่หลินจึงละสายตาจากฉีหย่งเหอและลู่ชิงมามองหลี่ลี่เหมยอย่างใคร่รู้นางกำลังตระหนักได้เป็นอย่างดีถึงการที่จะต้องเป็นสตรีของบุรุษสูงศักดิ์ในรั้วในวังทั้งยังเป็นแคว้นที่ให้ความสำคัญกับอำนาจเส้นสายขั้วสกุล นางเองก็กำลังเป็นหนึ่งในนั้น นางเป็นชายาขององค์ชายรองที่จำต้องมีอำนาจเป็นฐานสำคัญ เช่นนั้นแล้วนางต้องทำตัวอย่างไร คงต้องศึกษาเอาไว้“โง่งม!”“...!?”เฉินลี่หลินยิ่งกะพริบตาถี่ๆ เมื่อหลี่ลี่เหมยเอ่ยคำนั้นออกมาลอยๆหลี่ลี่เหมยเอ่ยคำพร้อมปรายสายตาร้ายกาจมาทางเฉินลี่หลินแบบตรงๆ“เจ้าว่าข้าหรือ?” เฉินลี่หลินคล้ายแน่ใจคล้ายไม่แน่ใจกับประโยคที่ได้ยินจึงถามกลับแบบตามตรงตามวิสัย“ยามนี้เรานั่งอยู่ด้วยกันแค่สองคน เจ้าคิดว่าข้