Semua Bab บุพเพรักแม่ทัพสุริยัน: Bab 261 - Bab 270

หลังจากฟังบิดาบ่นจนหูชาและถกเถียงจนเหนื่อย หลิวไท่หยางยังไม่ทันเดินกลับถึงเรือนส่วนตัวเสียด้วยซ้ำ พลันมีเรื่องด่วนเข้ามาแทรกกะทันหันเต็มไปหมด“คุณชายรอง ร้านฝูลู่โซ่วส่งคนมาแจ้งว่าธัญพืชถูกเหมาไปหมดไม่พอขายถึงสิบวันแล้วขอรับ”“ไปเบิกที่คลังสกุลหลิวฝั่งตะวันตก บอกหย่งซิ่งให้โยกย้ายธัญพืชรอบใหม่จากคลังหมู่บ้านเหยี่ยชิงมาเก็บไว้ให้พอขายถึงฤดูกาลหน้า ก่อนกระจายไปตามร้านสี่มุมเมือง” ร่างสูงเดินสั่งงานเสียงเรียบระหว่างทางเดิน โดยมีเถ้าแก่ผู้ทำการค้าแทนจากร้านต่างๆ เดินตามหลังอย่างนอบน้อมอีกคนรีบเอ่ยหลังจากที่คนแรกค้อมกายจากไป “หมู่บ้านที่ปลูกหม่อนเลี้ยงไหมถูกน้ำฝนที่ตกหนักสามวัน กัดเซาะจนเส้นทางขนส่งพังทลาย มาส่งผ้าไหมให้เราไม่ได้ ร้านแพรพรรณหลายร้านผูกขาดกับเราเพียงผู้เดียวหลายปี เหตุการณ์นี้อาจทำให้ปีหน้าพวกเขาพากันเปลี่ยนใจขอรับ”“ส่งซื่อเหลียนไปเจรจาขอยืดเวลากับร้านแพรพรรณ หากเถ้าแก่แต่ละร้านยังไม่ผ่อนปรนก็ลดราคาลงสองส่วน นำไหมทองคำไปปลอบใจร้านละหนึ่งหีบ เพื่อแลกกับสัญญาซื้อขายผูกขาดในปีหน้า อย่าลืมเพิ่มราคาสินค้าใหม่ในคลังรอไว้ล่วงหน้า ค่อยนำมาเสนอขายหลังผูกสัญญาเสร็จสิ้น”“เมื่อถึง

วันรุ่งขึ้นซิงเยว่ทำตัวปกติไร้ร่องรอยพิรุธให้เห็นแม้แต่นิด ทั้งๆ ที่ไม่ได้นอนเลยทั้งคืนนางลุกออกมาเดินเล่นรับแสงอรุณกรุ่นพลังสุริยาจากดวงตะวันเฉิดฉาย จังหวะนั้นหญิงสาวพลันสังเกตเห็นพ่อบ้านใหญ่และสาวใช้อาวุโสข้างกายหลิวฮูหยินกำลังพาบ่าวไพร่หลายคนก้มหน้าก้มตาแบกหามทรัพย์สินของมีค่าหลายหีบอย่างขยันขันแข็งมีผู้คุมบัญชีสี่ห้าคนช่วยกันจดบันทึกอย่างเอาเป็นเอาตายและรายงานเสียงดังอย่างเอิกเกริกจังหวะหนึ่งสาวใช้อาวุโสคนสนิทของหลิวฮูหยินหันมาเห็นซิงเยว่ จึงเดินมาหา ทำทีชวนคุยอย่างเป็นกันเอง ทว่ากลับแฝงความถือตัวแกมโอ้อวด“เหล่านี้คือสินสอดของคุณชายรอง” นางยิ้มเหยียด “เห็นหรือไม่ว่าสกุลหลิวให้ความสำคัญกับคุณหนูโจวปานใด สินสอดที่ตระเตรียมยาวสุดถนนหนทางเชียวนะ”แน่นอนว่าเป็นการพูดจาหมายข่มกัน ทั้งต้องการกำราบสตรีข้างกายที่มิใช่ภรรยาเอาไว้มิให้กล้าคิดเผยอใฝ่สูงหญิงสูงวัยคนเดิมจุ๊ปากแค่นเสียงหยันอีกว่า“ข้าจะบอกให้เจ้ารู้ตัวไว้นะ ไม่ว่าคุณชายรองจะโปรดปรานเจ้าปานใด สุดท้ายเจ้าก็เป็นได้แค่สาวใช้ห้องข้างชั้นต่ำตลอดไป แม้แต่อนุปลายแถวก็อย่าหวัง ดังนั้นอย่าได้เหิมเกริมเด็ดขาด จงอยู่ในที่ของเจ้าอย่างส

แม้สงสัยไม่เข้าใจแต่หญิงสาวก็มิได้ถามอันใดออกมา เพียงพยักหน้าหงึกหงัก “ข้าทราบแล้ว”ซิงเยว่ยกยิ้มพึงพอใจ “ข้าอยากให้คุณหนูโจวช่วยเอ่ยปากขอตัวเสี่ยวเม่ยมาปรนนิบัติเพิ่มอีกสักคน”โจวซู่ฉินเลิกคิ้วฉงน ทว่าท้ายที่สุดก็รับปาก “อืม”ก่อนออกไป ซิงเยว่กำชับอีกครั้ง “พรุ่งนี้ยามเหม่า[2] ข้าจะมารอที่หน้าเรือนนี้”โจวซู่ฉินพยักหน้าอีก “ข้ารู้แล้ว...”การเดินทางไปไหว้พระขอพรช่วยหลิวไท่หยางเป็นเหตุผลน่าฟังจ้าวซินเจี๋ยให้รู้สึกเอ็นดูว่าที่ลูกสะใภ้ยิ่งนักเมื่อก่อนหลิวฮูหยินเองก็ชอบพาเหล่าอนุไปสวดมนต์กินเจขอพรให้หลิวอี้ดำเนินการค้าราบรื่นบ่อยครั้งเช่นกันเมื่อโจวซู่ฉินขอพาซิงเยว่ไปด้วยกันย่อมไม่มีปัญหา โจวซู่ฉินจึงได้รับอนุญาตอย่างง่ายดายขบวนเดินทางจึงเคลื่อนตัวยามเหม่าสี่เค่อ[3]ของวันรุ่งอย่างราบรื่นทว่ามิคาด สามชั่วยามถัดมากลับเกิดเหตุร้ายสะเทือนขวัญ สาวใช้ของโจวซู่ฉินกลับมาพร้อมสารถีในสภาพบาดเจ็บ นางแจ้งหลิวฮูหยินพร้อมน้ำตานองหน้าว่า “ระหว่างทางก่อนถึงวัดต้าจี๋ รถม้าของคุณหนูโจวหยุดพักบนเนินเขาสูงชันเพื่อชมทิวทัศน์อันร่มรื่นสุดลูกหูลูกตา ขณะนั่งจิบชาพูดคุยกัน พลันมีโจรชุดดำสามคนเข

โจวซู่ฉินยืนเบิกตามองกลุ่มโจรอย่างมิอาจละสายตา นางเหลือบตามองคนสุดท้ายที่เหลือ ด้วยหัวใจหวาดผวา หวังว่าอีกคนคงมิใช่รัชทายาทหรือฝ่าบาทเสด็จมาเองนะ!ยิ่งใหญ่เกินไปแล้ว...ไม่ปล่อยให้โจวซู่ฉินสงสัยนาน ชายหนุ่มคนสุดท้ายปลดผ้าคลุมหน้า เผยความหล่อเหลาสุดแสนธรรมดาสามัญ ทว่ากลับทำหญิงสาวผู้หนึ่งหัวใจแทบหยุดเต้นโจวซู่ฉินเบิกตาโตอย่างมิอาจโตได้มากกว่านี้“เนี่ย...เนี่ยจื่อหาน!”เจ้าของนามยิ้มบาง “ข้าเอง...”เสียงร้องไห้โฮดังลั่นอย่างมิอาจสะกดกลั้นทันที เมื่อวงแขนของคนสำคัญดึงร่างบางไปกอดแน่นเนี่ยจื่อหานกระชับอ้อมแขนรัดร่างสั่นเทาของคนรัก นางจึงสะอื้นไห้ตัวโยนฝังกายไปกับแผงอกหนาทันที“ซู่ฉิน...”โจวซู่ฉินยกมือขึ้นทุบแผ่นหลังกว้างอย่างคับแค้นใจ “เนี่ยจื่อหาน เจ้าคนชั่ว ท่านหายไปที่ใดมา เหตุใดทิ้งข้า”ชายหนุ่มปล่อยกำปั้นน้อยๆ ทุบตี ให้นางได้ระบายความอัดอั้นเต็มที่เขาเพียงโต้มตัวก้มหน้านิ่งซบเรือนผมนุ่มสลวย กดปลายคางกับบ่ามน ลูบแผ่นหลังบางปลอบประโลม“ข้าผิดเอง ข้าขอโทษ แต่ครั้งนั้นเจ้าไม่ฟังข้าเลย”โจวซู่ฉินยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม นางไม่ทุบตีแล้ว เอาแต่ร้องไห้แทบขาดใจ เนี่ยจื่อหานทั้งจูบทั้งหอ

หลังจากเกิดเหตุสะเทือนขวัญกับบุตรสาวสกุลโจวผู้เป็นว่าที่ภรรยาเชื่อมสัมพันธ์กับสกุลหลิวปัญหาระหว่างสองตระกูลจึงตามมาอย่างมิอาจเลี่ยง ผ่านมาแล้วหนึ่งเดือนข้อพิพาทเรื่องเกี่ยวดองเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างหลิวโจวก็ยังไม่หมดสิ้น“คุณชายรองหลงใหลสาวใช้ทำให้โจวซู่ฉินต้องตาย สกุลหลิวต้องชดใช้” นายท่านโจวกล่าวอย่างเดือดดาล“เห็นได้ชัดว่าเป็นเหตุสุดวิสัย เกินคาดคิด ใครอยากถูกโจรปล้นชิงกันรึ?” หลิวอี้กล่าวอย่างไม่ยินยอม“ย่อมเป็นแผนของสาวใช้ผู้นั้น นางต้องการกำจัดบุตรสาวข้า เบื้องหลังอาจเป็นคุณชายรองหลิวก็เป็นได้”สิ้นวาจานายท่านโจว หลิวอี้ก็ขมวดคิ้วเคร่งเครียด ในขณะที่จ้าวซินเจี๋ยค่อยๆ เอ่ย “ท่านโจวตรองให้ดีก่อนเถิด สาวใช้คนสนิทของคุณหนูโจวบอกเองว่าทุกคนตกหน้าผาเพราะถูกโจรทำร้าย ช่วงเป็นตายสาวใช้ของหลิวไท่หยางยังเป็นคนปกป้องบุตรสาวท่านจนตัวตายตามกันไปด้วยซ้ำ หรือต่อให้เป็นแผนการของสาวใช้ผู้นั้นจริงดังท่านกล่าวหา หากแต่นางก็ตายไปแล้ว”นายท่านโจวแค่นเสียงฮึ เถียงไม่ได้หลิวอี้จึงเอ่ยหยั่งเชิง “เรื่องเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างโจวหลิวสองตระกูล ข้าเห็นสมควรว่าต้องดำเนินต่อไป เมื่อพวกเราประกาศเป็นหนึ่งดุจเดิม