All Chapters of ยาจกยอดมารดา : Chapter 211 - Chapter 220

เส้นทางสู่เมืองหน้าด่านแดนเหนือ หลังจากเกิดเรื่องมากมายในเมืองหลี่ คณะเดินทางของราชบุตรเขย ได้ออกเดินทางต่อในทันที ที่สะสางเรื่องวุ่นวายในเมืองหลี่ ตามบัญชาที่ได้รับมา กว่ายี่สิบวันมานี้ ยังคงไร้ข่าวจากน้องๆ ซึ่งมันเงียบหายไปอีกครั้ง เหมือนกับตอนที่เกิดเรื่องกับนางในคราแรก แต่ด้วยอาการทางสายสัมพันธ์ ไม่มีสิ่งใดผิดปกติ พวกเขาทั้งคู่จึงยังวางใจ ว่าน้องชายหญิงยังคงปลอดภัยดีอยู่ซึ่งอีกเพียงไม่กี่วัน ก็จะถึงเมืองหน้าด่านชายแดนเหนือแล้ว อาการบาดเจ็บขององค์หญิงไฉอ้าย ดีขึ้นตามลำดับ สมกับมีสามีเป็นหลานชาย ท่านหมอผู้มากฝีมือแห่งสกุลต้วน ใต้ร่มไม้ใหญ่กลางทุ่งหญ้าเขียวชอุ่ม รถม้าของคณะเดินทางได้หยุดพัก เพื่อให้ม้าได้กินหญ้าและน้ำ รวมถึงทุกคนในขณะด้วยเช่นกัน แม่ทัพหนุ่ม ลุกขึ้นเดินออกไปยืนอยู่นอกร่มเงาไม้ เมื่อสายตาของเขาเห็นคล้ายเหยี่ยวตัวใหญ่ บินวนอยู่เหนือท้องฟ้า หยางอี้หลงก้าวออกไปยืนนิ่ง ก่อนยื่นแขนออกไป เพื่อรอรับการโฉบลงมาของอินทรีตัวนั้น พรึ่บ! หมับ! กรงเล็บแข้งแกร่ง เกาะที่แขนได้อย่างแม่นยำ มันถูกเลี้ยงและฝึกฝนโดยพี่ม่อเหลียว มันจะจดจำกลิ่นและรูปลักษณ์ของนายทุ

“ข้ามั่นใจว่านางจะไม่กังวล ดูอย่างท่านแม่ของเราสิ ต่างจากท่านพ่อมากนักเรื่องลูก นางรักพวกเราสี่คนพี่น้องมาก แต่นางจะไม่แสดงออกใดๆ และเลือกลงมืออย่างรอบคอบ ต่างจากท่านพ่อลงมือพร้อมกับอาการตื่นตระหนกตลอด แบบท่านในตอนนี้เลย หึๆ” แม่ทัพหนุ่มได้ทีเย้าพี่ชาย หากจะว่ากันตามความเป็นจริง เขาเองก็ทั้งตื่นเต้นและกังวลใจไม่แพ้กัน เพราะหนทางข้างหน้า ยากจะบอกได้ว่ามันจะราบลื่น หรืออุปสรรคมากน้อยแค่ไหน “ท่านแม่กับพวกเรา ผ่านสิ่งใดมาบ้างเล่า แต่นางผ่านเพียงเรื่องของเจ้าในอดีต เรื่องกินอยู่หรือก็ล้วนสุขสบาย” แม่ทัพหนุ่มเอ่ยออกมาตามสิ่งที่เห็น ภรรยานั้นมีเพียงสิ่งสะเทือนใจเดียว คือการตายขององค์ชายเก้า ส่วนเรื่องความเป็นอยู่ นางล้วนเหนือกว่าพวกเขาพี่น้องหลายเท่านักแม้ตอนตื่นมาพวกเขา จะกลายเป็นหลานของสกุลต้วนเลย ทว่าเวลานั้นใช่ว่าท่านตาจะมั่งมีมากมาย และที่บิดาเลี้ยงยินยอมมาคุ้มกันมารดากับพวกเขา เพราะคำว่าบุญคุณต้องทดแทน ที่มีต่อท่านตาเท่านั้นเงินทองที่มีต่อจากนั้น ล้วนได้สติปัญญาทางการค้าของมารดา เป็นผู้สร้างมันขึ้นมาทั้งสิ้น ก่อนจะเดินทางเข้าเมืองหลวง เพื่อสะสางความค้างคาต่

“ข้าเต็มใจเจ้าค่ะ” ฉู่เมี่ยวเอ่ยออกมา ก่อนจะหันไปสาละวนกับกล่องไม้ข้างกาย ปล่อยให้พี่สะใภ้เอนกายลงนอน และใช้เวลาเพียงไม่นอน มู่ไฉอ้ายก็ผล็อยหลับไป กึก! กึก! หญิงสาวสะดุ้งตื่นขึ้นมา เมื่อรถม้าที่เคยวิ่งอย่างนิ่มนวล เวลานี้มันเหมือนวิ่งขึ้นลง ตามร่องหลุมลึกตื้นสลับไปมา หญิงสาวขยับลุกขึ้น ก่อนจะคลี่ม่านออกมองไปด้านนอก ภาพภายนอกหากจะว่างดงามมากก็ไม่ผิด ทว่านางก็ไม่ควรที่จะมองนาน เพราะมันขาวโพลนไปด้วยหิมะ นางกำลังขึ้นเขาหรือนี่ เร็วเกินไปไหม...หรือนางหลับไปนานกันแน่ “พี่สะใภ้ตื่นแล้วหรือเจ้าค่ะ” ฉู่เมี่ยวที่เพิ่งขยับลุกขึ้น เอ่ยถามพี่สะใภ้ หญิงสาวยกมือปิดปากหาว นางคุ้นชินต่อการเดินทางไกล ถนนเบื้องหน้าจะขรุขระหรือราบเรียบ สำหรับนางล้วนสามารถหลับได้สนิทดี แต่กับพี่สะใภ้คงไม่เป็นเช่นนั้นกระมัง “เราหลับไปนานหรืออย่างไร ข้าจำได้ว่าภูเขาที่เราต้องขึ้น มันอยู่ไกลมากมิใช่หรือ” “หากกะระยะด้วยสายตา มันจะแบบนั้นเจ้าค่ะ แต่แท้จริงแล้วตีนเขานั้น ห่างจากทุ่งหญ้าไม่ไกลนักเจ้าค่ะ” “เจ้าเคยมาทิศเหนือบ่อยหรือ” “สมัยที่ท่านแม่ทั

“ดูพี่ใหญ่ไม่ชอบคนแคว้นฉินนะขอรับ”หลังจากเงียบกันมาพักหนึ่ง แม่ทัพหนุ่มจึงได้เอ่ยถามพี่ชายออกมา เมื่อเห็นว่าตอนนี้ พี่ชายคล้ายกำลังตกอยู่ในภวังค์ ที่หยั่งลึกอยู่ภายในใจ จนยากที่จะเอ่ยออกมาให้เขา หรือใครๆ รับรู้ได้ และเขาคิดว่ามัน ต้องเกี่ยวกับกลุ่มคน ที่พวกเขาต้องพบในอีกไม่กี่อึดใจข้างหน้านี้ “ทำไมเจ้าคิดเช่นนั้นเล่า” ต้วนอี้หลาง หันไปถามน้องชาย เมื่อสิ่งที่หยางอี้หลงพูดมา มันมีส่วนอยู่มากทีเดียว เขามิใช่ไม่ชอบชาวแคว้นฉิน มันแค่เฉพาะกับบางคนเท่านั้น “ข้าเห็นพี่ใหญ่ดูเหม่อลอยไปอยู่บ้างขอรับ อีกอย่างตั้งแต่พี่ใหญ่เข้ามารับช่วงต่อจากท่านพ่อ ดูแลสำนักคุ้มภัย และทำการค้า พี่ใหญ่ไม่เคยที่จะเดินทางไปทำการค้า ที่แคว้นฉินแม้แต่ครั้งเดียว” “มิใช่ทุกคนหรอกนะ ที่ข้าจงเกลียดจงชัง และข้าก้มองว่าแคว้นฉินไม่สงบพอ ที่เราจะเอาเงินไปเสี่ยงลงทุน มันจะได้ไม่คุ้มเสีย” ต้วนอี้หลาง ไม่ได้คิดที่อธิบายให้ยืดเยื้อ เขารู้ว่าแค่นี้น้องชายก็เข้าใจดีอยู่แล้ว เขาไม่อยากกลับไปเหยียบแผ่นดิน ที่ไม่มีคนรักเขาเลย และการค้าที่ไร้โอกาสสร้างผลกำไร ทำไมเขาต้องเอาเงินไปเสี่ยง เพรา

“เจ้า!” เชียนจิ้งอี้ คิดที่จะด่าทอสามีเมื่อถูกขัดใจ ทว่า... “เงียบ! นี่คือลูกค้าของเรา เจ้าควรที่จะเลิกคิดว่าตัวเอง คือคุณหนูสกุลใหญ่ได้แล้ว หยุดทำตัวสูงส่งไร้ค่านั่นซะ! หากเจ้าทำให้ร้านของข้าต้องพังพินาศ ข้าสาบานเลยว่าจะมิให้เจ้าได้ตายดี” ฉือจ้าวหนาน หันกลับไปตะคอกภรรยา ให้นางสงบปากเสีย เขาใช้เงินจำนวนไม่น้อย มอบให้เจ้าเมืองเหนือ เพื่อที่จะเปิดจุดพักแห่งนี้ขึ้น เขาไม่มีวันให้มันพังเพราะนางได้หรอกนะ “เอาเถอะ! เรื่องมันแล้วไปแล้ว ท่านช่วยจัดห้องพักตามที่ข้าต้องการได้แล้วกระมัง ตอนนี้ภรรยากับน้องสะใภ้ของข้า พวกนางเหนื่อยมากแล้ว” ต้วนอี้หลาง ไม่อยากที่จะได้ยินเสียง ให้เป็นอัปมงคลหูนานกว่านี้แล้ว เขาจึงได้เอ่ยตัดบทขึ้น เพื่อให้คนทั้งคู่ ไปจากสายตาเขาเสียที “เช่นนั้นเชิญนายท่าน พากันนั่งรอข้าน้อยสักครู่ขอรับ เอ้า! เจ้ายังไม่รีบไปต้มชามาอีก มัวยืนทำอะไรอยู่” ฉือจ้าวหนาน รีบเชื้อเชิญลูกค้าให้นั่งรอ ก่อนจะหันไปตวาดภรรยา ที่ยังยืนกัดฟันส่งสายตาอาฆาต ไปยังแขกของร้าน ก่อนจะดวงตาเบิกกว้างในทันที ที่ชายหนุ่มที่ตำหนินางเมื่อครู่ ถอดหมวกปีกกว้าง