All Chapters of ยาจกยอดมารดา : Chapter 221 - Chapter 230

“ไม่ต้อง!...”ต้วนอี้หลางปฏิเสธเสียงแข็ง ทว่าเขาจำต้องเงียบเสียงลง เมื่อภรรยาวางมือบนต้นแขนของเขา แล้วส่ายหน้าน้อยๆ แม้นางจะต้องอดทน ปล่อยให้ถูกรังแก แต่คนทำผิดมิใช่สองแม่ลูกตรงหน้าหากนางจะใจจืดใจดำ กับความทุกข์ยากของผู้อื่น เพียงเพราะความอยากเหนือกว่า นางจะต่างอะไร กับเชื้อพระวงศ์บางคน ที่เห็นชาวบ้านเป็นเพียงสัตว์เลี้ยง จะบีบก็ตายจะคลายก็รอด นางคือธิดาของฮ่องเต้ ย่อมไม่อาจทำตัวเยี่ยงนั้นได้ “เรื่องกาน้ำชาข้าจะชดใช้ให้เอง ท่านลุงกับท่านยายไม่ต้องกังวลไปนะเจ้าคะ หากไม่เป็นการรบกวน ข้าอยากได้น้ำร้องสักถัง ทุกค่าใช้จ่ายทั้งหมด ข้าจะจ่ายให้อย่างสมน้ำสมเนื้อเจ้าค่ะ” หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนละมุน ส่วนความขุ่นเคืองนั้น นางเก็บซ่อนไว้ได้อย่างมิดชิด แม้นางจะไม่รู้ว่าทำไมสามี ดูมีอารมณ์ที่ขุ่นมัวนัก นับตั้งแต่เหยียบย่าง เข้ามาในจุดพักแห่งนี้ แต่นางจะไม่เผยให้ใครได้เห็นอีกด้านของนาง ก่อนเวลาอันควรเด็ดขาด นางไม่ได้อ่อนหัด จนมองไม่ออก ว่าสองแม่ลูกที่แสดงความสำนึกผิดอยู่ในตอนนี้ มีบางอย่างแอบแฝงอยู่ และตราบใดที่อีกฝ่ายไม่เผยให้เห็นด้านเหล่านั้น นางก็ยังคงเป็นสตรีอ่อนแ

“ข้าก็แค่พูดตามความเป็นจริง ที่นี่ยามค่ำคืนหนาวเหน็บนัก การที่ต้องมีฟืนไว้จุดเตาให้อบอุ่น ถือเป็นเรื่องปกติ คนจากเมืองหลวงที่ไม่เคยพบกับหิมะหนาวเย็น จะไปรู้อะไรเล่า” เชียนจิ้งอี้ ยกแขนขึ้นกอดอก ส่งสายตาเย้ยหยัน ให้กับความเขลาของคนเมืองหลวง แม้ว่าความจริงมันจะไม่ใช่สิ่งที่นางพูด แล้วมันอย่างไรเล่า! ในเมื่อเด็กปากมิสิ้นกลิ่นน้ำนมเหล่านี้ หาได้รู้ข้อเท็จจริงใดๆ อยู่แล้ว ในเมื่อเมืองหลวงแคว้นจ้าว นั้นเป็นเขตบ้านเมืองที่อบอุ่น แม้จะหนาวก็ไร้หิมะตก ต่างจากเข้าสูงนี้ที่มีหิมะปกคลุมทั้งปีและเป้าหมายของนาง มิใช่การส่งฟืนเข้าไปในห้องนั้น แต่มันมีสิ่งที่นางตั้งใจเอาไว้มากกว่านั้น ในเมื่อตอนนี้มันถูกขัดขวางไปแล้ว แต่ทำไมนางต้องยอมรับมันด้วย ว่าไม่ประสงค์ดีต่อหญิงสาวบอบบางพวกนี้ด้วย “ดี! เช่นนั้นคืนนี้ ข้าจะให้เจ้าได้เรียนรู้ ว่าจริงเท็จเป็นเช่นไร ข้าก็อยากจะเห็น ว่ามันจะจริงอย่างปากเจ้าพูดไหม!” ต้วนอี้หลาง ไม่ได้ใช้ความแค้นส่วนตัว ในการตัดสินใจใดๆ งสิ้น แต่เขาเอาความรู้สึกปัจจุบันมาตัดสิ้นใจล้วนๆ เขาผ่านชีวิตมาตั้งสองชาติ ทำไมจะมองไม่ออก ว่าเชียนจิ้งอี้ คิดจะทำสิ่งใดกับ

“ข้าจะไม่ยอมตาย!” เมื่อคิดได้ดังนั้น เชียนจิ้งอี้ พาร่างที่เริ่มมีปฏิกิริยา ตามธรรมชาติของมนุษย์ ดินไปยังผนังห้อง ในด้านที่ไม่ติดกับผาหิน เพื่อทำให้เกิดช่องระบายควันออกไป พอจะให้อากาศภายในห้องได้ถ่ายเทไปบ้าง เมื่อไหรที่ฟืนมอดดับเป็นถ่าน มันจะมีควันและนั่นคือหายนะอย่างแท้จริง “ทำไม! ข้าต้องแพ้ หยุดมองข้าได้แล้ว! เจ้าพวกไร้ประโยชน์” นางตวัดสายตามองไปที่ชายหนุ่มทั้งสอง ใบหน้าและเสียงแห่งความต้องการ ดังครางออกมาให้นางได้ยิน มันดึงดูดให้นางอยากเข้าไปทำการปลดปล่อย ความร้อนรุ่มในกาย แต่นางก็ยังคงมิอยากใคร มองว่านางสมสู่กับไพร่ชั้นต่ำ ส่วนด้านนอกห้อง ฉู่เมี่ยวเดินไปอยุ่เบื้องหน้าของพี่สะใภ้พร้อมยิ้มอย่างเก้อเขิน ด้วยปกตินางไม่เคยทำแบบนี้ ให้ใครได้เห็นบ่อยนัก ซึ่งส่วนมากจะมีเพียงคุณหนูสามเท่านั้น ที่เห็นด้านนี้ของนางบ่อยที่สุด “ข้าไม่ได้ทำให้พี่สะใภ้ตกใจไปใช่ไหมเจ้าคะ คือว่า...” ฉู่เมี่ยว เอ่ยถามอย่างเก้อเขิน ก่อนจะพยายามหาข้อแก้ตัว ที่ดูละมุนที่สุดสำหรับในเวลานี้ “เจ้าเก่งมากเมี่ยวเมี่ยว” มู่ไฉอ้าย ขยับออกจากอ้อมแขนของสาม

“โกหก! หากเจ้าเป็นเพียงผู้ผ่านทาง ไยต้องมาอยู่ตรงนี้ จุดพักมีไยไม่เข้าพัก”ชายผู้นั้นเอ่ยออกมาเสียงกร้าว นี่มันมิใช่เวลาที่นักเดินทาง จะออกมาเดินเสียหน่อย ช่างโกหกได้ไม่เนียนเลยจริงๆ“มีข้อกำหนดด้วยหรือ ว่าการเดินทางต้องพักตามเวลา”แม่ทัพหนุ่มแค่กำลังข่มขวัยคู่ต่อสู้ ด้วยการสนทนาที่เย็นเยียบ แค่เสียงที่พยายามทำให้เป็นปกติของชายผู้นั้น และท่าทางจับด้ามอาวุธเสียจรเส้นเลือดปูดโปนนั่นอีก บอกได้ชัดว่ากำลังตื่นกลัว“อย่ามาโยกโย้ เจ้าต้องการสิ่งใดก็ว่ามา”“ได้สิ! จริงๆ แล้ว ข้าแค่อยากมาถามหาคนเท่านั้น ได้ยินว่าพวกเจ้าเคยพบเห็นคนผู้นั้น”แม่ทัพหนุ่มแสยะยิ้มเหี้ยม เขารอแค่คำตอบว่าเคยเห็นหรือไม่เท่านั้น แม้จะรู้อยู่แล้วว่าคนพวกนี้ เคยจับตามองน้องสาวของเขา แค่ความคิดของพวกมัน ก็ถือว่าล่วงเกินยัยตัวแสบของเขาไปแล้ว ยากนักที่เขาจะอภัยให้“ใครกัน! ที่นี่เมืองหน้าด่าน ผู้คนเข้าออกมากมาย ข้าจะไปจดจำหมดได้อย่างไรกัน”ชายที่เป็นหัวหน้า ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่เริ่มรนราน เพราะหากคนที่อีกฝ่ายหมายถึง หญิงสาวที่พวกเขาเพิ่งพูดถึงไป ย่อมหมายความว่าชายแปลกหน้า ต้องเป็นหนึ่งในสามแฝดอย่างแน่นอน และนั่นเขาต้องเดา

จุดพัก ณ ลานหิน ฟ้ามืดลงนานแล้ว แขกที่มาพักต่างพากันแยกย้ายกันไปนอน คงมีเพียงบ่าวติดตาม ที่อยู่เฝ้ายามกันสี่ห้าคนเท่านั้น มีเพียงเสียงฟื้นแตกดังเปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ! เป็นระยะ ดังแทรกความเงียบให้พอได้ยิน ทุกอย่างบนลานที่มีกระโจมตั้ง ล้วนตกอยู่ในสายตาของสองแม่ลูก ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินกลับไปส่วนของห้องพักแขกใช้เวลาเพียงเล็กน้อย สองแม่ลูกก็เดินทางถึงที่หมาย ทั้งคู่หันสบตากัน แล้วยิ้มอย่างพอใจ พวกเขาไม่สนใจว่าเชียนจิ้งอี้จะหายไปไหน ขอแค่คนที่พักอยู่ในห้องทั้งหมด เป็นไปตามแผนการที่วางเอาไว้เท่านั้น ก็เพียงพอแล้ว เพื่อความแน่ใจ ฉือจ้าวหนานได้เดินไปเอาหู แนบกับประตูห้องแรกอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินไปยังอีกห้องด้วยฝีเท้าที่เบากริบ เมื่อไร้เสียงใดๆ เล้ดลอดออกมา เขาได้หันมาส่งยิ้มกว้างให้แก่มารดา เพราะดุเหมือนว่าแผนลวงของพวกเขา สำเร็จไปด้วยดีเชียนจิ้งอี้ก็แค่เหยื่อล่อ นางจะอยู่หรือตายเขาไม่คิดสนใจ ขอแค่เบี่ยงเบนความสนใจของแขกที่มาพัก ให้ลดความมระแวดระวังในตัวเขา กับมารดาไปได้เท่านั้นเป็นพอ ด้วยนิสัยของนาง คงทำเรื่องให้วุ่นวายตามวิสัย ป่านนี้คงถูกสังหารไปแล้วส่วนแขกที่มาพัก คงมั่นใจ