All Chapters of ยาจกยอดมารดา : Chapter 231 - Chapter 240

“นี่ขอรับ เรายังมีอีกหลายไห เถ้าแก่มิต้องอดออมไปขอรับ ดื่มได้เต็มที่เลยขอรับ”ชายหนุ่มยกไหสุรารินให้แก่ชายสูงวัย ก่อนจะรินให้ตนเองและเหล่าสหาย รอยยิ้มที่ดูธรรมดาของชายหนุ่มทั้งห้า ไม่ได้เป็นที่ผิดสังเกตใดเลย สำหรับฉือจ้าวหนาน ที่เริ่มจะเรียกร้องให้รินสุราถี่ขึ้น“เนื้อกระต่ายป่า สักหน่อยไหมขอรับ”ชายหนุ่มอีกคนยื่นเนื้อกระต่าย ที่ย่างจนหอมกรุ่นมาให้แก่เจ้าของจุดพัก ฉือจ้าวหนานมีหรือจะปฏิเสธ เขารับขากระต่ายมากัดกิน สลับกับยกสุราหวานดื่มอย่างสำราญนานแค่ไหนแล้ว ที่เขาไม่ได้ดื่มแบบนี้ ชีวิตที่ต้องอยู่อย่างอดสู เพื่อสร้างผลงานให้เป็นที่เข้าตาผุ้มีอำนาจ เขาต้องอยู่เยี่ยงคนไร้ค่า ในสายตาของเหล่าลูกค้า ที่สัญจรผ่ามาพักแรมเวลาผ่านไปกว่าครึ่งชั่วยาม ชายหนุ่มทั้งห้า เริ่มที่จะเอนกายลงนอนกับพื้นอันเย็นเยียบ ด้วยฤทธิ์สุรา มันทำให้พวกเขารู้สึกอบอุ่น จนไม่รู้สึกว่าพื้นใต้ร่างมันหนาวเย็น และตอนนี้พวกเขากำลังละเลยต่อหน้าที่ ปล่อยให้ความเมามายเข้าครอบงำทว่าฉือจ้าวหนาน กลับทำเพียงยกยิ้มอย่างมีความนัย เขายังคงดื่มสุราอีกหลายถ้วย ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ไม่หลังงองุ้มเหมือนที่ผ่านมา ดวงตาฉายแววสาแก่ใ

“ถ้าข้าตอบรับข้อเสนอ ชีวิตของพวกเขา จะยังรอดอยู่หรือไม่”ใช้เวลาอยู่พอสมควร กว่าที่ชูหลี่จะเอ่ยออกมา พร้อมกับเงยหน้าสบตากับคนที่สังหารน้องชายของเขา คนก็ต่ายไปแล้ว จะให้เขาลากคนที่เหลืออยู่ตายตามไปได้อย่างไร“แน่นอน...แต่ข้าก็มีข้อแม้เช่นกัน”แม่ทัพหนุ่มตอบรับ พร้อมกับมีข้อแลกเปลี่ยนสำหรับคนที่เหลือ เขาต้อวรัดกุมในหลายๆ เรื่อง ส่วนคนพวกนี้จะทำลายขีดจำกัดนั้นหรือไม่ มิใช่เขาเป็นคนกำหนด แต่เป็นตัวของคนเหล่านี้เองทั้งสิ้น ที่จะตัดสินใจเองว่าจะทำอย่างไรกับชีวิต ที่เขามอบให้ในครั้งนี้“อะไร!”“หายไปจากแดนเหนือเสีย เพราะถ้าเรื่องที่ข้าให้เจ้าช่วยทำ ถูกแพร่งพรายออกไป เจ้ารู้ใช่ไหมว่าข้าต้องทำเช่นไร”“ได้! ข้าจะให้พวกเขาไปจากที่นี่ ขอแค่ท่านรักษาสัญญา”“ข้าเป็นคนที่รักษาคำพูดเสมอ และมิใช่แค่ไปจากที่นี่ แต่ปากของพวกเจ้า ต้องปิดมันให้สนิท ทุกครั้งที่คิดจะหลุดปาก ถึงสิ่งใดก้ตามแต่ ให้คิดว่าลมหายใจของพวกเจ้าเข้าไว้ มันพร้อมที่จะหลุดลอยได้ในทันที ข้าไม่ใช่คนที่แค่เพียงข่มขู่ เพราะปกติแล้วข้าไม่ชอบการเสียเวลามาเจรจา มักลงมือทำในทันที”น้ำเสียงเย็นเยียบของแม่ทัพหนุ่ม เป็นอันเข้าใจดีสำหรับคนทั้งหก ว่า

“ฆ่าเขาซะ!” ฉือจ้าวหนานที่ถอยฉากออกไปอีกด้าน ยังคงสั่งการเสียงกร้าว เพื่อเร่งให้ผู้ติดตามลงมือเสีย ทว่าต้วนอี้หลางกลับรับรู้ได้ทันที ว่าฉือจ้าวหนาน กำลังหวาดกลัวเพราะคำสั่งนั้น มันปนเปไปด้วยความวิตกกังวล “หึๆ เช่นนั้นก็อย่าได้ว่าข้าไร้น้ำใจ!” ต้วนอี้หลางเอ่ยออกมา ราวกับสิ่งที่เกิดต่อหน้า คือน้ำใจที่เขามอบให้แก่เจ้าของจุดพัก ทั้งที่ความเป็นจริงแล้ว เขาไม่เคยที่จะมอบความรู้สึกอันกว้างขวาง ให้แก่สองแม่ลูกสกุลฉือเลยแม้แต่น้อย ฉับ! โครม! ดาบใหญ่ฟันลงมาเต็มแรง ทว่ามีเพียงโต๊ะกลางห้องเท่านั้นที่ผ่าออกเป็นสองเสี่ยง ส่วนเป้าหมายอย่างต้วนอี้หลาง เวลานี้เคลื่อนกายไปอยู่อีกด้านของห้อง ชายหนุ่มยกยิ้มร้าย ราวกับอันตรายตรงหน้า เป็นเพียงเรื่องสนุกเท่านั้น ชายฉกรรจ์ทั้งสามไม่คิดรั้งรอให้เสียเวลา ทั้งหมดต่างกรูกันเข้าหาแขกของร้าน ราวกับมัจจุราช ที่ต้องการพรากวิญญาณของคนตรงหน้า เชร้ง! กระบี่ออ่อน ที่ถูกดึงออกมาจากรอบเอว กระทบกับดาบเนื้อแข็ง ทว่ามันกลับทำให้หนึ่งในสามชายฉกรรจ์ ต้องผงะถอยไปเสียหลายก้าว ด้วยตัวกระบี่อ่อนของชายผู้นั้น มันตวัดกลับมาพาดผ่านลำคอของเ

ชูหลี่ ทำได้เพียงหันไปสบตากับแม่ทัพตะวันออก เขาไม่อาจรู้ได้ว่าอีกฝ่าย ต้องการคนเป็นๆ หรือแค่ศพที่สาบสูญ เพราะเขาเข้าใจดีว่าเพราะเหตุผลใด ผู้ติดตามของฉือจ้าวหนาน จึงคิดที่จะขัดขืนการจับกุม “ท่านมือปราบชู รู้มิใช่หรือว่าควรทำเช่นไร” แม่ทัพหนุ่มยกยิ้มน้อยๆ เมื่อถูกตั้งคำถามจากสายตา เขาถือว่ามอบโอกาสให้เลือก ส่วนอีกฝ่ายจะรักษาไว้ได้หรือไม่นั้น ก็สุดแท้แต่จะคิดได้ ส่วนคนที่คิดขัดขืน จะอยู่หรือตายเขาก็ไม่ได้ใส่ใจ แค่เขาอยากรู้ว่าชูหลี่และคนที่เหลือ จะรักชีวิตมากน้อยแค่ไหน “หลีกไป!” ชูหลี่เอ่ยกับคนของตน ก่อนจะก้าวไปเผชิยห้ากับอดีตผู้ร่วมงาน ด้วยรู้ดีว่าคนของเขา ไม่อาจต่อกรกับผู้ต่อต้านได้ แม้เขามิได้มีฝีมือเทียบเท่าแม่ทัพ แต่เขาก็นับว่าไม่น้อยหน้าใครในเมืองแดนเหนือ อีกทั้งเขารู้ดีถึงฝีมือของคนตรงหน้า จึงรู้ว่าจะต้องรับมืออย่างไร ดาบข้างกายถูกดึงออกจากฝัก ชี้ตรงไปยังชายผู้นั้น แววตาที่เหลือบมองฉือจ้าวหนานกับหญิงชรา เต็มไปด้วยคำขอโทษ ในฐานะมิตรที่ร่วมงาน แต่ถ้านับในฐานะอื่นๆ เขาก็ถือว่าไม่ผิดต่อคนทั้งคู่ ที่เลือกเส้นทางของตนเอง “เจ้าคนทรยศ

รุ่งสาง ณ จุดพัก สองพี่น้องยืนมองคนของตน เก็บสัมภาระทั้งหมดขึ้นรถม้า เพื่อเตรียมออกเดินทางต่อ ซึ่งคงใช้เวลาไม่เกินยามบ่าย พวกเขาก็จะถึงเมืองหน้าด่านแดนเหนือ จุดหมายปลายทางที่ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว ว่าจะเป็นจุดสิ้นสุดการเดินทาง “ข้าจะติดตามพี่ใหญ่ ไปหนานเพื่อหาน้องสามกับน้องสี่นะขอรับ” แม่ทัพหนุ่มเอ่ยออกมาในที่สุด หลังจากเขาคิดทบทวนมาตลอดทั้งคืน และเตรียมพร้อมหาเหตุผล ที่จะต้องไปกับพี่ชายให้จงได้ “พี่สะใภ้ของเจ้าไม่พร้อมเดินทางไกล และอีกเรื่องตัวเจ้ากับนาง คือคนที่สำคัญของแผ่นดินและราชสำนัก หากก้าวผิดเพียงน้อยนิด ยากนักที่จะหลีกหนีภัยใหญ่ไปได้” เป็นการยกเหตุผล ที่ไม่ต้องสาธยายให้มากความ มันชัดเจนอยู่ในตัวของมันเองแล้ว “แต่...”แม่ทัพหนุ่มมิรู้จะแย้งอย่างไร เขาคงคิดน้อยไปสักหน่อย ด้วยห่วงใยในสองแสบ ที่จะไปไหนมาไหนก็ไปเลย เขาเข้าใจว่านางต้องการให้พี่ม่อเหลียว สะสางปัญหาให้จบสิ้น เพื่อจะได้จัดการเรื่องระหว่างทั้งคู่ให้ลงตัว “ข้ารู้ว่าเจ้าเตรียมเหตุผลมาเป็นอย่างดี แต่เจ้าจงรู้เอาไว้ ว่าบนบ่าของเจ้ามิใช่แบกแค่ครอบครัวของเราเท่านั้น