All Chapters of บางเบาดั่งสายหมอก: Chapter 11 - Chapter 20

๑ เผชิญดาวร้าย ประเพณีล่าสัตว์รัชศกโหยวเหยียนที่ฉือเอ้อ จัดขึ้นที่เกาะเหวินเฉิงได้เริ่มขึ้น ณ บัดนี้ท่าเรือแม่น้ำฮวงมีเรือห้าลำขนาดใหญ่ยักษ์จอดเทียบท่าเอาไว้อยู่ ตระกูลไป๋ ได้แก่ ไป๋มี่อิง ไป๋ซิงหนี่ว์ และฮูหยินทั้งสอง เดินทางโดยเรือของไท่จื่อ สหายคนสนิทของไป๋มี่อิง ไปยังเกาะเหวินเฉิงเพื่อเข้าร่วมประเพณีล่าสัตว์ปีนี้บัดนี้ข้ากำลังเผชิญหน้ากับความกลัวและความชังจากบุรุษที่มาจากคนเดียวกัน เบื้องหน้าเป็นเขาที่ยืนอยู่อีกฝั่งสะพานไม้ข้ามขึ้นไปบนเรือที่จะพาล่องไปยังเกาะเหวินเฉิง เขาอยู่ในอาภรณ์สีเขียวเข้ม กลืนไปกับสีผิวสองสี ดวงหน้าคมกำลังเหม่อมองไปยังด้านหลังของข้า มีเจี่ยเจียกับคุณชายเยี่ยเดินตามหลังขึ้นมา ดวงตาดุดันคู่นั้นมักจะทอดมองพี่สาวต่างมารดายามที่นางเผลอไผลหรือไม่รู้สึกตัว แต่ถ้าหากสังเกตมองดีๆ คุณชายจิ้นจะจับตาดูนางอยู่ตลอดยาม เท่าที่ข้าพอจำความได้ในตลอดช่วงหลายปีที่ผ่านมาความรักของเขาที่มีต่อนางมากมายเพียงใดมิอาจล่วงรู้ได้ รู้เพียงว่ามันมากถึงขั้นก้าวข้ามศีลธรรมขั้นพื้นฐานในใจ ลงมือข่มเหงสตรีที่ตนเองรัก เผอิญว่าความรักของเขาดันตกมาอยู่ที่ข้า แต่สำหรับข้าคือความโชคร้

“ก่อนหน้านี้คุณหนูรองกับคุณชายจิ้นเคยทะเลาะกันมาก่อนหรือเจ้าคะ” เสี่ยวเมิ่งถามอย่างคับข้องใจ เหตุใดคนทั้งสองจึงทำราวกับไม่ชอบหน้ากันมาก่อน“ก่อนหน้าที่จะเกิดเรื่อง...ข้าแทบไม่เคยสนทนากับเขาเกินสองประโยคเสียด้วยซ้ำ อยากจะรู้เช่นกันว่าข้าไปทำอันใดให้เขาเกลียดเข้า” ข้าตอบเสี่ยวเมิ่งไปตามจริง นึกเช่นไรก็นึกไม่ออก ว่าไปทำให้เขาไม่ชอบหน้าตอนไหนเขาถึงได้มีทีท่าเหมือนรังเกียจ และไม่ชอบหน้าถึงขนาดนี้ แต่มาบัดนี้ข้าก็ไม่ชอบหน้าเขาด้วยเช่นกัน ขี้คร้านจะมาขบคิดเรื่องบุรุษเลวผู้นั้นให้เสียเวลาต่ออีกว่าแล้วก็ไปล้างหน้าบ้วนปาก นั่งปักรองเท้าน้อยๆ ให้ลูกก่อนนอน น่าจะดูเข้าท่ากว่าการเอ่ยถึงเขาให้เสียอารมณ์และแล้วการเดินทางหกวันเต็มก็สิ้นสุดลง บรรยากาศในเรือค่อนข้างจะแปลกพิกลอยู่มาก ดูเหมือนความสัมพันธ์ที่ชื่นมื่นของเจี่ยเจียและพี่เขยจะมีปัญหาระหว่างกันแต่ถึงกระนั้น ข้าก็มิอาจเข้าไปสอดเรื่องชีวิตคู่ของพวกเขาทั้งสองได้ ทำได้เพียงส่งใจช่วยอยู่ห่างๆ เท่านั้นข้าก้าวเท้าลงเรือมาเพียงหนึ่งก้าวก็เจอสหายยืนคอยอยู่ด้านหน้าหนึ่งคน คือคุณหนูหลิงจู“ซิงหนี่ว์ทางนี้ๆ!” หลิงจูโบกมือทักทายสหายที่ก้าวย่างช้าๆ ลงม

แต่ถึงกระนั้นสาวใช้ตัวน้อยก็ลอบยิ้มออกมาเล็กน้อยอย่างพึงพอใจ เพราะแผนการของนางมิใช่มีเพียงเท่านั้น ก็ต้องมาดูว่าจะดึงให้นายหญิงของตนเองเข้าใกล้บุรุษผู้นั้นได้มากน้อยเพียงใดเสี่ยวเมิ่งเดินเข้าไปยังห้องของไป๋ซิงหนี่ว์ เลือกหยิบอาภรณ์มาสามชุดสามสีตามที่นายหญิงของนางสั่งการเอาไว้ และรีบรุดเดินกลับไปยังกระโจมตระกูลหลิงอย่างเร่งร้อน“มาแล้วเจ้าค่ะ” เสี่ยวเมิ่งส่งเสียงขึ้นทันทีเมื่อวิ่งเข้าไปในห้องของหลิงจู“จะเสียงดังไปไยกัน รีบนำวางเร็วเข้าเถิด” ข้าหันไปกล่าวดุเล็กน้อยที่นางเสียงดังเกินเหตุ เสี่ยวเมิ่งนั้นมักมีนิสัยร่าเริงเกินคนทั่วไป บางคราก็แอบอิจฉาในความสดใสของนางอยู่เหมือนกัน ดูเหมือนเป็นเด็กสาวที่มีความสุขอยู่ตลอดยามข้าหยิบอาภรณ์ฟูฟ่องของตนเองที่เลือกมาแบบพิเศษโดยเฉพาะ จะว่าไปสีเขียวอ่อนนี้ก็ละมุนตา ไม่เยอะกำลังดี จึงหันไปถามความเห็นจากหลิงจูดูก่อนว่าเข้ากับทรงผมในตอนนี้หรือไม่“จูจู เจ้าว่าชุดนี้เข้ากับข้าไหม” ข้าเอ่ยถามนาง“หลิงจู อาจู จูจู มีแต่เจ้าที่เรียกข้าไม่ซ้ำกันเลยสักครา อืม...จะว่าไปสีนี้ก็ดูเหมาะยิ่งนัก” หลิงจูบ่นเล็กน้อยก่อนจะตอบคำถามไป“เช่นนั้นข้าเลือกชุดนี้ละกัน” ว่า

แม้จิ้นฝานเป็นบุรุษสงวนท่าทีก็ตาม หากแต่พอกล่าวออกมานั้นล้วนไม่ต่างกับคมมีด นิสัยเขาตรงไปตรงมา ชอบก็ว่าชอบ ไม่ชอบก็จะถอยห่าง หากมายุ่มย่ามให้รำคาญก็จะตอบโต้กลับเหมือนคำกล่าวก่อนหน้านี้“ท่านบ้าไปแล้วรึคุณชายจิ้น ถึงได้ดูหมิ่นกันอย่างนี้ บุรุษเช่นท่านใคร่ว่าข้าอยากจะเข้าใกล้” ข้าตอบเขากลับไม่ลดละเช่นกัน หลงตัวเองชัดๆ“ก็จำคำกล่าวท่านเอาไว้” จิ้นฝานกล่าวเสียงนิ่ง หลุบตามองนางตั้งแต่ปลายเท้าถึงศีรษะก่อนที่จะหันหลัง และเดินกลับกระโจมไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัวในอก“บุรุษชั่วช้า ยังมาปรักปรำข้าอีก” ข้าสบถออกมาอย่างอารมณ์เสีย เมื่อครู่จะอาเจียนออกมาอยู่แล้วเชียวเพราะเขามาข้าถึงต้องกลืนลงคอไปใหม่ สาเหตุทั้งหมดมาจากหลิงจูแท้ๆ ข้าอุตส่าห์หลีกเลี่ยงจะปะทะกับเขา สุดท้ายก็หนีไม่พ้น โดนกล่าวหาในทางผิดๆ อีกตัวก็ใหญ่ ผิวก็เสีย นิสัยยังต่ำช้าเลวทรามอีก มองหาข้อดีไม่ได้สักอย่าง และยังมาโทษข้า เอี๊ยมนั่นอาจจะเป็นภรรยาบ่าวของเขาในเรือนที่ติดมาก็ได้ เจ้าคนบ้า!เสี่ยวเมิ่งที่ยืนดูเหตุการณ์ได้แต่ยิ้มแห้งๆ ยกมือขึ้นมาเกาหัวอย่างหนักใจ การจัดฉากนี้มีแต่ทำให้คนทั้งสองความสัมพันธ์ย่ำแย่ลงเรื่อยๆ ไม่มีเค้าจะผูกเส้นสั

ข้าขบฟันมองเขา อยากนึกจะเดินไปกระตุกให้หล่นมาจากม้าที่นั่งอยู่ให้รู้แล้วรู้รอดมันไป จะได้ไม่ต้องมาตีหน้าเชิดใส่กันได้อีก“เสี่ยวเมิ่ง พวกเราก็เดินต่อเถิด” ข้าละความสนใจจากเขา ไปกล่าวกับเสี่ยวเมิ่งที่ยืนอยู่ด้านข้างถ้ามัวมาให้ค่าบุรุษเช่นเขาต่อ มีหวังข้าจะต้องอารมณ์เสียทั้งวันเป็นแน่ส่วนจิ้นฝานบังคับม้าเดินตามก้นคุณหนูรองไปช้าๆ เขาเองก็หน่ายที่จะต่อปากกับนาง จึงเลือกขี่ม้าตามด้านหลังนางไปอย่างเงียบๆท้องฟ้ากลับมาสงบตามเดิม เสี่ยวเมิ่งลอบถอนหายใจออกมาอย่างเงียบๆ เหลือบตามองดวงหน้างามที่คิ้วขมวดและหายใจเข้าออกเสียงดังฮึดฮัดของไป๋ซิงหนี่ว์ด้านข้างเสี่ยวเมิ่ง บ่าวน้อยพอจะเข้าใจความโกรธของคุณหนูรองอยู่หรอก ที่ผ่านมาคุณหนูระวังตัวเองดีมาตลอด กินแต่อาหารดีๆ บำรุงนายน้อยในครรภ์ แต่กลับมาโดนคุณชายจิ้นรังแกให้ตกอกตกใจคงจะโมโหเอาการอยู่คุณชายจิ้นหนอ...คุณชายจิ้น มีที่ใดกัน มารังแกคนท้องได้ลงคอ อารมณ์คุณหนูยิ่งขึ้นๆ ลงๆ อยู่ อีกอย่างในท้องของคุณหนูก็เป็นบุตรของท่าน เสี่ยวเมิ่งคิดในใจ เหลือบตาไปมองค้อนด้านหลังและส่ายหัวเบาๆเฮ้อ...ช่างราวกับหมอกควันที่บดบังสายตา ไม่อาจมองเห็นอนาคตของคนทั้งสองที