บทที่ 38 ลืมเลือน

ครืนน…เปรี้ยงงงง

บุรินทร์รู้สึกตัวสะลึมสะลือตื่นขึ้นมากลางดึกหลังจากได้ยินเสียงสายฝนโหมกระหน่ำตกลงมาอย่างหนัก

มือหนาควานหาของรักของหวงบนเตียงนอนที่คุ้นเคยก่อนจะพบกับความว่างเปล่า

“เดมี่!” มาเฟียหนุ่มสะดุ้งเฮือกหวาดผวา รีบดีดตัวลุกขึ้นนั่ง วาดสายตาลนลานมองไปบริเวณรอบห้องนอนผ่านความมืดสลัวแต่ไม่เห็นใคร “เด็กดีอยู่ไหน เด็กดีอยู่ที่ไหน”

เริ่มเกิดเป็นความหวาดกลัว สองขาเรียวยาวก้าวลงจากเตียงนอนด้วยความรีบร้อน ไม่ว่าจะส่งเสียงเรียกดังแค่ไหน แต่กลับไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับมา

“เด็กดีอยู่ไหน”

ตึกตัก…เสียงฝีเท้าหนักดังขึ้นเป็นจังหวะพร้อมกับบุรินทร์ที่วิ่งวนราวกับคนสติแตกไปมาอยู่ภายในบ้าน

ร่างสูงหันซ้ายมองขวาอย่างลนลาน ดวงตาคมค่อยๆ ฉายภาพพร่าเลือน รู้สึกตัวอีกทีก็ยืนเท้าเปล่าหนาวเหน็บอยู่กลางถนนท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก

ใบหน้าหล่อเหลาซีดเผือดเมื่อมองไปทางไหนก็เห็นแต่คนแปลกหน้าเต็มไปหมด อยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย ทุกสายตามองมาที่เขาราวกับเป็นตัวประหลาด

เขาไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำว่าตอนนี้กำลังยืนอยู่ตรงไหน จำทางกลับบ้านไม่ได้ ทุกสิ่งทุกอย่างมันดูว่างเปล่า ไม่หลงเหลือความทรงจำเก่าๆ

“นายน้อย!”

ครามยืน