All Chapters of Undisclosure : Chapter 221 - Chapter 230

ถ้าในนั้นคือเบ็กกี้?มือลั่นก่อนสติตรองให้ดีว่าในนั้นยังมีตัวตนของเบ็กกี้หลงเหลืออยู่หรือไม่ แต่มันสายเกินกว่าจะแก้ไขอะไรได้ อเล็กซิสลั่นไกไปแล้ว สิ่งมีชีวิตที่ไม่อาจเรียกได้ว่ามนุษย์นอนล้มลงกับพื้น เลือดไหลซึมออกจากปากแผลช้า ๆ ความเงียบปกคลุมราวกับไอหมอกที่แม้แต่เธอยังสัมผัสได้ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ยกเว้นเพียงเสียงของเบนที่ดังขึ้นเหมือนเทปเล่นเองโดยอัตโนมัติ “...ทำไมไม่ให้โอกาสพวกเขาบ้าง” แม้มือทั้งสองข้างสั่นแต่ก้อนเนื้อในอกเริ่มเต้นไปตามจังหวะปกติ คงเหมือนกับสองความคิดในหัวที่ตั้งคำถามว่าเมื่อครู่ทำถูกหรือไม่ หรือไม่ก็เห็นด้วยกับสิ่งที่ทำลงไปแล้ว ทำไมเราไม่ให้โอกาสเบ็กกี้ อเล็กซิสสับสนว่าสุดท้ายแล้ว เธอต่างอะไรจากพวกทหาร ต่างอะไรจากแสตนเนอร์และแกลิสที่ตัดสินชีวิตมนุษย์คนหนึ่งเพียงเพราะคิดว่าพวกเขาไม่ใช่คน หากเบ็กกี้ต้องการโอกาสที่จะมีชีวิตอยู่ โอกาสที่จะกลับไปเป็นคนปกติ เธอทำลายความต้องการนั้นแล้ว ภายใต้รูปร่างอัปลักษณ์นั้น เบ็กกี้ยังอยู่หรือเปล่าอเล็กซิสคิดแต่เพียงว่า ถ้าเป็นตัวเองก็ขอตายเสียดีกว่าอยู่ในร่างสัตว์ประหลาดน่าขยะแขยง แต่นั่นคือความคิดของเธอเพียงคนเดียวชุดกระโปรงสีข

“นั่น ๆ” โอลิแวนชี้ไปข้างหน้า ประกายไฟแล่นเป็นรอยเลเซอร์ตัดขึ้นร่างเกือบเป็นรูปสี่เหลี่ยมพอให้คนออกไป แสตนเนอร์คงอยู่อีกฝั่ง พยายามเปิดช่องอีกเรื่องที่เธอกังวลคือกลุ่มเอ ตั้งแต่ไทรอนรายงานก็ไม่มีความคืบหน้าเข้ามาอีก“อย่าไปไกล” เพียซดึงแขนแฟนหนุ่ม ทั้งสามเว้นระยะห่าง ปล่อยให้หุ่นยนต์ทำหน้าที่ของมัน โอลิแวนเองพะวงหน้าพะวงหลัง หันหน้าหันหลังรอว่าบลูจะออกมาเมื่อไร ไม่ถึงนาทีต่อมา เขาวิ่งออกมาสมทบ“แม่นั่นล่ะ” หนุ่มแว่นถาม เหงื่อไหลเต็มหน้าแม้มองผ่านหน้ากากกระจก “หล่อนคนเดียวหยุดมันได้แน่เหรอ”คนผมเข้มยักไหล่ “ไม่ได้ก็ต้องได้ เพราะยัยนั่นขังตัวเองในห้องนั้นแล้ว แถมยังเปิดระบบทำลายเสร็จสรรพ ระบบดับเพลิงเลยหยุดทำงานแล้วก็...” ทั้งหมดรู้กัน แกลิสสละตัวเองหรือเธออาจจงใจทำอย่างนั้นแต่แรกแล้วก็ได้แต่เพียซยังไม่แน่ใจ “มันจะตายสนิทใช่ไหม ไม่ออกมาเพ่นพ่านนะ”“กระจกทึบลงตอนฉันออกมา” หนุ่มตาสีเทาตอบ “มันคงเหลือแต่ซากจริง ๆ แล้วล่ะ”“ถ้าพ้นราซา ฉัน

ดวงตาสีน้ำเงินเข้มกับเปลวไฟคือภาพเดียวที่ไมเคิลนึกออกในเวลานี้ ท่ามกลางซากคอนกรีตและตัวเลขสีแดงขยับทุกนาที เพียงฟังมันร้องดังติ๊ก ๆ ประหนึ่งบทเพลงสุดท้ายอันแสนไพเราะ เด็กหนุ่มภาวนาให้สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นใช้เวลาเพียงกะพริบตาอีกสามสิบห้านาทีนั่นคือเวลาที่เหลืออยู่บนโลกใบนี้ โลกที่ไม่เคยให้คำตอบเลยว่าทำไมเขาจึงไม่มีบ้านเป็นหลักแหล่งเหมือนเด็กคนอื่น ทำไมครอบครัวถึงถูกตามล่าตลอดเวลา และทำไมถึงไม่มีใครอธิบายให้เขาเข้าใจแล้วตายโดยไม่รู้อะไร ผมหวังว่าหากได้เจอกัน พ่อกับแม่จะบอกผมนะขาข้างซ้ายติดคาอยู่ในซอก มันไม่ใช่เรื่องยากเลยที่จะดึงออกมา เพียงแต่ว่าอวัยวะส่วนนี้กลายเป็นคานถ่วงเวลาให้ทุกคนหนีออกไป เขาจึงต้องนั่งอยู่ในท่านี้ และที่สำคัญ ถ้าเอาขาออก เขาก็ตายอยู่ดี เพราะเจ้ากล่องสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดเท่าแขนที่ติดตั้งอยู่กับขื่อแน่นหนาจะได้รับแรงกระทบกระเทือน ยามนั้นทุกอย่างในนี้จะวอดวายกันเลยทีเดียว ตอนนี้เขาจึงปล่อยให้มันอวดหน้าปัดนาฬิกาที่กำลังเดินถอยหลังอยู่เรื่อย ๆ หากไมเคิลดึงขาออก บริเวณนี้จะพังครืนลงทำให้เจ้าสิ่งนี้ระเบิดทันที และถ้ามั

“พาทุกคนออกไป” เขาบอกโคดื้ “รีบเปิดประตูกลซะ แจ้งกลุ่มบี บอกทุกคนให้ออกจากตึกนี้” แต่เพื่อนกลับไม่ขยับ ดวงตาดวงเดียวมองสลับระเบิดกับไมเคิลแล้วเริ่มยกมือพยายามจะปลดมันออก “เก็บพลังไว้พาทุกคนออกไป” เขาตวาด “โคดี้! นายต้องพามินนี่กลับไปหาแฟนนาย นายปลดระเบิดทุกอันไม่ได้”“แล้วนายล่ะ”“ยืนนิ่งทำไมวะ ไอ้หุ่นเวรพวกนั้นไปหมดแล้ว ที่เหลือพอรับมือได้...” อเล็กซ์โผล่มา “นายบาดเจ็บหรือ” เขามองเข้ามา“แย่กว่านั้น” โคดี้ตอบแทนก่อนพยักพเยิดไปทางระเบิดอเล็กซ์มองตามสายตา สาวผมสั้นยังคงเกาะติดเขาราวกับปลิงที่สลัดไม่หลุด “อเล็กซ์ พวกเราต้องรีบจัดการหุ่นให้หมด”แต่เขายกมือไม่ให้เธอพูด “นายทำให้มันไม่ระเบิดได้นี่ เมื่อกี้ยังปิดระ...บบ” ชายหนุ่มรู้แล้วว่ามันเกินกว่าโคดี้จะจัดการได้เมื่อเห็นว่าไม่ได้มีแค่กล่องเดียวและดูท่ากล่องจิ๋วพวกนี้ถูกฝังอยู่ภายในทั่วทั้งอาคาร ดวงตาสีดำตวัดกลับมาที่ขาในซอก “บางทีอาจจะไม่มี...”“ไม่”

ไฟแผดเผาทุกสิ่ง อาจเป็นการจำลองนรกก่อนเจอของจริง และยิ่งเขาไม่เชื่อในพระเจ้า หากสิ่งนั้นมีจริง ความตายจะเปิดประตูพาเขาไปยังที่นั่น หากแต่หนึ่งชีวิตในอ้อมกอดนี้ไม่ควรอยู่ตรงนี้ ยัยโง่ ดื้อด้าน เสียสติเขาไม่รู้สึกร้อนอีกต่อไป ไม่แม้แต่เจ็บปวด มีแต่ความอบอุ่นและเสียงหัวใจของตัวเองพร้อมกับร่างเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง สภาวะแน่นิ่งเหมือนกาลเวลาหยุดครึ่ง ๆ กลาง ๆ “Sleep my little boy. Sleep in peace before they come. They took one from me. I won’t let them get you.” มันไม่ใช่เสียงของเขาหากแต่เป็นเสียงของแม่ เหมือนกับครั้งหนึ่งเขาเคยมีสภาพแบบนี้ในสถานที่ปลอดภัยที่สุดเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง เปลวไฟห่อล้อมรอบกายหากแต่มันไม่อาจสัมผัสพวกเขา ยกเว้นเพียงไอร้อนที่ทำให้เหงื่อแตกจนคอดับ “อเล็กซิส” เขาเรียกเสียงแหบพร่า แต่เธอไม่ตอบแล้ว แววตาของเธอปิดสนิท หากแต่ยังมีลมหายใจ คงหมดสติไปตั้งแต่แรงกระแทกแรก ๆมันคืออะไร วงกลมปริศนาที่ห่อล้อมรอบกายนี้คืออะไรกันแน่ “พลังของเธอหรือ” แต่เด็กสาวในอ้อมกอดยังคงนิ่งเงียบ ไม่มีปฏิกิร