Semua Bab Undisclosure : Bab 261 - Bab 270

ตอนเช้า หนุ่มจากนอร์ธยังหลับเป็นตาย บลูปล่อยให้นอนต่อไป เขามีงานที่ต้องทำให้เสร็จ นั่นคือขนกล่องซีเรียลลงไปยังห้องครัวชั้นหนึ่ง ซึ่งเป็นสวัสดิการที่เขามอบให้กับผู้เข้าพักทุกคน บลูฉีกกล่องซีเรียลแล้วเทลงขวดโหลแก้วขนาดสองลิตร มีทั้งข้าวโพดอบกรอบรสดั้งเดิม รสช็อกโกแลต (ซึ่งมักหมดเร็วเป็นพิเศษ) เคลือบคาราเมล และธัญพืชอบกรอบสำหรับพวกรักษาสุขภาพ เอมอนอาจมองว่าชีวิตประจำวันช่างน่าเบื่อ แต่เขากลับไม่คิดงั้น ใช่ มันอาจจะน่าเบื่อบ้าง แต่หากเทียบกับการกลับไปขุดดินในโกลด์ไมน์ เขาเลือกเติมซีเรียลดีกว่า“สวัสดีบลู”“ดี”ผู้เช่าเริ่มทยอยเข้ามาหาของกินในครัว บางคนซื้ออาหารของตัวเองมาแล้ว บางคนเลือกรับประทานอาหารฟรี เช่นพวกขนมปัง แยม แล้วก็ซีเรียล บางคนทำอาหารของตัวเอง บลูได้กลิ่นวาฟเฟิล ซุป จนเริ่มหิวอีกรอบ “ดี บลู” เขาพยักหน้าให้กับอีกคนที่ทักแล้วปิดฝาขวดโหล จากนั้นยืนพับกล่องกระดาษเพื่อเตรียมใส่ถุงสำหรับขยะรีไซเคิล“หวัดดี”“อือ ดี” เขาตอบ เมื่อเงยหน้าก็เห็นอเล็กซิสหยิบขนมปังออกมาแปดชิ้น“ป

“บ้าไปแล้ว เอาไปทำอะไร ไอ้หน้ากากเนี่ย” แต่ทุกคนก็รีบเสาะหามันมาแม้ในใจไม่เห็นด้วย นี่สินะ ที่เขาเรียกว่า อุ่นใจไว้ก่อน “ฉันว่าเซนกำลังพากองทัพแมลงหวี่ไปสู้กับความว่างเปล่า ฉันหมายถึงแบบนั้นจริง ๆ นะ คนพวกนั้นไม่ต้องทำอะไรเลย ปล่อยให้พวกเราวิ่งชนกำแพงตาย...” ไม่มีเสียงตอบรับ เธอเลิกคิ้ว “นายฟังอยู่หรือเปล่า”รีเวอร์นั่งหมุนหน้ากากไปมา มันเป็นหน้ากากสำหรับเด็กเล่น ตัวการ์ตูนที่เธอไม่รู้จัก แต่สิ่งที่สังเกตมาสักพักคือความเงียบผิดปกติ “อืม”“ฉันถามว่าเพื่ออะไร เซนก็เอาแต่บอกว่ากันไว้ แต่นายก็รู้ ถ้าปิดหน้าปิดตาเราจะรู้ไหมว่าใครเป็นใคร แล้วยังไง ปิดตอนหนีงั้นหรือ แล้วถ้ารู้ว่าต้องหนี เราควรไปแต่แรกหรือเปล่า” เขายังคงควงหน้ากากราวกับไม่ได้ยินเสียงของเธอ “รีเวอร์...มีอะไรในใจก็พูดมา”เขาทำเสียงฮึ ถอนหายใจดัง เทสซ่าเท้าเอวแล้วยื่นหน้าเข้าไป ชายหนุ่มยืนกอดอกใต้เสื้อกันหนาวตัวหนา มันอุ่นพอดีถ้าหากลมไม่แรง แต่ที่นี่คือเครสเตอร์ ลมแทรกซึมผ่านช่องว่างตึกที่ตั้งห่างกัน หิมะเพิ่งตกเมื่อวาน แต่ไม่ถึงกับตกทั้งวัน ท้องถนนยังสะอาดสะอ้านแต่หากเดินเร็ว ๆ ก็ลื่นได้ สภาพเมืองยังไม่ถึงกับขาวโพลนแต่น้อยคนนัก

เหมือนแสงสว่างทอดลงตรงหน้า รีเวอร์ย่อตัวลง “ฉันบอกให้นายกลับไง” แต่ครั้งนี้เธอจะไม่ไล่เขาไปอีกแล้วชายหนุ่มส่งส่งยิ้มอบอุ่น แววตามองผู้หญิงคนนี้อย่างเอ็นดู “ฉันเป็นห่วง กลัวเขาไม่ยอมฟังก็เลยย้อนกลับมา แต่เบลินดาบอกว่าเธอไปหาเซน ก็เลยเจอเธอที่นี่ เกิดอะไรขึ้น”“โคดี้น่ะสิ เขาหายไป” เธอรีบพูด “ฉันต้องรีบบอกเซน”เขาพยักหน้าแล้วกระโดดลงไปเลย พวกผู้ชายเป็นงี้กันหมดหรือไงนะ หญิงสาวค่อย ๆ ไต่ลงไป ใช่ ฉันรีบอยู่ มันอาจไม่สูงมากนักและเธอเคยไต่กำแพงมาก่อน ทว่าเทสซ่าไม่ใช่ผู้กล้าเผชิญกับความสูงเท่าไรนัก แม้เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแต่ในเมื่อไม่มีซอมบี้ไล่หลัง เธอขอทรงตัวให้มั่นคงสักนิดเถอะน่า ไหนยังจะบรรยากาศข้างล่างที่ทำให้นึกถึงสัตว์ประหลาดอีก “แหม” รีเวอร์หงุดหงิดที่เธอช้าจึงคว้าเอวแล้วอุ้มลงมาเท้าแตะพื้น ถ้าหากทางการสังเกตเห็นว่าเธอกำลังไปหาพวกเซน เรื่องคงจบ แต่อย่างน้อย คนอื่นไม่ถูกจับไปด้วยเนื่องจากทางเดินส่วนชั้นในเป็นตะแกรงเหล็ก เสียงฝีเท้าของทั้งสองดังสะเทือนตลอดทาง บวกกับแรงวิ่งทำให้

จู่ ๆ ชายคนหนึ่งก็ตะโกนย้อนถาม “ถ้าหากพวกคุณตอบเราได้ว่าจะทำอย่างไรกับพวกเรา คุมกำเนิด จำกัดความบันเทิง ให้พวกเราใช้ชีวิตอย่างไม่รู้จุดหมาย การค้นคว้าของพวกคุณคืออะไร เอชโอวันคืออะไร ความคืบหน้าล่ะ คนที่ไม่มีทางเป็นกลุ่มเสี่ยงจะถูกทำอย่างไรต่อไป เมื่อได้คำตอบแล้วพวกคุณจะฆ่าพวกเราหรือไม่ ส่งกลับบ้านหรือเปล่า ตอบให้ได้!”“ใช่”“พวกเราไม่ใช่ตัวอย่างการทดลองบ้า ๆ นี่”ปืนในมือเจ้าหน้าที่ยื่นออกมาพร้อมเพรียง เซนทำท่าปรามแล้วเป็นฝ่ายพูดเอง “พวกเราต้องการมีชีวิตอย่างคนปกติทั่วไป ทุกคนมีบ้านที่อยากกลับ พวกเราต่อสู้มาจนสุดทางแต่สุดท้ายปลายอุโมงค์กลับปิดทึบ พวกคุณต้องการอะไร ขอเพียงแค่คำตอบเท่านั้น ถ้าทำให้เข้าใจได้ก็จะไม่มีทางเกิดเรื่องแบบนี้อีก”“นายถูกจับแน่นอนอยู่แล้ว แต่ถ้ายังขืนพูดมากอีก เราจะจับทุกคนที่อยู่ในนี้”มันไม่ใช่คำตอบที่ทุกคนอยากได้ยิน เทสซ่ากลืนน้ำลาย ความไม่รู้คือสิ่งที่เธอเกลียดที่สุด แต่ก็อยู่กับมันมาจนครึ่งปีแล้ว แม้เทสซ่าไม่เห็นด้วยกับวิธีการของเซน แต่อดคล้อยตามคำพูดเขาไม่ได้

ท้องฟ้าตอนห้าโมงเย็นมีแต่เมฆหนาทึบ สิ่งที่ตกลงมามีลักษณะเป็นเกล็ดน้ำแข็งบางเบา บางครั้งลมพัดแรงซัดเข้าหน้า เท้าสองคู่เดินย่ำไปตามพื้นถนน บางช่วงปกคลุมด้วยริ้วสีขาว ลมหายใจของทั้งสองกลายเป็นไอ เมื่ออีกคนเร่งฝีเท้า เธอแทบจะวิ่งตาม เส้นประสาทในหัวกระตุก หากมันเป็นกลอง คงเป็นจังหวะเทมโปเก้าสิบบีเอ็มพี บางครั้งอเล็กซิสสับสนระหว่างปวดหัวจากอะวีซี หรือปวดหัวที่เกิดจากความเครียดหรือเรื่องอื่น เธอเพิ่งใช้ยาไปเมื่อสองวันก่อน เดี๋ยว อย่าเพิ่งด่วนสรุป เธอใช้เพราะอะวีซีออกฤทธิ์ มันเริ่มเล่นงานถี่ขึ้น ช่วงหลัง ยาระงับไม่ได้แค่ช่วยให้ความเจ็บปวดบรรเทาลง แต่มันทำให้เธอหลับไปเลยอาจเหมือนร่างกายปิดสวิตช์เมื่อเครื่องรวนแล้วเปิดใหม่ เธอจะเห็นเพื่อนที่ตายปรากฏเป็นครั้งคราวแม้เวลาผ่านไป แต่พวกเขาไม่ออกมาเดินเพ่นพ่านหรือคุยกับเธอเหมือนมีตัวตนจริง ๆ แล้ว นี่คือสิ่งที่เธอเสียใจมาก ทั้งไมเคิลและอเล็กซิสถูกตามตัวก่อนเดินทางไปเครสเตอร์ เธอเดาว่าแสตนเนอร์น่าจะได้รับความคืบหน้าเกี่ยวกับผลดีเอ็นเอ แต่นั่นหมายความว่าพวกเขาจะไม่ได้ไปฟังแนวทางของเซน อย่างไรก็ตาม ทั้งสองเลือกที่จะมายังศูนย์บัญชาก