Semua Bab Undisclosure : Bab 251 - Bab 257

ไม่มีใครปริปากพูดอะไร มีเพียงเสียงน้ำรอบทิศทาง เทสซ่าหันไปมองมินนี่ สงสัยว่าน้องสาวเข้าใจหรือไม่ เด็กสาวเอาแต่จ้องผู้พูดด้วยแววตาสนใจแต่ไม่อาจอ่านออกได้ว่ามันหมายความว่าอย่างไร เธอมองเบลินดา ดวงตาสีช็อกโกแลตเหมือนสีผมมองกลับมาแล้วหลบไป เธอยังกลัว ฉันรู้ อิสรภาพก็อยากได้ ความตายก็ใช่ว่าไม่กลัว มันมาพร้อมกัน“เราจะทำอย่างไรได้” ผู้หญิงคนหนึ่งแย้งขึ้นมา เทสซ่าไม่รู้ว่าเธอชื่ออะไร แต่อยู่ในกลุ่มของเมลิสซ่า หรือว่าผู้หญิงคนนี้คือเมลิสซ่า “แล้วข้างนอกอีก นอกกำแพงเป็นอะไร เราอยู่บนเกาะหรือเปล่า ใครรู้ ไม่มี ไม่เลย”เซนพยักหน้า “ใช่ แต่คนที่หายไปไม่ได้ตายในราซาทุกคน ยังมีอีกหลายคนที่สาบสูญจากที่นี่ แสดงว่ามันมีทางออก มันมีทางรอดอยู่”“หรือตายข้างนอก ออกไปได้ แต่ตาย” เธอย้ำคำหลัง “หรือตายในนี้เพราะพยายามจะออกข้างนอก”แม้เทสซ่าไม่ชอบโทนเสียง แต่คำพูดของผู้หญิงคนนี้มีเหตุผล เธอดึงให้หลายคนมองความเป็นจริง คนเราจะหนีออกจากกำแพงได้ง่ายขนาดนั้นเลยหรือ แต่ที่น่าประหลาดใจที่สุดคืออเล็กซิสยกมือขึ้นอย่างสุ

ท้องฟ้ามืดสนิท แต่ภายในกลับปลอดโปร่งเพียงแค่หลุดพ้นจากโลกใต้ดิน จิตใจกลับมั่นคงขึ้นเมื่อเห็นว่าเพดานเป็นท้องฟ้ายามค่ำคืน แม้เบื้องล่างหาได้มืดมัวถึงขนาดปลุกความทรงจำอันเลวร้ายไม่ ไร้ซึ่งสัตว์ประหลาดหรือหมอกควัน แต่ก็ไม่มีพวกเขาเช่นกัน เหลือเพียงเธอกับไมเคิลที่ยังหายใจอยู่ เหตุใดอเล็กซิสกลับยังรู้สึกว่าอยู่คนเดียว ทั้งที่เพื่อนรายล้อมรอบกาย แต่เธออยู่คนเดียว คนเดียวจริง ๆ อย่างน้อย ลมธรรมชาติ แสงจันทร์ และดวงดาวยังให้ความอบอุ่นได้มากกว่าเขายึดมันไปหมด ไม่เหลือสักอัน ทั้งที่สิ่งนั้นเป็นตัวนำทางไปเจอพวกเขา ไม่มีใครเข้าใจ ไม่มีเลยพระจันทร์ไม่เต็มดวง มันไม่มีเสี้ยวด้วยซ้ำ ไม่งดงามเหมือนเวลามองตอนอยู่ซานโบซ่า แต่เธอก็ยังอยากลอยขึ้นไประหว่างที่ไมเคิลกับเรมีตกลงอะไรบางอย่างกับพวกเมลิสซ่า อเล็กซิสฆ่าเวลาด้วยการมองท้องฟ้าอยู่อย่างนั้นจู่ ๆ ถูกใครสักคนผลักจนหลังกระแทกกำแพงเต็ม ๆ อาการปวดเกิดขึ้นเฉียบพลัน แต่ไม่มีเวลาคิด เพราะมือขวาของบลูจ่ออยู่ที่คอ ดวงตาสีเทาจ้องเขม็งแทบจะฉีกร่างนี้ออกเป็นชิ้น ๆ นิ้วมือขยับเข้าหากัน แรงบีบเพิ่มมากขึ้น เธอคิดว่ากระดูกจะหักก่อนหา

“พวกเขาตายแล้ว ถ้าคุณมีตัวอย่าง...”“ซีโน่และซีน่าเป็นกลุ่มเสี่ยงสองคนแรก และใช่ พวกเขาตายไปแล้ว แต่ข้อมูลทางพันธุกรรมยังอยู่ เชื่อไหมว่าเรายังเก็บตัวอย่างเลือด เส้นผม ชิ้นส่วนไว้ด้วย และฉันก็แอบขอร้อง...” แสตนเนอร์ลุกขึ้นยืน เท้าแขนทั้งสองข้างลงกับโต๊ะ เขาหยุดประโยคล่าสุดแล้วเริ่มต้นประโยคใหม่ “ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อ ไม่อยากจะเชื่อด้วยซ้ำว่าพวกเธอสองคนรอดมาได้อย่างไร แยกกันได้อย่างไร เกิดมาได้อย่างไร และ...” มือข้างขวาชี้ออกมา “เป็นตัวอะไรกันแน่”“แต่พวกเขาเป็นฝาแฝด” เรมีแทรก “ฝาแฝดนะครับ”ขอบคุณที่ย้ำ ตอนแรกเธอยินดีที่กลายเป็นพี่น้องกับไมเคิลจริง ๆ แต่เมื่อเขาพูดถึงพ่อแม่และสถานะของพวกเขา เด็กสาวกลับขนลุกขึ้นมา ไมเคิลยิ่งหนักกว่า เขาเดินงุ่นง่านไปทั่ว “ไมเคิล” เธอเรียก แต่เขาส่ายหน้า น้ำใสคลอเคล้าดวงตาทั้งสองข้าง“พวกเขาไม่ใช่พ่อแม่พวกเรา ฉันรู้สิ!”เขารักสองคนนั้น สองคนที่เลี้ยงเขามาตั้งแต่เกิด เหมือนที่เธอรักคาเลบกับเบียนน่าสุดหัวใจ

เอมอนคงรู้หมดแล้วสินะ เธอคิดถูกแล้วที่ไม่ไปหาเดสซิเร ป่านนี้เอมอนก็คงขลุกอยู่กับเธอ เดสซิเรเหมือนหมอประจำบ้านของพี่น้องเทอร์นเนอร์ ใครเป็นอะไรก็ไปหาหญิงสาว แต่เธอนิสัยน่ารักจริง ๆ อาจไม่ใช่ผู้หญิงที่พูดจาอ่อนหวานแต่เธอรับฟังทุกคน เดสซิเรสลัดคราบสาวไฮโซออกไปจนหมด ไม่แปลกหรอกหากเอมอนจะมองเธอเหมือนนางฟ้า“แล้วนายต้องการอะไรจากฉัน”เขาลุกขึ้น อเล็กซิสได้กลิ่นแอลกอฮอล์เคล้านิโคติน บลูก้มหน้ามองเธอ แววตาของเขาสับสน แต่เมื่อสังเกตว่าสายตาของอีกฝ่ายจดจ่ออยู่กับใบหน้าสลับกับปาก เธอเข้าใจทันที สัญชาตญาณหรือสายเลือดอาจเป็นตัวที่ทำให้เธอกับไมเคิลไม่อาจทำได้มากกว่านั้น แม้ทั้งสองยังไม่รู้ว่าเป็นพี่น้องกันตั้งแต่แรก แต่กับบลู...บางครั้งเธอสงสัยว่าตัวเองจะก้าวพ้นจากความเป็นเด็กดีของคาเลบและเบียนน่าได้เท่าไร เธอต้องการอ้อมกอดและจูบ “แต่เขาไม่ใช่อเล็กซ์” เธอรู้ ออสโล่พูดถูก“และเขาก็ไม่ใช่ฉัน” เธอพยักหน้าให้เวด แต่ความอยากลองนั้นมากกว่า ผู้ชายคนนี้อาจจะกักขฬะไปบ้าง แต่เธอรอดชีวิตจากราซาได้ ส่วนหนึ่งก็เพราะหมอ