All Chapters of THE WEIGHT OF THE VEIL: Chapter 171 - Chapter 180

Muli siyang sumulyap sa rearview mirror. Si Luna, kahit tulog, ay nakangiti, yakap pa rin si Mr. Whaley.“Parang siya ang nag-aalala para sa’tin,” natatawang sabi ni Louie.“Gano’n talaga ang anak natin,” ani Klarise. “May mga gabing hindi siya natutulog hangga’t hindi niya naririnig ang boses mo. Akala niya, kaya niyang tawagin ka pabalik.”“Baka nga kaya niya,” bulong ni Louie, hindi na nagbibiro.Sandaling katahimikan muli.“Pwede bang humingi ng pabor?” tanong ni Louie.“Ano ‘yon?”“Pwede mo bang ikwento ulit sa akin ang mga araw na hindi ko na maalala? Kahit paunti-unti. Gusto kong malaman kung paano ako naging sa’yo. At paano ka naging sa akin.”Ngumiti si Klarise, bagama’t may luha sa gilid ng mata. “Simula tayo sa araw na binigyan mo ako ng white rose kahit galit ka pa sa’kin. Doon ako unang naniwala na may puso kang pilit mong ikinukubli.”Napayuko si Louie, pilit inaalala ang sinabi ni Klarise.“White rose?” bulong niya, tila sinasariwa ang bawat salitang narinig. “Hindi ko

Tahimik si Louie sa kabilang linya.Hindi niya alam kung ano ang isasagot.Pagkaraan ng ilang segundo, si Klarise na ang lumapit at marahang kinuha ang telepono sa kanya.“Hello po,” wika niya. “Si Dr. Louie po ay nagpapagaling pa. May amnesia po siya mula sa aksidente. Hindi pa siya makakabalik ngayon.”“Oh my God,” saad ng kabilang linya. “We didn’t know. I’m so sorry, Ma’am.”Ngumiti si Klarise, kahit puno ng kaba ang dibdib.“It’s alright. I’ll call again once he’s ready. For now, please cancel any direct appointment and relay to the clients that Dr. Louie is still recovering.”“Yes, Ma’am. Will do.”Pagkababa niya ng telepono, humarap siya kay Louie.“Pasensiya na… pero kailangan mo muna magpahinga. Hindi pa ito ang oras para bumalik sa trabaho.”Tumingin si Louie sa kanya. Walang sabi. Pero sa tingin na iyon… may iba na.Hindi na ito ang tingin ng isang estrangherong may malamig na puso.Ito ang tingin ng isang lalaking nagsisimula nang magtanong kung nasaan ang kanyang puso.At

Sa dining area ng Page-Rays residence, tahimik ang lahat habang nag-aalmusal. Si Louie ay nagkukusot ng mata, hawak ang mug ng kape, habang si Klarise ay abalang pinapakain si Luna sa baby chair nito. Sa ilalim ng katahimikan, naroon ang pananabik at kaba—dahil ngayong araw, darating ang kanilang mga magulang upang sabay-sabay na magtungo sa beach resort sa Batangas. Magsasama-sama sa unang pagkakataon mula nang mangyari ang aksidente.“Sigurado ka bang kaya mo na, Louie?” tanong ni Klarise, malumanay pero may halong pag-aalala. “Hindi naman kita pipilitin kung hindi ka pa handa.”Tumingin si Louie sa kanya. “Hindi ko man maalala ang lahat, pero… ayokong palampasin ang kahit isang pagkakataong makasama kayo. Baka doon… mas maintindihan ko pa kung sino ako.”Napangiti si Klarise, ngunit kapansin-pansing nangingilid ang luha sa kanyang mga mata. “Salamat, Louie…”Bago pa siya makasagot, isang mahinang katok ang narinig mula sa pinto. Sunod-sunod na yabag, at maya-maya pa’y narinig ang m

Maagang sumilip ang araw sa kawalan, sumayaw sa puting kurtina ng kubo, at marahang dumapo sa pisngi ni Klarise. Nakahiga siya sa kama, nakatalikod kay Louie, yakap ang unan, at may banayad na paghinga. Tahimik ang paligid—tanging huni ng alon at ang mahinang ihip ng hangin ang nangingibabaw.Sa likod niya, si Louie—nakadilat, gising, ngunit hindi gumagalaw. Takot na baka magising si Klarise, takot na baka mawala ang payapang sandaling ito. Ngunit sa kanyang puso, may init—hindi init ng alaala, kundi ng damdamin na unti-unting sumusulpot. Buong gabi silang magkatabi, hindi para balikan ang nakaraan, kundi para damhin ang kasalukuyan.Hinayaan siyang manatili ni Klarise. Walang tanong, walang kondisyong inilagay sa pagitan nila. Kaya ngayon, heto siya—hindi bilang doktor, hindi bilang estranghero, kundi bilang Louie… ang lalaking muling natututo kung paano magmahal.Dahan-dahan siyang gumalaw, marahang inilapit ang sarili sa likod ni Klarise. Inabot niya ang buhok nito at maingat na in

Bumaligtad ang mundo. Nawala sa linya ang langit. Nalubog sila sa malamig at malakas na agos ng tubig.Tubig. Hangin. Sigaw.“KLARISE!” sigaw ni Louie mula sa ilalim ng dagat, habang sinisid niya ang pamilyar na aninong lumubog. Hinanap niya ang kamay nito sa gitna ng bula at alon. Lumalaban siya sa hampas ng tubig, hanggang sa maabot niya ito.“Nandito ako!” sigaw niya, hinila si Klarise pataas.Pag-angat nila sa ibabaw, habol-hininga si Klarise, nanginginig, naluluha. “Louie…!”“Okay ka lang?” tanong niya, yakap siya ng mahigpit habang tinatahak ang bangka ng mga rescue personnel mula sa isa pang isla. Ngunit isang alon pa ang humampas.“Louie!”Ngunit sa isang iglap, si Louie ang nawalan ng balanse. Bumitaw siya upang itulak si Klarise papalayo sa banggaan ng mga kahoy na bahagi ng bangka.Nakita ni Klarise kung paanong nilamon ng alon si Louie—wala nang salbabida, wala nang mahawakan.“LOUIE!” sigaw niya, nanginginig ang buong katawan. “LOUIE, HUWAG MONG IIWAN!”Mabilis ang mga pa