บททั้งหมดของ Hood X Mania จีบเเบบผู้ชายฮาร์ดคอ: บทที่ 71 - บทที่ 80

[พาร์ท : ฉลามดุ]ผมมองนิ้งจากที่ไกลๆผมเห็นเธออยู่กับไอ้ชิน เห็นว่าเธอร้องไห้ก่อนที่จะโดนมันลูบไหล่เบาๆ และผมก็รู้ดีว่าเธอร้องไห้เพราะอะไร ผมแอบตามมาดูเธอที่มหาลัยทุกวัน แล้วผมก็เห็นเธอทำสีหน้าไม่มีความสุขอยู่แบบนี้ตลอดเวลาผมทนไม่ได้ว่ะ เวลาเห็นเธอเจ็บผมก็เจ็บเหมือนกันพอเครียดผมก็เลยจุดบุหรี่ขึ้นสูบเงียบๆ แล้วพ่นควันบุหรี่ออกมาตอนที่เห็นเธอขึ้นรถสองแถวไปกับมันถ้าเป็นเมื่อก่อนผมอาจจะตามไปไงแต่ตอนนี้ผมมีสิทธิ์อะไรวะ? ก็ไม่มีแล้วเลิกกันแล้ว“... มึงทิ้งเค้าเองนะ” ผมพูดกับตัวเองตอนที่เอนตัวพิงกับเสาด้านหลัง ก่อนที่จะแค่นหัวเราะออกมาแล้วล้วงกระเป๋าเดินไปอีกทางตอนที่พ่นควันบุหรี่ออกเป็นวงกว้างเชื่อมั้ยผมสมเพชตัวเองชิบหายเลยว่ะ“วันๆ มึงคิดจะแดกแต่เหล้าเหรอไง?”“เออ” ผมตอบสั้นๆ ตอนที่ชงเหล้าให้ตัวเอง หลังจากขับรถออกมาจากมหาลัยของนิ้งผมก็เฮิร์ทหนัก เลยนัดพวกไอ้เดี่ยวไอ้เล้งมาร้านเหล้าตอนสองทุ่มกว่าๆ ก็ยังดีที่พวกมันยอมมากันครบ ผมก็เลยเอาให้เต็มที่ แดกให้มันเมา แดกให้แม่งลืมเคยรักใครก็ให้มันลืม เจ็บแค่ไหนก็แดกไปให้มันหาย เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง“มึงนี่มันเป็นเอามาก” ไอ้เดี่ยวตบไหล่ผมหนักๆ ตอ

ฉันเบิกตากว้างเมื่อฉลามดุพรั่งพรูออกมาทั้งหมดโดยที่เขาไม่รู้ตัวเพราะคงขาดสติ ไม่รู้ทำไม ฉันกลับรู้สึกเหมือนปะติดประต่ออะไรบางอย่างได้ไปด้วย “แต่กูจะไม่ทำคนรอบตัวของมันหรอก”“...”“กูจะรอล้างบางมันทีเดียว หรือมึงคิดว่าไง?” ฉลามดุกระตุกยิ้ม “แต่ทำเลือดหัวกูออก มึงจะกลับไปครบสามสิบสองคงยาก”“...!”“เลือดหัวมึงก็ต้องออกเหมือนกัน!!”สถานการณ์เริ่มเลวร้ายขึ้นเรื่อยๆ ฉันเห็นเพื่อนของเขายืนดูโดยไม่ทำอะไรนอกจากกอดอกเงียบๆ อยู่ที่เดิม ฉันเข้าใจว่าเขาเป็นพวกเดียวกันเลยไม่ห้าม แต่ฉลามจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ ถ้าทำงั้นเขาอาจจะต้อง...พลั่ก!ฉันสะดุ้งเฮือกเมื่อยังไม่ทันได้คิดอะไรให้จบดีก็ได้ยินเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้น เห็นว่าเป็นฉลามดุที่ทิ้งขวดเหล้าแล้วฟาดหมัดลงบนใบหน้าของผู้ชายคนนั้นอย่างไม่ยั้งแรง ก่อนที่ต่อมาผู้ชายที่โดนต่อยจะพลิกขึ้นมาต่อยเขาบ้าง ฉลามดุคว้าไหล่ของเขาเอาไว้แล้วเอาหัวกระแทกอย่างแรงจนผู้ชายคนนั้นร้องโอดโอยออกมา ในขณะที่ฉลามจะเซไปหน่อยเพราะแผลของเขาเปิด“ฉะ... ฉลาม” ฉันเรียกชื่อเขาอย่างเป็นห่วงแต่เข้าไปไม่ได้เพราะกลัวจนขาแทบไม่ขยับเลย พอผู้ชายคนนั้นตั้งท่าจะพุ่งเข้ามา ฉลามก็ยกเท้าถีบ

คะนิ้งมองหน้าผม เธอเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ผมก็บีบมือให้เธอหยุด ผมรู้ว่าเธอใจดี ไม่อยากเอาเรื่องใคร หกปีที่แล้วผมก็คิดแบบนั้น ผมเห็นว่ามันเป็นความผิดผมเรื่องไอ้พลเลยยอมให้มันทำเหี้ยอะไรก็ได้ ยอมจนให้มันแย่งพราวไปโดยที่ผมไม่ได้รั้งใคร เพราะอย่างน้อยมันก็อาจเป็นกรรมที่ผมทำไว้กับไอ้พล มันอาจเป็นสิ่งที่ผมต้องก้มหน้าชดใช้แต่หลังจากที่มันดักทำร้ายนิ้ง ดึงแฟนผมเข้ามาเกี่ยว ผมก็เปลี่ยนใจไม่มันก็ผม ต้องมีใครสักคนที่ตายกันไปข้าง“แล้วมึงจะเอาไง ตอนนี้ตำรวจยังตามตัวไม่เจอ กูสงสัยอยู่ว่ามันจะหลบออกนอกประเทศ”“วันศุกร์กูออกจากโรงบาลพอดี” ผมจ้องหน้าเจ๊เพทอย่างจริงจัง “กูจะไปตามตัวมันกับพวกไอ้อัฐด้วย”“แต่เเขนมึงยังเดี้ยงอยู่ อย่าฝืนดิวะ” เจ๊เพททำสีหน้าไม่เข้าใจผม แต่ผมจะไม่ยอมอยู่เฉยๆ มันทำให้แฟนผมต้องเข้าโรงพยาบาล ทำให้นิ้งได้เลือด มันเหี้ยถึงขนาดจ้างไอ้โชมาต่อยท้องเธอได้ ผมจะไม่ปล่อยให้มันอยู่อย่างมีความสุขแน่ๆ“ถ้ากูไม่ได้เอาเลือดหัวมันออกด้วยมือกูเอง กูคงตายตาไม่หลับว่ะ” ผมพูดแบบนั้น ก่อนที่จะรู้สึกว่าคะนิ้งเริ่มบีบมือผมกลับจนต้องหันกลับไปมองเธออย่างสงสัย คนตัวเล็กสบตาผมนิดหน่อย ก่อนที่เธอจ

พี่หลามคนจริง : งอนไรพี่หลามคนจริง : หึงเหรอพี่หลามคนจริง : ไม่มีไร แค่เพื่อน มันแค่ปากพล่อยพี่หลามคนจริง : นิ้งพี่หลามคนจริง : ทำไมโทรไม่ติดวะ งอนไรบอกดิพี่หลามคนจริง : จะได้ง้อไงฉันนั่งอ่านข้อความของฉลามที่ส่งเข้ามาแล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ความจริงไม่ได้กดเข้าไปอ่านหรอก มันเด้งขึ้นมาที่หน้าจอโทรศัพท์ตลอดเวลาที่เขาพิมพ์ส่งมาน่ะ ฉันก็รู้นะว่าทำแบบนี้มันดูงี่เง่ายังไงไม่รู้ แล้วฉลามก็เจ็บอยู่ด้วย แถมตอนที่มีเรื่องผู้หญิงที่ชื่อพราวขึ้นมาฉันก็ไม่เห็นจะเก็บมาคิดมากเลย แต่ทำไมครั้งนี้ฉันกลับรู้สึกว่า...มัน... น้อยใจอ่ะฉันก็แค่คิดว่าถ้าฉลามจะชอบเธอขึ้นมา ฉันคงสู้อะไรไม่ได้เลยจริงๆ นะ เพราะคนที่ชื่อจี้เป็นผู้หญิงที่สวยมากๆ แค่มองผ่านกล้องก็รู้ว่าเธอมีเสน่ห์มาก ถ้าจู่ๆ ฉลามจะรู้สึกดีๆ ขึ้นมาบ้างก็คงไม่แปลกเลยแต่เขาเป็นเพื่อนกันมานานแล้วนี่ ก็ฉลามบอกว่าเพื่อนสมัย ม.ปลาย ไม่ใช่เหรอ แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังรู้สึกไม่ดีอยู่ดีอ่ะยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองงี่เง่าจังเลย นี่ฉันเป็นอะไรเนี่ยติ๊งฉันสะดุ้งเฮือกเมื่อนั่งเหม่อคิดอะไรคนเดียวไม่ทันไรก็ได้ยินเสียงไลน์ดังขึ้นในโทรศัพท์ พอเปิดดูก็เ

ฉันนิ่งไปเมื่อฉลามพูดแบบนั้นแล้วผละออกไปนอนคนเดียวโดยหันหลังให้ฉันเงียบๆ เขาโกรธฉันเหรอ? “ฉลาม...” ฉันเรียกเขา แล้วก็เห็นว่าร่างสูงยกโทรศัพท์มากดส่งข้อความหาเพื่อนแล้วยกผ้าห่มขึ้นคลุมหน้าตัวเอง ฉันถึงได้รู้ว่าเขากำลังโกรธฉันอยู่จริงๆ ด้วย ตอนแรกฉันต้องเป็นคนโกรธเขาไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมตอนนี้เขาดันมาโกรธฉันกลับแทนซะงั้นอ่ะ “ฉลาม ทำไมต้องโกรธเราด้วยล่ะ” ฉันพูดกับเขาแล้วทำหน้ามุ่ย ก็เขามากวนฉันก่อนนี่นา แถมเมื่อวานก็ยังหนีออกจากโรงพยาบาลมาเพราะเรื่องเล็กๆ น้อยๆ อีก เขาไม่ห่วงตัวเองเลย แบบนี้มันน่าโกรธมั้ย แค่ไม่คุยด้วยยังไงพอด้วยซ้ำนะ “ไม่ได้โกรธ” แต่เขากลับตอบกลับมาแค่สั้นๆ ต้องโกหกแน่ๆ เลย “ฉลามเป็นคนผิดไม่ใช่เหรอ” “เออ ผิด” เขาตอบทั้งๆ ที่ผ้าห่มยังคลุมหน้าไว้อยู่ ฉันเห็นแสงจอโทรศัพท์ลอดออกมาพร้อมกับเสียงของเขา “เราพอรู้ว่าทำไมเธอถึงโกรธ แต่เราแค่ไม่เข้าใจไง” “...” “เราหึงนิ้งมันผิดตรงไหนอ่ะ?” ฉันชะงักไปทันทีเมื่อเขาพูดออกมาแบบนั้น “คิดถึงนิ้งก็ผิดอีก เราทำไรได้ดีบ้างในสายตาเธอ” “...” “ถ้าโกรธเรื่องเมื่อวาน เราขอโทษละกัน ก็เธอโกรธเรา ไม่ตอบไลน์ โทรไปก็ไม่รับ แล้วจะให้เราทำยัง