All Chapters of Divorce Me Now, Mr. Peters!: Chapter 581 - Chapter 590

“Promise mo Celestine, huwag mong uulitin ang pagkakamaling ‘yon!” Itim na itim ang mukha ni Benjamin, at ramdam ni Celestine ang tensyon sa paligid. Tumingin siya kay Rico, halata namang nagbibiro ito, pero sa totoo lang, parang tinatamaan din siya. Bumukas ang elevator, at agad pumasok si Celestine. Susunod na sana si Rico, pero biglang hinawakan ni Benjamin ang braso nito at mariing tinulak paatras. “Rico, kung matalino ka, itigil mo ‘yan ngayon pa lang,” malamig na sabi ni Benjamin, nanlilisik ang mga mata. “Benjamin, patas lang naman ang laban, bakit panay banta ka?” balik ni Rico, halatang naiinis na rin. Napahawak si Celestine sa noo. ‘Diyos ko, parang mga bata!’ May mga taong gustong sumakay sa elevator, pero nang makita ang tensyon sa pintuan, umatras at nagsabing, “Ah, sige, sa susunod na elevator na lang kami.” Napabuntong-hininga si Celestine. “Ano ba, sasakay ba kayo o hindi?” “Gusto ko sana, pero hinaharangan ako nitong lalaking ito,” sagot ni Rico, paawa p

Samantala, sa bahay naman, nakaupo si Celestine sa sofa ng sala, tulala. Umupo si Nancy sa tabi niya at nakangiting nagtanong, “Anak, bakit parang hindi ka masaya? Hindi ba’t nanood ka ng sine kasama ‘yung nanliligaw sa iyo?” Malungkot na sumagot si Celestine, “Sumama si Benjamin sa amin.” Napangiwi si Nancy. “Ayun naman pala. Aba, pinupursige ka pa rin pala nitong si Benjamin, ha?” sabi nito habang kumakain ng butong pakwan. Inihilig ni Celestine ang ulo niya sa kamay at tiningnan ang ina. “Ma, parang gusto ko na lang ulit lumipad papuntang ibang bansa.” Nakakainis na raw talaga manatili sa Pilipinas. Umiling si Nancy. “Kung gusto ka talagang balikan ni Benjamin, kahit magpunta ka pa sa kalawakan, hahanapin at hahanapin ka n’un.” Napaisip si Celestine. Sa totoo lang, may punto ang nanay niya. “Pero sinabi ko na sa kanya lahat, ang maganda, pangit, pati masasakit na salita. Ilang beses ko na siyang sinabihang tama na. Pero ayaw pa ring tumigil. Ano bang dapat kong gawin?” n

Tahimik lang si Louie, nakatingin sa mga number ng elevator. “Ang pinakamabisang paraan para gumaling ay umalis muna siya sa lugar na ‘to. Lumipat sa bagong lugar, makilala ang mga bagong tao at makita ang mga lugar na magpapagaan ng loob niya.” Biglang bumukas ang pinto ng elevator, at lumabas si Celestine. Pero bago pa ito tuluyang makalayo, biglang nagsalita si Louie mula sa loob, “Miss Celestine, kailan ang birthday mo?” Tiningnan ni Celestine si Louie, bahagyang nagtataka, may kaunting kalituhan sa kanyang mga mata. Hindi niya alam kung bakit naitanong ni Louie iyon sa kanya. ‘Bakit niya tinatanong ang birthday ko?’ “Miss Yllana, wala naman akong ibang ibig sabihin sa pagtatanong sa birthday mo, gusto ko lang naman malaman ang tungkol doon,” mahinahong sabi ni Louie, “Promise, iyon lang iyon.” Hindi alam ni Celestine kung ano ang binabalak ni Louie, kaya basta na lang siya nagsabi ng petsa. “March ang birthday ko.” Tumigil si Louie sandali, tapos ay bahagyang ngum

Kinuha ni Benjamin ang baso ng tubig na iniabot ni Veronica, pero hindi niya ito ininom. Ibinaba niya ang baso at sa wakas ay bumangon mula sa kama. “Wala na, aalis na tayo. Pupunta tayo sa kumpanya,” malamig niyang sabi. “Ha? Mr. Peters, kailangan mo pa pong magpa-injection,” tawag ni Veronica, medyo nag-aalala. Ngunit kinuha lang ni Benjamin ang kanyang suit jacket at mabilis na naglakad palabas ng silid. Nadaanan niya ang nurse na agad ding tumawag, “Mr. Peters! Hindi pa po tapos ang injection ninyo!” Kinuha ni Veronica ang gamot at sumunod sa kanya. Maraming tao sa hallway at lahat ay napatingin kay Benjamin. Kahit halata sa kanya ang pagod at panghihina, taglay pa rin niya ang awtoridad at presensyang nakasanayan ng lahat. Suot ang kanyang coat, bumaba siya mula sa emergency room. Pero pagdating niya sa may hagdanan, napahinto siya. Doon, sa tabi ng kotse, nakatayo si Celestine, nakikipag-usap sa cellphone. Nang mapatingin ito paitaas, nagtagpo ang kanilang mga mata. T

Nakangusong kumain si Rebecca nang tahimik at hindi na muling nagsalita.Sabi ni Nancy, “Kain pa kayong, lahat. Huwag niyo nang intindihin ang pag-aaway ng dalawang bata. Ganyan lang talaga ‘yan.”“Oo nga. Kahit si Rebecca ay dinala lang ni Axl, itinuring na rin namin siyang sariling anak nitong mga taon,” nakangiting sabi ni Wendell habang naglagay ng ulam sa plato ni Rebecca. “Rebecca, mali naman talaga si Celestine sa sinabi niya. Ako na ang kakausap sa kanya mamaya, ha?”Napanguso si Rebecca, pero gumaan ang loob niya. “Tito, ikaw talaga ang pinakamabait sa kanila,” sabi niya.Ngumiti si Wendell.Sa totoo lang, hindi naman masamang bata si Rebecca, mapagpursige lang at medyo palasagot.“Sa lahat ng bagay, i-welcome natin si Rebecca sa pagbabalik niya. Mag-toast tayo?” alok ni Wendell.Tumango ang lahat.Ngumiti nang magiliw sina Celestine at Lola Celia habang nakatingin sa kanila.Medyo nag-aatubili si Celestine na kunin ang baso.Tinapunan siya ni Wendell ng tingin, waring sinasa