Lahat ng Kabanata ng อ๋องเย็นชากับบุปผาซ่อนรัก: Kabanata 11 - Kabanata 20

“คุณหนู ย้ายห้องแล้วนอนไม่หลับหรือเจ้าคะ”“เปล่าเจ้าค่ะ แม่นมไปนอนเถอะ ข้าก็จะเข้านอนแล้ว”“เจ้าค่ะ”ลี่อินคิดไม่ผิด หากเขาพบว่านางหายไป สิ่งแรกที่จะมาตรวจสอบคือที่นี่ นางเห็นเงาดำที่พาดกลับออกจากจวนไป นั่นหมายถึงเขาคงมาแล้วและไม่พบผู้ใด ต่อจากนี้จะได้ไม่ต้องส่งข่าวอะไรมาให้นางอีก และไม่ต้องพบเจอกันอีกสิบวันต่อมา“ท่านพ่อ ท่านกลับมาแล้วหรือเจ้าคะ”“ลี่อิน ลำบากเจ้าหลายเรื่องเลย พ่อรับข่าวจากสกุลโอหยางแล้ว เขาบอกว่าอีกสองวันจะนำสินสอดมาให้ เจ้าเตรียมตัวแล้วหรือยัง”“แม่นมจัดการแล้วเจ้าค่ะท่านพ่อ”“เป็นเพียงสัญญาหมั้นหมาย เจ้าก็อย่าพึ่งคิดมากนะ หากยังไม่พร้อม ก็ยังไม่ต้องรีบแต่ง เจ้ายังต้องเรียนรู้อีกมาก”“เจ้าค่ะ”“อ้อ ฮูหยิน อีกสองวันจะมีงานเลี้ยงต้อนรับองค์ชายสวี่เค่อจากแคว้นพัวหนาน พวกเจ้าก็เตรียมตัวให้พร้อมด้วยล่ะ”“ทราบแล้วเจ้าค่ะ”ฮูหยินรองนั้นตั้งแต่วันที่ถูกท่านอ๋องสั่งโบยถึงที่จวน นางก็สงบปากขึ้นมาก และไม่ยุ่งกับลี่อินอีก เพราะนางคิดว่าไม่คุ้มหากท่านอ๋องจะหาเรื่องมาทำโทษนางถึงจวนอีกจวนท่านอ๋อง“เจ้าว่าอย่างไรนะ หมั้นกับสกุลโอหยางงั้นหรือ”“พ่ะย่ะค่ะ ท่านเสนาบดีหงก็กลับถึงจวน

เมื่อกลับมาที่ห้องโถงแล้วก็ได้เวลาที่ต้องแยกย้ายกลับ ลี่อินนั้นขึ้นรถกลับ ตลอดเส้นทางนางนิ่งเงียบจนถึงจวน และเมื่อถึงจวนก็เข้าห้องไปทันทีพร้อมกับความแปลกใจของคนทั้งจวน“ทำไมท่านต้องทำแบบนั้น มาทำให้ข้าหวั่นไหวทำไม คนบ้า คนเลว ท่านมันคนเลว ฮือๆๆ”จวนท่านอ๋อง“ท่านอ๋อง มีรายงานด่วนพ่ะย่ะค่ะ”“เรื่องอะไร”“ของเจ้าหนุ่มโอหยางที่พระองค์สั่งให้ไปสืบดู เราเจอข้อมูลบางอย่างเลยรีบนำมาให้ท่านอ๋องพิจารณาพ่ะย่ะค่ะ”“เรื่องอะไร”“ก่อนหน้านี้ทางสกุลโอหยางจับได้ว่าโอหยางรุ่ยเคยลักลอบได้เสียกับสาวใช้ของตนเองในจวน ต่อมาเมื่อคุณหนูหงได้ตอบรับคำขอหมั้นนี้ เลยทำให้สกุลโอหยางรีบจัดการพาสาวใช้นั่นออกนอกจวนและให้กลับไปที่บ้านเดิมเพื่อไม่ให้สกุลหงสงสัยพ่ะย่ะค่ะ”“มีเรื่องแบบนี้ด้วยงั้นหรือ เจ้าจงให้คนรีบไปพาสตรีผู้นี้มา ข้าจะดูสิว่าสกุลโหยางยังมีหน้ามายุ่งกับคนของข้าอีกหรือไม่”“พ่ะย่ะค่ะ”หวังเจารีบเดินออกมาทำตามคำสั่ง เรื่องนี้เขาคิดถูกแล้วที่รีบมาแจ้งท่านอ๋อง ตั้งแต่กลับมาจากงานเลี้ยงในวังหลวงวันก่อนก็ไม่เป็นอันทำงานเอาแต่ดื่มสุราและเก็บตัวอยู่ในจวน พึ่งจะมีครั้งนี้ที่สั่งให้เขาจัดการงานบางอย่าง คงเป็นเพ

ลี่อินคิดไม่ตกจนถึงช่วงเย็น นางเดินลงไปกินข้าวกับท่านพ่อและคนอื่นๆตามปกติ แต่หลังจากอาหารเย็นท่านพ่อก็ได้บอกให้นางอยู่รอเพื่อจะคุยกับนางต่อเรื่องท่านอ๋อง“ลี่อิน เจ้ากับท่านอ๋อง ชอบพอกันหรือไม่”“ไม่เจ้าค่ะท่านพ่อ”“แล้วเหตุใดเขาถึงได้ทาบทามสู่ขอเจ้ากันล่ะ”“เขาบอกท่านพ่อว่าอย่างไรเล่าเจ้าคะ”“เขาบอกว่าเพื่อรักษาชื่อเสียงเจ้าที่ออกตัวช่วยเขาเรื่องแอบอ้างเป็นคู่หมั้นเขา และเขาก็ดูเหมือนว่าจะชอบพอเจ้าด้วยเช่นกัน พ่อเลยอยากถามเจ้า การจะแต่งงานกับผู้ใด สิ่งสำคัญคือความรู้สึกและยินยอมทั้งสองฝ่าย”“ท่านพ่อ แต่ข้า…”ลี่อินจะบอกว่านางไม่เคยคิดสิ่งใดกับท่านอ๋อง ไม่ได้ชอบพอ ไม่ได้อยากแต่งงานกับเขา แต่เหตุใดนางจึงพูดไม่ออก เพียงแค่คิดถึงเรื่องที่ผ่านมามากมายที่เขาใช้นางทำเรื่องเสี่ยงอันตรายทั้งหลาย และยังหาเรื่องนาง จูบนาง หวงนางต่อหน้าคนอื่น และยังเรื่องที่....“อย่าไปได้หรือไม่ลี่อิน อย่าหมั้นเลยนะ”“ลี่อิน ลี่อิน!!”“เจ้าคะท่านพ่อ”“พ่อถามเจ้า เหตุใดเจ้าถึงได้เงียบ เหม่อลอยไปที่ใดกัน”“คือว่าข้า เรื่องนี้ ท่านพ่อเจ้าคะเรื่องนี้ข้าขอเวลาคิดดูก่อนได้หรือไม่เจ้าคะ วันนี้พวกเราพึ่งผ่านเรื่องแย่ๆก

ลี่อินสบตาเขาก่อนจะใช้มือนั้นจับหน้าเขาทั้งสองข้าง และลุกขึ้นมานั่งสบตาเขา ลี่อินค่อยๆขยับเข้าไปใกล้เขาปลายจมูกนั้นแตะกันและนางก็เริ่มจูบเขาอีกครั้ง ท่านอ๋องกำหมัดแน่นเพราะอดทนอยู่ แต่เมื่อนางเริ่มล้วงเข้าไปในเสื้อของเขาจนถึงหน้าอกเขารีบดึงมือนางออกมา“ลี่อิน เจ้าไม่เสียใจแน่นะที่ทำเช่นนี้”“หม่อมฉันไม่เสียใจเพคะ ในเมื่อรับปากหมั้นกับพระองค์แล้ว ทั้งตัวและหัวใจย่อมเป็นของท่านอ๋องเพคะ”“หากเจ้าไม่ห้ามข้าตอนนี้ ข้าจะควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วนะลี่อิน”ลี่อินไม่ตอบเขา นางพุ่งตัวจูบเขาอีกครั้ง ห่าวหรานปล่อยมือที่กำหมัดออกและเริ่มรุกนางกลับพร้อมกับเอนตัวลงพร้อมกับนางลงบนเตียง ชุดนอนนางเริ่มเลื่อนหลุดตามแรงดึงของท่านอ๋อง รวมถึงชุดของท่านอ๋องด้วยเช่นกัน ตอนนี้ทั้งคู่แทบจะไม่เหลือสิ่งใดปกปิดร่างกายอีก เมื่อเขาเริ่มเลื่อนลงไปดึงกางเกงของนางออก มือนั้นจับแขนของเขาไว้“ข้าเตือนเจ้าแล้วนะลี่อิน ข้าหยุดตอนนี้ไม่ได้แล้ว”“อย่าทรงรุนแรงนะเพคะ”“ลี่อิน อาา”เขาก้มลงจูบนางเนิ่นนานเพื่อปรับอารมณ์และดึงกางเกงของเขาและนางออกไปกองรวมกับเสื้อผ้าชิ้นอื่นมือและลิ้นของท่านอ๋องยังคงวนอยู่ที่หน้าอกงามคู่นั้นอย่างห

“ข้าอิ่มแล้ว ขอตัวก่อนนะเจ้าคะ”“ท่านกลับมาก่อนสิพี่ใหญ่”“หุบปากเจ้านะ ซินมี่ เจ้าจงอยู่ในห้องของตัวเองไปเถอะ สำนึกตนสักสามวันเผื่อจะได้รู้สึกตัวมีสติขึ้นมาเสียบ้าง”ลี่อินนั้นหลังจากขึ้นมาแล้วก็รีบมานั่งบนเตียง ซึ่งตอนเช้านางต้องรีบจัดการย้ายผ้าปูที่เปื้อนเลือดออกก่อนที่อาชิงจะมาเห็น ตอนนี้นางแทบจะหมดเรี่ยวแรงเดิน“เดินทางถึงไหนแล้วนะ”ข่าวว่าท่านอ๋องเวยจะทำเรื่องสู่ขอหงลี่อินนั้นดังไปทั่วเมืองหลวงอย่างรวดเร็วโดยที่เจ้าตัวไม่อยู่ เรื่องนี้ทำให้ลี่ฟางเดือดดาลและแค้นเคืองเป็นอย่างมาก“หากไม่ได้ยินจากเจ้า ข้าคงไม่เชื่อ”“ข้าไม่โกหกเจ้าหรอกข้าก็รู้ดีว่าเจ้าชอบพออยู่กับท่านอ๋อง แต่พี่สาวของข้า เฮ้อ ไม่รู้ว่านางไปทำอีท่าไหนท่านอ๋องจึงยอมตกลงหมั้นกับนาง”“ตอนนี้ท่านอ๋องไม่ได้อยู่เมืองหลวง”“งั้นหรือ แล้วท่านอ๋องไปไหนเล่า”ซินมี่ถามด้วยความใครรู้ วันนี้ที่นางมาหาลี่ฟางเพราะนางได้รับคำเชิญเนื่องจากลี่ฟางอยากทราบความจริงเรื่องที่ท่านอ๋องเวยห่าวหรานจะหมั้นหมายกับพี่สาวของหงซินมี่ จริงหรือไม่“ท่านอ๋องออกจากเมืองหลวงไปตั้งแต่สองวันก่อนแล้ว ธุระของราชสำนัก”“ลี่ฟาง เรื่องนี้เจ้าจะยอมงั้นหรือ”“ข