Lahat ng Kabanata ng อ๋องเย็นชากับบุปผาซ่อนรัก: Kabanata 21 - Kabanata 30

สามเดือนผ่านไป“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”“ตามหาต่อ อย่าหยุด ห้ามหยุด”“แต่ว่า เราตามหามาร่วมสามเดือนแล้วนะพ่ะย่ะค่ะ”“เจ้าสืบเรื่องคนที่บงการเรื่องนี้ได้หรือยัง”“คือว่า ฆาตรกรตายหมด และที่นั่นก็ร้างผู้คน ก็เลย…”“ตามหาต่อ อย่าหยุด”“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง”โดยส่วนตัวหวังเจาแล้ว คิดว่าหงลี่อินคงจบชีวิตที่หน้าผาไปแล้วตั้งแต่คืนนั้นที่เกิดเรื่อง แต่ท่านอ๋องไม่เชื่อว่านางจะตายจึงได้สั่งระดมค้นหาไม่หยุดพัก แม้แต่ตัวท่านอ๋องเองก็ด้วย แม้ว่าจะมีราชกิจให้ทำทุกวันไม่เว้น เขาก็ไม่เคยจะลืมเรื่องการตามหานี้ ฝ่าบาทเรียกเขาไปเข้าเฝ้าเรื่องเกี่ยวกับองค์หญิงหยงฮวาที่มาจากเสิ่นตู เนื่องจากอยากให้เขาเข้าพิธีอภิเษก เขาปฏิเสธทันทีโดยไม่รั้งรอต่อหน้าองค์หญิง ทำให้นางขายหน้าในเรื่องนี้ยิ่งนัก และยังเป็นที่ถกเถียงกันอีกว่าการที่เขาทำเช่นนี้เท่ากับว่าท้าทายฝ่าบาทหรือไม่แต่เวยห่าวหรานไม่สนใจคำครหาเหล่านั้น ฝ่าบาทเองก็ทราบดีเกี่ยวกับเรื่องว่าที่คู่หมั้นของเขาซึ่งเป็นบุตรของเสนาบดีหง ซึ่งทางบิดานางเองก็โศกเศร้าไม่น้อยไปกว่าท่านอ๋อง ฝ่าบาทให้องค์หญิงหยงฮวาอยู่ในวังตำแหน่งองค์หญิงต่อไป หากว่านางพึ่งใจผู้ใดก็สามารถเลือกอ

สิ้นเสียงคำสั่งนั้น องครักษ์เงาสิบกว่าคนลงมาจากหลังคาและออกมาจากทางหน้าต่างเพื่อล้อมพวกนางเอาไว้ ฝ่าบาทมองด้วยความตกใจ และหันไปมองที่องค์หญิงซึ่งทรุดเข่าลงกับพื้นด้วยความกลัวและหมดแรง“พวกนี้คือองครักษ์ที่ติดตามข้า เพราะฉะนั้นเมื่อคืนนี้จะเกิดเรื่องอะไรไม่ได้ หากว่าข้าไม่ยินยอม พวกเขาจะต้องจัดการเจ้าทันที่เข้าใกล้ข้า แต่ที่ข้าปล่อยให้เลยตามเลยเพราะไม่คิดว่าเจ้าจะใช้แผนสกปรก กล้าวางยาข้าและลากเข้าห้อง นี่หรือคือพฤติกรรมของสตรีสูงศักดิ์”“ไม่นะเพคะ หม่อมฉันไม่…ท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉัน…ฝ่าบาทฟังหม่อมฉัน..”“ได้ หากเจ้ายังไม่ยอมรับอีก เอาตัวพวกนางออกมา”สาวใช้ในตำหนักถูกควบคุมตัวออกมาคุกเข่าตรงหน้า พวกนางตัวสั่นเพราะถูกสอบสวนมาก่อนหน้านี้แล้วและยอมรับสารภาพจนสิ้น“พวกนางสารภาพเอง ว่าเจ้าสั่งให้ทำอะไรบ้าง องค์หญิง ทีนี้เจ้าจะยอมรับได้หรือยัง”“ข้า….ฝ่าบาทเพคะ”“หากว่าเจ้ายังยืนกรานในเรื่องนี้อีก ข้าก็จะให้หมอหลวงเป็นผู้ตรวจพรหมจรรย์ของเจ้า ท่านหมอจะรู้ได้แน่นอนโดยไม่ปิดบังว่าเจ้าถูกข้าล่วงเกินหรือไม่เมื่อคืนนี้ เจ้ากล้าหรือไม่ล่ะองค์หญิงแห่งเสิ่นตู”เสียงเย็นราวหิมะในฤดูหนาวนั้นพูดกับนางอย่าง

ไม่นานหลังจากนั้นก็มีคนมารับตัวนาง เป็นชายหนุ่ม ดูๆแล้วอายุน่าจะพอๆกับกับเวยห่าวหราน“อาซี เจ้าอยู่นี่เอง พวกข้าตามหาเสียแทบแย่เลย เจ้าไปที่ใดมา”“ท่านลุง ข้าไปดูเขาเล่นของเล่นอยู่ด้านโน้นเจ้าค่ะ แต่ว่ากลับมา พวกท่านก็ไม่อยู่แล้ว”“อย่างนี้นี่เอง ไปกันเถอะ รีบกลับบ้านกัน พี่อาชิงของเจ้าตามหาอยู่ท่างโน้น รีบไปหานางกันเร็ว”“เจ้าค่ะ”เอ้อหานอุ้มนางออกไป ท่านอ๋องมองทั้งคู่ที่เดินจากไป เขาพินิจดูแล้ว พ่อเด็กที่มาอุ้มนั้นเขาไม่คุ้นหน้ามาก่อน แม้ว่าจะดูหน้าตาดี แต่เขาคิดว่าน่าจะเป็นผู้ที่มาจากต่างเมืองแน่นอน“หวังเจ้า กลับจวนกันเถอะ”“แล้วหอสุ่ยเซียนล่ะพ่ะย่ะค่ะ”“ไม่ไปแล้ว”ไม่รู้เพราะเหตุใด เขากลับจำแต่ภาพสายตาเด็กน้อยที่เขาเจอในวันนี้จนทำให้เขาไม่อยากทำสิ่งใดอีกเลย เขาเดินกลับขึ้นรถม้าเพื่อกลับจวนอ๋องและมุ่งตรงไปที่ห้องหนังสือทั้งจวนตอนนี้ล้วนวุ่นวายกับการประดับตกแต่งจวนทั้งแขวนผ้าและประดับโคมแดงที่ประตูด้านหลังเพื่อรอรับพระสนมของท่านอ๋อง ซึ่งเขาไม่ได้นึกสนใจ ถ้าจะให้พูดให้ถูกก็คือ เขาไม่สนใจอะไรเลยต่างหากวังหลวง“ท่านหมอเฉิน วันนี้ท่านพาผู้ใดมาด้วยงั้นหรือ”“ทูลพระสนมสุ่ย นางคือลูกศิษ

แม้ว่าเฟยซีนั้นจะมาเป็นแขกที่จวนเพียงสองสามครั้ง แต่ความน่ารักของนางกลับเอาชนะใจบ่าวไพร่ที่จวนใหม่ท่านอ๋องเกือบทุกคน เอ้อหานนั้นมาส่งนางช่วงเช้าวันแรกเขามองดูทั้งคู่อยู่ราวๆครึ่งวันก็ต้องรีบกลับมารับยาสมุนไพรกลับไปที่จวนและมารับเฟยซีในช่วงค่ำ ซึ่งนางก็นั่งกินข้าวอยู่กับห่าวหราน หลังจากนั้นเขาเลยไว้ใจยอมปล่อยเฟยซีเอาไว้ทั้งวัน ซึ่งนี่ก็เข้าวันที่สามแล้วที่นางมาอยู่ที่จวนนี้“สวยมากเฟยซี ไปเถอะ ไปกินข้าวก่อนนะไปกันได้แล้ว ไปล้างมือก่อน ป้าลี่ พาไปทีนะ”ห่าวหรานส่งเฟยซีให้ป้าลี่และเดินไปหาหวังเจาที่ห้องหนังสือ“ว่าอย่างไร”“ทูลท่านอ๋อง เป็นดังที่ท่านอ๋องคาดไว้ พระสนมเข้าวังไปทูลฟ้องเรื่องของพระองค์ต่อฝ่าบาทว่านางถูกทิ้งไว้ที่จวนอ๋องพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาทจึงได้ฝากจดหมายนี้มาให้พระองค์พ่ะย่ะค่ะ”เขาถอนหายใจก่อนจะรับจดหมายนั้นมาอ่านดู และก็ต้องยิ้มเหยียดลงไปอย่างนึกรังเกียจก่อนจะเผาจดหมายนั่นทิ้งไปโดยไม่นึกอยากจะเห็นมัน“ท่านอ๋อง ต้องทำอย่างไรหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”“นางมีหรือจะกล้าป่าวประกาศว่าถูกทิ้งให้อยู่เฝ้าจวนอ๋องคนเดียวตั้งแต่คืนส่งตัวเข้าหอ เรื่องนี้นางเพียงไปฟ้องฝ่าบาทเท่านั้น หากว่าข่าวลือแพ

“หง….ลี่…ลี่อิน เจ้า เป็นเจ้าจริงๆงั้นหรือ”ท่านอ๋องโผเข้าไปกอดนางเอาไว้แน่น ลี่อินได้แต่ยืนนิ่งไม่คิดว่านางจะพยายามหลบหน้าเขามาโดยตลอด เวลาเข้าวังก็กลัวว่าจะบังเอิญที่จะพบเจอเขาโดยไม่ตั้งใจ ถึงกับยอมปิดหน้าทุกครั้งที่เข้าไปแต่ใครจะนึกว่าโชคชะตาช่างกลั่นแกล้งนางอย่างร้ายกาจ ไม่เพียงพาตัวเองมาพบเขา แม้แต่บุตรสาวยังมาอยู่กับเขาทุกวันโดยที่ไม่รู้ตัว“ลี่อิน ลี่อิน เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเที่ยวตามหาเจ้ามาตลอดสามปีนี้ ข้าดีใจยิ่งนัก นี่เจ้าจริงๆ เจ้ายังไม่ตาย เจ้ากลับมาหาข้าแล้ว ลี่อิน คนดีของข้า”“ท่าน…คุณชาย คือว่า ท่านคงจำคนผิดแล้ว”“ไม่มีทาง ลี่อิน ต่อให้นานขนาดไหน ผ่านไปนานเพียงใด เจ้าก็คือลี่อินของข้า”“ได้โปรด คืนลูกให้ข้า แล้วข้าจะรีบกลับไปทันทีเจ้าค่ะ ได้โปรดปล่อยข้า คุณชายเจ้าคะ”“ลี่อิน เจ้าจะไม่ยอมรับงั้นหรือว่าเจ้าคือผู้ใด หรือเจ้าอยากให้ข้าพาเจ้าไปที่จวนเสนาบดีเพื่อพิสูจน์หรือไม่ว่าเจ้าใช่บุตรีของเสนาบดีหงหรือไม่ เอาเช่นนั้นหรือไม่ลี่อิน”“ปล่อยข้านะ”“ไม่!!”“ท่านอ๋องปล่อยนะ”“หากเจ้าไม่ใช่นาง เหตุใดเจ้าถึงรู้ว่าข้าคือท่านอ๋อง!!”“นั่น…ข้า…ไม่นะ ปล่อยข้านะ”“หากเจ้ายังไม่หยุด