Lahat ng Kabanata ng อ๋องเย็นชากับบุปผาซ่อนรัก: Kabanata 31 - Kabanata 40

เสียงร่ำไห้ของท่านอ๋องทำให้ลี่อินสุดจะกลั้นใจ นางเองก็ทนไม่ไหวเมื่อเห็นว่าเขาเองก็ทรมาน เรื่องหลังจากนี้แม้ว่าจะไม่รู้ว่าควรแก้ไขเช่นไร แต่ตอนนี้นางอยากจะกอดเขาเหลือเกิน กอดให้คุ้มกับสามปีที่ต้องแยกจากกัน“ท่านอ๋องเพคะ ข้า…”“ลี่อิน สามปีที่ข้าตามหาเจ้าทั้งในน้ำ บนบก เหลือเพียงบนฟ้าที่ไม่อาจหาเจ้าได้ ทั่วทั้งหมู่บ้านร้างนั่น หญ้าทุกต้นข้าแทบจะรู้ว่ามันเติบโตวันละกี่จั้ง ข้าไม่เคยเชื่อว่าเจ้าตายไปแล้ว”“เหตุใดพระองค์จึงโง่นัก เหตุใดไม่ปล่อยหม่อมฉันไป”“ข้ารักเจ้า ใจข้าไม่ตอบรับผู้ใดนอกจากเจ้า แม้ว่าจะไม่มีเจ้า ข้าก็ไม่ต้องการผู้อื่น”“ท่านอ๋องเพคะ”นางลุกขึ้นสวมกอดเขาอีกครั้ง ห่าวหรานกอดนางกระชับแน่นขึ้นมากกว่าเดิมเนิ่นนานกว่าที่ทั้งคู่จะผละออกจากกัน ต่างคนต่างซับน้ำตาบนใบหน้าให้กันและกัน“ลี่อิน เฟยซี…”“คืนนั้นเมื่อสามปีก่อนไม่ได้เกิดสิ่งใดขึ้น พวกมันจับข้าไปแต่ข้าสู้กับพวกมันจนหมดแรง สุดท้ายอาจารย์กับศิษย์พี่มาช่วยข้าเอาไว้ได้ทัน ศิษย์พี่ให้มันกินยาลืมเลือนเพื่อให้พวกมันพูดเพ้อเจ้อจำอะไรไม่ได้เพคะ”“เป็นเช่นนี้นี่เอง เช่นนั้น หมายความว่า ถ้าเช่นนั้นเฟยซี..”“เพคะ นางเป็นบุตรของท่านอ

ลี่อินหันมาทุบเขาหนึ่งทีเมื่อได้ยินที่เขาพูด“ท่านอ๋องอย่าตรัสเพ้อเจ้อเพคะ พระองค์อยากมีก็ไปทำกับพระสนมสิเพคะ นางแต่งกับท่านแล้ว จะมีบุตรก็ไม่แปลก”“นี่เจ้ายังกล้าไล่ข้าไปหานางอีกงั้นหรือ ไหนลองกล้าพูดอีกทีสิข้าจะได้ลงมือจัดการเจ้าทำน้องให้เฟยซีตอนนี้เลยเป็นอย่างไร”“อย่านะเพคะ ทรงให้เกียรติหม่อมฉันด้วยสิเพคะ”“ให้เกียรติอะไรลูกโตขนาดนี้แล้วยังต้องพิธีรีตองอีกงั้นหรือ ให้ข้ายกสินสอดไปสู่ขอเจ้าอีกรอบเป็นอย่างไรเล่า”“ไม่ได้เพคะ หม่อมฉันไม่ได้บอกใครว่ากลับมาที่นี่”เขาพลิกตัวนางหันมาหาเขาอีกครั้งด้วยความแปลกใจ“นี่เจ้า ยังไม่ได้ไปพบเสนาบดีหงงั้นหรือ”“ยังเพคะ เพราะว่า”“หรือว่าเรื่องเมื่อสามปีก่อน ฮูหยินรองของพ่อเจ้าเป็นผู้ทำ บอกข้ามาลี่อิน เป็นนางใช่หรือไม่”“ท่านอ๋องจะทำสิ่งใดเพคะ”“เจ้ารู้จักข้าดี รู้ว่าข้าจะทำอะไรตอบแทนกับคนที่ทำเช่นนี้กับคนรักของข้า มีหรือข้าจะปล่อยพวกนางไว้”“ไม่เพคะ ไม่ใช่นาง เพียงแต่ว่า…”“บอกข้ามาสิ เจ้าอยากให้ข้าจัดการเช่นไร”“ท่านอ๋องเพคะ หากว่าข้าบอกเรื่องนี้กับพระองค์ ต้องสัญญาก่อนว่าจะทำตามวิธีที่หม่อมฉันต้องการ ไม่ทำอะไรโดยพลการเป็นอันขาด”“เฮ้อ เจ้าจะใจอ

ลี่อินมองหน้าเขาเพื่อสื่อความหมายบางอย่าง นางยิ้มให้เขาและกระซิบบางอย่างที่ทำให้เขายิ้มออกมา รอยบุ๋มตรงแก้มทั้งสองข้างเผยให้ลี่อินเห็นอีกครั้ง นางยังจำรอยยิ้มนี้ได้อย่างชัดเจน“หม่อมฉันให้คนไปส่งข่าวที่จวนแล้วว่าคืนนี้จะค้างกับพระองค์ที่จวนนี้ พรุ่งนี้จะไปอธิบายให้อาจารย์ฟัง คืนนี้เฟยซีจะนอนกับป้าลี่เพคะ”“ลี่อิน ข้ารักเจ้าเหลือเกิน ลี่อินของข้า”“ท่านอ๋อง ข้าเองก็รักพระองค์เช่นกัน ห่าวหราน อ๊าาา ท่านพี่ อื้อออ”เขาไม่รั้งรอเมื่อนางพร้อมสำหรับเขาแล้ว สัมผัสรักที่เขารอมานานทั้งคู่ผลัดกันส่งมอบความรักและความห่วงใยให้กันตลอดค่ำคืน“ท่านพี่ ข้าไม่ไหวแล้วเพคะ”“อีกนิดนะลี่อิน เจ้าต้องเห็นใจข้าบ้าง น้องหญิงเจ้าต้อง…อาาา..ลี่อิน”“ท่านพี่ อ๊าาาา ข้าเหนื่อยแล้ว อาาา”“อีกเดี๋ยว รอก่อน อีกนิดข้าจะให้เจ้าพัก”“ใจร้าย ท่านยังใจร้ายกับข้าเหมือนเดิม อ๊าาา ห่าวหราน อ๊าาา อย่าพึ่ง ข้าจะ…อ๊าาา ท่านพี่ อื้อออ”“ร้องดังๆสิลี่อิน คนดีของข้า อาาา ….”เสียงหอบเพราะความเหนื่อยของลี่อินนั้นทำให้ท่านอ๋องยอมปล่อยนางไป คืนนี้เกือบครึ่งคืนที่นางยอมให้เขาเชยชม ท่านอ๋องล้มตัวลงข้างๆนางสูดกลิ่นหอมจากเรือนผมที่ตอน

ห้องหนังสือท่านอ๋องพาลี่อินมานั่ง อาจารย์และเอ้อหานที่เดินตามมาก็มานั่งในห้องนี้ด้วย“เอ้อหาน เจ้าเอาของออกมาสิ”“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง”เอ้อหานเดินเอากล่องเครื่องประทินโฉมนั้นมาวางที่โต๊ะกลางและเปิดห่อผ้าออก“นี่คือ เครื่องประทินโฉมนี่เพคะ”“ใช่ ลี่อิน เจ้าคิดว่าพระสนมถูกพิษได้อย่างไร จากที่เจ้าติดตามข้ามาสามปี สิ่งนี้บอกอะไรเจ้าได้บ้าง”ลี่อินหันมองหน้าอาจารย์และค่อยๆหยิบของบางอย่างในนั้นมาทีละชิ้นและเริ่มดมดู“อาจารย์ เป็นไปได้สองทาง แต่ทางหนึ่งไม่อาจถึงชีวิตได้”“ไม่เสียแรงที่ติดตามข้ามานาน”“แต่ถ้าหากคิดจะเอาชีวิต น่าจะเป็นสิ่งนี้”“ท่านหมอฉิน เหตุใดเรื่องนี้ถึงไม่ให้ข้าพูดตั้งแต่อยู่ที่ตำหนักพระสนมล่ะ”“ท่านอ๋อง ข้าเพียงอยากแน่ใจในบางอย่างเท่านั้นเพคะ และไม่อยากแหวกหญ้าให้งูตื่นด้วย”“ท่านคิดว่าคนในจวนนั้นเป็นผู้วางยาพระสนมงั้นหรือขอรับอาจารย์”เอ้อหานมองด้วยความสงสัย สิ่งนี้เป็นสิ่งที่ท่านอ๋องเองก็สงสัย แต่คนในจวนแม้ว่าเกินครึ่งหนึ่งจะเป็นคนของพระสนมหยงฮวา แต่เขาเองก็ส่งคนเข้าไปปะปนอยู่ในจวนเพื่อจับตามองพวกนางด้วย ซึ่งก็มิได้มีรายงานอะไรมาที่เขา“ไม่ใช่ แม้ข้าจะหาเหตุผลไม่ได้ แต่เ

“ท่านอ๋องต้องรับรองก่อนว่า เรื่องนี้หากหม่อมฉันบอกพระองค์ไปแล้ว หม่อมฉัน ท่านพ่อ และ..สกุลลี่…จะปลอดภัยจากคนผู้นั้น”หากเจ้าไม่บอก แม้แต่ทรัพย์สินเพียงตำลึงเดียวของสกุลลี่ก็จะไม่เหลืออีก เจ้าไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว พูด!!"“องค์ ….องค์ชายสี่เพคะ องค์ชายเป็นคนมอบยาพิษนี้หม่อมฉันเพคะ”แต่เดิมเขาก็ไม่คิดว่าเรื่องในราชวงศ์จะวุ่นวายเช่นนี้ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกับลี่อิน เขาวางแผนที่จะจัดการองค์ชายสี่ตั้งนานแล้ว เพียงแต่ฝ่าบาทอยากให้โอกาสเขาและมัวแต่ลังเลจนตัวเองก็ถูกวางยาพิษ ฝ่าบาทนั้นเป็นคนใจอ่อน การที่เขาให้โสมในวัดกวนอิมนั้นก็เพื่อเป็นการเตือนฝ่าบาทครั้งสุดท้ายว่าหากไว้ใจคนผิด เขาก็อาจจะพลาดเสียบัลลังก์มังกรนี้ไป ฝ่าบาทจึงได้ตัดสินใจที่จะสั่งให้องค์ชายสี่ไปประจำอยู่ที่ชายแดน แต่กลับไม่คิดว่าเขากลับลักลอบคบหากับรัชทายาทของเสิ่นตู ล่อท่านอ๋องเดินทางไปรับตัวปัญหาอย่าง หยงฮวากลับมาที่เมืองหลวง“เดิมทีหม่อมฉันแม้ว่าจะโกรธแค้นพระสนม แต่นางก็เป็นได้เพียงพระสนม มิใช่พระชายาท่านอ๋อง แต่เพราะองค์ชายสี่ข่มขู่หม่อมฉันเรื่องเมื่อสามปีก่อน หม่อมฉันเลยจำใจต้องทำตามพระประสงค์ขององค์ชาย ใส่ยาพิษที่เครื่อง