“พระสนมอย่าพึ่งทรงกริ้วเพคะ อาจจะเป็นเพราะท่านอ๋องเตรียมงานฉลองนี้เพื่อพระสนมด้วยพระองค์เอง เพราะเกรงว่าพระสนมจะไม่ถูกพระทัยเพคะ”หยงฮวายิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำกล่าวนี้ แม้ว่าจะไม่พอใจที่ไม่ได้ออกไปพร้อมกับท่านอ๋อง แต่เมื่อฟังแล้ว ดูท่าท่านอ๋องคงพิถีพิถันในการจัดงานครั้งนี้เพื่อนางจริงๆ“เอาล่ะ ถ้าเช่นนั้นก็ให้คนจัดส่งฉลองพระองค์ไปให้ท่านอ๋องที่งานเลยก็แล้วกัน”“ทูลพระสนม หม่อมฉันจัดการให้เรียบร้อยแล้วเพคะ ฝากหวังเจ้าไปเพคะ”“แม่นมท่านนี่รู้ใจข้าทุกอย่าง ทำโดยไม่ต้องบอก ข้าต้องขอบคุณท่านจริงๆ”“มิได้เพคะพระสนม หม่อมฉันย่อมดีใจที่พระสนมมีความสุขเพคะ”“ไปกันเถอะ ได้เวลาแล้ว”“พระสนมเตรียมเสด็จ”งานเลี้ยง“พระสนมหยงฮวาเสด็จ….”เสียงกงกงแจ้งเพื่อให้ผู้ที่อยู่ในงานเลี้ยงทราบ เมื่อหยงฮวาเดินราวกับนางพญาเข้ามายังห้องโถงที่จัดงานนี้ขึ้น นางเดินพร้อมกับมีแม่นมจูงมือเข้ามา ทุกสายตาที่มองมาที่นางล้วนมองงด้วยความสงสัยที่ทำให้เกิดเสียงซุบซิบดังทั่วทั้งงานจนนางเริ่มขาดความมั่นใจ เริ่มแรกที่เดินเชิดหน้าราวกับพญาหงส์จึงได้เดินแบบธรรมดาเพื่อเข้าไปถวายบังคม“หม่อมฉันหยงฮวาถวายบังคมฝ่าบาท ขอพระองค
ท่านอ๋องมองหน้าหวังเจาเมื่อแม่นมเฒ่าพูดขัดเขาขึ้นมาเป็นครั้งที่สอง นางคงถูกพระสนมบั่นคอแน่หากรู้ว่านางมาขัดขวางท่านอ๋องที่กำลังจะไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทเพื่อทูลขอให้แต่งตั้งนางเป็นพระชายา“อะไรอีกแม่นมไม่เห็นหรือว่าข้ากำลังสั่งงานอยู่ จะได้รีบไปเสวยกับพระสนมของเจ้าอย่างไรเล่า”“เอ่อ หม่อมฉันมิกล้าเพคะ ในเมื่อท่านอ๋องมีพระราชกิจที่สำคัญถึงเพียงนี้ หม่อมฉันจะไปทูลพระสนมเองเพคะ”“อ้อ เช่นนั้นก็ฝากแม่นมดูแลพระสนมช่วงที่ข้าไม่อยู่ให้ดีๆนะ และก็ที่จริงแล้ว บอกให้นางเตรียมตัวหน่อยก็ดีนะ”แม่นมเฒ่าได้ยินเช่นนั้นก็ดีใจจนตัวสั่น นางเงยหน้ามายิ้มให้ท่านอ๋องอย่างไม่ปิดบัง เมื่อนางคุกเข่าและรีบขอบคุณท่านอ๋อง“ของพระทัยท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันจะรีบไปแจ้งข่าวดีให้พระสนมทราบโดยเร็วเพคะ”“ถ้าเช่นนั้น ข้าไปก่อนล่ะ อ้อ วันนี้ข้าอาจจะไม่ได้กลับมาที่ตำหนักนะ พวกเจ้าต้องดูแลพระสนมให้ดี"“เพคะ หม่อมฉันน้อมส่งท่านอ๋องเพคะ”ท่านอ๋องยิ้มให้นางและเดินออกจากตำหนักทันทีเพื่อมุ่งตรงไปยังพระตำหนักที่ประทับของฝ่าบาท“เรื่องจริงหรือแม่นม เป็นความจริงหรือ”“เพคะพระสนม หม่อมฉันทำตามคำสั่งพระองค์ให้ไปทูลเชิญท่านอ๋อง แต่ท่านอ๋องบอ
ท่านอ๋องหันกลับไปส่งยิ้มให้นาง“เจ้านอนพักก่อนเถิด อีกไม่นานข้าจะกลับมา”“เพคะท่านอ๋อง”ท่านอ๋องเดินออกไปและออกจากตำหนักนั้นทันที“พระสนม ท่านอ๋องล่ะเพคะ”“ออกไปแล้ว เห็นว่าจะไปทูลฝ่าบาท น่าจะเรื่องแต่งตั้งพระชายาให้ข้า”“ยินดีด้วยเพคะ ทุกอย่างเป็นไปตามแผนเพคะ”“แม่นมท่านอ๋องอยู่ที่นี่ตลอดเวลาแล้วสองแม่ลูกนั่นล่ะ”“ไม่ต้องห่วงเพคะ หม่อมฉันแอบฟังมาแล้ว วันก่อนนั้นหวังเจาคนสนิทของท่านอ๋องมารายงานว่าสองแม่ลูกนั่นกลับไปที่บ้านสกุลหงแล้ว ท่านอ๋องยังดุหวังเจาใหญ่เลยเพคะว่าไม่ต้องเอาเรื่องสตรีผู้นี้มาแจ้งอีก พระองค์สนใจเพียงพระสนมเพียงคนเดียว และยังบอกอีกว่าหลังจากพระสนมฟื้นจะรีบทูลขอฝ่าบาท แต่งตั้งพระองค์เป็นพระชายาทันทีเพคะ”“แม่นม ท่านพูดจริงงั้นหรือ ท่านไม่ได้โกหกข้านะ”“ไม่เพคะ หม่อมฉันได้ยินมาเต็มสองหู ท่านอ๋องยังตรัสอีกว่าพระสนมคือผู้ที่รักท่านอ๋องมาก ก่อนหน้านี้ท่านอ๋องทำผิดต่อพระองค์ ตอนนี้เลยอยากจะรักและดูแลพระสนม ตอนนี้ในหัวใจของท่านอ๋องมีเพียงพระสนมผู้เดียวเพคะ”“ดียิ่งนัก ข้าดีใจเหลือเกินแม่นมในที่สุดข้าก็ได้ครอบครองเขาโดยที่ไม่ต้องบังคับ หากรู้อย่างนี้ ข้าควรทำเช่นนี้มานานแล้ว”
เมื่อพูดจบแล้วท่านอ๋องจึงเดินออกจากห้องไปเพื่ออาบน้ำและพักผ่อนในห้องส่วนตัวในตำหนักของพระสนมเขาพักอยู่ในวังตั้งแต่วันที่จับกุมองค์ชายสี่ และกลับมาที่ตำหนัก แจ้งเรื่องแก่พระสนมที่นอนหลับใหลอยู่เพราะถูกยาพิษ ว่าเขาละเลยนางทำผิดต่อนางถึงได้ทำให้องค์ชายสี่มีโอกาสทำร้ายนาง และเขายอมรับนางในฐานะพระสนมแล้ว เขาอยากให้นางตื่นขึ้นมาให้โอกาสเขาได้ทำคุณไถ่โทษสักครั้ง“ท่านหมอ อาการของพระสนมข้าเป็นอย่างไร”“ทูลท่านอ๋อง ด้วยพระบารมีของท่านอ๋อง ดูเหมือนว่าร่างกายของพระสนมจะดีขึ้นตามลำดับ แม้ว่าพิษจะยังขจัดออกยังไม่หมด แต่กระหม่อมว่าอีกไม่เกินเจ็ดวัน ยาถอนพิษที่เราทำขึ้นมาอาจจะช่วยพระสนมได้พ่ะย่ะค่ะ”“ยอดเยี่ยมท่านหมอ ยอดไปเลย นางจะหายใช่หรือไม่ นางจะตื่นขึ้นมาหาข้าอีกครั้งหนึ่งใช่หรือไม่”“ยินดีกับท่านอ๋องด้วยพ่ะย่ะค่ะ นางต้องตื่นขึ้นมาอย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ”“เร็วเข้า พวกเจ้า รีบๆเข้ามา เช็ดตัวให้พระสนมของข้า เปลี่ยนเสื้อผ้าให้นางให้งดงาม เผื่อวันใดนางตื่นขึ้นมา ข้าอยากให้นางงดงามที่สุดราวกับว่านางเพียงแค่หลับฝันไป เร็วๆเข้าแม่นมเฒ่า รีบหาคนมาจัดการ เร็วๆ”“เพคะท่านอ๋อง หม่อมฉันจะรีบจัดการเดี๋ยวนี้เ
""ว่าอย่างไรนะ""“เร็วเข้า ให้คนรีบไปตามท่านหมอฉินมาที่นี่ เบิกตัวองค์ชายสี่มาที่นี่ด้วย”ไม่นานทั้งคู่ก็เข้ามาที่ห้องสอบสวนของฝ่าบาท“ท่านหมอฉิน อาการพระสนมเป็นเช่นไรบ้าง”“กราบทูลฝ่าบาท อาการพิษของพระสนม ดูคล้ายกับว่านางถูกพิษทุกวันเพคะ หม่อมฉันหาสาเหตุได้ แต่ยังหายารักษาไม่ได้เพคะ”ทุกคนหันไปมองที่องค์ชายสี่ที่นั่งหัวเราะให้กับโชคชะตาตัวเองและหันไปมองที่ฝ่าบาท“หึ หึหึ พวกท่านมองข้า ที่มองกันนี่คิดว่าข้ารู้สินะ เสด็จอา ท่านก็ได้ตัวอย่างยาพิษมาแล้วมิใช่หรือ ท่านตรวจสอบแล้วนี่”“ใช่ ข้าตรวจสอบแล้ว ยานี่เป็นพิษชนิดเดียวกับที่ใส่ในน้ำอบ แป้งผัดหน้าและชาดทาแก้ม"“แต่มิใช่พิษที่อยู่ในชาดทาปาก”“นั่นเพราะเจ้าเปลี่ยนพิษมิใช่หรือ”“ฮ่าๆ เสด็จอา ไม่น่าเชื่อว่าท่านก็จะมีวันนี้เช่นกัน ท่านนี่มีจุดอ่อนที่สตรีจริงๆ”“เจ้าหมายความว่าอย่างไร”“ไหนๆข้าก็จะตายแล้ว ข้าจะบอกให้ก็แล้วกันนะพิษที่ข้าให้ลี่ฟางนำไปใส่มีอยู่แค่อย่างเดียว คือพิษที่ท่านได้ไป ส่วนพิษที่ชาดทาปากของนางนั่น ท่านฉลาดท่านก็คิดเอาเองสิ”ลี่อินหันไปมองหน้าอาจารย์ของนาง ฉินเซียนพยักหน้าให้“เอาตัวออกไป”“พ่ะย่ะค่ะ”“ที่เขาพูดหมายความว
“ท่านพ่อออออ!!!”“เฟยซี ฮั่วเหมิน!!!”“เสด็จอา เป็นอย่างไร ตอนนี้โมโหแล้วงั้นหรือ ว่าอย่างไร นางสำคัญกับท่านหรือไม่ นางเรียกท่านว่าท่านพ่อเชียวนะ”“เจ้าคนชั่ว ข้าน่าจะจัดการเจ้าไปตั้งนานแล้ว ไม่ควรปล่อยเอาไว้จริงๆ”“สายไปแล้ว!!! บัลลังก์รอข้าอยู่ข้างหน้า ไม่มีผู้ใดหยุดยั้งข้าได้หรอก”“เจ้าหลอกใช้ลี่ฟางทำเรื่องชั่วแทนเจ้า”“ช่วยไม่ได้ ใครบอกให้นางโง่ทำเรื่องชั่วอย่างลักพาตัวบุตรของเสนาบดีไปเล่า นั่นนางโง่เองยังดีที่ข้าได้ซินมี่มาช่วยข้าในครั้งนี้ นางโง่พอที่จะบอกข้าถึงเรื่องชั่วของลี่ฟางทำให้ข้ามีผู้ช่วย ฮ่าๆๆ”“เจ้าวางยาพิษหยงฮวาเพราะเรื่องเท่านี้งั้นหรือ เจ้ามันเดรัจฉาน หลอกใช้ผู้หญิง หน้าไม่อาย ยังมีหน้าอยากปกครองแผ่นดิน หึ เจ้าไม่อายบ้างงั้นหรือ เจ้าไม่อาย แต่ข้ากลับรู้สึกอับอายแทนเจ้ายิ่งนัก”“หุบปาก!!” “ทำไม ทนไม่ได้งั้นหรือ ดูเจ้าสิ จะทำการใหญ่ทั้งที ส่งสตรีเป็นสายลับ หลอกใช้นางโดยใช้ตำแหน่งพระชายาองค์ชายมาล่อให้นางพูดความลับของสตรีอีกคน และข่มขู่ให้ลี่ฟางวางยาพิษ แต่นางกลับใจในตอนสุดท้าย พิษนั่นไปไม่ถึงหยงฮวา”“ข้าคิดไว้อยู่แล้วว่านางต้องไม่กล้าแน่ ข้าเลยให้ซินมี่นำกล่องไปเปลี