All Chapters of รักท่านอ๋อง...ช่างหวานล้ำ: Chapter 11 - Chapter 20

เขาต้องรีบหลบก่อนที่นางจะเห็นเขา ท่านอ๋องรีบเบี่ยงตัวเข้าไปในห้อง พวกนางเดินเข้าไปที่สวนซึ่งเมื่อวานเขาก็นั่งที่นั่นเพื่อดื่มชากับนางแต่วันนี้นางกลับชวนบุรุษอีกคนเข้ามาดื่มชาถึงในนี้ เขาเดินกลับไปที่ห้องพร้อมกับเรียกองครักษ์ของเขา“เป่าอี้”“พ่ะย่ะค่ะ”“เรื่องที่ข้าให้เจ้าสืบ ไปถึงไหนแล้ว”“ทูลท่านอ๋อง ตงหลางผู้นี้ที่มาไม่ชัดเจน แต่เพราะความสามารถที่โดดเด่นและสอบเข้ามาด้วยคะแนนที่สูงสุดอันดับหนึ่งเขาจึงขอมารับตำแหน่งหัวหน้ากรมเจ้าท่าที่ตงหลางนี้ เขาอ้างว่าที่นี่เป็นบ้านเกิดของเขาพ่ะย่ะค่ะ”“เบื้องหลังล่ะ”“คนผู้นี้แทบจะไม่มีอะไรให้สืบได้เลยพ่ะย่ะค่ะ รู้เพียงก่อนหน้านั้นเขากำพร้าพ่อแม่และอาศัยอยู่ที่หย่งโจว จนร่ำเรียนในสำนักศึกษาก่อนจะไปสอบขุนนางที่เมืองหลวงจนได้อันดับหนึ่งของการสอบปีนั้น เก่งทั้งบุ๋นและบู๊ เขาเป็นรองเพียงสามคนที่สอบเข้ามาด้วยคะแนนสูงสุดตั้งแต่ราชสำนักจัดการสอบขึ้นมาเลยพ่ะย่ะค่ะ”“ไม่มีเบื้องหลัง ประวัติสวยหรู ดูน่าคบหา”“นี่เป่าอี้ หากว่าเจ้าเป็นสตรี เจ้าจะชอบเขาหรือไม่”“คือข้า…ท่านอ๋อง เหตุใดพระองค์ถามคำถามที่ชวนขนลุกเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ”“แล้วเขา ไม่มีประวัติเรื่องแบ

ใบหน้างามของหลินเยว่ซินหันโดยไม่ทันตั้งตัว นางหันมามองที่ถิงถิงที่กำลังง้างมือขึ้นตบนางและทำหน้าประหลาดใจ นางยังไม่ทันได้ทำอะไรเลยเพียงแค่ยกมือขู่เท่านั้น“ถิงถิง นี่เจ้ากล้าตบข้างั้นหรือ”“เจ้าดูมือข้า ยังอยู่ท่าเดิม ข้าไม่ได้ทำอะไรเจ้าเลย”“ข้าไม่เชื่อ เจ้ามันนังจิ้งจอก ต้องเป็นเจ้าแน่”“เพี๊ยะ”“โอ๊ยย ช่วยด้วย”“คุณหนูเจ้าคะ”“ผู้ใดกัน มาจากไหน ข้าโดนอะไร หน้าข้าทำไมมีเลือดออก”“คุณหนู นี่มัน…”ถิงถิงก้มลงมองที่พื้น ลูกเกาลัดสองลูกที่กระเด็นมาใส่หน้าของหลินเยว่ซินจนทำให้นางเป็นแผล ตอนนี้เลือดเริ่มไหลออกมาเพราะเปลือกเกาลัดน่าจะบาดเข้าผิวหน้านาง“กรี๊ด หน้าข้า เลือด ใครกัน ใครมันเป็นคนทำ ฮือ ถิงถิง นี่เจ้าใช้วิชาลับงั้นหรือ”“ข้าก็ยืนอยู่กับเจ้า ไหนให้ข้าดูแผลเจ้าหน่อยจะได้ช่วยได้”“ไม่ต้อง พวกเรากลับ”หลินเยว่ซินเดินกลับไปแล้วพร้อมกับแผลลึกบนใบหน้า ชาวบ้านที่มามุงดูต่างนึกสนใจว่าบุตรท่านเจ้าเมืองถูกอะไรเข้าจึงได้ถูกตบจนหน้าเสียโฉม แต่พวกเขาก็เห็นว่าถิงถิงนั้นยืนอยู่เฉยๆ ไม่ได้แตะต้องหลินเยว่ซินเลยแม้แต่น้อย“แม่หนู เทวดาอารักษ์คงจะคุ้มครองเจ้าสินะ โชคดีจริงๆ แต่งงานใหม่แล้วยังโชคดีด

มือหนาโอบรอบเอวของฟางถิงถิงอย่างเบามือด้วยเกรงว่านางจะหกล้มในอ่าง ลมหายใจของทั้งคู่ติดขัดไปเล็กน้อยเพราะความตื่นเต้น แต่ละคนได้ยินเสียงหัวใจของแต่ละฝ่ายได้อย่างชัดเจน“เจ้า…. บาดเจ็บหรือไม่”“มะ..ไม่เพคะ พระองค์โปรดปล่อยหม่อมฉันก่อนเพคะ”เขาค่อยๆ คลายมือจากเอวนางอย่างรู้สึกเสียดาย แต่ในเมื่อนางยินยอมที่จะอาบน้ำร่วมกับเขาเพียงเท่านี้มันก็มากพอแล้วเขาจึงยอมปล่อยมือออก ถิงถิงรีบเดินไปที่อ่างอีกฝั่งอย่างรวดเร็วและหันหลังให้เขา“ตอนนี้…เริ่มอาบน้ำได้แล้วเพคะ”“ได้สิ แต่ว่าถิงถิง คือข้า…”“มีเรื่องอันใดอีกเพคะ”“ข้ามองไม่เห็นแผลของตัวเอง ข้าเกรงว่าจะอาบแล้วไปโดนเข้า”ใช่สิ เพราะเขาปิดตาเอาไว้ เขาจึงมองไม่เห็น หากเขาเข้ามาคนเดียวคงอาบน้ำได้ตามปกติโดยระมัดระวังไม่ให้โดนแผลที่หน้าอกไม่ให้โดนน้ำได้“ถ้าเช่นนั้น หม่อมฉันอาบก่อนแล้วรีบขึ้นไป พระองค์จะได้อาบน้ำได้เพคะ”“แต่ข้าเองก็แช่น้ำนานไม่ได้ ข้ายังไม่หายดี”“ถ้าเช่นนั้นหม่อมฉันออกไปก่อน รอพระองค์อาบเสร็จแล้วค่อยเข้ามา”“แต่เจ้าอาบไปก่อนหน้านั้นแล้ว ขึ้นๆ ลงๆ เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะ”(ท่านอ๋องผู้นี้จะเอาแต่ใจเกินไปแล้ว ต้องการให้นางทำอย่างไรกันแน

ฟางถิงถิงนั่งรถม้าออกจากจวนมากับตงหลางตั้งแต่เช้าเพราะเขาบอกว่ามารับของที่ร้านของนาง จึงถือโอกาสรับถิงถิงไปที่กรมเจ้าท่าด้วยเลยทีเดียวเพื่อไปเขียนใบสมัครและจองพื้นที่ถิงถิงเอาแต่คิดเรื่องที่ได้ยินเมื่อคืนนี้ เขารับปากว่าจะมางานเทศกาลนี้กับนาง แต่กลับสั่งองครักษ์ให้ตอบกลับเทียบเชิญกับสตรีอื่นว่าจะออกงานให้กับจวนคหบดีที่ร่ำรวยที่สุดของหย่งโจวนางผิดเองที่ไปได้ยินเรื่องนี้เข้า เช้านี้นางจึงตัดสินใจออกมากับตงหลางโดยไม่รอเขา“แม่นางฟาง ถิงถิง!!”ถิงถิงสะดุ้งสุดตัวเมื่อหันไปมองหน้าผู้ที่เรียกที่นั่งรถม้าฝั่งตรงข้าม ตงหลางหันมามองหน้านางด้วยความประหลาดใจ นั่นเท่ากับว่าที่เขาพูดมาเมื่อครู่ทั้งหมด นางไม่ได้ฟังเลย“ใต้เท้าตง ขออภัยเจ้าค่ะ ท่านว่าอะไรนะเจ้าคะ”“แม่นาง เอ่อ ขออภัย ข้าขอเรียกเจ้าว่า ถิงถิงได้หรือไม่ เรียกแม่นางฟางแล้วข้ารู้สึกไม่คุ้นชิน”“ได้เจ้าค่ะ ใต้เท้าตงเชิญตามสบายเลย ท่านเองก็ช่วยร้านข้ามาหลายครั้ง อีกทั้งยังอุดหนุนสินค้าที่ร้านมาใช้ที่กรมเป็นประจำ ข้าเองต้องขอบคุณท่านด้วยซ้ำไปเจ้าค่ะ”“ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็เรียงข้าว่าพี่ตงหลางได้หรือไม่”“เอ่อ เรื่องนี้”“เจ้าไม่อยากเรียกงั้นห

ถิงถิงนั้นแม้จะรู้ว่าเขาเพียงแวะมาดูนางเท่านั้น แต่ก็อดนึกไม่ได้ว่าเขาอยู่ข้างนอกนั้นเขาไปอยู่ที่ใด จะลำบากหรือไม่ แต่คำถามของนางก็ถูกกลืนลงไปเพราะนางถามไม่ออกเลยสักคำ“ถิงถิง เจ้าต้องสัญญากับข้าว่าจะไม่ทำเช่นนี้อีก ไม่อดนอนไม่อดข้าว เจ้าต้องเป็นหญิงงามที่สุดในงานเทศกาล แล้วข้าจะไปหาเจ้าที่งานนั้น เข้าใจหรือไม่”“เพคะ หม่อมฉันรับปากพระองค์ว่าจะดูแลตัวเอง”“รอข้านะ เชื่อใจข้าได้หรือไม่”“ข้า…”“ถิงถิง”เขาก้มจูบที่ริมฝีปากหวานนั้น นางโอบรัดรอบคอเขาพร้อมกับตอบรับจูบนั้นด้วยความเต็มใจเพื่อให้เขาคลายกังวล เมื่อเขาถอนจูบจากนาง ซึ่งเป็นเรื่องที่เขาทำได้อย่างยากลำบาก มือนั้นปาดน้ำตานางออกจากแก้มพร้อมกับก้มลงหอมที่แก้มถิงถิงทั้งสองข้างก่อนจะดึงนางเข้ามากอดอีกครั้ง“ข้าไปก่อนนะ อย่าลืมว่าต้องดูแลตัวเอง ข้าให้เป่าอี้จัดองครักษ์ชุดหนึ่งมาฝึกให้อาหลานแล้ว ต่อไปหากเกิดเรื่องอันตรายนางจะได้ช่วยเจ้าได้”“เพคะ พระองค์ก็รักษาตัวด้วยนะเพคะ”“แล้วเจอกันที่งานเทศกาล”เขาจูบหน้าผากนางก่อนเดินออกไป ถิงถิงแม้จะไม่อยากปล่อยมือนั้นแต่นางก็ต้องเข้าใจเหตุผล เพราะความปลอดภัยของนาง เขาจึงต้องทำเช่นนี้ “อาหลินเอ