ตอนที่ 36   บอกลาเพื่อออกศึก  

“แต่เจ้าลุกไหวแน่หรือ”

“ไหวเพคะ ให้หม่อมฉันนอนต่อก็คงนอนไม่หลับแล้ว”

“เช่นนั้นก็ได้ เราไปกันเถอะ”

เขาค่อย ๆ อุ้มนางขึ้นมาจากเตียงและพาเดินไปที่ห้องอาบน้ำ อันเฟยค่อย ๆ อาบน้ำเพื่อชำระร่างกายให้เขา ท่านอ๋องจับตัวนางมากอดและให้นางฝากรอยเอาไว้บนกายเขาให้มากที่สุด

อันเฟยทั้งกัด ขบและเม้มจนแทบจะไม่มีที่ว่างเหลือบนแผงอกกว้าง นางค่อย ๆ อาบน้ำให้เขาจนเสร็จและเกล้าผมของท่านอ๋องเพื่อสวมกวานสีทองของแม่ทัพ

ชุดเกราะสีเงินถูกวางอย่างเรียบร้อยที่โต๊ะ นางเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อคืนนี้ กงหลี่เป็นผู้ยกมาให้ วันนี้นางไม่มีน้ำตาแล้ว เป็นเรื่องที่ท่านอ๋องนึกแปลกใจไม่น้อยเมื่อนางค่อย ๆ สวมเข็มขัดให้เขาเป็นขั้นตอนสุดท้ายและเดินไปหยิบดาบคู่กายบนชั้นและถือหมวกสีเงินเดินมาหาเขา

“เหตุใดเจ้าไม่สบตาข้าเลยเล่าพระชายาที่รัก”

“หม่อมฉันกลัวว่าหากเผลอสบพระเนตรของพระองค์ จะทำใจปล่อยพระองค์ไปไม่ได้และไม่สามารถห้ามน้ำตาเอาไว้ได้เพคะ”

“แต่ข้าหวังอยากมองหน้าเจ้า แม้ว่าจะมีน้ำตาก็เป็นน้ำตาที่เจ้าไหลเพื่อข้าด้วยความรักและความเป็นห่วง อันเฟยไม่มีครั้งใดที่ข้านึกเกลียดการศึกเท่ากับครั้งนี้เลย ไม่เคยมีผู้ใดรอข้าอยู่ที่จวนเหมือนในคร