Semua Bab หมิงอี้ เศรษฐีนีชาวสวน: Bab 101 - Bab 110

“พี่หมิงอี้เฟิน เฟิน ขอโทษนะเจ้าคะ เฟิน เฟิน จะไม่ทำอีกแล้ว”“ข้าด้วยหมิงอี้ ข้าจะไม่ตะกละอีกแล้ว จริง ๆ สาบาน”ทั้งอู๋ไป๋และเฟิน เฟิน เดินเข้ามาหาเธอด้วยใบหน้าหง่อย ๆ พร้อมกับขอโทษขอโพยเสียยกใหญ่“ช่างเถอะๆ พวกเจ้าปลอดภัยก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดีมากแล้ว ต่อไปข้าห้ามอันใดหัดฟังเสียบ้างรู้รึไม่”ทั้งสองพยักหน้าหงึก ๆ ไปมา พร้อมเผยรอยยิ้มดีใจออกมาเมื่อหมิงอี้ไม่ได้โกธรพวกตน“เถ้าแก่ ๆ ”“ผู้ใดมากัน”“นั่นหนะสิ”“เสียงหัวหน้าหานนี่”เสียงตะโกนเรียกที่หน้าเรือนทำให้ทั้งสามที่สนทนากันอยู่จำต้องรีบเดินออกมาดู“อ้าว ท่านนั้นเองเป็นเช่นไรบ้าง คนงานอาการดีขึ้นกันแล้วรึไม่”“ดีขึ้นมากแล้วขอรับเถ้าแก่ นี่ขอรับเทียบเชิญงานเลี้ยงตระกูลกวง สาวใช้นำมาฝากข้าไว้เมื่อครู่ขอรับ”“เช่นนั้นรึ ขอบใจเจ้ามากรบกวนแล้วล่ะ”“ไม่เป็นไร ๆ ขอรับเถ้าแก่ สบายมาก เช่นนั้นข้าลาแล้วนะขอรับ จะกลับไปดูร้านต่อหนะ แฮะๆ”หมิงอี้รับเทียบเชิญมาก็รีบเปิดดูด้านในอย่างนึกประหลาดใจเหตุใดนางถึงได้เทียบเชิญนี้กันล่ะ‘งานเลี้ยงบุปผา’“’งานเลี้ยงบุปผารึ ชมดอกไม้รึ ”หมิงอี้เมื่อหยิบเทียบเชิญขึ้นมาอ่านก็หันมาขอความเห็นจากสหายของตน ทั้งย

~ผู้ใดกันงดงามยิ่งนัก~~คุณหนูตระกูลใดรึนั่น~~งดงามยิ่งนัก ขนาดกู้หลี่เหมยยังงดงามมิสู้นางเลยนะนั่น~“ว่าไงนะ งดงามกว่าข้าเช่นนั้นรึ บุรุษพวกนี้ช่างโง่เง่าเสียจริงเห็นนางงดงามกว่าข้ารึ เป็นแค่แม่ค้าเทียบกับข้า กู้หลี่เหมย ได้รึ เหอะ!”“คุณหนูใจเย็น ๆ นะเจ้าคะเย็นไว้เจ้าค่ะเย็นไว้ องค์ไท่จื่อและเชื้อพระวงศ์อยู่กันเยอะเจ้าค่ะ“ฮึ่ย!”กู้หลี่เหมยได้แต่กระฟัดกระเฟียดไปมาแล้วเดินสะบัดตัวตรงไปหาสหายตนอย่าง กวงซีซี ที่บัดนี้ยืนพูดคุยกับองค์ไท่จื่อไม่หยุด “ถวายพระพรไท่จื่อเพคะ”“ไท่จื่อเพคะ หม่อมฉันยินดียิ่งนักที่พะองค์เสด็จมางานเลี้ยงเล็ก ๆ นี่ของหม่อมฉัน”“ท่านก็ถ่อมตัวเกินไป ตระกูลกวงรับใช้ราชวงศ์มานานล้วนใกล้ชิดกันทั้งนั้น”“เอ่อ เช่นนั้นเชิญประทับด้านในก่อนเจ้าค่ะ ซีซี พาไท่จื่อไปนั่งก่อนเถิด”ผู้เฒ่ากวงเริ่มแผนการจับคู่ให้กับหลานสาว และซีซีนั้นก็หวังไว้เช่นนี้ บุรุษที่ตนหลงรักมานานก็คือไท่จื่อรูปงามทั้งยังปราดเปรื่องผู้นี้“เจ้าค่ะท่านย่า”กู้หลี่เหมยที่มองดูการสนทนาของย่าหลานและองค์ไท่จื่ออยู่นานจึงเดินเข้าไปแทรกและเอ่ยขอพาไท่จื่อไปนั่งพักแทน จะแย่งข้ารึฝันไปเถอะ ถึงจะเป็นสหายกันก็เถ

ด้านศาลาฝั่งซ้ายของสระบัว สองบุรุษหนึ่งสตรีกำลังจ้องมองมายังหมิงอี้และพวกด้วยสายตาริษยาและเคืองแค้น“ดูนางเถิดเจ้าค่ะท่านอ๋อง นางช่างเริงร่ายิ่งนักข้าล่ะอยากเห็นยามที่นางโดนทางการเข้าจับกุมเสียจริง หึ หึ”เจ้าของหอคณิกาสาวเอ่ยด้วยวาจาหยามเหยียดและริษยาอยู่ในทีออกมา บัดนี้ฐานะนางนั้นได้เปลี่ยนไปเพียงชั่ววันกลับกลายเป็นคนโปรดของท่านอ๋องเฉินเป็นที่เรียบร้อย “หึ! ให้นางรื่นเริงจนพอใจ”เฉินอ๋องยกจอกสุราขึ้นดื่ม และขยับมือเบา ๆ เพื่อส่งสัญญาณให้กับเย่หลางที่รอรับคำสั่งอยู่ให้ลงมือได้~อื้อ อร่อยยิ่งนัก ถึงว่าท่านแม่ข้าใช้สาวใช้ไปรอซื้อเสียครึ่งค่อนวันเลยทีเดียว เช่นนี้นี้เอง อื้ม รสชาตินี้อร่อยยิ่งนัก~~นั่นหนะสิ อร่อย ๆ ~เสียงเซ็งแซ่พูดถึงความเริสรสของอาหารและผักจากร้านเทียนฝูของตนทำให้เถ้าแก่สาวผู้เป็นเจ้าของอย่างหมิงอี้นั้นยิ้มแก้มปริไม่หยุดส่วนแม่เฒ่าเจ้าของจวนใหญ่แห่งนี้ก็แย้มยิ้มอย่างปลื้มใจที่แขกที่เชิญมาชื่นชอบอาหารที่ที่จวนตนทำขึ้น“ข้าคิดไม่ผิดจริง ๆ ที่เลือกผักร้านนาง ”“ท่านอ๋อง ให้ข้าลงมือเลยรึไม่เจ้าคะ”ฟางหนิงอวี๋ช้อนตาเอ่ยถามอ๋องเฉินอย่างยั่วยวน นับแต่งานประมูลครานั้นนางก

“นี่!”เฉิงอี้ยังมิทันได้เอ่ยอนุญาตใด ๆ องครักษ์ของตนก็ชิงตอบเองเสร็จสรรพก่อนที่จะฝ่าผู้คนในงานเลี้ยงและหายไปอย่างรวดเร็ว เหอะ! จางหยางนะจางหยาง“เดี๋ยวสิ! แม่นางเจ้าช่างรีบตัดสินร้านข้ายิ่งนัก หากข้าสามารถพิสูจน์ได้ว่าพิษไม่ได้มาจากผักของข้าเจ้าจะว่าเช่นไรเล่า”หมิงอี้นั่งย่อตัวลงมาพูดใกล้กับใบหน้าของฟางหนิงฟางหนิงเบิกตาขึ้นอย่างตกใจเมื่อได้ยินถ้อยคำเชิงท้าทายจากหมิงอี้ ก่อนจะทำใจดีเอ่ยขึ้น“โอ๊ย! ข้าจะตายอยู่แล้วเจ้ายังพูดออกมาเช่นนี้รึ โอ๊ย ปวดเหลือเกิน ฮือ”~ใช่ ๆ! นางพูดเช่นนั้นได้เยี่ยงไรกัน~“เอาเถิดเดี๋ยวก็รู้!”“ข้าผิดหวังเสียจริงที่งานวันนี้คิดใช้ผักจากร้านเจ้า พังหมดแล้ว เจ้าช่างเป็นสตรีที่ไร้คุณธรรมยิ่ง ฮึ!”สตรีชราเจ้าของตระกูลกวงเอ่ยขึ้นอย่างตัดพ้อ“สตรีผู้นี้ทำผิดใหญ่หลวง กล้ากระทำการชั่วช้า คิดวางยาพิษทั้งที่มีข้าและไท่จื่อมาร่วมด้วย ทหาร!จับนาง”“นี่! อย่ามาจับข้านะ ปล่อย นี่!/พวกเจ้าอย่ามาจับข้านะ พี่หมิงอี้ช่วยข้าด้วย/หมิงอี้ ช่วยข้าด้วย”หมิงอี้พยายามขัดขืนและดิ้นรนเพื่อให้หลุดจากการจับกุมของทหารที่เฉินอ๋องเรียกเข้ามา“เฮ้อ! ข้าชักคร้านจะชมละครฉากนี้เสียแล้วสิ! ปล

“อ้าวหมิงอี้ กลับมาแล้วรึลูก เป็นเช่นไรบ้างงานเลี้ยงตระกูลกวงยิ่งใหญ่ใช่รึไม่”อี้เฟินเมื่อเห็นบุตรสาวเดินเข้ามาในเรือนจึงเอ่ยถาม ก่อนจะนึกแปลกใจไม่น้อยที่นางกลับมาเร็วกว่าที่คาดไว้มาก“ใหญ่เจ้าคะ...ใหญ่มาก ทำเอาข้าเกือบโดนบั่นคอเสียแล้ว”หมิงอี้ตอบมารดาอย่างเลื่อนลอย เมื่อครู่ที่สหายตนแต่ตอนี้เปลี่ยนสถานะไปแล้วเขาเป็นถึงรัชทายาทแห่งแคว้นหลี่แห่งนี้ นอกจากจะลากตนขึ้นรถม้าไม่พอ ซ้ำยังพาแวะเข้าไปยังตำหนักบูรพาของเขาอีกต่างหาก และตั้งแต่ออกจากตำหนักของเฉิงอี้และจนกระทั่งรถม้าเคลื่อนออกมาจนส่งเธอถึงบ้าน หมิงอี้ยังคงอึ้งกับความใหญ่โตและความหรูหรายังไม่หาย ตำหนักใหญ่โอ่อ่า สาวใช้ทั้งหญิงชายยืนเรียงราย อาหารที่เต็มโต๊ะเรียงรายราวกับกินเป็นสิบ ๆ คนทั้งที่มีเพียงเขาและนางเท่านั้น หมิงอี้แทบไม่เชื่อตัวเองว่าจะมีบุญวาสนาถึงขนาดได้เป็นสหายกับรัชทายาทของแคว้นแห่งนี้ที่ตนทะลุมิติมา โชคชะตานี้ก็ช่างเล่นตลกกับตนจริงเชียวคราแรกยากจนมากถึงมากที่สุด ตอนนี้ร่ำรวยแถมยังได้รัชทายาทรูปงามเป็นสหายอีกต่างหาก“ใยเป็นเช่นนั้นไปได้เล่า”อี้เฟินสงสัยในถ้อยคำของบุตรสาว“ก็.....”อี้เฟินเมื่อได้ฟังเรื่องราวที่หมิงอ