Semua Bab คุณเฟิง คุณผู้หญิงอยากหย่ากับคุณตั้งนานแล้ว: Bab 121 - Bab 130

พอเดินออกมาได้สักพัก ท่านประธานฝานจึงถามขึ้นว่า “พวกคุณกับทางครอบครัวประธานหลินมีเรื่องเข้าใจผิดอะไรกันหรือเปล่าครับ”อวี้มั่วซวินกับหรงฉือมองหน้ากัน หรงฉือเป็นฝ่ายตอบ “ไม่มีค่ะ”เพราะนั่นไม่ใช่เรื่องเข้าใจผิดแต่ท่านประธานฝานกลับเข้าใจความหมายของเธอผิดไป คิดว่าเธอกับตระกูลหลินไม่มีเรื่องเข้าใจผิดกันจริง ๆ“ไม่มีเรื่องเข้าใจผิดก็ดีแล้ว” เขาค่อนข้างชอบฉางโม่ จึงกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ด้วยระดับความเอาใจใส่ที่เฟิงถิงเซินมีต่อคุณหนูหลินแล้ว ตระกูลหลินนี่เรียกได้ว่ากำลังจะทะยานขึ้นฟ้าในพริบตา ตระกูลเฟิงและเฟิงถิงเซินไม่ใช่คนที่คนทั่วไปจะไปล่วงเกินได้ ดังนั้น ต่อให้ไม่ผูกมิตรกับตระกูลหลิน ทางที่ดีก็อย่าได้ไปล่วงเกินพวกเขาเลย”เมื่อได้ยินดังนั้น หรงฉือก็ยิ้มออกมา รู้สึกว่ามันช่างน่าขันสิ้นดีการที่สามีของตนเองใส่ใจชู้รักมากเกินไป จนถูกคนอื่นมาตักเตือนให้ผูกมิตรกับชู้รัก และห้ามล่วงเกินชู้รักคนนั้น ทั่วทั้งโลกนี้คงจะมีแค่เธอคนเดียวแล้วมั้งอวี้มั่วซวินเองก็ทนฟังคำพูดเหล่านี้ไม่ได้เช่นกันเขาจึงกล่าวขึ้นว่า “ฉางโม่ของเราไม่กลัวเฟิงถิงเซินหรอกครับ”เนื่องจากความสัมพันธ์กับ CUAP บร

เฟิงจิ่งซินไม่ได้สังเกตเห็นความเย็นชาบนใบหน้าของหรงฉือ พอได้ยินหรงฉือพูดเช่นนั้น เธอก็วางใจลงหลังจากหรงฉ่างเซิ่งมอบของขวัญให้คุณยายแล้ว หรงฉือก็ยื่นของขวัญของตนเองเข้าไปเช่นกันของชิ้นแรกที่เธอยื่นให้คือภาพปักภาพนั้น “ภาพปักนี้ คุณย่าให้ถิงเซินช่วยเตรียมให้คุณยายค่ะ”คุณยายรับมา เปิดดูอยู่ครู่หนึ่ง ของขวัญชิ้นนี้เรียกได้ว่าถูกใจเธอที่สุด เธอพอใจมาก จึงกล่าวว่า “ช่างใส่ใจจริง ๆ”หรงฉือยื่นชุดเครื่องประดับมรกตให้คุณยายอีกชิ้น “นี่เป็นของที่ถิงเซินมอบให้คุณยายค่ะ”ชุดมรกตชุดนี้มีสีสันงดงามเป็นอย่างยิ่งคุณยายเองก็ชอบมันมากจริง ๆแต่เพราะเป็นของที่เฟิงถิงเซินมอบให้ เธอเพียงชำเลืองมองแวบเดียว ก็ปิดฝากล่องแล้ววางไว้ข้าง ๆ กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “สวยมาก ยายฝากขอบใจเขาด้วยนะ”ส่วนเรื่องที่ว่าวันนี้เฟิงถิงเซินจะมาอวยพรวันเกิดให้เธอหรือไม่นั้น เธอไม่ได้เอ่ยถามแม้แต่คำเดียว ขี้เกียจจะถามและก็ไม่อยากจะถามด้วยหรงฉือรู้ว่าคุณยายไม่ชอบเฟิงถิงเซิน หากเป็นเมื่อก่อน เธอคงจะช่วยพูดแก้ต่างให้เฟิงถิงเซินอย่างแน่นอนแต่ตอนนี้เธอไม่ได้พูดเรื่องเหล่านั้นอีก แต่กลับหยิบของขวัญที่ตนเองเตรียมไว

เมื่อเห็นแขกเหรื่อทยอยเดินทางมาอย่างไม่ขาดสาย คุณยายซุนและซุนหม่านซานรวมถึงคนอื่น ๆ ต่างก็ยิ้มแย้มเบิกบานเป็นไปตามที่หรงฉือและพวกพ้องคาดคิดไว้ พวกเขายังคงจำวันเกิดของคุณยายหรงได้จริง ๆไม่สิ ควรจะพูดว่าพวกเขาเคยฉลองวันเกิดให้คุณยายหรงมานานหลายปี วันนี้ต่อให้พวกเขาอยากจะลืมก็ลืมไม่ลงดังนั้น งานขึ้นบ้านใหม่ของครอบครัวพวกเขา จึงเป็นพวกเขาที่จงใจเลือกจัดในวันนี้จริง ๆเมื่อนึกถึงเรื่องก่อนหน้านี้ที่พวกเขาคิดจะย้ายไปอยู่บ้านตรงข้ามกับตระกูลหรง แต่สุดท้ายกลับเป็นเพราะหรงฉือเข้ามาขัดขวาง ไปขอร้องเฟิงถิงเซิน ทำให้แผนการย้ายเข้าอยู่เดิมของพวกเขาต้องพังทลายลง พวกเขาก็รู้สึกโกรธแค้นอย่างมากแต่ทว่า หลังจากนั้นเฟิงถิงเซินก็ได้ชดเชยให้พวกเขาเช่นกันพวกเขาก็ถือได้ว่าในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีเมื่อคิดถึงตรงนี้ แล้วยังคิดถึงเรื่องที่พวกเขาจงใจเลือกจัดงานขึ้นบ้านใหม่ในวันนี้ แย่งแขกที่ตระกูลหรงเชิญมาทั้งหมดมาทางฝั่งตนเองได้ อารมณ์ของพวกเขาก็ยิ่งดีขึ้นไปอีกซุนลี่เหยากระซิบเสียงเบาพลางหัวเราะ “ตอนนี้ที่งานเลี้ยงของตระกูลหรงคงเหลือคนไม่กี่คนแล้ว ฮ่า ๆ พวกเขาอุตส่าห์ทุ่มเทเตรียมการมากมายขนาด

อวี้มั่วซวินได้ยินดังนั้นจึงกล่าวว่า “คุณอาหรงครับ รอสักครู่ได้ไหมครับ อีกสักครู่จะมีคนอีกคนหนึ่งมาครับ ไม่นาน ภายในสิบนาทีก็ถึงแล้ว”ความสัมพันธ์ระหว่างอวี้มั่วซวินและหรงฉือนั้น หรงฉ่างเซิ่งย่อมทราบดีอยู่แล้วปกติแล้วอวี้มั่วซวินดูแลเอาใจใส่หรงฉือเป็นอย่างดีคุณยายและหรงฉ่างเซิ่งต่างก็รู้สึกขอบคุณเขาอยู่ไม่น้อยเมื่อได้ยินอวี้มั่วซวินพูดเช่นนั้น หรงฉ่างเซิ่งจึงกล่าวว่า “มาคนเดียวเหรอครับ ทางโต๊ะประธานของเรายังมีที่นั่งว่าง ไม่ทราบว่าเขาจะรังเกียจไหมถ้าจะนั่งร่วมโต๊ะกับพวกเรา?”อวี้มั่วซวิน “ไม่รังเกียจหรอกครับ เขาไม่รังเกียจแน่นอน”“อย่างนั้นก็ดีเลยครับ”หรงฉ่างเซิ่งพยักหน้า แล้วให้คนเสิร์ฟอาหารให้แขกโต๊ะอื่นก่อน ส่วนโต๊ะของพวกเขาค่อยเสิร์ฟทีหลังทางนี้เพิ่งจะเสิร์ฟอาหารไปได้ไม่กี่อย่าง อวี้มั่วซวินก็เหลือบมองโทรศัพท์ แล้วดึงหรงฉือไปข้าง ๆ พลางกล่าวว่า “คนมาถึงแล้ว ไปรับที่ชั้นล่างกับฉันหน่อย”หรงฉือพยักหน้า เพิ่งจะหันหลังกลับ ก็ได้ยินเสียงคุ้นหูเสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ไม่ต้องแล้ว ฉันขึ้นมาแล้ว”หรงฉือชะงักไป แล้วหันกลับไปมอง “อา...อาจารย์?”หนานจื้อจือ “อืม” คำหน

“ใช่”ซุนลี่เหยาแค่นเสียง “หล่อนนี่มันหน้าไม่อายจริง ๆ!”พูดถึงตรงนี้ เธอก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาอีก “คนเก่งกาจขนาดนั้นไปอวยพรวันเกิดให้ยายแก่คนนั้น เป็นเพราะพวกเขาสนิทกันมากเหรอ?”“ไม่ใช่หรอก” น้ำเสียงของหลินอู๋เย็นชา “พวกเขาแค่พอจะรู้จักกันบ้างเท่านั้นแหละ”ในความคิดของเธอ หรงฉือรู้จักหนานจื้อจือผ่านทางอวี้มั่วซวินการที่วันนี้หนานจื้อจือปรากฏตัวที่บ้านตระกูลหรง คงเป็นเพราะอานิสงส์ของอวี้มั่วซวินเสียมากกว่าซุนลี่เหยา “อ้อ อย่างนั้นก็ยังดีหน่อย”เฮ่อฉางปั่วและฉีอวี้หมิงนั่งอยู่ที่โต๊ะถัดจากหลินอู๋ และอยู่ด้านหลังเธอไม่ไกลนักเดิมทีเฮ่อฉางปั่วกำลังทานอาหารอย่างเงียบ ๆ เมื่อได้ยินคนพูดว่าหนานจื้อจือไปร่วมงานเลี้ยงฉลองวันเกิดที่บ้านตระกูลหรง เขาก็ชะงักไปครู่หนึ่งแล้วถามว่า “งานเลี้ยงวันเกิดบ้านตระกูลหรงเหรอ”ฉีอวี้หมิงอธิบายว่า “อ้อ วันนี้เป็นวันเกิดของคุณยายของหรงฉือด้วยน่ะ ทางนั้นกับทางนี้จัดงานมงคลวันเดียวกัน แขกที่เชิญก็ซ้ำกันเยอะมาก เพราะความสัมพันธ์ของถิงเซินกับหลินอู๋ แขกที่ซ้ำกันของทั้งสองบ้านโดยพื้นฐานแล้วก็มาอยู่ที่นี่กันหมด”เรื่องนี้เขาก็ไม่รู้มาก่อนเพิ่งจะได้ยินคนพ